ΣΤΗ ΚΟΡΗ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ (του αείμνηστου Νίκου Κατούντα)

Γράφει ο Άντγος ε.α Αναστάσιος Θεοδωρόπουλος ΣΣΕ 76.

Κόρη αψηλή , κόρη ακριβή , κόρη μαλαματένια 

της Καλαμάτας τα στενά μου είπανε για σένα.

Σαν περπατείς χαίρεται η γης, γεμίζει ο αγέρας ρόδα 

κι απ` τη φωνή σου αναπηδά του Ελληνισμού η φλόγα !!

---------

Σε καμαρώνει από ψηλά εκείνος ο λεβέντης ,

που μίσεψε σαν τον άνεμο κι ακόμη να επιστρέψει.

Στης Αφροδίτης το νησί που πέταξε, που πήγε, 

κει πολεμώντας μοναχός, η δόξα πως τον ηύρε ?

-------

Οι Θερμοπύλες ρίγησαν, εσείστηκε τ` Αρκάδι

Μανιάκι - Κούγκι σκίρτησαν περήφανα και πάλι.

Κι η Πάτρα σαν μάνα καρτερεί, το γυιό της περιμένει,

ρωτάει το κύμα πού `ρχεται απ` το νοτιά και κλαίει.

------

Κόρη αψηλή σαν λυγαριά , κόρη Ελληνοπούλα 

να ` ρθει στη Κύπρο λευτεριά κι ο κύρης σου στη Πούλια. 

Θα στέκει εκεί γαλάζιο φως, στην άκρα αυτού του κόσμου, 

μ` άλλες ψυχές ηρώων μας, εκεί δε θα `ναι μόνος.

-----

Τότε και συ μη ξεχαστείς σε κείνο το γιορτάσι, 

το βλέμμα ανάτειλε σιγά μη τύχει και τους χάσεις. 

Γνέψ` τους πως ο αγώνας τους δε πήγε πια χαμένος 

κι ο σπόρος τους πως θέριεψε, γιατ` ήτο ματωμένος.

--------

Κόρη αψηλή, κόρη ακριβή, κόρη μαλαματένια, 

της Κερύνειας τα στενά δακρύσανε για σένα.

Κι η Πάτρα σαν μάνα καρτερεί κι ακόμη περιμένει ,

ρωτάει το κύμα που `ρχεται απ` το νοτιά και κλαίει!!

Ο τότε Υπολοχαγός (ΠΖ) Κατούντας Νικόλαος, "το Λιοντάρι της Κερύνειας ", πολέμησε ως άλλος Λεωνίδας, αντιμετωπίζοντας με εξήντα δυό καταδρομείς με ελαφρύ οπλισμό, την πλημμυρίδα των Toύρκων εισβολέων, χωρίς καμία υποστήριξη, χωρίς ούτε καν σταγόνα νερού!! 

 Δεν ρώτησε πόσοι είναι οι εχθροί αλλά που είναι και όρμησε για τον δήμο των αθανάτων !! Στο τέλος, καλύπτοντας με αυταπάρνηση την απαγκίστρωση των στρατιωτών του, καταμεσήμερο της 22ας Ιουλίου 1974 εμάχετο μόνος και από τότε αγνοείται. 

Η κόρη του και κόρη όλων μας , στην οποία απευθύνομαι, είναι διδάκτωρ του Ελληνικού Πολιτισμού - Ελληνικής Φιλολογίας , ερευνήτρια και συγγραφέας .

Επιχείρηση "ΝΙΚΗ" Το πέταγμα των αετών!

Αφιέρωμα για την μοναδική σε παγκόσμιο επίπεδο ριψοκίνδυνη νυκτερινή αερομεταφορά της Α' Μοίρας Καταδρομών από την Κρήτη στην Κύπρο την νύκτα 21/22 Ιουλίου 1974. 

(Απόσπασμα ομιλιών από την ημερίδα Ειδικών Δυνάμεων Νοεμβρίου 2016 στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών) 

Αεροσκάφος Nord Noratlas

Την νύχτα 21/22 Ιουλίου, σε μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα επιχείρηση, τα μεταφορικά αεροσκάφη Νοράτλας μετέφεραν την Α´ Μοίρα Καταδρομών, από την Κρήτη στο αεροδρόμιο Λευκωσίας. Ήταν η μοναδική επέμβαση της Ελλάδος στον αγώνα της Κύπρου. Η Μονάδα αυτή, με διοικητή τον ταγματάρχη Γεώργιο Παπαμελετίου, γλίτωσε το αεροδρόμιο Λευκωσίας, από τις τουρκικές απόπειρες για την κατάληψή του. Ο στρατηγός Κυριάκος, που τότε ήταν το 2ο Γραφείο της Μοίρας, περιγράφει την μεταφορά και την προσγείωση:

"Τώρα θα πω την εμπειρία μου από την αερομεταφορά, η οποία είναι περίπου παρόμοια με αυτές των υπολοίπων Αξιωματικών και ανδρών της Μοίρας. 

Αφιέρωμα στη μάχη του Κοτζάκαγια.

Αφηγείται ο Αντγος ε.α. Αθανάσιος Γαληνός
(τότε διοικητής του 11ου Λόχου Κρούσεως της 31 Μοίρας Καταδρομών)

(Απόσπασμα από την ομιλία του στην Ημερίδα Ειδικών Δυνάμεων Νοεμβρίου 2016 στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών)

Πηγή: Πρακτικά Ημερίδας Νοε 2016)

 Αντικειμενικός σκοπός του λόχου μου (Νύκτα 20/21 Ιουλίου 1974) ήταν το δυτικό τμήμα του υψώματος Κοτζά Καγιά, ακριβώς απέναντι από την Αετοφωλιά, απ’ την οποία κάναμε τις αναγνωρίσεις μας, τόσο κατά τον καιρό της ειρήνης, όσο και από την άφιξή μας για την εφαρμογή του σχεδίου. Η πλευρά αυτή του υψώματος ήταν οργανωμένη με μεγάλο αριθμό πολυβολείων και άλλων έργων. Λίγο ψηλότερα υπήρχαν κτίριο λόχου και άλλες βοηθητικές εγκαταστάσεις. Σύμφωνα με το σχέδιο, ο λόχος μου έπρεπε να φθάσει, χωρίς να γίνει αντιληπτός, ανατολικά και ψηλότερα από αυτές τις εγκαταστάσεις και στη συνέχεια να στραφεί προς δυσμάς και την προκαθορισμένη ώρα να εκτοξεύσει έφοδο, να καταστρέψει τον εγκατεστημένο εκεί εχθρό και να καταλάβει το τμήμα εκείνο του υψώματος.

Κατά τη φάση της διείσδυσης ο λόχος μου ήταν τελευταίος. Μαζί μας ήταν και ο Διοικητής της Μοίρας. Από τις αναγνωρίσεις, που προηγήθηκαν, είχα υπολογίσει το σημείο από το οποίο εγκαταλείψαμε το δασικό δρόμο και στραφήκαμε προς νότο για να ανηφορίσουμε προς τον αντικειμενικό μας σκοπό. Ως σημεία συσχετίσεως για τον προσανατολισμό μου είχα τις πυρκαγιές που είχαν εκδηλωθεί στο δάσος από τις βολές της ορειβατικής πυροβολαρχίας. Δεν υπήρχε σεληνόφως, η σελήνη ήταν μόλις 2 ημερών. Γρήγορα όμως η όρασή μας προσαρμόστηκε στο αστρικό φως και μπορούσαμε να διακρίνουμε τα βατά σημεία ανάμεσα στα βράχια, τα δένδρα και τους θάμνους. Φθάσαμε έτσι κοντά στη ράχη του υψώματος, όπου ανακόψαμε την κίνησή μας για να προβώ σε αναγνώριση μέχρι να πλησιάσει η ώρα κρούσεως. Είχαμε φθάσει στο επιθυμητό σημείο. Μπροστά μας, πάνω ακριβώς στη ράχη υπήρχε χωματόδρομος, που έρχονταν από τα ανατολικά και άρχιζε να κατηφορίζει προς τις εγκαταστάσεις του αντικειμενικού μας σκοπού. Πλησιάσαμε στο συρματόπλεγμα των εγκαταστάσεων και πήραμε θέσεις για την εκτόξευση της εφόδου μας.