Γράφει ο Αντγος ε.α. κ. Ασλανίδης Ιωάννης
Επίτιμος Δκτης ΣΣΕ, μέλος της Λέσχης Καταδρομέων Ιερολοχιτών
 |
| ΛΟΚ |
Θα ήθελα με τα λίγα λόγια που σταχυολογώντας παρακάτω αναφέρω, να κάνουμε ένα τρισάγιο, ένα μνημόσυνο στους υπερασπιστές ήρωες της πατρίδος, σήμερα νεκρούς, της περιόδου 1946-1949, Οι οποίοι με την θυσία τους απέτρεψαν τους τότε ξενοκίνητους πλανεμένους κομμουνιστές της πατρίδος μας, να πραγματοποιήσουν, οι πλείστοι άθελά των, τα καταχθόνια σχέδια εκείνων... που μεθόδευσαν τον εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας μας και τον εξανδραποδισμό του λαού μας.
Χωρίς να είναι στις προθέσεις μου η ανάξεση πληγών του παρελθόντος κρίνω σκόπιμο, χωρίς μίσος και πάθος, έτσι απλά ελευθέρα, υπηρετώντας το δίκαιο να επισημάνω την Ιστορική Αλήθεια, για μια τόσο σημαντική περίοδο (1946-49) της νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδος, κατά την οποία διακυβεύτηκαν η Ελευθερία του Ελληνικού λαού και η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδος μας.
Οι Μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι και η νίκη του Ελληνικού Στρατού, αποτελούν Ιστορικό ορόσημο μιας πραγματικής Εθνικής αντίστασης κατά των πλανεμένων δυστυχώς αδελφών Ελλήνων τότε κομμουνιστών, για την σωτηρία της πατρίδος.
Η Ελλάδα του Βορειοηπειρωτικού έπους του 1940, με τους αγώνες της στα Βουνά της Ηπείρου έδωσε, το πρώτο βασικό και ουσιαστικό ράπισμα στον φασισμό, όταν ισχυρά κράτη του τότε γνωστού κόσμου έπιπταν το ένα μετά το άλλο, δίνοντας έτσι την πρώτη ελπίδα και κουράγιο στον Ελεύθερο κόσμο για την τελική νίκη.
Ήλθε στη συνέχεια η εφιαλτική νύκτα της κατοχής.
Η ερειπωμένη, εξαντλημένη και καθημαγμένη Ελλάδα, κάτω από το βαρύ πέλμα του Γ΄ ΡΑΙΧ δεν ησύχασε, συνέχισε τον αγώνα της κατά του κατακτητή μέχρι της τελικής ήττας των δυνάμεων του φασισμού. Η Ανθρωπότης ανέπνευσε, η ελευθερία και το δίκαιο επεκράτησαν και οι λαοί πλέον ελεύθεροι άρχισαν την αναστήλωση της χώρας των, μέσα από τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Η Ελλάδα νικήτρια τότε και δοξασμένη με πρωταρχικό ρόλο στην ήττα του φασισμού, αλλά ευρισκόμενη στο χείλος του αφανισμού, αντίκρισε το φως της Ελευθερίας μέσα από τα ερείπιά της. Όλοι οι Έλληνες ανέμεναν το θαύμα, ζούσαν με την ελπίδα, ότι χάρις στην ζωτικότητα και το δημιουργικό πνεύμα της φυλής, θα βαδίζαμε ενωμένοι στην ανασυγκρότηση και προ παντός στην δικαίωση των Ελληνικών θυσιών και την ικανοποίηση επί τέλους των εθνικών δικαίων μας.
Αλλά οι ωραίες προσδοκίες και τα γλυκά όνειρα, για την δημιουργία μιας μεγάλης Ελλάδος, αντάξια των νικηφόρων αγώνων της, διαλύθηκαν. Οι τότε πλανεμένοι Έλληνες κομμουνιστές, καθοδηγούμενοι από τον διεθνή κομμουνισμό, εξαπέλυσαν το "Δεκεμβριανό κίνημα" και έτσι η προσφορά της εκατόμβης αίματος, στο βωμό της ελευθερίας για τους Έλληνες δεν σταματά. Την καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος του Δεκεμβρίου 1944 και την συμφωνία της Βάρκιζας, ακολουθεί ο ύπουλος "Συμμοριτοπόλεμος" ( Η ονομασία προήλθε, μετά από προσφυγή στο Ο.Η.Ε. της Ελλάδος, για τον ακήρυκτο πόλεμο των ομόρων κρατών τον Οκτώβριο του 1947). Βέβαια την 15η Σεπτεμβρίου 1989 με τον Νόμο 1863/1989 ο "Συμμοριτοπόλεμος" μετονομάστηκε σε "Εμφύλιο Πόλεμο" και οι πλανεμένοι και ξενοκίνητοι τότε "Στασιαστές" σε "Δημοκρατικό Στρατό". Δια την ιστορία κατά την γνώμη μου δεν ήτο, ούτε συμμοριτοπόλεμος ούτε εμφύλιος ήτο Στάσις. Αυτό στην ουσία δεν έχει μεγάλη σημασία γιατί το κακό έγινε, η Ελλάδα χωρίστηκε και κατεστράφη ολοσχερώς και η Εθνική ευκαιρία χάθηκε, όμως, οι παραχαράκτες και αναθεωρητές της Ελληνικής Ιστορίας πρέπει να γνωρίζουν ότι, η Ιστορία δεν γράφεται με "Ιδιοτελείς Νόμους".
Ο Αδελφοκτόνος πόλεμος των Ελλήνων άρχισε την νύκτα 30/31 Μαρτίου 1946 με την επίθεση των κομμουνιστών ανταρτών, στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου και τελείωσε την 29 Αυγούστου 1949 με το τέλος των νικηφόρων μαχών Γράμμου - Βίτσι του Ελληνικού Στρατού μας και την καταστροφή και εκδίωξη των ξενοκίνητων τότε Ελληνικών και όχι μόνον Κομμουνιστικών ανταρτικών Δυνάμεων στα όμορα κομμουνιστικά κράτη. Κατά το χρονικό διάστημα του "αδελφοκτόνου πολέμου" συνέβησαν πολλά και συνταρακτικά γεγονότα καίτοι σημαντικά, σεβόμενος την φιλοξενία της εφημερίδος, θα περιορισθώ σε δυο μεγάλης εθνικής σημασίας για την Ελλάδα γεγονότα :
Πρώτον : Ο τότε κομμουνιστής, πρώτος στην ιεραρχία, Ν. Ζαχαριάδης συγκάλεσε την 5η ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στις 30-31 Ιανουαρίου 1949 που έλαβε κρίσιμες για την Ελλάδα αποφάσεις... μια παράγραφος της απόφασης προκάλεσε έντονα σχόλια σ' όλο τον λαό (και την αριστερά) λόγω της μεγάλης σημασίας, παρατίθεται ως έχει : "Στην Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδονικός (Σλαυομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ολοκλήρωση ηρωϊσμού και αυτοθυσίαςς που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός να βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήση".
Δεύτερον : Μεταξύ των πολλών δεινών και καταστροφών που επέφεραν στη χώρα μας οι Στασιαστές, το πλέον φρικιαστικό ήταν το παιδομάζωμα. Τα τελικά απαχθέντα παιδιά ανήλθαν εις 28.000 και κατανεμήθηκαν στα διάφορα "δορυφόρα" (κομμουνιστικά) κράτη. Η βασική ιδέα και οι λεπτομέρειες εφαρμογής του Σχεδίου, κατά τα λεγόμενα οφείλονταν στην Μίτρα Μίτροβιτς Τφίλας, υπουργό της Δημοσίας Εκπαίδευσης της Δημοκρατίας της "Μακεδονίας" των Σκοπίων και κορυφαίας προσωπικότητας της Κομμιφόρμ.
Το φθινόπωρο του 1948, στην Αθήνα Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία ήταν όλοι ανήσυχοι... το ηθικό του Στρατού είχε κλονισθεί πολύ, λόγω των επιτυχιών του Στασιαστών. Τότε η Κυβέρνηση του Θεμ. Σοφούλη, αποφάσισε και διόρισε τον Στρατηγό Αλ. Παπάγο, ως Αρχιστράτηγο με ευρύτερες δικαιοδοσίες. Ο Αλεξ. Παπάγος αναπτέρωσε το ηθικό του Στρατεύματος, προέβη σε μερική αναδιάταξη στελεχών, επέβαλε αυστηρά πειθαρχία στον Στρατό και άνευ αντιρρήσεων εφαρμογή των διαταγών. Στα αρχικά στάδια των Επιχειρήσεων, εφήρμοσε Σχέδια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εκ του Νότου, με μέριμνα να μην αναμολύνονται οι εκκαθαρισθείσες περιοχές. Στο τέλος με τα σχέδια επιχειρήσεων ΠΥΡΣΟΣ Α', Β' και Γ' κατόρθωσε στο Γράμμο και στο Βίτσι να διαλύσει και να εκδιώξει τους εναπομείναντες Στασιαστές Έλληνες και λοιπούς από τα όμορα κράτη, από τον Ελλαδικό χώρο, να καταστρέψει τις στρατιωτικές των εγκαταστάσεις και να φράξει τα Ελληνικά Σύνορα.
Η 29 Αυγούστου 1949 είναι το τέλος του αδελφοκτόνου εκείνου πολέμου των πλανεμένων από ξένα συμφέροντα τότε ελλήνων κομμουνιστών και το τέλος της τριετούς αιματοχυσίας του Ελληνικού Λαού.
Παρ' όλα αυτά και παρά την αδιάψευστη μαρτυρία της Ιστορίας και σήμερα υπάρχουν θιασώτες των πλανεμένων εκείνων κομμουνιστών και οι οποίοι παντοιοτρόπως (τύπος, Μ.Μ.Ε, Βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες κ.λπ.) διαστρεβλώνοντας την Ιστορική αλήθεια, προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τις τότε εγκληματικές πράξεις των πλανεμένων κομμουνιστών και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Όμως παρ' όλα αυτά είναι παρήγορο και σημαντικό σήμερα, ότι αξιόλογα στελέχη της αριστεράς, άσκησαν και ασκούν έντονη κριτική στην τότε ηγεσία του Κ.Κ.Ε. και με παρρησία, κάνοντας την αυτοκριτική των, διακηρύττουν δημόσια, "... σύντροφοι ευτυχώς που δεν νικήσαμε...".
Εξήντα επτά[67] χρόνια πέρασαν από τότε και η Επίσημη Ελλάδα, οι Κυβερνήσεις της χώρας μας, επισήμως σήμερα αγνοούν όλους εκείνους τους ηρωικούς νεκρούς, στους οποίους οφείλουμε, την ελευθερία μας, την Δημοκρατία μας και την ως έχουμε σήμερα ύπαρξή μας, σαν Κράτος, σαν λαός και σαν Έθνος.
Η Επίσημη Ελληνική πολιτεία, δεν έπραξε δυστυχώς μέχρι σήμερα αυτό που έπρεπε να πράξει. Ν’αναγείρει στο ιερό και πανέμορφο βουνό της Πατρίδος μας τον Γράμμο, Καλλιμάρμαρο Μνημείο υπέρ των ανδρείως και ευκλεώς πεσόντων υπέρ της Πατρίδος. Όπου κάθε χρόνο την επέτειο λήξεως του αδελφοκτόνου πολέμου να επισκέπτεται τον χώρο αυτόν, σύσσωμη η Πολιτική και Στρατιωτική ιεραρχία της χώρας μας, για ένα τρισάγιο, ένα μνημόσυνο όχι πλέον για να μισούν, αλλά για να μην λησμονούν τα εγκληματικά πολιτικά λάθη της εποχής εκείνης, τα αποτελέσματα της διχόνοιας και για να παραδειγματίζονται οι μέλλουσες πολιτικές γενεές των Ελλήνων. Και! Επί τέλους, να πάψει να εξαπατάται ο Ελληνικός Λαός, με τα εμφυλιοπολεμικά φαντάσματα του διχασμού. Τέλος! Οι νέες γενεές των Ελλήνων θα πρέπει προσβλέπουσες στο μέλλον να διαλογίζονται τα του Πλάτωνα:
"Πατρός τε και μητρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζωνι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νούν έχουσι".
Έλεγε ο Αείμνηστος Στρατηγός Καρούσος Γεώργιος: "την 29/8 εκάστου έτους , μπαίνω ταπεινά στην εκκλησία και ανάβω δύο κεριά με την ίδια ευλάβεια. Το ένα για τους νεκρούς Έλληνες συμπολεμιστές μου και το άλλο για τους νεκρούς Έλληνες της άλλης πλευράς, που έπεσαν από δικά μας βόλια."
