Το μπρασελέ της επικοινωνίας

Feeltact Μπρασελέ επικοινωνίας

Στην τελευταία έκθεση υλικού ειδικών επιχειρήσεων SOFIN 2017, (Special Operations Forces Innovation Network seminar) που έγινε στη Γαλλία τέλος Μαρτίου,  μεταξύ των άλλων εκθεμάτων παρουσιάσθηκε και ένα μικρό, αλλά πολύ ενδιαφέρον μέσον επικοινωνίας. Ένα μπρασελέ, ...διαφορετικό από αυτά που ξέρουμε. To μπρασελέ επικοινωνίας Feeltact!

Συνδέεται με κεντρική μονάδα ή με φορητό τηλέφωνο και αποστέλλει σήμα το οποίο μετατρέπεται και σε κραδασμό, με αποτέλεσμα να ειδοποιεί όλους όσους συνδέονται στο σύστημα, είτε αυτούς που  φοράνε μπρασελέ, ή το κέντρο επικοινωνίας.

Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται συνεννόηση μέσα σε μια ομάδα ατόμων κι δίδονται οδηγίες ή προειδοποιήσεις για επερχόμενο κίνδυνο.

Είναι μια καινοφανής ιδέα γαλλικής εταιρείας, που ξεκίνησε για να εξυπηρετεί άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά βρήκε πολλά πεδία εφαρμογής, μεταξύ των οποίων και στο στρατιωτικό πεδίο.

Φαντασθείτε μία περίπολο κινούμενη σε εχθρικό περιβάλλον νύκτα. Ο ανιχνευτής κινείται μπροστά και αντιλαμβάνεται κάτι. Πατάει το κουμπάκι του μπρασελέ του, και αυτόματα το σύνθημα για ακινησία, ή για κάλυψη έρχεται σε όλα τα μέλη της περιπόλου που επίσης φέρουν μπρασελέ και παράλληλα στη βάση που παρακολουθεί την κίνηση της περιπόλου από οθόνη. Ο κίνδυνος απομακρύνεται και ο περιπολάρχης με την ίδια μέθοδο δίνει εντολή σε όλους για κίνηση.

Feeltact Μπρασελέ επικοινωνίας

Καλή εφαρμογή για όλους όσους χρειάζεται να έχουν επαφή σε δύσκολες καταστάσεις και μέρη. Χρήσιμο για όσους μέσα σε μεγάλο θόρυβο δεν μπορούν να επικοινωνούν με φωνή, όπως και γι΄αυτούς που δεν θέλουν ν' ακουσθούν!

Ένα διαφημιστικό βίντεο, το περιγράφει καλά. Το κόστος θα το βρείτε ..ρωτώντας τον κατασκευαστή! Βασικά το μπρασελέ για πολιτική χρήση, κοστίζει γύρω στα 200 Ευρώ. 

Ανιχνευτής

Η εύκολη ..λύση

Πηγή

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περιγραφή! Η εικόνα μιλάει από μόνη της! Κάτι πολύ απλό και χρήσιμο, που μπορεί να μας δώσει άμεσο προσάναμμα για φωτιά όπου και αν βρισκόμαστε στην ύπαιθρο και με όποιες συνθήκες.

Ένα  μολύβι και μια ξύστρα! Τόσο απλό! Και φτηνό!

Πηγή

Και κάτι ακόμα. Με την ξύστρα και χωρίς μολύβι, μπορεί κάποιος να ξύσει κλαδάκια του πάχους μολυβιού και να φτιάξει προσάναμμα εξ ίσου καλά.

Βέβαια, υπάρχει και ό άλλος τρόπος πολυτελείας για ...αριστοκράτες!

Ανιχνευτής

Πρακτικά της Ημερίδας Ειδικών Δυνάμεων

Μετά από 7 μήνες και με την υποστήριξη του ΓΕΣ, εκδόθηκαν από το ΤΥΕΣ (Τυπογραφείο Στρατού) τα Πρακτικά της Ημερίδας Ειδικών Δυνάμεων που οργανώθηκε από τη Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών, τον Νοέμβριο του 2016, στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών.

Είναι ένα βιβλίο μοναδικό, αφού σ' αυτό έχουν αποτυπωθεί όλες οι ομιλίες και συζητήσεις ομιλητών και παρισταμένων, που αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα τα οποία ακούσθηκαν για πρώτη φορά δημόσια. Αξίζει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη ένα τέτοιο βιβλίο, που θα γίνει αργότερα σημείο αναφοράς ιστορικών μελετητών. Έχει διαστάσεις 15Χ21 εκ. και περιλαμβάνει 200 σελίδες.

Οι ενδιαφερόμενοι, διαθέτοντας μια μικρή οικονομική ενίσχυση προς τη Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών ώστε να καλυφθούν τα έξοδα της έκδοσης, μπορούν να το προμηθευτούν από τα γραφεία της  ή με ταχυδρομείο, αφού αναλάβουν τα έξοδα μεταφοράς.

Διεύθυνση: Οδός Μαυρομιχάλη 15 Αθήνα ΤΚ 10679

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 3235907 και 210 3213534

e. mail: info.contactlki@gmail.com και   info@lki.gr

           

Καταρρίχηση φιλίας..

Ένας  Έλληνας καταδρομέας και ένας Αμερικανός αλεξιπτωτιστής, εκτελούν ταυτόχρονη ταχεία καταρρίχηση, στα πλαίσια της διμερούς συνεκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της άσκησης "Bayonet - Minotaur 2017".

H άσκηση, που ολοκληρώθηκε στις 26 Μαΐου 2017, έγινε με συμμετοχή προσωπικού της ελληνικής 1ης Ταξιαρχίας Καταδρομών-Αλεξιπτωτιστών και της αμερικανικής 173 Ταξιαρχίας Αλεξιπτωτιστών (173 Infantry Brigade Combat Team Airborne, {IBCT })

Καλό είναι να βλέπει κανείς από τα παράθυρα της συνεργασίας, τις νέες ιδέες, τεχνικές υλικά, διαφορετικές αντιλήψεις. Η συνεκπαίδευση προωθεί την φιλία και την αλληλοκατανόηση, πρετοιμάζοντας το έδαφος για ενδεχόμενη μελλοντική επιχειρησιακή συνεργασία, αν και όποτε απαιτηθεί. Εύχομαι να μην χρειασθεί.

Πηγή:  ΓΕΣ

Καταδρομικές Πολεμικές Ιστορίες

Παρέλαση μονάδων Καταδρομών στο Σύνταγμα το 1949, μετά τη λήξη των επιχειρήσεων, ενώπιον του έφιππου βασιλέως και της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.. Σημαιοφόρος, της πολεμικής σημαίας της Γ' ΜΚ, ο Λοχαγός Γεώργιος Βορριάς,(Φωτογραφία Αρχείου)

Η στρατιωτική μας ιστορία είναι γεμάτη από αγώνες και θυσίες ανθρώπων που πολέμησαν για την πατρίδα τους, «πειθόμενοι τοις κείνων ρήμασι»! Πολλοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ όσοι επέζησαν,  μας θυμίζουν μέσα από τις αναμνήσεις τους, το τι έγινε τότε.

Αρκετοί στάθηκαν τυχεροί και τιμήθηκαν από την πολιτεία για την προσφορά τους, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι παρέμειναν στην αφάνεια από δική τους επιλογή, γιατί από υπερβολική σεμνότητα, δεν «διατυμπάνησαν» τα κατορθώματα τους δημόσια, επιλέγοντας τον δρόμο της σιωπής!

Και όμως, πέρα από τη σεμνότητα, υπάρχει η ιστορική μνήμη που πρέπει να διατηρείται και να μεταφέρεται στις νεώτερες γενεές για να ξέρουν! Γιατί όταν ξέρουν, μπορούν να κρίνουν καλύτερα και να ανοίγουν νέους ορίζοντες για την πατρίδα τους, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Γι’ αυτό και οι παλαιοί πρέπει να μιλούν, όταν και όπου χρειάζεται!

Όπως κάθε χρόνο, την τελευταία Κυριακή του Μαΐου, τελείται το μνημόσυνο των πεσόντων στους πολέμους Ελλήνων Καταδρομέων, ξεκινώντας από τον Ιερό Λόχο το 1942 και καταλήγοντας στις επιχειρήσεις της Κύπρου το 1974. Στην Αττική, το μνημόσυνο γίνεται στο μνημείο του λόφου στο Καβούρι, ενώ παράλληλα στη Μακεδονία, τελείται στην Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης, στο στρατόπεδο «Κατσάνη».

Η τιμή και η δόξα των πεσόντων, παραμένει ζωντανή όταν ακούγονται τα κατορθώματά τους, μέσα από τις διηγήσεις των συμπολεμιστών τους, που έζησαν και μίλησαν και τα βιώματά τους.

Δύο τέτοιοι Καταδρομείς, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, έδωσαν μια καλή εικόνα της πολεμικής περιόδου στους απογόνους τους που την μεταφέρουμε εδώ για να τιμήσουμε τόσο τη δική τους μνήμη, όσο και των συμπολεμιστών τους.

Ένας πιστός Καταδρομέας-Ιερολοχίτης. Γεώργιος Βορριάς

(Αφήγηση του γιού του, Αντιναυάρχου ΠΝ ε.α. Ιωάννη Βορριά)

Η πολεμική ιστορία του είναι μια από τις πολλές που γράφτηκαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια σε όλη την Ελλάδα από πολλούς ανδρείους πολεμιστές.

Άρχισε από την ηλικία των 20 χρονών όταν μετά από εξετάσεις εισέρχεται την 1η Οκτωβρίου 1940 στην Στρατιωτική Σχολή Ευέλπιδων, όπου μετά από 28 ημέρες τον βρίσκει η κήρυξη του πολέμου με την Ιταλία. Μαζί με τους 300 περίπου συμμαθητές του αποφασίζουν, την άνοιξη του1941, μετά το αναγκαστικό κλείσιμο της Σχολής, να μεταβούν μέσω Γυθείου και Κυθήρων στην ελεύθερη ακόμα Κρήτη, με τα όποια διαθέσιμα μέσα της εποχής (καΐκια) για να λάβουν μέρος ως Ευέλπιδες στην ομώνυμη μάχη κατά των δυνάμεων του Άξονα.

Αποβιβάσθηκαν κοντά στην Μονή της Οδηγήτριας στο Κολυμπάρι Χανίων την 29-4-1941. Οι Γερμανοί άρχισαν την σφοδρή επίθεση στην Κρήτη πρωϊνές ώρες της 20ης Μαΐου. Την 22-5-1941, υπερασπίζονται τα υψώματα της περιοχή της Μονής Γωνιάς, από επίθεση υπέρτερων σε εξοπλισμό Γερμανούς αλεξιπτωτιστές της 7ης αερομεταφερόμενης Μεραρχίας. Παρά τον απαρχαιωμένο οπλισμό τους και την μικρή ποσότητα πυρομαχικών που τους είχαν διατεθεί, οι 300 περίπου πρωτοετείς πολεμούν ακόμα και με τις ξιφολόγχες τους και καταφέρνουν να καθηλώσουν τους Γερμανούς! Λόγω όμως σύντομης επανασυγκρότησης των Γερμανικών δυνάμεων και των συνεχών βομβαρδισμών της Γερμανικής Αεροπορίας, ο Διοικητής των Ευελπίδων Αντισυνταγματάρχης Λουκάς Κίτσος αποφασίζει να κινηθούν προς τα Χανιά για ενίσχυση των εκεί Ελληνικών δυνάμεων. 

Κινούμενοι νυχτερινές ώρες περνούν από τα χωριά Ροδοπός, Δειλιανά, Σεμπρώνα, Χωστή, Θέρισσο, Δράκαινα και την 27-5-1941 φθάνουν στο χωριό Ραμνή, κατάκοποι, πεινασμένοι, ρακένδυτοι, με τραυματίες και χωρίς πυρομαχικά. Εκεί μαθαίνουν με απογοήτευση ότι η μάχη της Κρήτης κρίθηκε υπέρ των Γερμανών και ότι το νησί εκκενώνεται από τους Συμμάχους για να ενισχυθεί το μέτωπο της Μέσης Ανατολής. Έτσι οι Ευέλπιδες κατευθύνονται πλέον προς τα Σφακιά όπου την 28-5-1941, λίγο πριν από το οροπέδιο Ασκύφου, διατάσσονται από τον Διοικητή τους να διασκορπισθούν και να κινηθούν ανεξαρτήτως, μήπως κάποιοι από αυτούς καταφέρουν να διαφύγουν από την Κρήτη. Άλλοι φθάνουν έως τα Σφακιά, άλλοι κρύβονται σε σπηλιές ή σε Μονές (όπως η ιστορική Μονή Πρέβελη) και άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου, επιστρέφουν στην περιοχή Χανίων μήπως και καταφέρουν να διαφύγουν με τον τρόπο που ήρθαν στο νησί. Δυστυχώς όμως, άοπλος και εξαντλημένος, την 30-5-1941 συλλαμβάνεται στο Κολυμπάρι Χανίων από τους Γερμανούς και φυλακίζεται σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Σούδα των Χανίων έως την 30-8-1941, οπότε αφέθηκε ελεύθερος. 

Επιστρέφει στην γενέτειρα του την Χίο, αλλά μόνο προσωρινά, γιατί ήταν αποφασισμένος με αρκετούς συμμαθητές του να συνεχίσουν τον αγώνα για την ελευθερία της Πατρίδος με κάθε τρόπο. Κρύβονται στην Μονή Μυρσινιδίου με απώτερο σκοπό να φύγουν από εκεί για την Μέση Ανατολή, για να ενταχθούν στις εκεί Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. 

(Στο Μοναστήρι επίσης με τη βοήθειά του Ηγούμενου Αμβρόσιου, κρύφτηκαν και κατόπιν φυγαδεύτηκαν στα Μικρασιατικά παράλια, σύμμαχοι, Αξιωματικοί και στρατιώτες, Άγγλοι και Νεοζηλανδοί, για να φτάσουν στη συνέχεια στη στρατιωτική τους βάση και να ενωθούν με το συμμαχικό στρατό. Οι πολύτιμες και πολλαπλές υπηρεσίες του γενναίου πατριώτη και Ηγουμένου του Μυρσινιδίου προκάλεσαν τον θαυμασμό των συμμάχων, οι οποίοι τίμησαν τη Μονή με επαίνους και τιμητικά έγγραφα, όπως η Νεοζηλανδική Κυβέρνηση, ο Άγγλος Στρατάρχης Αλεξάντερ, πολλές Αντιστασιακές Οργανώσεις, Ελληνικές και ξένες). 

Την 18-3-1942 οι γενναίοι Ευέλπιδες αφού βρήκαν την ευκαιρία να περάσουν στον Τσεσμέ και από εκεί να κινηθούν πολλές φορές πεζοί με την υποτυπώδη αλλά σημαντική βοήθεια των Ελληνικών προξενείων της διαδρομής και των Συμμάχων, κατάφεραν μετά από απερίγραπτες κακουχίες και κινδύνους, να φθάσουν στο Ελ Αλαμέιν.

Τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους από την 2η Ελληνική Ταξιαρχία που υπηρετεί πλέον, εντάσσεται οικειοθελώς στον Ιερό Λόχο και εκπαιδεύεται ως αλεξιπτωτιστής-καταδρομέας. 

Ιερολοχίτες Αλεξιπτωτιστές έτοιμοι για επιβίβαση στο αεροπλάνο. Πρώτος στη σειρά επιβίβασης ο Γεώργιος Βορριάς 

(Φωτ. Αρχείου)

Μέχρι το 1943 μετέχει με τον Ιερό Λόχο στις επιχειρήσεις της Β. Αφρικής στο πλευρό της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, στην επιχείρηση εναντίον της τοποθεσίας Μαρέθ σε ενίσχυση των ελεύθερων Γαλλικών δυνάμεων και στην εκστρατεία της Τυνησίας στο πλευρό της 2ης Νεοζηλανδικής Ταξιαρχίας. Μαζί με τα λοιπά λαμπρά παλικάρια του Ιερού Λόχου, ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης, ο Ανθυπολοχαγός Γ. Βορριάς διακρίνεται για την αυτοθυσία, τον ηρωϊσμό και την αυταπάρνηση του και τιμάται με 2 Πολεμικούς Σταυρούς και το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων.

Από τον Μάρτιο του 1944 μετέχει στις προαναφερθείσες επιχειρήσεις της απελευθέρωσης των νήσων του Αιγαίου, όπου τιμήθηκε με τα παρακάτω παράσημα (αναφέρονται αναλυτικά γιατί έχουν σημασία οι περιγραφές και τα πρόσωπα-μορφές που τις συντάσσουν):

Ο Διοικητής της Α΄ Μοίρας Αλεξιπτωτιστών-Commandos, Συνταγματάρχης Ιππικού Καλίνσκης Ανδρέας (Ο μετέπειτα αναδιοργανωτής και Διοικητής των Ελληνικών Δυνάμεων Καταδρομών):

α. «Ποιούμαι εύφημον μνείαν και προτείνω όπως απονεμηθεί το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας στον Ανθυπολοχαγό Βορριά Γεώργιο (ομού με λοιπούς συναδέλφους του), διότι κατά την επιχείρηση της Σύμης 14 Ιουλίου 1944 συμμετέχοντες μετά των Τμημάτων Κρούσεως επέδειξαν επι του πεδίου της μάχης τόλμην, αυτοθυσίαν και ηρωϊσμόν υπερβαίνοντα την απλήν εκτέλεση του καθήκοντος, παρά την σφοδρότητα του εχθρικού πυρός, παραδειγματίζοντες τους υπ΄αυτούς και επιτυχόντες την παράδοση του εχθρού καλώς εγκατεστημένου και υπέρτερου εις δύναμη και μέσα.»

β. «Ποιούμαι εύφημον μνείαν και προτείνω όπως απονεμηθεί ο Πολεμικός Σταυρός Γ’ Τάξεως στον Ανθυπολοχαγό Βορριά Γεώργιο (ομού με λοιπούς συναδέλφους του), διότι συμμετασχόντες εις την επιχείρηση της νήσου Τήλου (Πισκοπής) την 27 και 28 Οκτωβρίου 1944, συνέτειναν δια της ανδρείας και της απαράμιλλου αυτοθυσίας τους εις την σύλληψη 120 αιχμαλώτων και εις την απόκρουσιν επί 11 ώρας Γερμανικής τριπλασίας εις αριθμόν αντεπιθέσεως υποστηριζομένης υπό των πυροβόλων εχθρικών αποβατικών πλοίων. Μεθ' ό, επελθούσης της νυκτός, απεχώρησαν της Νήσου συμπαραλαβόντες βαρέως τραυματισμένους συναδέλφους τους».

γ. Την 26-8-1944: «Ποιούμαι εύφημον μνείαν του Ανθυπολοχαγού Βορριά Γεωργίου (ομού με λοιπούς συναδέλφους του) διότι λαβόντες μέρος εις αναγνωρίσεις επί Νήσων του Αιγαίου κατα το διάστημα απο 16 Ιουλίου 1944 μέχρι 24 Αυγούστου 1944, εξεπλήρωσαν πλήρως τας ανατεθείσας αυτοίς αποστολάς , μη διστάσαντες να εκθέσουν εαυτούς εις τον κίνδυνον της αποκαλύψεως των υπο του εχθρού, κατόρθωσαν να εισδύσουν εντός τοποθεσιών οργανωμένων υπο του εχθρού και να συλλέξουν πολυτίμους πληροφορίας». 

2. Ο Διοικητής του Ιερού Λόχου Συνταγματάρχης Πεζικού Χριστόδουλος Τσιγάντες από το απόσπασμα της Ημερησίας Διαταγής του Ιερού Λόχου της 25-4-1945: «Ομοίως ποιούμαι εύφημον μνείαν του Ανθυπολοχαγού Βορριά Γεωργίου (ομού με λοιπούς συναδέλφους του, Αξιωματικών και οπλιτών) διότι κατά την περίοδο των επιχειρήσων του Ιερού Λόχου, επεδείξαντο θάρρος, αυταπάρνησιν, επιθετικό πνεύμα και ψυχραιμίαν κατά την αντιμετώπισιν του εχθρού εις πλείστας όσας εχθροκρατουμένας νήσους του Αιγαίου».

Ανάλογες διακρίσεις του απονεμήθηκαν κατά την οδυνηρή περίοδο του Εμφυλίου, όπου πολέμησε από τον Απρίλιο 1946 έως τον Οκτώβριο 1946, ως Υπολοχαγός του 556 Τάγματος Πεζικού στην περιοχή ΠΑΡΑΝΕΣΤΙΟΥ και μετέπειτα προαχθείς σε Λοχαγό, ως Διοικητής Λόχου της Γ΄ Μοίρας Καταδρομών. 

Μέχρι το 1949 έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε πολλές μάχες, ιδιαίτερα στη Κόνιτσα για την πύρρεια κατάληψη του υψώματος ΣΚΗΤΑΡΙ στον ορεινό όγκο της ΜΟΥΡΓΚΑΝΑΣ εγγύς της Ελληνοαλβανικής μεθορίου (ως διοικητής του 63ου Λόχου Ορεινών Καταδρομων-Λ.Ο.Κ.), στο χωριό ΕΛΑΦΙ-ΧΑΣΙΩΝ- ΑΝΤΙΧΑΣΙΩΝ, για την κατάληψη του υψώματος ΜΠΑΡΟ και εν συνεχεία της τοποθεσίας ΑΓ. ΠΑΝΤΕΣ-ΝΤΑΜΣΕ, για την κατάληψη της ΜΙΣΟΓΑΔΙΤΙΣΑΣ στο ΒΙΤΣΙ, στην αποβατική επιχείρηση προς την χερσόνησο ΠΥΞΟΥ, προς κατάληψη της οροσειράς ΓΡΑΜΜΟΥ, στην πορεία για τον ΑΛΙΑΚΜΟΝΑ, προς ΦΟΥΣΙΑ και ΠΟΡΤΑ ΟΣΜΑΝ, κατά την αναστροφή και ενέργεια προς ΒΡΎΣΗ ΖΑΡΑΡΙ, στην κατάληψη του ΦΛΑΜΠΟΥΡΟΥ, στις επιχειρήσεις του ΟΛΥΜΠΟΥ και της ΕΥΒΟΙΑΣ.

Ο λοχαγός Βορριάς σε φωτογραφία του 1950 κάπου στη Χαλκιδική. (Φωτ. Αρχείου)

Ο Διοικητής της Γ΄ Μοίρας Καταδρομών, ο Ταγματάρχης Πεζικού και μετέπειτα ονομαστός Στρατηγός Παπαθανασίου Περικλής, τον τίμησε πολλάκις αφενός με την πρόταση προαγωγής του επι ανδραγαθία στον βαθμό του Ταγματάρχη και αφετέρου με τις προτάσεις απονομής του Πολεμικού Σταυρού Β΄ Τάξεως και 2 Χρυσών Αριστείων Ανδρείας. 

Είναι ιδιαίτερα συγκινητική η αιτιολόγηση της προτάσεως για την προαγωγή του επί ανδραγαθία: 

«Τον Λοχαγό Πεζικού Βορριά Γεώργιο προτείνω δια την επ΄ ανδραγανθία προαγωγή του στον βαθμόν του Ταγματάρχου, διότι ως Διοικητής Διλοχίας κατά τη νυκτερινή καταδρομήν της 10 προς 11-8-49 δια την κατάληψη του υψώματος ΜΠΑΡΟ και εν συνεχεία της τοποθεσίας ΑΓ. ΠΑΝΤΕΣ-ΝΤΑΜΣΕ ούτος κατόρθωσε καίτοι εβάλετο πανταχόθεν , να οδηγήσει τους λόχους του μετά εξαιρετικής ακριβείας έμπροσθεν των αντικειμενικών σκοπών λόγω της υπερόχου τακτικής αντιλήψεως του και της αφθάστου ψυχραιμίας, δι΄ής από πολλού έχει επιβληθεί εις άπαντας , ανωτέρους και κατωτέρους του. Κατά την εν συνεχεία επιχείρησιν για την κατάληψιν της ΜΙΣΟΓΑΔΙΤΙΣΑΣ, την νύκτα της 12 προς 13-8-49, επι της κεντρικής τοποθεσίας ΒΙΤΣΙ και εν συνεχεία κατά την αποβατικήν επιχείρησιν προς χερσόνησον ΠΥΞΟΥ, ούτος είχεν καταστεί το έμβλημα της επιτυχίας και του ενθουσιασμού. Είναι πολύ σπάνιος Αξιωματικός με πολύ μεγάλην και ανωτέραν αντίληψιν του καθήκοντος και των υποχρεώσεών του προς την Πατρίδα. Είναι ο βράχος επί του οποίου πάντοτε ο εχθρός εθραύσθη επιτιθέμενος και επί του οποίου είναι γραμμένη το πλείστον της Ιστορίας της Μοίρας. Δια των κατά σειράν ανδραγαθημάτων του, η φήμη του έχει φθάσει παντού και έχει καταστεί θρύλος, όχι μόνο μεταξύ των στρατιωτικών, αλλά και ανά το Πανελλήνιον, όπου έδρασε η Μοίρα. Πολλάκις ηκολούθησεν την Μοίρα ασθενής και χωρίς να αναφέρη εις ουδένα, καταστάς ούτω ίνδαλμα εις τους Αξιωματικούς και Οπλίτας. Γνωρίζει τας υποχρεώσεις του και γνωρίζει άριστα να θυσιάζεται και να παρασύρει τους υπ΄αυτόν εις μεγαλουργήματα παρέχων ούτω τον εαυτόν του το πλέον άριστον παράδειγμα προς μίμησιν.

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗΣ

Ταγματάρχης Πεζικού

Διοικητής Γ΄ Μοίρας Καταδρομών ».

Ο Γεώργιος Βορριάς με τον βαθμό του Υποστρατήγου (Φωτ. Αρχείου οικογενείας Βορριά))

Ο Στρατηγός Βορριάς, που ανήλθε την κλίμακα της ιεραρχίας, στα ανώτατα αξιώματα, πέθανε μετά την αποστρατεία του σε ηλικία 65 ετών και ετάφη στην ιδιαιτέρα πατρίδα του την Χίο. 

Προτομή Στγου Βορριά στη Χίο (Φωτ. Αρχείου οικογενείας Βορριά))

Για την προσφορά του Στρατηγού Γεωργίου Βορριά στην Πατρίδα, και ιδιαίτερα για την φροντίδα που επέδειξε στην αγαπημένη γενέτειρα του, δόθηκε στην οικογένεια Βορριά (συγγενείς και απογόνους του), η ύψιστη τιμή να φιλοξενείται η προτομή του από τον Σεπτέμβριο του 1994 στον κήπο της Χίου, μαζί με τον πυρπολητή Κανάρη και άλλους επιφανείς Χιώτες.

Ένας γενναίος Λοχίας Καταδρομῶν. Χρήστος Νίκας 

(Αφήγηση του γιού του, Ταξιάρχου ε.α. Νικολάου Νίκα, ΣΣΕ 1976)

Στην φωτογραφία, ο Λοχίας Χρήστος Νίκας με την ομάδα του. Από πίσω γράφει: "Αυτή είναι η ομάδα μου. Η οικογένειά μου. Μ' αυτούς κοιμάμαι, μ' αυτούς τρώω, μ' αυτούς πολεμάω. Φρόντισα και όλοι επέζησαν" (Αρχείο οικογενείας Νίκα)

Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Κυριάκι της Λειβαδιάς, με καταγωγή από τη Μάνη, το 1924. Στην Κατοχή, το Κυριάκι υπήρξε κέντρο ανταρτικών δυνάμεων, γι’ αυτό δεν έλειψαν και τα αντίποινα. Το χωριό κάηκε ολοκληρωτικά τρεις φορές. Στις 25.5.1943 απ’ τους Ιταλούς, και στις 3.10.1943 και 26.4.1944 από τους Γερμανούς. Τα υπάρχοντα των φτωχών Κυριακιωτών έγιναν στάχτη και πολλοί οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ήταν «πέρασμα» ανταρτών από Αττική προς τους ορεινούς όγκους της Στερεάς Ελλάδας και έτσι είχε μπει στο στόχαστρο των Ναζί κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που έκαναν 

Την δεύτερη φορά, οι αντάρτες είχαν μετατρέψει την κεντρική εκκλησία σε μαγειρείο τους, ενώ τον προαύλιο χώρο σε αποθήκη πυρομαχικών. Όταν οι αντάρτες κατάλαβαν την προσέγγιση των Γερμανών, κατέστρεψαν με έκρηξη τα πυρομαχικά τους, τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας και ξέφυγαν. Για αντίποινα οι Γερμανοί, έβαλαν φουκαράδες χωρικούς μέσα στην εκκλησία, ή ό,τι είχε απομείνει απ’ αυτήν και τοποθέτησαν εκρηκτικά για να την ανατινάξουν και να σκοτώσουν όσους βρίσκονταν μέσα! Την τελευταία στιγμή, με εντολή κάποιου ανωτέρου τους, την οποία έφερε ένας μοτοσυκλετιστής στον επικεφαλής του γερμανικού τμήματος, ακυρώθηκε αυτή η αποτρόπαια πράξη!

.Αλλά και οι αντάρτες δεν άφηναν το χωριό ήσυχο! «Για τον αγώνα σύντροφοι...» έλεγαν και έμπαιναν στα σπίτια και τα ρήμαζαν! Τα έπαιρναν όλα! Πιοτά, φαγητά, ζώα. Οι έρημοι οι χωρικοί, έμεναν ερημότεροι και φτωχότεροι. Δεν ήξεραν από ποιόν να προστατευτούν! Από τους Γερμανούς ή από τους αντάρτες; Τουλάχιστον οι Γερμανοί δεν άρπαζαν τα τρόφιμα! Πολύ λίγοι από τους Κυριακιώτες, πέρασαν στις γραμμές του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

Ένα γεγονός, έκανε τον έφηβο τότε, Χρήστο Νίκα να διαλέξει τελικά με ποιά πλευρά θα πήγαινε:

Ιανουάριο μήνα του 1943, με χιόνι 2 μέτρα, ο καπετάνιος του τοπικού ΕΛΑΣ τον επιστράτευσε βιαίως να μεταφέρει επείγον μήνυμα στον διοικητή του κάπου έξω από τη Λειβαδιά, για τις «ανάγκες του αγώνα». Πράγματι ο Νίκας κινήθηκε και πέρασε δύο μπλόκα Γερμανών, διέσχισε κεντρικά τον Ελικώνα νύκτα με 10ωρη πορεία και λίγο πριν ξημερώσει έφτασε στο στρατηγείο του ΕΛΑΣ και παρέδωσε το σφραγισμένο μήνυμα. Ο Αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν έχει και δεύτερο μήνυμα, ξέσπασε λέγοντας ότι θα εκτελούσε τον σύντροφο που έστειλε έναν 18χρονο με τέτοιες συνθήκες για να ζητήσει να του αλλάξουν άρβυλα!! Γιατί αυτό ήταν το ..μήνυμα!

Τον Μάρτιο του 1947, παρουσιάσθηκε ως νεοσύλλεκτος στην Κόρινθο και από εκεί σαν εθελοντής, επιλέχθηκε για τις Δυνάμεις Καταδρομών, και ακολούθησε την εκπαίδευση στο ΚΕΜΚ, στην Βουλιαγμένη. Στη συνέχεια, αφού έγινε Δεκανέας, τοποθετήθηκε στην Γ’ Μοίρα Καταδρομών με διοικητή τον αείμνηστο, ταγματάρχη τότε, Περικλή Παπαθανασίου.

Συμμετείχε σε όλες τις επιχειρήσεις της Μοίρας ανελλιπώς και έλαβε μέρος στις φονικότερες μάχες της. Το θάρρος του, η ευστροφία του, και η ανδρεία του φάνηκαν από την πρώτη στιγμή.

• Μάχη Κόνιτσας, 30/12/47, περιοχή Γεροπλατάνου. Έλεγε: «ξεκινήσαμε 300 περίπου επιλεγμένοι ένας κι ένας για να φθάσουμε με αναρρίχηση και πορεία μέσα στο χιόνι...» 

 (Προαγωγή επ’ ανδραγαθία διότι κατά τας επιχειρήσειςτης 29-30/12/43 εις υψώματα περιοχής ΓΕΡΟΠΛΑΤΑΝΟΥ επέδειξε θάρρος, ψυχραιμίαν, τόλμη και συγκεκριμένως, όταν το τμήμα του είσδυσε δια μέσου εχθρικής τοποθεσίας, επέδειξε ηρωϊσμόν και αυταρπάνησιν υπερβαίνοντα κατά πολύ την έννοιαν του καλώς εννοουμένου καθήκοντος )

• Μάχη Ζαραφώνος (Λακωνία) 1/8/48 (Απονομή Πολεμικού Σταυρού Γ’ Τάξεως)

• Επιχειρήσεις Πάρνωνος 3-7/10/48 (Πολεμικός Σταυρός Γ’ Τάξεως)

• Μάχη του Αγ. Βασιλείου Κυνουρίας 26/1/49 Η Γ’ Μοίρα σε συνεργασία με τη Δ’ Μοίρα αιφνιδίασαν την ανταρτική δύναμη και την διέλυσαν πλήρως. (Απονομή Πολεμικού Σταυρού Γ’ Τάξεως)

• Μάχη Μπάρο Αγ. Πάντων και Ντάμτσε Βίτσι 18/8/48 (Απονομή Πολεμικού Σταυρού Γ’ Τάξεως)

Αποσπάσματα Ημερησίων Διαταγών της Γ' ΜΚ με τις προτάσεις απονομής ηθικών αμοιβών του Χρήστου Νίκα από τον διοικητή του Ταγματάρχη Περικλή Παπαθανασίου (Αρχείο Οικογενείας Νίκα)

Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στις Πρέσπες, ανέλαβε την εξουδετέρωση εχθρικού πολυβολείου σε νησίδα της Μεγάλης Πρέσπας, διεισδύοντας με λέμβο, από μη αναμενόμενη κατεύθυνση, μέσω Γιουγκοσλαβίας. Κατά την προσέγγιση του στόχου το βράδυ, ενώ κωπηλατούσαν αθόρυβα, ένας στρατιώτης του, δέχτηκε θανατηφόρα αδέσποτη βολίδα προερχόμενη από το πολυβολείο. Τον κράτησε για να μην πέσει στο ήρεμο νερό και προδώσει με τον παφλασμό της πτώσης του, την παρουσία τους. Θα ήταν χαμένοι! Αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είχαν γίνει αντιληπτοί, συνέχισαν, αποβιβάσθηκαν, εξουδετέρωσαν αθόρυβα το πολυβολείο και αποχώρησαν. Έτσι τα ξημερώματα, η μονάδα δεν δεχόταν πλευρικά πυρά κατά την ενέργεια της.

Η πιο δύσκολη μάχη όμως, ήταν η μάχη της Μουργκάνας. Η επιχείρησις «Πέργαμος» όπως ονομάσθηκε.

«Μέ τόν 63 ΛΟΚ καί Λοχαγό μας τον Βοριά, ὁπως καί ἄλλοι ΛΟΚ, ξεκινήσαμε γιά τό ΣΚΗΤΑΡΙ. Μόνο ἐμεῖς καταφέραμε νά περάσουμε καί να ἀνέβουμε. Ἀποκοπήκαμε, βοήθεια ἀπό πουθενά, μάχη ὅλη τήν ἡμέρα σῶμα μέ σῶμα. Βλέπαμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Μᾶς ἔβριζαν καί ἀνταποδίδαμε. Ἡ προπαγάνδα τους δέν μᾶς ἐπηρέαζε γνώριζα καλά ποιούς πολεμοῦσα. Ἕνας Καπετάνιος τους, «ΝΕΣΤΟΡΑ» τό ἔλεγαν μᾶς ἔρριξε χειροβομβίδα. Πρόλαβα καί τοῦ τήν ἔστειλα πίσω πρίν ἐκραγεῖ. Ἔπεσε ἀμέσως. Μικρές ἀνταρτισες δίπλα του ὑποχώρησαν. Ἀρχισε νά νυχτώνει, πυρομαχικά δέν εἴχαμε. Ὁ Λοχαγός ἀποφάσισε τακτική ὑποχώρηση δίνοντάς μου ἐντολή νά ἀναλάβω τήν κάλυψη τῶν ἐλαχίστων πού εἴχαμε μείνει. Ἐφάρμοσα τήν ταχτική τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἔσκισα χλαίνες καί τίς τοποθέτησα σέ πολλά σημεία μέ ὅπλα. Πυροβολοῦσα μέ ὄλα. Πότε μέ τό ἕνα πότε μέ τό ἄλλο. Ἐπρεπε, ὅσο εἶχε φῶς ἀκόμα, νά μήν καταλάβουν ὅτι ὑποχωρήσαμε. Ὅταν ὑπολόγησα ὄτι θά εἶχανε φθάσει κάτω κατρακύλησα, εὐτυχῶς καί ἐπέζησα καί κάλυψα τούς συναγωνιστές μου»

Κάτι παρόμοιο διηγήθηκε και ένας άλλος καταδρομέας που ήταν μαζί τους.

Είναι χαρακτηριστική και η αφήγηση της μάχης μέσα στο βιβλίο «Ελένη» του Νίκου Γκατζογιάννη

«...Εκεί, μόλις έπεσε το σκοτάδι, οι τρακόσοι εμπειροπόλεμοι κομάντος της ταξιαρχίας των ΛΟΚ διολίσθησαν μέσα από τις γραμμές των ανταρτών έχοντας οδηγό κάποιο γέρο βοσκό, που ήξερε κάθε πάτημα στη σχεδόν λεία επιφάνεια του απόκρημνου βράχου που λέγεται Σκητάρι. Οι κομάντος είχαν εφοδιαστεί από τους Αμερικάνους με βραχείες από μηλωτή, βαριά χιτώνια και άρβυλα με λαστιχένιες σόλες που κολλούσαν αθόρυβα στους βράχους. Ήταν χωρισμένοι σε τέσσερις λόχους, ο ένας είχε διοικητή τον υπολοχαγό Γιώργο Βοριά. Λίγο πριν από τα χαράματα της 3ης Μαρτίου, ο λόχος του έφτασε στην κορυφή του Σκηταριού ακριβώς αντίκρυ από την πιο ψηλή κορυφή της Μουργκάνας.

Καθώς οι ορεινοί όγκοι άρχιζαν να διαγράφονται στο βαθυκόκκινο ουρανό βορείως του Λια, το σκοτάδι άξαφνα φωτίστηκε από πράσινες φωτοβολίδες που τινάχτηκαν σχηματίζοντας αψίδες στα επουράνια, βάφοντας με θανατερή χλομάδα τα ξαφνιασμένα πρόσωπα των ανταρτών στα χαρακώματα και των άγρυπνων χωριανών στα παράθυρά τους. Ήτανε το σήμα στις εθνικόφρονες δυνάμεις πως το Σκητάρι είχε καταληφθεί. Τώρα η σύνδεσή του με το 628 Τάγμα που πλησίαζε έπρεπε να επιτευχθεί γοργά, και τότε η ραχοκοκαλιά των αντάρτικων δυνάμεων θα τσακιζόταν. Η μάχη σχεδόν είχε λήξει

...οι λοκατζήδες πάνω στο Σκητάρι πολεμούσαν για τη ζωή τους. Μέσα σε μια ώρα αφότου πέσανε οι φωτοβολίδες, οι κομμουνιστές είχανε φτάσει, περικυκλώνοντας την αυγή το λόφο με κάμποσες μονάδες. Μια μονάδα αναρριχήθηκε στην κορυφή ακριβώς απέναντι από το λόχο του Βοριά, και τόσο κοντά, ώστε μπορούσαν να φωνάξουν πάνω από το χάσμα που τους χώριζε. Ο υπολοχαγός Γιώργος Βοριάς τηλεφωνούσε σαν τρελός για τις ενισχύσεις που περίμενε από το 628 Τάγμα, αλλά του είπανε πως είχαν καθηλωθεί στα αντερείσματα σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων.

Μαζί με τους αντάρτες στην αντικρινή κορφή υπήρχαν και πολλές ανταρτίνες, μερικές από το Λια. Βρήκαν σ' ένα σκοτωμένο λοκατζή μια καραβάνα που είχε μέσα σοκολάτα, και μια από τις νεαρές ανταρτίνες έφαγε το κομμάτι και φώναξε: «Έι, κωλογλείφτες της Φρειδερίκης! Πολεμάτε με σοκολάτες, βλέπω! Απόψε θα σας ταΐσουμε όλους σκατά!».

Καθώς περνούσε η μέρα, οι λοκατζήδες γαντζωμένοι κατάκορφα στο Σκητάρι είχαν όλο και πιο σοβαρές απώλειες, όμως οι αντάρτες, αν και διάθεταν πολύ περισσότερα πολυβόλα, δεν μπορούσαν να περάσουν το στενό φαράγγι, που χώριζε τις δύο κορυφές. Ο Βοριάς μέτρησε από τους ογδόντα πέντε άντρες του οχτώ νεκρούς και είκοσι τέσσερις τραυματίες, ανάμεσά τους και κάποιος στρατιώτης από τη Σκιάθο ονόματι Κατσάμπαρης, που είχε μια τεράστια πληγή στο στήθος και βογκούσε άγρια από τους πόνους· οι κραυγές του υποσκάπτανε το ηθικό των παγιδευμένων λοκατζήδων πιο πολύ από τα καταιγιστικά πυρά. «Μη φωνάζεις τόσο δυνατά», διέταξε ο Βοριάς το φαντάρο. «Σ' ακούνε οι αντάρτες!». Το μπρουμυτισμένο κορμί σώπασε, ύστερα μάζεψε τις στερνές δυνάμεις του και αντί για τις κραυγές του πόνου έπιασε να τραγουδάει αψήφιστα. Ξεφώνιζε ένα λαϊκό τραγούδι. «Κάποια μάνα, αναστενάζει», διαλαλούσε, και συνέχισε να τραγουδάει ώσπου ξεψύχησε.

Οι λοκατζήδες ζητήσανε με τον ασύρματο αεροπορική υποστήριξη, αλλά όταν τ' αεροπλάνα επιχείρησαν να τους ρίξουν πυρομαχικά, ισχυροί άνεμοι παρασύρανε βορειότερα τα δέματα που πέσανε στα χέρια των ανταρτών. Την ώρα που ο ήλιος μεσουρανούσε, περιόρισαν τη χρήση των πυρομαχικών. Οι αντάρτες στην αντικρινή κορφή άρχισαν να καταστρώνουν νυχτερινή επίθεση στο Σκητάρι.

Στις 3 Μαρτίου, ώρα δύο μετά τα μεσάνυχτα, οι τύχες του πολέμου αλλάξανε και τα κυβερνητικά στρατεύματα υποχώρησαν.

Εκείνη την ίδια νύχτα οι λοκατζήδες χάσανε το Σκητάρι. Όταν έπεσε το σκοτάδι, ο υπολοχαγός Βοριάς διαπίστωσε πως του είχαν απομείνει μόνο δεκατρείς από τους ογδόντα πέντε άντρες του. Οι υπόλοιποι είχαν σκοτωθεί και τραυματιστεί ή τους είχε στείλει πίσω να μεταφέρουν τους λαβωμένους συναδέλφους. Όταν ζήτησε ενισχύσεις από τους λόχους των ΛΟΚ που πολεμούσαν στ' αντερείσματα του υψώματος, πληροφορήθηκε πως είχανε φύγει. Αφού έσκαψε ένα χαντάκι στο χιόνι για να θάψει τους νεκρούς, ο Βοριάς και οι επιζώντες άντρες του κουτρουβάλησαν την απόκρημνη πλαγιά του υψώματος, ωσότου έφτασαν σε μια ρεματιά και διέφυγαν προς τα νοτιοανατολικά. Η Επιχείρηση Πέργαμος είχε αποτύχει.»

Ο Λοχίας Χρήστος Νίκας, ήταν ο επιλοχίας του λόχου του Βορριά! Για όλα αυτά, του απενεμήθη και το Αριστείο Ανδρείας, σπάνιο για έφεδρο Λοχία.

Φωτογραφία τραβηγμένη μετά τη μάχη του Αγ. Βασιλείου. Δεξιά με τη λευκή "αλάσκα" (χιτώνιο)  ο λοχίας Νίκας. Φαίνεται χαρακτηριστικά η κόπωση των δύο καταδρομέων (Αρχείο Οικογενείας Νίκα)

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όντας παντρεμένος με παιδί, έπαιρνε κάποιες άδειες, αλλά δεν πλησίαζε το χωριό του, γιατί ήξερε ότι κυκλοφορούσαν ακόμη ομάδες ανταρτών και με την πρώτη ευκαιρία θα τον κτυπούσαν. Τη γυναίκα του τη συναντούσε στη Λειβαδιά. Πέθανε ο πατέρας του και δεν πήγε να τον δει. Το σπίτι του καμμένο και η οικογένειά του τα έβγαζε πέρα πολύ δύσκολα, με τη μάννα του ετοιμοθάνατη στο νοσοκομείο.

Ημέρα απόλυσης! Ο Λοχίας Νίκας (δεύτερος καθήμενος από δεξιά με τα παράσημα στο στήθος) με τους άνδρες του στις Μαρκάτες Χαλκίδας, σε μια αστεία στιγμή, πειράζοντας ο ένας τον άλλο. (Αρχείο Οικογενείας Νίκα)

Μετά το τέλος του πολέμου, του προτάθηκε να παραμείνει στο στρατό, αλλά προτίμησε να αφοσιωθεί στο στήσιμο του σπιτιού του. Με τη (μοναδική) βοήθεια του κράτους,  φοίτησε σε σχολή ξυλουργών στη Λαμία και έγινε ένας άριστος τεχνίτης που δούλεψε σκληρά, για να ζήσει την οικογένειά του.

Το 1976, στην καθιερωμένη δεξίωση για τους αποφοιτούντες ανθυπολοχαγούς της Σχολής Ευελπίδων, ο γιός του, όντας ανθυπολοχαγός, βρέθηκε μπροστά στον στρατηγό Βορριά, ο οποίος ήταν τότε διοικητής της ΑΣΔΕΝ. Ένας συμμαθητής του τον σύστησε στο στρατηγό, λέγοντάς του ότι ο πατέρας του υπηρέτησε σαν επιλοχίας του, στον πόλεμο. «Δεν πιστεύω να είσαι ο γιός του Χρήστου του αρβανίτη; Δεν ξέρεις τι πατέρα έχεις! Αναλάμβανε όλες τις δύσκολες αποστολές, φτιάχνοντας τις ομάδες μόνος του, διαλέγοντας αρβανίτες φίλους του και τις έφερνε όλες εις πέρας. Δεν έχασε κανέναν. Μας έσωσε πολλές φορές! Να του πεις να έλθει να με συναντήσει». Έτσι κάθε χρόνο, ο τόπος συνάντησής τους ήταν στο μνημόσυνο Καταδρομών στο Καβούρι, μέχρις ότου έφυγαν και οι δύο! 

Στην δεκαετία του ’80, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει συντάξεις σε όσους συμμετείχαν στην εθνική αντίσταση, πήραν και αυτοί που ήταν τότε αντάρτες και ανήκαν στον «Δημοκρατικό Στρατό». 

Πολλές φορές έλεγε πικραμένος στα παιδιά του, ότι «..αυτοί που δεν υπηρέτησαν, αυτοί που έκαναν κακό, αυτοί που πολέμησα, παίρνουν συντάξεις και προνόμια.. Εμείς τότε ..τι κάναμε;» Ερώτημα χωρίς απάντηση...

Πέθανε το 1994 σε ηλικία 70 ετών, αφήνοντας στα παιδιά του τη μνήμη του και την πίστη του στην πατρίδα. Ίσως να είναι μαζί με το Βορριά και τους παλαιούς συμπολεμιστές και να τα λένε! 

Μνημείο πεσόντων Καταδρομέων 1942-1974 στο λόφο Καβουρίου Βουλιαγμένης

Στο μνημόσυνο των Καταδρομών στο Καβούρι, μαζί με τους πεσόντες ας θυμόμαστε και αυτούς!

Ανιχνευτής

Ημερίδα Ειδικών Δυνάμεων. Επαναλαμβάνεται στη Θεσσαλονίκη

"...Ακούστηκαν ανέκδοτες αφηγήσεις που αφορούσαν στις αποστολές και το έργο των Μοιρών Καταδρομών, οι οποίες αντιμετώπισαν τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974. 

Τα γεγονότα αυτά, όπως και οι υπόλοιπες στρατιωτικές επιχειρήσεις που έγιναν στην Κύπρο το 1974, αποτελούν πλέον, ένα ακόμη «κεφάλαιο» της νεώτερης στρατιωτικής μας ιστορίας, το οποίο δεν είναι πολύ γνωστό. 

Και όμως, αυτό το «κεφάλαιο», θα έπρεπε να διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές όλων των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας αλλά και στα σχολεία των Ειδικών Δυνάμεων, ώστε να εξάγονται διδάγματα για πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας προς μίμηση, αλλά και για ολέθριες πράξεις προς αποφυγή."

Φιλικά ..άλματα!

Φωτογραφία αρχείου ΓΕΣ

Μια πολύ καλή φωτογραφία, από κοινά άλματα Ελλήνων και Αμερικανών αλεξιπτωτιστών, με το νέου τύπου αμερικανικό αλεξίπτωτο T-11 PPS

Τα άλματα γίνονται κατά την διάρκεια της άσκησης «BAYONET MINOTAUR – 2017»,  η οποία αφορά σε συνεκπαίδευση της ελληνικής  1ης Ταξιαρχίας Καταδρομών – Αλεξιπτωτιστών (1η ΤΑΞ ΚΔ-ΑΛ «ΕΛ ΑΛΑΜΕΙΝ») με την 173 Αεραποβατική Ταξιαρχία Πεζικού [173 Infantry Brigade Combat Team (Airborne) - IBCT (A)] των ΗΠΑ.

Η αμερικανική 173 Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, οι "Sky Soldiers" (Στρατιώτες του Ουρανού) όπως είναι η ειδική ονομασία τους,  εδρεύει στην Βιντσέντζα  της Ιταλίας και αποτελείται από τρία τάγματα αλεξιπτωτιστών, (εκ των οποίων το ένα είναι της εθνοφρουράς του Τέξας) μία Μοίρα Αναγνωρίσεως, μία Μοίρα Πυροβολικού (Μ119 των 105 χιλ), ένα Τάγμα Μηχανικού Μάχης ειδικής σύνθεσης,  και ένα Τάγμα Υποστηρίξεως ΔΜ.

Η σύνθεσή της, είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής της νέας δομής δυνάμεων του στρατού των ΗΠΑ, που προβλέπει τη σύνθεση αυτοδύναμων σχηματισμών μάχης, ικανών να διεξάγουν παρατεταμένο αγώνα, οπουδήποτε και οποτεδήποτε, είτε είναι ενεργοί, είτε επιστρατευόμενοι

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που επικρατεί στην οργάνωση σχηματισμών μάχης με την φιλοσοφία της νέας αυτής δομής, είναι η αυξημένη δυνατότητα αναγνώρισης της περιοχής επιχειρήσεων σε βάθος για συλλογή πληροφοριών, η πολλαπλότητα και η συμβατότητα των επικοινωνιών με τους άλλους κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων και η στενή συνεργασία μαζί τους, για διάθεση πυρών υποστηρίξεως ώστε να μειούται η ανάγκη και η απόλυτη εξάρτηση σε πυροβολικό μάχης.

Έτσι βλέπουμε εδώ την Μοίρα Αναγνωρίσεως, να έχει δύο λόχους Ανιχνευτών και ένα λόχο αναγνώρισης μακράς ακτίνας δράσης και ελευθέρων σκοπευτών, ενώ το τάγμα Μηχανικού ειδικής σύνθεσης, περιλαμβάνει ένα λόχο διαβιβάσεων, ένα λόχο  πληροφοριών μάχης και δύο λόχους μηχανικού μάχης.

Η  Ταξιαρχία, της οποίας η δύναμη  ανέρχεται στους 3.500 περίπου προσωπικό, είναι από τους πλέον εμπειροπόλεμους σχηματισμούς, έχοντας λάβει μέρος σε όλες σχεδόν τις πρόσφατες επιχειρήσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ήταν οι αλεξιπτωτιστές που τον Μάρτιο του 2003, έπεσαν στο βόρειο Ιράκ και κατέλαβαν το αεροδρόμιο του Μπασούρ.

Στη συνέχεια συμμετείχαν ξεκινώντας από το 2005, στις επιχειρήσεις του Αφγανιστάν, μέχρι και το 2013. Το 2005, παραμονές της ανάπτυξης  στο Αφγανιστάν, επισκέφθηκα το στρατόπεδό τους, και είδα την πλήρη κινητοποίησή τους. Παντού σε όλα τα κτίρια γίνονταν δοκιμές "ενεργειών αμέσου αντιδράσεως", όπως λέγονται στην στρατιωτική ορολογία, με τρόπους αντιμετώπισης απειλών κατά την είσοδο, ή κατά την κίνηση κατά μήκος ή εγκάρσια των δρόμων και γενικά σε αστικό περιβάλλον.

Πιστεύω να βγει κάτι καλό από αυτή την συνεργασία και όχι μόνο ανταλλαγές .πτερύγων αλεξιπτωτιστού.

Ανιχνευτής

Λίγα λόγια για εξαρτύσεις μάχης

Σύγχρονη εξάρτυση μάχης, μαχητού ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων, προσαρμοσμένη στην αποστολή. (Φωτογραφία αρχείου ΓΕΣ) 

Η Μοίρα, περίμενε τον στρατηγό Διοικητή Καταδρομών για επιθεώρηση. Όλα φτιαγμένα στην εντέλεια. Έτοιμοι για αναμνηστικές φωτογραφίες. Οι εξαρτύσεις περιποιημένες, καθαρές, τετραγωνισμένες με επιμέλεια οι φυσιγγιοθήκες και ο γυλιός μάχης, με όλα τα "προβλεπόμενα δημόσια είδη". Οι κομάντος στητοί με καθαρές στολές και γυαλισμένα άρβυλα, περίμεναν υπομονετικά, τον επιθεωρητή. Οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί, στριφογύριζαν στα τμήματά τους για τις τελικές λεπτομέρειες! "Η οργάνωση μάχης ποτέ δεν σταματάει, παρά μόνο με την είσοδο στην μάχη", λέει μια από τις αρχές! 

Ήλθε λοιπόν ο επιθεωρητής στον χώρο της παράταξης. Πολεμιστής της Κορέας, αλλά και πιο μικρός είχε λάβει μέρος σε επιχειρήσεις κατά των ανταρτών. Μας είδε από μακριά, έχοντας ένα βλέμμα ικανοποίησης (έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον) για την άψογη εμφάνιση και με ένα υπομειδίαμα, έδωσε την εντολή: Όλοι οι λόχοι με τους λοχαγούς τους και τα στελέχη τους, με τα όπλα χιαστί, αφού κάνουν τρία βήματα εμπρός, ώστε να περάσουν μακριά από τα μπέργκιν που ήταν δίπλα και δεξιά από κάθε άνδρα, να κάνουν στροφή δεξιά και να αρχίσουν να τρέχουν, κάνοντας ένα γύρο περιμετρικά του χώρου της παράταξης! 

"Περίεργη εντολή"μουρμουρίζαμε τρέχοντας. Και μετά ...άρχισε το πανηγύρι! Δεν προλάβαμε να διανύσουμε 100 μέτρα, και βλέπαμε, εικόνες απείρου κάλλους! Κράνη, να κουδουνίζουν στα κεφάλια, εμποδίζοντας την όραση του ιδιοκτήτη τους, αδιάβροχα και αντίσκηνα να λύνονται και να πέφτουν κάτω, γυλιούς μάχης να ανεβοκατεβαίνουν άτσαλα, φυσιγγιοθήκες να ανεβαίνουν στο στήθος, πτυοσκάπανα να πέφτουν κάτω, χιτώνια να βγαίνουν από την ζώνη και να κρέμονται... Με λίγα λόγια χάθηκε η "ομορφιά" και την θέση της την πήρε το "χάος"! 

Εξάρτυση και φόρτος μάχης ΜΚΔ της 10ετίας του '70. Σκηνή από παράταξη για επιθεώρηση, η οποία δείχνει την πρώτη γραμμή αξιωματικών. Φαίνεται χαρακτηριστικά ο τρόπος προσαρμογής που περιγράφεται εντός του κειμένου. Δεν ήταν ο βολικός τρόπος για οποιαδήποτε ενέργεια στο πεδίο. Τον χρησιμοποιούσαν πρακτικά μόνο για την επιθεώρηση. (Φωτογραφία αρχείου) 

Μόλις ολοκληρώθηκε ο γύρος, σταματήσαμε, περιμένοντας τα πρώτα σχόλια και τις παρατηρήσεις, Ο επιθεωρητής, χωρίς να πει άλλη λέξη, έδωσε την εντολή να συσκευάσουμε τις εξαρτύσεις μας, να τις προσαρμόσουμε σωστά, ό,τι μας ενοχλούσε να το αφαιρέσουμε αν ήταν περιττό, ή να του αλλάξουμε θέση αν ήταν αναγκαίο και να αναφέρουμε ετοιμότητα. Είχαμε πάρει την πρώτη ψυχρολουσία. Αρχίσαμε επί τόπου να διορθώνουμε τα πράγματα. Βγήκαν τα χαρτόνια και τα κόντρα πλακέ από τα σακίδια, προσαρμόσαμε τις εξαρτύσεις έτσι ώστε να μη φεύγουν,με τις φυσιγγιοθήκες δεξιά και αριστερά από το σώμα, και όλα τα άλλα απάρτια συλλογές κλπ καλά δεμένα και αγκιστρωμένα, με προτεραιότητα στο σακίδιο μάχης. 

Παρέλαση της Α' ΜΚ στα Χανιά, το 1975. Φαίνονται οι εξαρτύσεις FN, με τις δικές της φυσιγγιοθήκες, όπως τις βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία. (Φωτο Αρχείου) 

Εξάρτυση FN με ενσωματωμένες φυσιγγιοθήκες. Άλλο ένα σετ φυσιγγιοθηκών προσαρμοζόταν κάτω απ' αυτές και δένονταν με κορδόνι στους μηρούς. 

Μόλις τελειώσαμε, (μας διέθεσε θυμάμαι, μισή ώρα γι' αυτά), έδωσε την εντολή στον διοικητή, η Μοίρα να εκτελέσει τροχάδην έναν ακόμη γύρο και να παραταχθεί. Αυτή την φορά, τα πράγματα ήταν πολύ πιο καλά. Λίγα πράγματα από δυο-τρεις, χαλάρωσαν ή έπεσαν. 

"Τώρα είσθε έτοιμοι για επιθεώρηση" μας είπε και ξεκίνησε. Ήξερε τι ζητούσε, μέσα από την εμπειρία του και μας πέρασε το μήνυμα.

Εξάρτυση μάχης Αμερικανών στρατιωτών κατά τον 2ο ΠΠ. Παρατηρείστε την άνεση και την προσαρμογή της εξάρτυσης και του γυλιού μάχης χωρίς ..χαρτόνια. (Πηγή)

Αυτό που έμεινε στο τέλος, σαν δίδαγμα, ήταν ότι οι εξαρτύσεις φέρονται για να εξυπηρετούν τον σκοπό τους και όχι για διακόσμηση. Πρέπει να κάνουν τον μαχητή να αισθάνεται άνετα σε οποιαδήποτε κίνηση στο πεδίο, μεταφέροντας τα απαραίτητα υλικά του. Πρέπει να υπάρχει η σωστή συντήρηση των υλικών, χωρίς εξεζητημένες απαιτήσεις ή ιδιοτροπίες, όπως η τοποθέτηση χαρτονιών για την "επίτευξιν της καλαισθησίας και ομοιομορφίας". Άλλο παρελάσεις και παρατάξεις, και άλλο επιχειρησιακή αξιολόγηση και επιθεώρηση!

Οι εξαρτύσεις της μεταπολεμικής περιόδου του 2ου ΠΠ, με σακίδιο πλάτης και περιφερειακό "σωλήνα" που περιλάμβανε κουβέρτα ή μάλλινο υπνόσακο καλυμένο με αδιάβροχο και από κάτω στη μέση άλλο γυλιό πάνω στον οποίο ήταν διπλωμένο το φύλλο του αντισκήνου με τα πασαλάκια και εντός αυτού..ατομικά είδη, αντικαταστάθηκαν στις Ειδικές Δυνάμεις σταδιακά από τις αρχές του '80, με τις εξαρτύσεις Μ71.

H STANAG 2311 έδινε τις τεχνικές προδιαγραφές και τις προϋποθέσεις:

• Να μην εμποδίζει το κυκλοφοριακό  και το αναπνευστικό σύστημα,
• Να μεταφέρει τις δυνάμεις του φόρτου στα μέρη του σώματος που έχουν μεγάλη αντοχή.
• Να επιτρέπει τη μεταφορά φορτίων πέρα από το φόρτο μάχης (π.χ. Σταθμούς ασυρμάτου, δισάκια πυρ/κών, κιβώτια πυρ/κών, υπνόσακκο κ.λ.π).
• Να επιτρέπει την απομάκρυνση από το σώμα με μία κίνηση.

Τότε, λίγα χρόνια αργότερα, είχα την τύχη να δω μιά ακόμη καλή εικόνα περί εξαρτύσεως, στην Γερμανία, στο Διεθνές Σχολείο Περιπόλων Μακράς Ακτίνας Δράσεως το γνωστό σαν ILRRPS και τώρα ISTC. Αρχές της δεκαετίας του '80, είχα εκεί, την πρώτη επαφή με τους SAS. Εξαρτύσεις "ραμμένες και κομμένες" επάνω στον μαχητή. Πολλές θήκες περιφερειακά στη μέση, με ιμάντες που έπεφταν ομαλά στους ώμους και κρατούσαν καλά το βάρος. Το κυριώτερο, ήταν χρηστικές. Δηλαδή, δεν προκαλούσαν πρόβλημα σε οποιαδήποτε κίνηση στο έδαφος, έρπυση, υπέρβαση εμποδίων, αναρριχήσεις ή καταρριχήσεις. Σε κάποια "φάση" είδα και τους SBS, οι οποίοι πέφτοντας με αλεξίπτωτο σε νερό, σε μια αμφίβια άσκηση, φορούσαν τις εξαρτύσεις τους, οι οποίες όμως ήταν κατασκευασμένες  από καουτσούκ, με πολλές θήκες για γεμιστήρες στο στήθος! Λαστιχένιες δηλαδή, με υλικό παρόμοιο με αυτό που κατασκευάζουν τις ελαστικές λέμβους!

Ιστορική  φωτογραφία  των Βρετανών αλεξιπτωτιστών, μετά από μάχη στα νησιά Φάλκλαντς. Η εξάρτυση μάχης της 10ετίας του '80 με τις πολλές θήκες περιμετρικά της μέσης, φαίνεται καθαρά. (Φωτογραφία αρχείου)

Παλιές καλές εποχές! Τότε, το '85, είχε οργανωθεί στο ILRRPS μια έκθεση ατομικού φόρτου Ειδικών Δυνάμεων (περιπόλων)  των χωρών του ΝΑΤΟ που ήταν και μέλη του Σχολείου. Η αλήθεια είναι ότι σαν χώρα δεν υστερούσαμε, παρά μόνο σε ορισμένα υλικά, όπως για παράδειγμα στον υπνόσακο λόγω όγκου, ή στην εσωτερική επένδυση του τζάκετ. Στην εξάρτυση δεν υπήρχε κάποια παρατήρηση, γιατί την θεωρούσαν ικανοποιητική.

Το ερέθισμα που προήλθε από την συνεργασία και ανταλλαγή γνώσεων με τους άλλους στρατούς, ήταν θετικό. Αρχίσαμε να εφαρμόζουμε στις μονάδες μας σιγά-σιγά, την ίδια φιλοσοφία, αξιοποιώντας τις Μ71, με την πρόσθεση πολλών φυσιγγιοθηκών γύρω από τη μέση, ώστε να μπορούμε να μεταφέρουμε τα απαραίτητα υλικά, πυρομαχικά και εφόδια μαζί μας.

Εξάρτυση μάχης ΚΔ το 1985. Ήδη είχαν παραληφθεί οι τύπου Μ71 για τις μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων. Συνήθως χρησιμοποιούνταν δύο τρίδυμες φυσιγγιοθήκες στην εξάρτυση, συλλογή Α' βοηθειών, υδροδοχείο και ο γυλιός μάχης στο πίσω μέρος, χωρίς ...χαρτόνια! Το πόντσος αναπόσπαστο κομμάτι τυλιγμένο προσεκτικά σε κύλινδρο, πάνω από τον γυλιό. Αιμοστατικός επίδεσμος, στον πάνω δεξιά ιμάντα ώμου.  (Φωτογραφία αρχείου)

Τώρα, το τι υλικά και εφόδια θα πρέπει να παραλαμβάνει κάποιος μαζί του, είναι θέμα προς συζήτηση, γιατί πάντα εξαρτάται από την αποστολή και την επιχείρηση στην οποία θα συμμετάσχει.

Ο κανόνας απλός, που εφαρμόζεται διεθνώς: "24 ώρες η εξάρτυση και 48 ώρες το μπέργκιν". Δηλαδή με ό,τι κουβαλάς στην εξάρτυση πρέπει να μπορείς να επιβιώσεις τουλάχιστον για 24 ώρες και άλλες 48 με αυτά του μπέργκιν! Αλλά και αυτό δεν είναι απαράβατος κανόνας! Εξαρτάται πάντα από τον επιδιωκόμενο σκοπό.

Το αν είναι χρήσιμη ή όχι η εξάρτυση στον μαχητή, ή να το θέσω με άλλο τρόπο, αν ξέρει κάποιος να χρησιμοποιεί την εξάρτυσή του, φαίνεται από τον τρόπο που την φοράει και τον τρόπο που κινείται με αυτήν. Βασικά είναι θέμα εξάσκησης.

Όσο πιο πολύ χρησιμοποιείται ένα υλικό, τόσο καλύτερα εξοικειώνεται ο χρήστης μαζί του και βρίσκει τον καλύτερο τρόπο να το χρησιμοποιεί σε όλες τις καταστάσεις. Αν το αφήνει στο ράφι και περιμένει την τελευταία στιγμή να το φορέσει, μάλλον θα το ..πετάξει, γιατί θα του φανεί άχρηστο! Επομένως ο εμπειρικός κανόνας είναι να φοράς πάντα στην εκπαίδευση ή στην προπόνηση, ό,τι είναι απαραίτητο να έχεις μαζί σου στη μάχη.

Τα χρόνια πέρασαν και οι εμπειρίες και τα βιώματα σε συνεργασίες με συμμάχους, οδήγησαν τελικά στην διαμόρφωση της σημερινής εξάρτυσης των ειδικών δυνάμεων τύπου γιλέκου, (PLCE) που προσεγγίζει θα έλεγα, αυτή των Βρετανών.  Η εξάρτυση αυτή, που συμπληρώσε σχεδόν τα 20 χρόνια της, βγήκε καλή αν και υπήρχαν και πιστεύω ότι εξακολουθούν να υπάρχουν παρατηρήσεις για την πρόκληση εφίδρωσης λόγω του συνθετικού υλικού.

Εξαρτύσεις αμερικανικών ειδικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν.

Εδώ θα ήθελα να προσθέσω κάτι. Το τι είδους εξάρτυση μας χρειάζεται, δεν θα το βρούμε αντιγράφοντας τους ξένους! Θα πρέπει μόνοι μας να σκεφτούμε για ποιές δουλειές την θέλουμε, και τι επιχειρησιακές ανάγκες πρέπει να μας καλύπτει. Άλλες ανάγκες έχει ο μαχητής των ειδικών δυνάμεων, άλλες ο πεζός, άλλες ο πυροβολητής και άλλες ο αρματιστής! Άλλες οι ανάγκες σε ορεινές περιοχές με χιόνι και άλλες σε ξηρές νησιωτικές περιοχές. Αν προσθέσουμε και την αντιβαλιστική ικανότητα, ανεβάζουμε τον πήχυ ψηλά! Και μετά είναι και το βάρος! Πόσο πολύ θα ανέβει; Είναι άνετη και λειτουργική η εξάρτυση με υπερβολικό βάρος ;

Η υπερβολή δεν οδήγησε ποτέ σε επιτυχία. Στο Αφγανιστάν δεν μπορούσαν να κινηθούν από το υπερβολικό βάρος! Και επειδή δεν μπορούσαν να αντιδράσουν με ελιγμό σε ενέδρες που τους έστηναν οι Τάλιμπαν, οδηγήθηκαν στην εύκολη λύση, να έχουν μαζί τους όπλα μεγάλου βεληνεκούς, για να .. απωθούν μακρια τους αντάρτες χωρίς να κινούνται!

Είναι οικονομικό και λογικό όλοι να στηρίζονται στην ίδια πλατφόρμα, στην ίδια βάση, αλλά τα απάρτια αλλάζουν και διαφέρουν ανάλογα με την αποστολή του καθενός. Ομοιομορφία δεν μπορεί να υπάρξει. Τυποποίηση όμως ναι, είναι δυνατή, σε ό,τι αφορά τεχνικά χαρακτηριστικά και κατασκευή με δυνατότητα εύκολης και ταχείας προσθαφαίρεσης εξαρτημάτων (modularity).

Η σύγχρονη αντίληψη που επικρατεί στο χώρο των εξαρτύσεων και γενικά του ατομικού φόρτου, είναι:  Ό,τι κατασκευάζεται, να μπορεί να μεταβάλλεται εύκολα με προσθαφαιρούμενα μέρη ώστε να προσαρμόζεται στην ανάλογη κατάσταση εχθρού, καιρού και εδάφους. Μία περίπολος αναγνωρίσεως μπορεί να κουβαλάει φόρτο με μεγάλο  βάρος, αν θα πρέπει να διαβιώσει μέρες έξω! Σε μια καταδρομική ενέργεια όμως, όπως προσβολή ενός στόχου, δεν θα μπορεί να τα καταφέρει, αν δεν ελατώσει το βάρος της. Μία νυκτερινή έφοδος, απαιτεί ευκολία κίνησης για αθόρυβη προσέγγιση στα πρώτα στάδια. Δεν μπορεί να το κατορθώσει κάποιος, αν μεταφέρει μπέργκιν των 25 ή 30 κιλών.  Εδώ λοιπόν παίζει μεγάλο ρόλο η σωστά μελετημένη εξάρτυση μάχης. Θα πρέπει να επιτρέπει την εύκολη αφαίρεση απαρτίων, για την εκτέλεση συγκεκριμένης αποστολής!

Εξάρτυση νέου τύπου στο Αφγανιστάν. Συνδυασμός αλεξίσφαιρου γιλέκου εξαρτύσεως. Η ευκινησία ίσως επηρεάζεται από το βάρος. Η έρπυση με τέτοια εξάρτυση μάλλον επώδυνη. (Φωτογραφία αρχείου)

Δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζουν οι επιβλητικές εξαρτύσεις εμπορίου, με πληθώρα θηκών μπροστά στο στήθος και όπου αλλού. Αν βάλετε κάποιον με τέτοια εξάρτυση να κάνει έρπυση 50 μέτρων σε ανώμαλο και βραχώδες έδαφος, ή θα του φύγουν όλα, ή δεν θα μπορεί να κινηθεί. Ίσως να είναι καλές για αστικό περιβάλλον για παράδειγμα, ή για κάποιον που δεν πρόκειται ποτέ συρθεί στο έδαφος!

Ένα πολύ καλό τεστ επιχειρησιακής αξιολόγησης για εξαρτύσεις είναι να φέρονται με όλα τα υλικά από δοκιμαστές-στρατιώτες, οι οποίοι θα διέρχονται από πάσης φύσεως εμπόδια  για να αντιλαμβάνονται τα τυχόν προβλήματα ευκινησίας και λειτουργικότητας, όπως για παράδειγμα την εύκολη αλλαγή γεμιστήρων που απαιτείται κατά την διάρκεια ανταλλαγής πυρών, ή την ασφαλή μεταφορά και ταχεία ρίψη χειροβομβίδων, κλπ. Η STANAG 2138, που θέτει κανόνες αξιολόγησης υλικών, ενθαρρύνει τέτοιες ρεαλιστικές μεθόδους.

Σακίδιο μάχης (Πηγή)

Σ' αυτό το "μήκος κύματος" εργάζεται σήμερα ο κόσμος των κατασκευαστών αυτού του είδους υλικών. Πρόσφατα, μια αμερικανική βιοτεχνία κατασκεύασε ένα μικρό σακίδιο εφόδου, το οποίο έχει το εξής χαρακτηριστικό. Διαθέτει τρεις ξεχωριστές θήκες: Μία για πρόσθετους γεμιστήρες, μία για συλλογή Α' βοηθειών και μία για άλλη γενική χρήση (τροφές, νερό κλπ). Το μικρό αυτό σακίδιο, το οποίο προσαρμόζεται εύκολα σε μπέργκιν, φέρεται μόνο του στην πλάτη συνδυαζόμενο με την εξάρτυση μάχης.

Καλή η σκέψη και αν "συνεργάζεται" με το μπέργκιν, δηλαδή μπορεί να αποτελεί  αποσπώμενο απάρτιό του είναι ιδανικό. Τέτοια σκέψη έκαναν και οι Αμερικανοί πεζοναύτες όταν πριν από μερικά χρόνια κατασκεύασαν το δικό τους νέο μπέργκιν.

Τελικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εξάρτυση μάχης, είναι και μια "προσωπική υπόθεση" του μαχητή, και πάντα όλα εξαρτώνται από την αποστολή του. Αν θέλει να μην έχει προβλήματα στο πεδίο, θα πρέπει μετά από δοκιμές, να προσαρμόσει την εξάρτυσή του στα δικά του δεδομένα. Θήκες, σταθεροποιήσεις ιμάντων, επένδυση σημείων τριβής για την αποφυγή τραυματισμών, υλικά και θέσεις τους εύκολη αλλαγή γεμιστήρων, πρέπει να τον απασχολούν συνεχώς. Ενδεχομένως κάποια υλικά, να τοποθετούνται σε συγκεκριμένα σημεία σε όλους, για την κάλυψη έκτακτης ανάγκης τραυματισμού του, όπως θέση αιμοστατικού επιδέσμου, ή συλλογής Α' βοηθειών, κλπ. Όποια και αν είναι η εξάρτυση, πρέπει κάποιος να την γνωρίζει καλά, για να μπορεί να τον υποστηρίξει. 

Για τους νεοσύλλεκτους, ο τρόπος χρήσεως της εξάρτυσης, θα πρέπει να αποτελεί ξεχωριστό και βασικό μάθημα στην βασική τους εκπαίδευση, από έμπειρους εκπαιδευτές, που ξέρουν και έχουν χρησιμοποιήσει εξάρτυση οι ίδιοι. Αλλιώς, ....τζάμπα ο κόπος!

Ανιχνευτής

Η συνεργασία με τους SBS στο Αιγαίο

Άνδρες του Ιερού Λόχου συντηρούν τον οπλισμό τους επάνω  σε καΐκι, κάπου στα μικρασιατικά παράλια (Φωτ. Αρχείου)

Ήταν  αρχές του Μάη του 1944, όταν ξεκίνησαν μια κοινή επιχείρηση στο Αιγαίο οι Ιερολοχίτες με τους Βρετανούς SBS. Λίγες μέρες πριν, είχε φθάσει στην Πλωτή Βάση των Ελλήνων Καταδρομέων ένας Βρετανός Ταγματάρχης των SBS με το τμήμα του και ζήτησε για ενίσχυση έξι Ιερολοχίτες, μεταξύ των οποίων και ένα αγγλομαθή για διερμηνέα. Είχαν σχεδιάσει καταδρομή στην Ίο και στην Αμοργό. Βασικά είχε μαθευτεί ο αμφίβιος τρόπος ενέργειας των Ελλήνων και είχε ενθουσιάσει την ιεραρχία των βρετανικών ειδικών δυνάμεων. 

Ο Καλλίνσκης, που ήταν τότε ο διοικητής της ελληνικής δύναμης τους διέθεσε και έγιναν οι  δύο ενέργειες με απόλυτη επιτυχία. Στην Ίο το βράδυ της 27/28 Απριλίου, βύθισαν ένα καΐκι 35 τόνων ανατίναξαν πυρομαχικά του γερμανικού φυλακίου αφού εξουδετέρωσαν την φρουρά. Ό,τι τρόφιμα βρήκαν στις αποθήκες, τα μοίρασαν στον κόσμο.

Στην Αμοργό  προσέγγισαν την νύκτα 30 Απριλίου/1 Μαΐου και "κτύπησαν" τον γερμανικό ναυτικό σταθμό. Διέλυσαν όλα τα μέσα επικοινωνιών και εξουδετέρωσαν την φρουρά. Έξι Γερμανοί σκοτώθηκαν στην συμπλοκή και 2 ξέφυγαν προς τα βουνά. Ό,τι κώδικες και έγγραφα βρήκαν οι Καταδρομείς, τα πήραν μαζί τους. Και κει κατέστρεψαν όλα τα πυρομαχικά και μοίρασαν τρόφιμα στους κατοίκους.

Την πρωτομαγιά, εκείνης της χρονιάς έφθασε στη βάση και ο Τσιγάντες, ο διοικητής του Ιερού Λόχου, με το γιοτ "Ελίκη" ένα όμορφο σκαρί, που πριν από τον πόλεμο βρισκόταν αραγμένο στην Καστέλα όταν δεν ταξίδευε. Ο πόλεμος τό 'φερε να είναι η "ναυαρχίδα" του Ιερού Λόχου. Μετά από τέσσερις ημέρες έφτασε και το Ίο Τμήμα του Ιερού Λόχου από την Κύπρο με ένα άλλο πετρελαιοκίνητο και η δύναμη αυξήθηκε.

Στις 9 Μαΐου συγκροτήθηκε πάλι μια μικτή δύναμη Βρετανών και Ελλήνων. 11 Βρετανοί με επικεφαλής ένα Λοχαγό και 3 Ιερολοχίτες υπό ένα Ανθυπολοχαγό. Αυτή τη φορά ο στόχος ήταν η Πάρος.  Υπήρχε δίκτυο συνδέσμων με Έλληνες πατριώτες και είχε σχεδιασθεί να έλθουν σε επαφή μαζί τους, να λάβουν όλες τις πρόσφατες πληροφορίες για τους Γερμανούς και μετά να κάνουν την τελική σχεδίαση και οργάνωση της καταδρομής.

Ξεκίνησαν νύκτα 9/10 Μαΐου άλλα ο καιρός δεν ήταν καλός για το πλωτό τους. Είχε μεγάλη θαλασσοταραχή και αναγκάσθηκαν ν' αράξουν σε ένα ερημονήσι, την Σειρήνα. Τελικά  14 Μαΐου γύρω στις 10 το βράδυ, το καταδρομικό τμήμα αποβιβάστηκε κοντά στο ακρωτήριο Μαύρος κάβος της Πάρου, στα νότια του νησιού. Τους περίμεναν οι σύνδεσμοι. Εκεί έμαθαν ότι οι Γερμανοί δεν βρίσκονταν στην Παροικιά, όπως αρχικά είχαν πληροφορηθεί. Είχαν αποσυρθεί στ' ανατολικά και κατασκεύαζαν ένα αεροδρόμιο. Υπήρχαν αποθήκες με υλικά, καύσιμα, πυρομαχικά και άλλα εφόδια.

Ο Λοχαγός Λάσσεν με SBS και Ιερολοχίτες σε καΐκι της εποχής. Τα καΐκια ήταν η προσφιλής μέθοδος μεταφοράς των καταδρομών στις διάφορες επιχειρήσεις του Αιγαίου. (Φωτ. Αρχείου)

 Ο περιπολάρχης, ο Βρετανός Λοχαγός Λάσσεν,( Anders Lassen) δανικής καταγωγής, αποφάσισε  να πάρει ένα μικρό τμήμα σαν περίπολο αναγνώρισης και να εγκαταστήσει παρατηρητήριο στο ύψωμα Κορομπόλι κοντά στο χωριό Μάρπησσα Αυτό έγινε ξημερώματα της 15/5. Οι ντόπιοι πατριώτες δραστηριοποιήθηκαν και φρόντισαν να δώσουν ακόμα πιο πολλές πληροφορίες στους καταδρομείς. Τελικά διαπιστώθηκε ότι η γερμανική φρουρά είχε δύναμη λόχου, των 150 ανδρών, διέθετε πολυβόλα, αντιαεροπορικά πυροβόλα και ασύρματη επικοινωνία με την προϊστάμενη διοίκησή της.

Η αποστολή παραμένει η ίδια, αλλάζει ο τρόπος ενεργείας, ήταν η απόφαση του Λοχαγού. Ο ίδιος με 8 SBS και 2 Ιερολοχίτες θα προσέβαλε στο αεροδρόμιο το φυλάκιο με την συστοιχία των αντιαεροπορικών και την αποθήκη καυσίμων. Ο Έλληνας Ανθυπολοχαγός Σοφούλης με 4 SBS και ένα Ιερολοχίτη, θα προσέβαλαν κοντά στο χωριό Μάρπησσα, ένα άλλο φυλάκιο δυνάμεως 30 Γερμανών, αποθήκες πυρομαχικών και τα καταλύματα των Γερμανών Αξιωματικών. Χωρίστηκαν σε τρία ζευγάρια, ένα για κάθε στόχο.

Ώρα "Κ" (ώρα προσβολής) για όλους τους στόχους ταυτόχρονα καθορίσθηκε η 21.45 την νύκτα 15/16 Μαΐου. Καθορίσθηκε στο πλοιάριο σημείο επιβίβασης για αποχώρηση στις 02.45. Για όσους δεν θα μπορούσαν, ορίσθηκε και εναλλακτικό σημείο για το βράδυ της 17/5. Οι Έλληνες πατριώτες χρησιμοποιήθηκαν σαν οδηγοί. Όλα αυτά οργανώθηκαν στο παρατηρητήριο που είχε στηθεί.

Ο Ιερολοχίτης Ανθυπολοχαγός έφθασε στους στόχους του, προσέγγισε αθόρυβα και περίμενε την ώρα προσβολής που είχε καθορισθεί για να επιτεθεί. Ξαφνικά, ακούσθηκαν από τον τομέα του Λάσσεν, πρόωρα πυρά και φάνηκαν φωτοβολίδες. Είχε αποκαλυφθεί η κίνηση εκείνης της ομάδας, όπως μαθεύτηκε αργότερα. Ο Λάσσεν αναγκάσθηκε ν' αποχωρήσει άπρακτος.

Οι ομάδες του Σοφούλη, δεν άφησαν τον χρόνο να πάει χαμένος και να δώσουν την ευκαιρία στους Γερμανούς που είχαν χαλαρώσει να ξεσηκωθούν. Στις 23.40 επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά με πυκνά πυρά. Τρεις Γερμανοί σκοτώθηκαν επί τόπου, ο ασύρματος καταστράφηκε, τα πυρομαχικά ανατινάχθηκαν και στα καταλύματα, σκοτώθηκε ο σκοπός και συνελήφθη αιχμάλωτος ο Γερμανός διοικητής. Τραυματίσθηκε όμως ο Ανθυπολοχαγός με το ζευγάρι του τον Βρετανό SBS ασυρματιστή του.

Αμέσως με το συνθηματικό της αποχώρησης, η περίπολος Σοφούλη, ξεκίνησε σύντονη πορεία με τους τραυματίες της, προς το σημείο επιβίβασης. Στο δρόμο όμως συναντήθηκαν απρόοπτα με γερμανική περίπολο και στην ανταλλαγή πυρών, σκοτώθηκε ο αιχμάλωτος Γερμανός αξιωματικός και δυστυχώς τραυματίσθηκε ο ντόπιος οδηγός, που ήταν ο χωροφύλακας Μανώλης Γρυλλάκης.

Όλο το τμήμα έφτασε έγκαιρα στο σημείο επιβίβασης, εκτός από 2 Ιερολοχίτες της ομάδας Λάσεν, οι οποίοι παραλήφθηκαν την επόμενη μέρα. Η περίπολος έφθασε στη Βάση, στις 18 Μαΐου. Οι απώλειες των Γερμανών ήταν 6-7 νεκροί, 1 τραυματίας και πολλές υλικές ζημιές.

Οι Καταδρομείς είχαν 2 τραυματίες. Οι Έλληνες πατριώτες είχαν ένα νεκρό και ένα τραυματία.,τον Γρυλλάκη. Ο νεκρός δεν ήταν από την μάχη, αλλά δυστυχώς από προδοσία! Καταδόθηκε στους Γερμανούς που λυσσασμένα ξέσπασαν στον πληθυσμό. Τον συνέλαβαν σαν συνεργό και μέλος των κομάντος. Τον βασάνισαν για να ομολογήσει. Τον έστειλαν στο στρατοδικείο και τον εκτέλεσαν με απαγχονισμό. Νίκος Στέλλας ήταν τ' όνομά του. Έδωσε τα πάντα για την πατρίδα. Κάποιος προδότης έβαλε το "χεράκι" του γι' αυτό. Αυτή είναι η αρρώστια της φυλής μας: η προδοσία και η διχόνοια.

SBS σε κάποιο νησί του Αιγαίου (Πηγή)

Ο αγώνας όμως στο Αιγαίο του Ιερού Λόχου και των συμπολεμιστών τότε SBS, συνεχίσθηκε με ένταση και με αυξανόμενη επιτυχία, μέχρι την τελική νίκη.

Ανιχνευτής

Πηγή: Ο Ελληνικός Στρατός στη Μέση Ανατολή 19411-1945. ( Ελ Αλαμέιν-Ρίμινι-Αιγαίο) Εκδόσεις ΓΕΣ/ΔΙΣ