Στις αμμουδιές της Ιβοζίμα

Η ύψωση της αμερικανικής σημαίας στην Ιβοζίμα στις 23 Φεβρουαρίου 1945, στην κορυφή του υψώματος Σουριμπάσι.

Πηγή φωτογραφίας

 

Η μάχη της Ιβοζίμα κράτησε από τις 19 Φεβρουαρίου μέχρι τις 26 Μαρτίου του 1945. Η επιχείρηση "Detachment", αυτή ήταν η κωδική ονομασία της, ήταν μια κλασσική αποβατική επιχείρηση των Αμερικανών Πεζοναυτών, που έγινε στο ομώνυμο νησί, με σκοπό την κατάληψη των τριών στρατιωτικών, ιαπωνικών αεροδρομίων, επάνω σ' αυτό.

Πηγή Wikipedia

Η στρατηγική(;) θέση του νησιού, σε σχέση με την απόστασή του από τις ιαπωνικές ακτές, βάρυνε σημαντικά στην απόφαση  για την κατάληψή του από τους Αμερικανούς. Κατ' αρχή αποστερούσε τους Ιάπωνες από μία ακόμη προωθημένη αεροπορική βάση εξορμήσεων. Το σημαντικότερο βέβαια ήταν ότι έδινε στους Αμερικανούς το πλεονέκτημα να έχουν αυτοί πλέον αντίστοιχη προωθημένη βάση κοντά στις εχθρικές γι' αυτούς ακτές και να επηρεάζουν την περιοχή ΔΜ του αντιπάλου. 

Αυτή ήταν η επίσημη εκδοχή. Δεν θα μπορούσε να γίνει από αλλού η προσβολή της ιαπωνικής ενδοχώρας με λιγότερο κόστος σε ζωές; Αυτό το ερώτημα άρχισε να εμφανίζεται μετά την κατάληψη που είχε σαν συνέπεια τον θάνατο 7.000 Αμερικανών Πεζοναυτών και τον τραυματισμό άλλων 19.000 ανδρών. Από τους 22.000 Ιάπωνες, μόνο 216 πιάστηκαν αιχμάλωτοι, ενώ όλοι οι άλλοι σκοτώθηκαν.

Την απόβαση την εκτέλεσε το V Σώμα Πεζοναυτών  αποτελούμενο από τις 3η, 4η και 5η Μεραρχίες με συνολική δύναμη 70.000 ανδρών περίπου. Ο Διοικητής της Αμφίβιας Δύναμης Επιχειρήσεων (ΔΑΔΕ) ήταν ο Ναύαρχος Νίμιτς και ο Διοικητής Αποβατικών Στρατευμάτων (ΔΑΣ) ο Στρατηγός Χόλαντ  Σμιθ.

Το νησί κυριολεκτικά κάηκε! Ήταν η πιο αιματηρή μάχη που αντιμετώπισαν οι Πεζοναύτες στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ας δούμε συνοπτικά μερικά πράγματα που πρέπει να ειπωθούν.

 Οι Ιάπωνες ήθελαν οπωσδήποτε να κρατήσουν αυτό το νησί, γιατί είχαν χάσει μέχρι τότε τα νησιά Μάρσαλ και τις Καρολίνες. Γι' αυτούς ήταν "ζωτικό έδαφος", αφού απαγόρευε στους Αμερικάνους να έχουν πρόσβαση στις ακτές της πατρίδας τους με τα βομβαρδιστικά τους.  Άρχισαν την αμυντική του οργάνωση από το Μάρτιο του 1944, αφού έκαναν επανεκτίμηση της κατάστασης για την έκβαση του πολέμου.

Νήσος Ιβοζίμα (Πηγή: Google maps)

Το νησί βρίσκεται  650 ναυτικά μίλια (1200 χλμ) νότια από το Τόκιο. Έχει έκταση 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το πλέον δεσπόζον ύψωμα είναι το Σουριμπάτσι με ύψος 161 μέτρων, στα νότια του νησιού. Είναι καθαρά ηφαιστειογενές με σχετικά πυκνή βλάστηση στο εσωτερικό και με δύσκολο και σκληρό έδαφος, ασυνήθιστα επίπεδο στο κέντρο του. Γι αυτό και επιλέχθηκε για προκεχωρημένη αεροπορική βάση της ιαπωνικής αυτοκρατορικής αεροπορίας.

Tο ύψωμα Σουριμπάσι στην Ιβοζίμα (Πηγή Google maps)

Οι Αμερικανοί από την άλλη πλευρά το θεώρησαν σαν στρατηγικό αντικειμενικό σκοπό. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το ήθελαν για βάση ανεφοδιασμού των βομβαρδιστικών Β-29, κάποια από τα οποία,  θα μετέφεραν αργότερα και τις ατομικές βόμβες για ρίψη στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα! Αυτή ίσως να είναι  μια αδικαιολόγητη "δικαιολογία", για τις τόσο μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Δεν πήγαν τάχα χαμένες, γιατί η κατάληψη του νησιού συνέβαλε στο γρήγορο τέλος του πολέμου! Με εκατόμβες νεκρών αμάχων, δυστυχώς!

Ο Ιάπωνας στρατηγός Τανταμίσι Κουριμπαγιάσι, που είχε αναλάβει την αμυντική οργάνωση του νησιού, έκανε καλή δουλειά! Εφάρμοσε την αρχή της περιμετρικής άμυνας, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τη φυσική διαμόρφωση του εδάφους. Έγιναν οχυρώσεις και υπόγεια καταλύματα, οργανώθηκε πλέγμα υπόγειων διαδρόμων επικοινωνίας συνολικού μήκους 12 χιλιομέτρων, μεταξύ θέσεων ομαδικών όπλων, όλμων και πολυβόλων, εξετάσθηκαν όλες οι απυρόβλητες περιοχές και καλύφθηκαν με παγιδεύσεις, δοκιμάσθηκαν αντεπιθέσεις, οργανώθηκαν κωλύματα και τοποθετήθηκαν ναρκοπέδια σε όλες τις πιθανές ακτές απόβασης αλλά και στο εσωτερικό του νησιού, δημιουργώντας χώρους καταστροφής εχθρικού προσωπικού και μέσων.

Το πυροβολικό του έκανε επισημάνσεις χαρακτηριστικών σημείων και τοπογραφική οργάνωση για προσβολή στόχων, οπουδήποτε στο νησί, επιλέγοντας πολλές υπόγειες και καλά καλυμμένες θέσεις βολής. Παράλληλα χρησιμοποίησε πάρα πολύ τους Ελεύθερους Σκοπευτές για την προσβολή Αμερικανών στρατιωτών, κυρίως ηγητόρων και χειριστών ομαδικών όπλων. Έγιναν εξονυχιστικές αναγνωρίσεις, και επελέγησαν κατάλληλες θέσεις βολής κατά μήκος προσβάσεων από τις ακτές προς το εσωτερικό του νησιού.

Η άμυνα του νησιού χωρίσθηκε σε δυο τομείς το βόρειο και το νότιο στον οποίο δέσποζε το περίφημο ύψωμα Σουριμπάτσι, εκεί που υψώθηκε η αμερικανική σημαία και αποθανατίστηκε με φωτογραφία η οποία έγινε έμβλημα των Αμερικανών Πεζοναυτών. Με διαταγή του,  ο Στρατηγός, απαγόρευσε τις αντεπιθέσεις αυτοκτονίας των στρατιωτών του, τις γνωστές σαν "έφοδος banzai" από την αντίστοιχη πολεμική ιαχή των Ιαπώνων. Ήταν έφοδος απελπισίας ή αυτοκτονίας καλύτερα, όταν η μάχη ήταν χαμένη και ο αξιοπρεπής θάνατος ήταν προτιμότερος του εξευτελισμού της αιχμαλωσίας. Γιατί το έκανε αυτό;

Οι Ιάπωνες είχαν χάσει την ναυτική κυριαρχία στη θάλασσα και αεροπορική υπεροχή ήταν πλέον αμφισβητούμενη. Όταν άρχισαν να οργανώνουν αμυντικά το νησί, ήξεραν ότι δεν μπορούν να το υποστηρίξουν ούτε με ναυτικές δυνάμεις, αλλά ούτε και με αεροπορικές. Διέθεσαν ένα περιορισμένο αριθμό πιλότων καμικάζι στον Στρατηγό Κουριμπαγιάσι, για να τους χρησιμοποιήσει όπως αυτός θα εκτιμούσε. Η κύρια επιδίωξη ήταν η άμυνα μέχρις εσχάτων και η πρόκληση μεγάλων απωλειών στον αντίπαλο έτσι ώστε να διστάζει πλέον να σκέφτεται απόβαση στην Ιαπωνία. Επομένως οι Ιάπωνες επιτελείς ήξεραν εκ των προτέρων την έκβαση του αγώνα, όπως την ήξερε και ο Στρατηγός. Οι έφοδοι

αυτοκτονίας, θα επιτάχυναν την νίκη των Αμερικανών και ο Στρατηγός δεν το ήθελε αυτό.

Οι Αμερικανοί δεν ήξεραν όλα αυτά, αλλά γνώριζαν πολύ καλά την τακτική των Ιαπώνων από τις προηγούμενες μάχες που είχαν δώσει. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με το δόγμα αμφιβίων επιχειρήσεων, αφού εξασφάλισαν την αεροπορική και τη ναυτική υπεροχή, απομόνωσαν το νησί και άρχισαν από τις 15 Φεβρουαρίου του 1945, να το "μαλακώνουν", εκπέμποντας ισχυρό πυρ, από ναυτικό πυροβολικό και την αεροπορία! Το νησί κυριολεκτικά κατέβηκε, από τον τόσο έντονο βομβαρδισμό, που κράτησε μέχρι το πρωί της 19 Φεβρουαρίου.Τα καταδρομικά τους μπορούσαν να εκπέμπουν πυρά για σχεδόν έξι ώρες χωρίς σταματημό και μετά τον ανεφοδιασμό άλλο τόσο και άλλο τόσο...Η αρμάδα χτύπαγε από όλες τις πλευρές, προσπαθώντας να εξουδετερώσει κάθε αντίσταση στις προεπιλεγμένες ακτές αποβάσεως.

Στις 17 Φεβρουαρίου, ένα ειδικό τμήμα βατραχανθρώπων, διείσδυσε σε προκαθορισμένη ακτή για αναγνώριση. Οι Ιάπωνες όμως τους αντιλήφθηκαν και τους πυροβόλησαν. Ένας σκοτώθηκε και η ομάδα αποχώρησε εσπευσμένα. Δεν ξανάγινε άλλη απόπειρα εκτέλεσης ειδικών επιχειρήσεων, όπως τουλάχιστον φαίνεται από τα ιστορικά αρχεία.

Οι Ιάπωνες που ήξεραν τι τους περιμένει, είχαν οργανωθεί καλά, κρυμμένοι στα βάθη της γης. Μόλις τελείωσε ο βομβαρδισμός ξανανέβηκαν στην επιφάνεια και πήραν θέσεις. Η απόβαση ξεκίνησε στις 08.59 το πρωί της 19 Φεβρουαρίου 1945. Οι Πεζοναύτες του πρώτου κύματος, όρμησαν από τις  ΑΒΑΚ στην ακτή! Καμία αντίσταση. Παντού επικρατούσε νεκρική σιγή. Βγήκε το πρώτο τάγμα, για ν' ακολουθήσει το επόμενο κύμα. Άρχισαν να συσσωρεύονται στην ακτή, ξεθαρρεμένοι, έχοντας την εντύπωση ότι τελικά ο βομβαρδισμός είχε κάνει τη δουλειά γι' αυτούς. Άρχισαν δειλά-δειλά και στη συνέχεια πιο γρήγορα να προχωρούν στο εσωτερικό. Εκεί τους περίμενε η θανάσιμη έκπληξη!

Ο Ιάπωνας Στρατηγός, είχε δώσει την εντολή, να αφήσουν τον εχθρό να συγκεντρωθεί πρώτα στην ακτή, και στη συνέχεια με διαταγή του να τον κτυπήσουν αφανίζοντάς τον. Έτσι και έγινε! Άρχισε το μακελειό. Από παντού ξεφύτρωναν οι Γιαπωνέζοι και κτυπούσαν αλύπητα. Το πεδίο της μάχης εκτυλίχτηκε σε κόλαση για τους Αμερικανούς Πεζοναύτες. Το ιαπωνικό πυροβολικό, έπληττε στόχους παντού κατά μήκος των ακτών και όχι μόνο. Άρχισε ένας αγώνας που έφτασε μέχρι  και πάλη σώμα με σώμα. Όπου δεν μπορούσαν οι σφαίρες, δούλευαν οι ξιφολόγχες.

Αμερικανός πεζοναύτης με φλογοβόλο όπλο. Μέχρι και την 10ετία του 70 το φλογοβόλο υπήρχε και στον ελληνικό στρατό. (Πηγή φωτογραφίας)

Οι Αμερικανοί Πεζοναύτες, μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, άρχισαν πιο μεθοδικά τον αγώνα. Ισχυρά πυρά πυροβολικού, "σκούπιζαν" μπροστά από τα τμήματα το έδαφος. Ακολουθούσαν οι Πεζοναύτες, οι οποίοι, πλησίαζαν τις εχθρικές θέσεις και έκαιγαν με το τότε νέο όπλο το φλογοβόλο, τους Γιαπωνέζους που βρίσκονταν χωμένοι μέσα στις τρύπες του εδάφους. Δεν παραδινόντουσαν! Προτιμούσαν τον θάνατο.

Οι προωθημένοι Αμερικανοί Πεζοναύτες παρατηρητές, κατεύθυναν τα πυρά πυροβολικού, ναυτικού και επίγειου, σε στόχους που εντόπιζαν. Το προγεφύρωμα είχε διευρυνθεί, πολλά μέσα, πυροβολικό και άρματα είχαν βγει στην ξηρά. Μπόρεσαν και εξασφάλισαν τα σημεία αποβίβασης, Από τα άρματα, το πιο εντυπωσιακό ήταν ο τύπος άρματος φλογοβόλου που έκανε γρήγορη και αποτελεσματική εκκαθάριση οχυρωματικών θέσεων των Ιαπώνων.

Οι ημέρες περνούσαν και οι μάχες συνέχιζαν να είναι σφοδρές. Σκηνές ηρωισμού εκτυλίχθηκαν και από τις δύο πλευρές. Ο αγώνας μικρών κλιμακίων είχε το προβάδισμα. Οι ομάδες των Πεζοναυτών κινούνταν, προσπαθώντας να αποφύγουν τα πολυβολεία, με πυρ και κίνηση πλησίαζαν τις τρύπες, έριχναν χειροβομβίδες, ο φλογοβολητής πλησίαζε, καρβούνιαζε τα πάντα και συνέχιζαν όλοι για την επόμενη τρύπα. Δεν προλάβαιναν να απομακρυνθούν, και τους έρχονταν οι ριπές από πίσω. Η καμμένη τρύπα ξαναζωντάνευε ή από κάποιο άλλο πολυβολείο δέχονταν καταιγιστικά πυρά.

Αμερικανοί εισβάλλουν μέσα σε Σημείο Αντίστασης της ιαπωνικής αμυντικής περιμέτρου, μετά από ισχυρό βομβαρδισμό. (Πηγή)

Σε γυμνό έδαφος δίσταζαν πολύ να προχωρήσουν οι Αμερικανοί γιατί ήξεραν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μη τους θερίσουν τα εχθρικά πολυβόλα. Δεν μπορούσαν να καλυφθούν και το χειρότερο δεν μπορούσαν να σκάψουν ταχύσκαπτα ορύγματα με το ατομικό τους πτυοσκάπανο και να προστατευθούν, γιατί το έδαφος ήταν πολύ σκληρό. Από τη άλλη πλευρά οι Ελεύθεροι σκοπευτές, συνέχιζαν το εξοντωτικό τους έργο.

Όσο όμως περνούσαν οι ημέρες άρχισαν οι Ιάπωνες να κάμπτονται από τη δίψα και την πείνα. Έτσι ξεκίνησαν οι επιθέσεις αυτοκτονίας, ειδικά την νύκτα. Φοβερές οι απώλειες και από τις δύο πλευρές Τάγματα ξεκληρίζονταν σε διάστημα μερικών ωρών. Πριν από κάθε αμερικανική επίθεση, προηγείτο εκτέλεση πυρών.Το έμαθαν οι Γιαπωνέζοι και κρύβονταν. Μόλις τελείωνε το εχθρικό πυροβολικό, έβγαιναν και χτύπαγαν τους Πεζοναύτες. Αυτό έγινε σύντομα αντιληπτό και ξεκίνησαν οι Αμερικανοί τις "αθόρυβες" μη υποστηριζόμενες νυκτερινές επιθέσεις με θεαματική επιτυχία. Πάλι τα θύματα πολλά.

 Η μάχη της Ιβοζίμα  μέχρι σήμερα ακούγεται στο εμβατήριο των Αμερικανών Πεζοναυτών.

Στο τέλος έπεσε το Σουριμπάτσι και οι Ιάπωνες περιορίστηκαν στον βόρειο τομέα, με αρκετές δυνάμεις ακόμη. Άρχισε με σφοδρό βομβαρδισμό ο αποδεκατισμός! Το είχαν πάρει απόφαση οι Αμερικανοί, ότι Γιαπωνέζος ζωντανός δεν θα πιαστεί. Οι Γιαπωνέζοι είχαν ενημερωθεί από τους διοικητές τους ότι αν έπεφταν αιχμάλωτοι, οι Αμερικανοί θα τους βασάνιζαν οικτρά. Προτιμούσαν λοιπόν την αυτοκτονία.

Οι Αμερικανοί κατέλαβαν τα αεροδρόμια και τα πρώτα μαχητικά τους άρχισαν να προσγειώνονται και να τους υποστηρίζουν. Στις 21 Μαρτίου δόθηκε η τελευταία μάχη στο βόρειο τομέα με μια ακόμη επίθεση αυτοκτονίας των Ιαπώνων. Λέγεται ότι σ' αυτή συμμετείχε και ο Στρατηγός τους. Από τους 22.060 Ιάπωνες, σκοτώθηκαν 21.844. Μόνο 216 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Και αυτοί έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι οι Αμερικανοί δεν ήταν τα τέρατα που τους περίγραφαν. Τους έδιναν νερό, φαΐ και τσιγάρα! Τις 26.000 έφθασαν οι απώλειες των Αμερικανών εκ των οποίων 6.800 νεκροί. Ήταν μια ματωμένη νίκη.

Σ' αυτή τη μάχη οι απώλειες των Αμερικανών ξεπέρασαν αυτές των Γιαπωνέζων. Το νησί τελικά χρησιμοποιήθηκε από τα βομβαρδιστικά Β-29. Από τους Ιάπωνες υπερασπιστές οι δύο τελευταίοι εμφανίσθηκαν το ...1951! Μέχρι τότε κρυβόντουσαν και μπόρεσαν να αντέξουν. Έχει βγει έργο γι' αυτό.

Από τότε μέχρι σήμερα η τεχνική των αμφιβίων επιχειρήσεων έχει βελτιωθεί. Το βασικό δίδαγμα που ενδιαφέρει είναι ότι κατά την εκτέλεση αποβατικών επιχειρήσεων, οι επιχειρήσεις προκεχωρημένης δύναμης είναι απαραίτητες. Η ειδική αναγνώριση και οι καταδρομικές ενέργειες πρέπει να προηγούνται. Τα πολλά θύματα από έλλειψη πληροφοριών το αποδεικνύουν.

Από τη άλλη πλευρά, η σωστή και σε βάθος αμυντική οργάνωση του νησιού πετυχαίνει πολλά πλήγματα στον αντίπαλο. Οι ελεύθεροι σκοπευτές, προκαλούν πολλές ζημιές στο εχθρικό προσωπικό, αν χρησιμοποιηθούν σωστά. Το κυριότερο όμως είναι ότι αν δεν υπάρχει ναυτική και αεροπορική υποστήριξη, το νησί όση  στρατιωτική δύναμη και αν έχει επάνω του, θα "πέσει".

Αυτά έγιναν κάποτε στις αμμουδιές της Ιβοζίμα, που αποτέλεσαν και θέμα κινηματογραφικών ταινιών. Αν έχετε όρεξη, δείτε μία ΕΔΩ.

Ανιχνευτής

Πηγή

Ο επίκαιρος Κολοκοτρώνης

" Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα..." 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Λιθογραφία του Karl Krazeisen 1794-1878) (Πηγή φωτογραφίας)

Στις 7 Οκτωβρίου 1838 ο γηραιός στρατηγός και εν ενεργεία Σύμβουλος Επικρατείας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης επισκέφθηκε το Βασιλικό Γυμνάσιο της Αθήνας (νυν 1ο Πρότυπο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας) για να παρακολουθήσει τη διδασκαλία του γυμνασιάρχη Γεωργίου Γενναδίου (1784-1854) για τον Θουκυδίδη. Τόσο εντυπωσιάστηκε από την «παράδοσιν του πεπαιδευμένου γυμνασιάρχου και από την θέαν τοσούτων μαθητών», ώστε εξέφρασε την επιθυμία να μιλήσει και ο ίδιος προς τους μαθητές. Την πρότασή του απεδέχθη ο Γεννάδιος και λόγω της στενότητας του χώρου και του πλήθους των μαθητών η ομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ορίσθηκε για τις 10 το πρωί της 8ης Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα. 

Το γεγονός μαθεύτηκε στη μικρά τότε Αθήνα και εκτός από τους μαθητές, πλήθος ανθρώπων «διαφόρων επαγγελμάτων και τάξεων» συνέρρευσε στην Πνύκα το πρωί της 8ης Οκτωβρίου, για να ακούσει τον ηγέτη της Επανάστασης του '21. 

Ξαφνικά, εμφανίζεται μια ομάδα χωροφυλάκων, πλησιάζει και διαλύει τη συγκέντρωση.Μάλιστα ο Θ. Κολοκοτρώνης, αφού τον διέβαλαν στον βασιλιά, λίγο έλειψε να μπει σε περιπέτειες. Γλύτωσε όμως από την δυσμένεια, γιατί ο φιλόπατρις γυμνασιάρχης Γεννάδιος, και οι άλλοι καθηγητές, απέδειξαν ότι όλα είχαν γίνει από καλή πρόθεση. 

Ακολουθεί η ομιλία του, της οποίας  τα μηνύματα εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα!

"Παιδιά μου! 

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των. 

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ' απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. 

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε. 

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία. 

"Ορκωμοσία των Αγωνιστών" Πίνακας του Θεοδώρου Βρυζάκη

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. 

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε! 

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ' αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ισως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ' επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα. 

Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ' η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους. 

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία."

Πηγή: Από το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων

Επιχείρηση "Claymore"

Αναδημοσίευση άρθρου

Ήταν ξημερώματα στις 4 Μαρτίου του 1941, όταν Βρετανοί και Νορβηγοί κομάντος προσγειαλώθηκαν μέσα στο κρύο, στα νησιά Λοφότεν, με αποστολή την καταστροφή ενός εργοστασίου παραγωγής ιχθυελαίου και γλυκερίνης, ουσίας πολύτιμης για την κατασκευή εκρηκτικών υλών, της πολεμικής μηχανής του 3ου Ράιχ. Η επιχείρηση "Claymore", η πρώτη μεγάλης κλίμακας καταδρομική επιχείρηση του 2ου παγκοσμίου πολέμου είχε αρχίσει...

Μία άποψη του χωριού Ράινε στα νησιά Λοφότεν. (Πηγή)

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.  Μετά την μάχη και στη συνέχεια εκκένωση της Δουνκέρκης το 1940 από τους Βρετανούς, ο πρωθυπουργός τους Ουίνστον Τσόρτσιλ, έδωσε εντολή για την συγκρότηση μιας ειδικής δύναμης, που θα μπορούσε να πλήττει και να προκαλεί απώλειες στους Γερμανούς, ενώ παράλληλα θα ανύψωνε το βρετανικό ηθικό.

Ο Τσόρτσιλ, απευθυνόμενος προς τους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων ζήτησε να του προτείνουν ανάλογα μέτρα επιθετικών ενεργειών εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής κατά μήκος των ακτών της γερμανοκρατούμενης πλέον Ευρώπης. Συγκεκριμένα είπε: "Αποτελεί μεγάλη επιδίωξη να κρατήσουμε τον μεγαλύτερο δυνατόν αριθμό των γερμανικών δυνάμεων καθηλωμένο σε όλο το μήκος των ακτών των χωρών που οι Γερμανοί έχουν κατακτήσει, και θα πρέπει αμέσως να στρωθούμε στη δουλειά για να οργανώσουμε καταδρομικές επιχειρήσεις προς  αυτές τις ακτές, όπου ο πληθυσμός διάκειται φιλικά προς εμάς".

Ένας επιτελής-σχεδιαστής, είχε ήδη προωθήσει μια εισήγηση επί του θέματος προς τον τότε Αρχηγό του "Αυτοκρατορικού Γενικού Επιτελείου". Ο Αρχηγός Σερ Τζον Ντιλ, γνωρίζοντας την πρόθεση του Τσόρτσιλ ενέκρινε την εισήγηση και μετά από 3 εβδομάδες, έλαβε χώρα η πρώτη απόπειρα καταδρομής, η επιχείρηση "Collar", στις απέναντι γαλλικές ακτές. Οι καταδρομείς δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τις απαιτούμενες πληροφορίες ή να καταστρέψουν εχθρικό υλικό. Η μόνη τους επιτυχία ήταν η εξουδετέρωση 2 Γερμανών σκοπών.

Οι πρώτοι κομάντος υπήχθησαν στον επιχειρησιακό έλεγχο της νεοσυγκροτηθείσας Διοίκησης Συνδυασμένων Επιχειρήσεων με διοικητή ένα βετεράνο αξιωματικό του βρετανικού βασιλικού ναυτικού τον Σερ Ρότζερ Κέιες, που είχε συμμετάσχει στην εκστρατεία της Καλλίπολης και στην ναυτική καταδρομή στο Ζέεμπρουκε, κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο.

Το 1940 οι Βρετανοί ανεζήτησαν εθελοντές μέσα από τους ήδη υπηρετούντες στις τάξεις του στρατού τους. Έτσι συγκροτήθηκαν 4 νέες μονάδες επιπέδου τάγματος, που οργανώθηκαν στα πλαίσια της Ταξιαρχίας Ειδικών Αποστολών, δυνάμεως 2000 ανδρών. Αν και εθελοντές υπήρξαν αρκετοί, η επιλογή αυτών που τελικά παρέμειναν στις μονάδες, έγινε κατόπιν  αξιολόγησης, κατά τη διάρκεια της σκληρής τους εκπαίδευσης.

Παρά το ανεπιτυχές αποτέλεσμα της επιχείρησης "Collar", η πρώτη μεγάλης κλίμακας καταδρομική επιχείρηση σχεδιάστηκε να γίνει στα νορβηγικά νησιά Λοφότεν, τα οποία βρίσκονται εντός του αρκτικού κύκλου και περίπου 1400 χλμ μακριά από τις βρετανικές ακτές.

Τα νησιά Λοφότεν φαίνονται σε μεγέθυνση, μέσα στο τετράγωνο της εικόνας. (Πηγή)

Η επιχείρηση "Claymore" ήταν μια διακλαδική αμφίβια καταδρομική ενέργεια,  στην οποία συμμετείχαν μονάδες του βρετανικού βασιλικού ναυτικού και κομάντος της Ταξιαρχίας Ειδικών Αποστολών. Διοικητής της Δύναμης Επιχειρήσεων ορίσθηκε ο Υποναύαρχος Χάμιλτον.

Το βασιλικό ναυτικό ήταν επιφορτισμένο με την ασφαλή μεταφορά της καταδρομικής δύναμης στην περιοχή επιχειρήσεων την υποστήριξη με ναυτικά πυρά  κατά τη διάρκεια της αποβατικής ενέργειας και την ασφαλή επιστροφή της πίσω. Παράλληλα θα κατέστρεφε ή/και θα συνελάμβανε οποιοδήποτε εχθρικό  υπήρχε εκεί, που ή νορβηγικό σκάφος, εργαζόταν επ' ωφελεία των Γερμανών.

Συμμετείχαν έξι πολεμικά πλοία από την 6η μοίρα αντιτορπιλικών στο ρόλο συνοδείας και υποστήριξης και 2 αποβατικά πλοία  το "Πριγκίπισσα Μπεατρίς" και το "Βασίλισσα Έμμα"  που μετέφεραν τους κομάντος. Από πλευράς αποβατικών στρατευμάτων συμμετείχαν τα Νο 3 και Νο 4 Κομάντο δυνάμεως 250 ανδρών το καθένα. Παράλληλα είχε διατεθεί διμοιρία μηχανικού και τμήμα δυνάμεως 50 ανδρών του νορβηγικού βασιλικού ναυτικού.

Το πλοίο αποβάσεων "Πριγκίπισσα Μπεατρίς" (Πηγή)

Ο αντικειμενικός σκοπός της καταδρομικής δύναμης ήταν να καταστρέψει ταυτόχρονα τα εργοστάσια παραγωγής ιχθυελαίου στα λιμάνια Stamsund, Henningsvær, Svolvæ και Brettesnes,  να προσβάλουν την γερμανική φρουρά και να επιδιώξουν τη σύλληψη αιχμαλώτων. Επιπλέον να συλλάβουν Νορβηγούς Quislings υποστηρικτές των Γερμανών και να προσπαθήσουν να πείσουν τον ντόπιο ανδρικό πληθυσμό να τους ακολουθήσουν στην Βρετανία και να ενταχθούν στις ελεύθερες νορβηγικές δυνάμεις.

Όλη η Δύναμη Επιχειρήσεων, συγκεντρώθηκε στον προστατευμένο φυσικό όρμο του Scapa Flow  στα νησιά Όρκνεϊ  βορείως της Σκωτίας, στις 21 Φεβρουαρίου του 1941, όπου παρέμεινε μέχρι την 1η Μαρτίου. Εκεί ακολουθήθηκε ένα εντατικό πρόγραμμα εκπαίδευσης και  δοκιμών, σε περιοχή που προσομοίαζε την πραγματική περιοχή επιχειρήσεων. Η αποβατική δύναμη κατανεμήθηκε στ' αποβατικά πλοία σύμφωνα με τις αποστολές που είχε αναλάβει η κάθε μονάδα κομάντος. Το Νο 4 Κομάντο επιβιβάσθηκε στο "Βασίλισσα Έμμα" και θα προσγειαλωνόταν στα Svolvær και Brettesnes. Το Νο 3 Κομάντο ήταν στο "Πριγκίπισσα Μπεατρίς" με προορισμό τα Stamsund και Henningsvær. Η διμοιρία Μηχανικού κατανεμήθηκε ανάλογα και στις δύο καταδρομικές μονάδες και το ίδιο έγινε και με τους Νορβηγούς, οι οποίοι θα έπαιζαν παράλληλα και τον ρόλο των οδηγών και διερμηνέων στους Νορβηγούς.

Η διοίκηση και το επιτελείο της καταδρομικής δύναμης εγκαταστάθηκε στο πλοίο-ναυαρχίδα, το HMS Somali. Εκεί συγκροτήθηκε το μικτό επιτελείο της Δύναμης Επιχειρήσεων. Το πρόβλημα υποστήριξης με ναυτικά πυρά εξετάσθηκε ενδελεχώς, καθόσον τα πολεμικά πλοία δεν θα μπορούσαν να προσεγγίσουν εγγύτερα από 1 ναυτικό μίλι τις ακτές στα νορβηγικά νησιά, λόγω της διαμόρφωσης του βυθού με πολλούς ύφαλους και των ρηχών υδάτων.

Οι κομάντος θα έπρεπε να καλύπτονται από μόνοι τους με πυρά κατά την προσέγγιση των ακτών, όπως και σε περίπτωση που τα πλοία υποστήριξης θα απομακρύνονταν για αντιμετώπιση άλλης ναυτικής απειλής. Ο κάθε άνδρας θα έπρεπε να φέρει μαζί του τροφή για 48 ώρες στην ακτή.

Η Δύναμη Επιχειρήσεων αναχώρησε τις πρώτες πρωινές ώρες της  1 Μαρτίου από το  Scapa Flow και κατέπλευσε το απόγευμα της ίδιας ημέρας στα νησιά Φερόες, όπου έγινε ανεφοδιασμός σε καύσιμα και οι τελικές προπαρασκευές για την επιχείρηση. Τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας μετά τον  ανεφοδιασμό, συνεχίσθηκε ο πλους προς τα νησιά Λοφότεν, για τις 3 επόμενες ημέρες.

Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και το τριήμερο ταξίδι προκάλεσε σχεδόν σε όλους προβλήματα με τη ναυτία. Στις 3 Μαρτίου κατά τη διάρκεια του πλου, ένα γερμανικό αναγνωριστικό αεροσκάφος, εντόπισε τη νηοπομπή και ενημέρωσε τις γερμανικές αρχές, αλλά δεν υπήρξε περισσότερο ενδιαφέρον, όπως φάνηκε στη συνέχεια.

Στις 4 Μαρτίου τα ξημερώματα, γύρω στις 4 το πρωί, φάνηκαν από μακριά τα φώτα των σπιτιών  στα νησιά Λοφότεν. Ήταν πολύ ευχάριστη στιγμή για τους κομάντος κατά την είσοδό τους μέσα στο φιόρδ Βεστ, που κατάλαβαν ότι η άφιξή τους δεν ήταν αντιληπτή ούτε αναμενόμενη. Ο αιφνιδιασμός είχε επιτευχθεί.

Ακτές αποβάσεως της καταδρομικής δύναμης (Πηγή εικόνας)

Οι καταδρομείς επιβιβάσθηκαν στις αποβατικές ακάτους, και ξεκίνησε η κίνηση ταυτόχρονα προς  τις τέσσερεις ακτές αποβάσεως στις 06.45, ακριβώς 15 λεπτά αργότερα από την καθορισμένη ώρα, ώστε να μην κινηθούν σε απόλυτο σκοτάδι. Στις 06.50 όλοι είχαν προσγειαλωθεί στις ακτές.

Βρετανοί κομάντος κατά τη διάρκεια της επιχείρησης "Claymore" (Πηγή)

 Οι κάτοικοι στην αρχή πίστεψαν ότι πρόκειται για άσκηση των Γερμανών. Τόσο πολύ πέτυχε ο αιφνιδιασμός, ώστε δεν υπήρξε καμιά αντίδραση από την πλευρά των Γερμανών. Όλοι συνελήφθησαν χωρίς να έχουν καταλάβει ακόμη τι συνέβη και άρχισε η συστηματική τοποθέτηση εκρηκτικών για την καταστροφή των εργοστασίων και των δεξαμενών του ιχθυελαίου. Η μόνη αντίδραση με πυρά προήλθε από μια  εξοπλισμένη μηχανότρατα, η οποία πρόλαβε να κάνει πέντε βολές με το πυροβόλο της προς το HMS Somali, πριν βυθιστεί. Επίσης βυθίστηκαν άλλα 9 εμπορικά πλοία συνολικού φορτίου 18.000 τόνων.

Αποβατική άκατος κατά την διάρκεια της επιχείρησης στα νησιά Λοφότεν (Πηγή)

Κατά τις 2 το μεσημέρι η τοποθέτηση των γεμισμάτων είχε ολοκληρωθεί και άρχισε η επανεπιβίβαση της καταδρομικής δύναμης.  μαζί τους πήραν 225 Γερμανούς αιχμαλώτους, 60 Quislings και 314 εθελοντές Νορβηγούς (μεταξύ των οποίων και 8 γυναίκες) που δήλωσαν να καταταγούν στις Ελεύθερες Νορβηγικές Δυνάμεις.

Δύο εργοστάσια καταστράφηκαν στο Henningsvær,  και 13 στο Svolvær. Στο Stamsund, καταστράφηκε μια μονάδα παρασκευής  μουρουνελαίου. Συνολικά καταστράφηκαν 3.600 κυβικά μέτρα ιχθυελαίου και παραφίνης.

Βρετανοί κομάντος παρακολουθούν μια δεξαμενή ιχθυελαίου να καίγεται στα νησιά Λοφότεν. (Πηγή)

Το πιο σημαντικό ίσως κέρδος της καταδρομικής επιχείρισης ήταν η ανεύρεση και η παραλαβή μιας κρυπτογραφικής γερμανικής συσκευής τύπου "Enigma" από τη μηχανότρατα που βυθίστηκε. Οι Βρετανοί μπόρεσαν για αρκετό χρονικό διάστημα να υποκλέπτουν και ν' αποκρυπτογραφούν τα γερμανικά σήματα, με αποτέλεσμα ν' αποφεύγουν περιοχές όπου δρούσαν τα γερμανικά υποβρύχια, κατά τις θαλάσσιες μεταφορές τους.

Η επιχείρηση είχε στεφθεί από απόλυτη επιτυχία, αν και δυσαρέστησε κάποιους ενθουσιώδεις κομάντος, που περίμεναν μεγαλύτερη δράση. Τη βρήκαν σε μεταγενέστερες επιχειρήσεις. Ήταν η 1η καταδρομή από τις συνολικά 12 που έγιναν στη Νορβηγία. Οι Γερμανοί δεν είχαν πλέον ησυχία όχι μόνο στη Νορβηγία, αλλά παντού.

Οι Κομάντος έγιναν ο φόβος τους σε τέτοιο βαθμό που ο Χίτλερ έβγαλε ειδική διαταγή,  για την επί τόπου εκτέλεσή τους σε περίπτωση σύλληψής τους, χρωματίζοντάς τους σαν τρομοκράτες! Χαρακτηρισμός που μέχρι σήμερα, παραμένει επίκαιρος μεταξύ αντιπάλων!

Ανιχνευτής