Το Πνεύμα του Μαχητή

Ένα άρθρο της μηνιαίας εφημερίδας "Εθνική Ηχώ" της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, (φύλλο 685 Δεκεμβρίου 2020) μου προκάλεσε ευχάριστη εντύπωση, και θεωρώντας ότι ο συντάκτης του δεν θα έχει αντίρρηση, το αναδημοσιεύω για να διαβαστεί από περισσότερους.

Είναι μέσα στο "Πνεύμα του Μαχητή" που κατ' επανάληψη έχουμε τονίσει στη δική μας Εφημερίδα, σε προηγούμενα άρθρα. 

Εύγε στον γράφοντα!

Ανιχνευτής

Μόρφωση και ...Παραμόρφωση!

Γράφει ο
ΧΡΗΣΤΟΣ Γ. ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ
Αντισυνταγματάρχης ε.α.
Διευθύνων Σύμβουλος ΕΑΑΣ

Για να εισαχθεί κάποιος/α στις Στρατιωτικές Σχολές γράφει εξετάσεις. Για να προάγεται από κάθε τάξη γράφει εξετάσεις. Την καριέρα του την καθορίζει η επιτυχία στις γραπτές πτυχιακές εξετάσεις αφού η σειρά αποφοίτησης καθορίζει κατά μείζονα τρόπο, το μέλλον του/της. Στη συνέχεια περνάει διάφορα σχολεία μετεκπαιδεύσεως όπου και πάλι οι γραπτές εξετάσεις παίζουν πρωτεύοντα ρόλο. 

Ένας Αξιωματικός φοιτά σε διάφορα σχολεία κατά μέσο όρο 4-5 χρόνια πέραν των 4 αρχικών που είναι η βασική Σχολή για όλους. Σ’ αυτά δεν προσμετρούνται πιθανά σχολεία εξειδικεύσεως του εξωτερικού ή και ένα δεύτερο πτυχίο που πάρθηκε από χόμπι ή και εξαιρετικό ενδιαφέρον για μάθηση σε ένα άλλο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα. 

Σύνολο λοιπόν σπουδών για ένα μέσο Αξιωματικό 9-10 χρόνια και 11 - 14 για τους φιλομαθείς. Εξετάσεις εκατοντάδες, διαγωνίσματα χιλιάδες και ώρες μελέτης, αμέτρητες. Μετά το «μάλιστα – όχι - διατάξτε» το «βγάλτε μια κόλλα χαρτί» είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη έκφραση ανάμεσα στα στελέχη των ΕΔ. 

Είναι όμως αρκετή η ΥΨΗΛΟΤΑΤΗ μόρφωση που λαμβάνουν τα στελέχη των ΕΔ προκειμένου να ανταποκριθούν στην αποστολή τους; Πώς διδάσκεται το φρόνημα; Πώς καλλιεργείται η αφοσίωση στα ιδανικά του Γένους των Ελλήνων; Πώς καλλιεργείται η «λεβεντιά» και το «θάρρος της γνώμης»; Πώς διδάσκεται η Διοίκηση όταν υπάρχουν Αξιωματικοί που αποφοιτούν και ΔΕΝ έχουν δώσει ούτε παράγγελμα στις Σχολές τους; Πώς τέλος καλλιεργείται η διαχρονική σωματική αντοχή στις κακουχίες και η ψυχική στη θέα του ΑΙΜΑΤΟΣ; Ερωτήματα που χρήσιμο είναι να απαντηθούν από τους καθ’ ύλην αρμοδίους για την εκπαίδευση των αυριανών ηγητόρων του Στρατού μας. 

Φαντάζομαι ότι ΔΕΝ υπάρχουν γραπτές εξετάσεις για τα παραπάνω, ούτε φυσικά ωρολόγιο πρόγραμμα εκπαιδεύσεως. Τουλάχιστον επί των ημερών μου προ 30ετίας δηλαδή – δεν υπήρχε τίποτα από τα προαναφερθέντα. Θυμάμαι παλιούς μου εκπαιδευτές στρατιωτικούς και μη στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων να μας προτρέπουν να μάθουμε ξένες γλώσσες για να υπηρετήσουμε ΕΥΔΟΚΙΜΩΣ σε θέσεις εξωτερικού. Άλλοι πάλι μας έλεγαν να πάρουμε και δεύτερο πτυχίο διευρύνοντας τους ορίζοντές μας γιατί οι Στρατιώτες που θα διοικήσουμε θα είναι υψηλοτάτου επιπέδου και θα πρέπει να «σταθούμε» επαξίως απέναντί τους, διοικώντας τους, κερδίζοντας το σεβασμό τους δια της ΓΕΝΙΚΗΣ ΜΟΡΦΩΣΕΩΣ. 

Απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω το έρπην, ο στίβος μάχης, η λύση αρμολόγηση του ατομικού τυφεκίου και η ατομική εκπαίδευση του μαχητή δεν απαιτεί ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ!!! 

Το πλήρωμα του άρματος δεν χρειάζεται ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ και οι «υπηρέτες» ενός όλμου ή ενός πυροβόλου δεν χρειάζονται ΠΤΥΧΙΟ ΑΕΙ!!! 

Για να είσαι δε αλεξιπτωτιστής ή βατραχάνθρωπος εκεί είναι που ΔΕΝ χρειάζεσαι 20 ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ σε διεθνή συνέδρια!!! Αν είναι ποτέ δυνατόν!!! 

Εκπαίδευση, εμπνευσμένους ηγέτες και αφοσίωση και πίστη στην αποστολή απαιτούνται και σταματώ εδώ. 

Και όμως το βάρος δίνεται στην Ακαδημαϊκή εκπαίδευση ή μάλλον λάθος, μόνο στην Ακαδημαϊκή και τα στελέχη των ΕΔ «γέρνουν» επικίνδυνα προς την πλευρά των «επιστημόνων» παρά προς την πλευρά της μάχης και της αυτοθυσίας. 

Η κρίση και η πρόοδος ενός αξιωματικού ΔΕΝ εξαρτάται από το εάν είναι πρόθυμος και έτοιμος να πεθάνει στη μάχη για υψηλά ιδανικά, ΟΥΤΕ από το εάν οι υφιστάμενοί του θα τον ακολουθήσουν τυφλά στη μάχη ΑΛΛΑ από το εάν πρώτευσε στο ακαδημαϊκό πεδίο. 

Αν μιλήσουμε δε για χειρισμό υπολογιστή, όσοι απογειώνουν το power point στις διάφορες παρουσιάσεις σε υψηλό επίπεδο επαφών και επισκέψεων, τυγχάνουν αναγνώρισης και έχουν περισσότερες πιθανότητες για επικείμενη προαγωγή. 

Αυτός που κάνει ταχεία τάξη του όλμου, που ξέρει πώς να επισκευάζει σε μηδενικό χρόνο την ερπύστρια του άρματος, που κάνει πορεία πολλών χιλιομέτρων φορτωμένος σαν τριαξονικό, που μιλάει στους στρατιώτες του με πατριωτική φλόγα και τους συνεπαίρνει, ΥΣΤΕΡΕΙ έναντι άλλων, όταν δεν έχει πτυχία, όταν δεν έλαβε καλή βαθμολογία στη θεωρία και όταν δεν μιλάει ξένες γλώσσες. 

Επίσης υστερεί λόγω ανάληψης ρίσκου, διότι όποιος «μπαίνει» στη φωτιά και ζυμώνεται μ’ αυτήν κινδυνεύει να τραυματιστεί ή και να τραυματίσει. Κινδυνεύει να πει και μια κουβέντα παραπάνω και να στοχοποιηθεί. ΑΜΕΣΑ ως αντιδραστικός. Κινδυνεύει ακόμη να κακοχαρακτηρισθεί αφού αντιστεκόμενος σε ρουσφέτια, πάντοτε στενοχωρεί τον αιτούντα. Κινδυνεύει τέλος να τον «στιγματίσουν» τα ΜΜΕ ως μιλιταριστή, σωβινιστή, καραβανά, χουντικό ή φασίστα και τότε «κλαύτα Χαράλαμπε». 

Έτσι τα στελέχη των ΕΔ, αντί να διάγουν στρατιωτικό βίο, αρκούνται στη διεκπεραίωση της ημερήσιας γραφειοκρατίας, διολισθαίνοντας έτσι σε νοοτροπία κακού δημοσίου υπαλλήλου, χάνουν τα πρότυπα που θα έπρεπε να έχουν και τελικά καταλήγουν να υπηρετούν ένα Στρατό που αντί να παράγει ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ και ΤΟΛΜΗ στην τήρηση της αποστολής του, αντί να λειτουργεί ως μέσον ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ, συμπεριφέρεται και διάγει ως «υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου». Τα πτυχία...πτυχία, όπως και η μόρφωση και το επίπεδο υψηλότατη! 

Όμως το νεαρό Ελληνόπουλο, που αφήνει την οικογένειά του για να υπηρετήσει τη θητεία του, δεν αναμένει να συναντήσει έναν καθηγητή ούτε έναν καλοδιαβασμένο διοικητικό υπάλληλο του δημοσίου. Έχει ανάγκη από έναν Ηγήτορα με ευρυμάθεια μεν αλλά φλογερό πατριώτη και πολεμιστή από την άλλη. Έναν «μπροστάρη» που δεν θα φείδεται κόπου και χρόνου για να τον εκπαιδεύσει. Έναν συμπαραστάτη στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως στρατιώτης και όχι έναν «καλοχαιρέτα» που απλά πετάει τη μπάλα στην εξέδρα. Ένα ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΠΑΝΩ απ’ όλα που θα το θυμάται για όλη του τη ζωή. 

Ρωτήστε γύρω σας στρατιώτες που έχουν απολυθεί την τελευταία 5ετία αν θυμούνται το Διμοιρίτη τους ή το Λοχαγό τους. Αν θυμούνται το Διοικητή τους ή έστω πόσες βολές φορητού οπλισμού έκαναν. Αν θυμούνται κάτι από την στρατιωτική τοπογραφία της περιοχής τους. Ρωτήστε τους ποια είναι η άποψή τους για τους Αξιωματικούς τους και τι πιστεύουν για τη θητεία γενικότερα. Οι απαντήσεις που θα πάρετε, θα σας απογοητεύσουν, θα σας πικράνουν, θα σας θυμώσουν. Αυτές οι απαντήσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Κάτι στη μόρφωση και την επάρκεια των Αξιωματικών χωλαίνει. 

Πτυχία, Αγγλικά, Γαλλικά και «πιάνο» ΔΕΝ επαρκούν. Εύχομαι μόνο να μη χρειαστεί ποτέ να δοκιμαστούμε – βάζω και τον εαυτό μου μέσα – σε πόλεμο γιατί ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ όπως είμαστε θα σκουπίζουμε το αίμα που θα τρέχει ποτάμι με τα αποδεικτικά της ΜΟΡΦΩΣΗΣ ΜΑΣ...τα ΔΙΠΛΩΜΑΤΑ και τα ΠΤΥΧΙΑ!!!! 

Αντί επιλόγου, από το «Ευαγγέλιο του Στρατού». Στρατιωτικός Κανονισμός ΣΚ 20-1, Κεφάλαιο Α’, άρθρο 2: 

1.Ο Έλληνας ή η Ελληνίδα, όταν καλείται από το Νόμο στην ενεργό υπηρεσία του Στρατού, αναλαμβάνει το ιερό καθήκον της υπερασπίσεως της Πατρίδας και έχει εξαιρετικά καθήκοντα και ευθύνες. 

2. Για να φθάσει στην εκπλήρωση του μεγάλου αυτού προορισμού ο στρατιωτικός πρέπει να είναι προικισμένος με τις αρετές της φιλοπατρίας, της ανδρείας, της καρτερίας, του στρατιωτικού πνεύματος και της πειθαρχίας. 

3. Οι αρετές αυτές, που αποτελούν τις κύριες ηθικές δυνάμεις του Στρατού, προϋποθέτουν ανάλογη διαπαιδαγώγηση στους κόλπους της οικογένειας, του σχολείου και της κοινωνίας, αλλά σφυρηλατούνται και σταθεροποιούνται κυρίως με τη στρατιωτική αγωγή».

 

Υψωμα 3234. Η επική μάχη των Ρώσων Αλεξιπτωτιστών

Το ύψωμα 3234 (Πηγή)

Ο λόφος 3234 στο δρόμο από Γκαρντέζ προς Κοστ στο Αφγανιστάν, έχει μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη των Ρώσων αλεξιπτωτιστών. Θεωρείται σαν μνημείο ανδρείας  των Ρώσων στρατιωτών  σε αγώνα έναντι υπέρτερων αριθμητικά  αντιπάλων, των Μουζαχεντίν.

Βρισκόμαστε στο 1988, την περίοδο της σοβιετικής κατοχής του Αφγανιστάν. Οι Αφγανοί αντάρτες, είχαν υπό τον έλεγχό τους το δρομολόγιο Γκαρντέζ-Κοστ, εγκαθιστώντας ναρκοπέδια και  οργανωμένες θέσεις αντιαεροπορικών και άλλων βαρέων όπλων, ακόμη και ρουκετοβόλων  ΒΜ-21.

 Από το 1987 προσπαθούσε η ανωτέρα σοβιετική στρατιωτική διοίκηση να διανοίξει το ζωτικό γι' αυτήν δρομολόγιο ανεφοδιασμού,  που οδηγούσε στα σύνορα του Πακιστάν, αλλά ταυτόχρονα και στο αεροδρόμιο της πόλης Κοστ, όπου ήταν η βάση των σοβιετικών ελικοπτέρων της περιοχής. Οι σοβιετικοί, προσπαθούσαν να τα βρουν με τις διάφορες φυλές, αλλά και με τον τοπικό αρχηγό των Μουζαχεντίν, χωρίς αποτέλεσμα.

Τελικά αποφασίστηκε με δυναμική ενέργεια η διάνοιξη του δρομολογίου. Δύο μηχανοκίνητες μεραρχίες και δύο ταξιαρχίες αλεξιπτωτιστών χρησιμοποιήθηκαν από τους σοβιετικούς για την εκτέλεση της επιχείρησης, που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1987 και συνεχίσθηκε μέχρι τον Ιανουάριο του 1988 . Η επιδίωξη ήταν η κατάληψη των εδαφών τακτικής σημασίας που δέσποζαν του δρομολογίου, ώστε οι Μουζαχεντίν να μην μπορούν να έχουν έρεισμα να κρατηθούν.

Για ν' αποκαλυφθούν οι θέσεις των ανταρτών, οι σοβιετικοί χρησιμοποίησαν το τέχνασμα της εικονικής ρίψης αλεξιπτωτιστών σε προεπιλεγμένες περιοχές, χρησιμοποιώντας ομοιώματα (dummies). Έτσι όταν οι αντάρτες άρχιζαν τα πυρά, τ' αναγνωριστικά αεροσκάφη που πετούσαν σε ύψος πάνω από την περιοχή, εντόπιζαν τις ακριβείς θέσεις των ανταρτών και οι σοβιετικοί, τις βομβάρδιζαν απ' αέρος και από ξηρά. 

Έτσι, τα χερσαία τμήματα, με υποστήριξη πυρών πυροβολικού και αεροπορίας, μπορούσαν να προωθούνται κατά μήκος του δρομολογίου, καταλαμβάνοντας εδάφη και ξηλώνοντας τις αμυντικές θέσεις των ανταρτών. Το μηχανοκίνητο πεζικό προχωρούσε σε συνδυασμό με τις αεροκίνητες επιχειρήσεις των αλεξιπτωτιστών που εκτελούσαν αποστολές πλαγιοφυλακής, με προκατάληψη υψωμάτων που δέσποζαν του δρομολογίου.

Οι αλεξιπτωτιστές έπιαναν θέσεις και κάλυπταν την φάλαγγα των οχημάτων μάχης και μεταφοράς, που προχωρούσε επί του δρομολογίου. Στη συνέχεια επιβιβάζονταν σε ελικόπτερα και προωθούνταν σε επόμενο ύψωμα. Ένα τέτοιο ύψωμα ήταν και το 3234, που πήρε το όνομά του από την υψόμετρό του που ήταν 3.234 μέτρα! Μη σας φαίνεται περίεργο γιατί τέτοια υψόμετρα επικρατούν στα βουνά του  Αφγανιστάν. Δύσκολη και συνάμα χρονοβόρα επιχείρηση.

Εκεί προσγειώθηκε τμήμα του 9ου λόχου του 345 σοβιετικού συντάγματος αλεξιπτωτιστών, το πρωί της 7 Ιανουαρίου του 1988. Το ύψωμα έλεγχε μια σημαντική πρόσβαση δυτικά του δρομολογίου. Κατά μήκος των μονοπατιών που σχηματίζονταν και μέχρι τον δρόμο,  υπήρχαν τρεις οικισμοί. Οι 39 αλεξιπτωτιστές, άρχισαν την οργάνωση της τοποθεσίας τους με περιμετρική άμυνα, ελέγχοντας όλες τις προσβάσεις προς τις θέσεις τους και βέβαια απαγορεύοντας κάθε πρόσβαση προς το κύριο δρομολόγιο, ώστε να καλύπτουν τα δικά τους τμήματα.

Φαίνεται ότι το συγκεκριμένο ύψωμα ήταν ζωτικής σημασίας για τους Μουζαχεντίν, που ξεκίνησαν το απόγευμα της ίδιας μέρας σφοδρή αντεπίθεση με δύναμη 200 περίπου ανταρτών. Χρησιμοποίησαν ό,τι όπλα είχαν στη διάθεσή τους πολυβόλα και αντιαρματικά. Όταν ο καταιγισμός πυρών των ανταρτών άρχισε μετά από λίγη ώρα να μειώνεται, ξεκίνησε η μαζική επίθεση, επί δύο κατευθύνσεων προς το ύψωμα. Οι αλεξιπτωτιστές υποστηριζόμενοι από πυροβολικό και αεροπορία, άρχισαν να αμύνονται, κάνοντας ταυτόχρονα αιτήσεις πυρών στους προϊσταμένους τους.

Η πρώτη έφοδος αναχαιτίσθηκε, όπως αναχαιτίσθηκαν και οι επόμενες 11, μέχρι τα ξημερώματα της 8 Ιανουαρίου. Οι Ρώσοι κράτησαν, υποστηριζόμενοι - ευτυχώς γι' αυτούς - από την διοίκησή τους που τους παρείχε πυρά και τους ανεφοδίαζε απ' αέρος με πυρομαχικά και εφόδια. Οι απώλειες των ανταρτών ήταν μεγάλες και αποφάσισαν τις πρωινές ώρες ν' αποχωρήσουν, φοβούμενοι τον εγκλωβισμό τους.

Η παρασημοφόρηση των Ρώσων αλεξιπτωτιστών του 9ου λόχου (Πηγή)

Από τους 39 αλεξιπτωτιστές, οι 6 σκοτώθηκαν και οι 28 τραυματίστηκαν. Όλοι παρασημοφορήθηκαν για την ανδρεία τους

Η ιστορία αυτή γυρίστηκε και ταινία το 2005 που αν δεν την έχετε δει, μπορείτε να την παρακολουθήσετε    ΕΔΩ

Θα κεντρίσει το ενδιαφέρον σας, γιατί παρουσιάζει σκηνές και από την εκπαίδευση των Ρώσων αλεξιπτωτιστών.

Ανιχνευτής