Εάλω η Πόλις

 Μνήμες θλίψης και εθνικής περίσκεψης. Μνήμες που δεν πρέπει να σβήσουν για να μας θυμίζουν την καταστροφή που έρχεται όταν δεν υπάρχει εθνική ομόνοια, ενότητα, πρόβλεψη, συλλογική προσπάθεια και ετοιμότητα. Θέμα πάντα επίκαιρο για το έθνος μας.

Ανιχνευτής

1453: Η Άλωση της Πόλης 

Περί αναπτήρων..

Πηγή

Δεν θα μιλήσουμε για πρωτότυπους και περίτεχνους  αναπτήρες,  που προτιμούν οι μερακλήδες καπνιστές. Θα πούμε όμως μερικά πράγματα για τη χρησιμότητα των αναπτήρων σε κατάσταση επιβίωσης.

" Gents (κύριοι), Ένας απλός μικρός BIC αναπτήρας μπορεί να σας σώσει τη ζωή, αλλά ο συνδυασμός του με το τσιγάρο, γίνεται εκρηκτικό μείγμα που θα σας τινάξει στον αέρα κάποια στιγμή..", ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου η περιπαικτική και εύθυμη φωνή του Βρετανού SAS εκπαιδευτή επιβίωσης, που μας έκανε μάθημα πριν από ..πολλά χρόνια. Για να καταλάβετε πόσο παλιά, αυτός  συμμετείχε λίγο αργότερα στον πόλεμο των Φώκλαντ! 

Καθισμένοι μέσα στο  γερμανικό, μουσκεμένο από τη βροχή δάσος, σε κάποια εκπαιδευτική περιοχή του ILRRPS , προετοιμαζόμασταν για μια μεγάλη άσκηση περιπόλων  διπλής ενέργειας. Οι "αντίπαλοί" μας θα ήταν οι νεοσυγκροτηθέντες τότε,  περιβόητοι GSG-9.

Εμείς "παίζαμε" τους ..παρείσακτους σαμποτέρ και αυτοί αναλάμβαναν την αντιτρομοκρατική δράση! Είχε μεγάλο ενδιαφέρον ο συναγωνισμός γνώσεων και τακτικής. Ο ένας προσπαθούσε να πιάσει ή να ξεγελάσει τον άλλο! Η προετοιμασία μας περιλάμβανε και τ' απαραίτητα μαθήματα επιβίωσης.

Γιατί όμως επέμενε στον αναπτήρα ο εκπαιδευτής μας; "Σε κατάσταση επιβίωσης ο αναπτήρας θα σας ανάψει πολύ περισσότερες φωτιές απ' ότι τα λίγα σπίρτα που πιθανό να έχετε επάνω σας. Και είναι πιο εύκολος στη χρήση του. Δεν θα σας κάνει τη ζωή δύσκολη.." εξηγούσε, κάνοντας επίδειξη ανάμματος φωτιάς με τον BIC του, που ήταν πολύ της "μόδας" τότε.

Και πράγματι τα τρία πλεονεκτήματα έναντι των σπίρτων είναι:

• Ο αναπτήρας είναι πιο εύκολος στη χρήση και με το ένα χέρι.
• Ανάβει εκατοντάδες φωτιές
• Αν υγρανθεί, με φύσημα στην κεφαλή το στεγνώνει γρήγορα και είναι έτοιμος για χρήση

Οι περισσότερες εμπορικές συλλογές επιβίωσης βέβαια, εμπεριέχουν πάντα σπίρτα και ειδικότερα σπίρτα θυέλλης, καθώς και τσακμακόπετρες. Δεν είναι άσχημο να υπάρχουν και αυτά στην ατομική μας συλλογή, αλλά ο αναπτήρας είναι ή πρέπει να είναι βασικό κομμάτι. 

Και κάτι ακόμα! Αν τυχόν αδειάσει το αέριο, ο αναπτήρας εξακολουθεί να είναι χρήσιμος με τις σπίθες που πετάει. Μπορεί να μετατραπεί με εύκολο τρόπο σε αυτοσχέδιο εργαλείο ανάμματος φωτιάς. Πώς; Δείτε ΕΔΩ.

Ένα άλλο βίντεο δείχνει πως να τοποθετείς το αναπτηράκι μέσα στην ατομική συλλογή επιβίωσης τσέπης τύπου αρμαθιάς. Δείτε το ΕΔΩ.

Ο αναπτήρας αποτελεί βασικό εξάρτημα μιας συλλογής επιβίωσης! Μην το ξεχνάτε!

Ανιχνευτής

Χαίρε Φίλε

 

Στη μνήμη του Θανάση Μπάφα

"Είμαι έτοιμος! Μπορώ να πηδήξω και από το μπαλκόνι! Τόσο πολύ θέλω να πάω αλεξίπτωτα!" Με αυτά τα λόγια με υποδέχτηκε ο τότε Ανθυπολοχαγός Θανάσης Μπάφας στο δωμάτιό του σε ξενοδοχείο στο Λουτράκι, όπου περνούσε ανέμελα μερικές ημέρες πριν παρουσιαστεί στη ΣΧΑΛ για εκπαίδευση. Ήταν το '75 αν δε με απατά η μνήμη μου που κι' εγώ, λάτρης των Καταδρομών, γύρευα "τρελαμένους" σαν κι' εμένα να λάβω πληροφορίες, και να ακολουθήσω τα ίδια βήματα.

Γνωριζόμασταν από τότε, έχοντας την ίδια "χημεία" ψυχοσύνθεσης. Πέρασαν μερικά χρόνια, και ήμασταν και οι δύο στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων. Ο Θανάσης σαν μεγαλύτερος, εξακολουθούσε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για μένα. Δεν έτυχε να συνυπηρετήσουμε στην ίδια μονάδα. 

Η επόμενη συνάντησή μας ήταν στο Διεθνές Σχολείο Περιπόλων Αναγνωρίσεως Μακράς Ακτίνας Δράσεως (International Long Range Reconnaisance Patrol School, ILRRPS) Αυτός εκπαιδευτής, εγώ εκπαιδευόμενος! Αξιωματικός εκπαιδεύσεως της Διεθνούς πτέρυγας του Σχολείου, ένας άλλος καταξιωμένος Έλληνας αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων, ο τότε Ταγματάρχης  Τραχανατζής.

Ήμασταν το '82, η τρίτη σειρά στελεχών που περνούσε την εκπαίδευση. Εκπαίδευση σκληρή, απαιτητική, με προδιαγραφές των Βρετανών SAS. O Θανάσης, λοχαγός τότε, ερχόταν πιο πολύ σε επαφή μαζί μας. "Μία στο καρφί και μία στο πέταλο", μας πίεζε να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή επίδοση, συναγωνιζόμενοι Βρετανούς, Αμερικανούς, Γερμανούς, Σκανδιναβούς και άλλες εθνικότητες του ΝΑΤΟ. 

Είχαμε επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες! Έτσι συμβαίνει στην εκπαίδευση. Έμειναν πολλά πράγματα όμως τα οποία σφυρηλάτησαν σώμα, πνεύμα και χαρακτήρα! Έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη μου, ένα περιστατικό, με τον Θανάση. Ήταν νυκτερινή άσκηση διείσδυσης, διπλής ενέργειας όπως συνηθίζεται να λέγεται. Δηλαδή, εμείς έπρεπε να περάσουμε απαρατήρητοι από μια περιοχή την οποία επιτηρούσαν κάποιοι άλλοι. Μιλάμε για μεγάλες αποστάσεις. Πράγματι, η περίπολός μας, οι τέσσερεις Έλληνες, ξεκινήσαμε διαλέγοντας το δικό μας δρομολόγιο, προσεκτικά, αθόρυβα, με όλα τα μέτρα ασφάλειας που έπρεπε να έχουμε. Μέσα στην άγρια νύχτα, με ψιλοβρόχι, πέσαμε επάνω σε ποτάμι, που έπρεπε να διασχίσουμε! 

Ορμητικά νερά κατέβαιναν με άγριο παφλασμό, που κάλυπταν κάθε λογής θόρυβο! Επιλέξαμε ένα σημείο που μας φάνηκε προσφορότερο. Πλάτος, πάνω - κάτω, γύρω στα 50 με 70 μέτρα!  Πέρασε ο πρώτος με ένα λεπτό σχοινί δεμένο στη μέση του και όσο προχωρούσε αμολάγαμε την κουλούρα ελέγχοντας την κίνησή του για να μην παρασυρθεί. Τα κατάφερε! Στη συνέχεια έκανε γρήγορο έλεγχο, βρήκε ένα σταθερό στήριγμα, πέρασε μια στροφή το σχοινί και τινάζοντάς το, έδωσε το σύνθημα ότι το κρατάει για να περάσουμε. Ένας - ένας, αρχίσαμε να περνάμε και ο κάθε ένας που έβγαινε ασφάλιζε και ένα τομέα. Τελείωσε! Ένα αίσθημα ανακούφισης, μας κατέλαβε, θεωρώντας ότι δε γίναμε αντιληπτοί!

Πάνω που κάναμε τον τελικό έλεγχο για να συνεχίσουμε, ακούσαμε μια πνιχτή φωνή, "μπράβο κομάντος" και με μεγάλη μας έκπληξη, είδαμε το Θανάση να ξετρυπώνει από κάτι θάμνους και να μας πλησιάζει! Το αίσθημα απογοήτευσης, ήλθε να αντικαταστήσει την ανακούφιση. Θεωρήσαμε ότι μας πιάσανε! Όχι, δεν ήταν έτσι. Όλες τις λεπτομέρειες του σχεδίου που είχαμε επιλέξει στο χάρτη, τις είχαμε δώσει στον "Σχόλαρχο", για να ξέρουν που πηγαίνουμε. Η εκλογή δρομολογίου, το "Route Selection", ήταν από τα σημαντικότερα αντικείμενα που μια περίπολος αξιολογείται. Ο Θανάσης, όπως μάθαμε αργότερα, κατάφερε να πάρει αυτός τον έλεγχο του τομέα που ενεργούσαμε εμείς, και δύο άλλες ακόμη περίπολοι και ήξερε ακριβώς το πού και το τι πάμε να κάνουμε! Οπότε την είχε στήσει εκεί κοντά από νωρίς και περίμενε. "'Έχουν περάσει άλλοι;" ρώτησα μουδιασμένος. "Όχι!" Απάντησε με βροντερή φωνή για να καλύψει το θόρυβο του νερού. "Είστε οι πρώτοι! Μπράβο! Προχωρήστε γρήγορα!" 

Ξεκινήσαμε σκαρφαλώνοντας στο πυκνοδασωμένο ύψωμα που ορθωνόταν μπροστά μας. Αν και ο Θανάσης ως εκπαιδευτής ήταν εκτός σεναρίου ασκήσεως, το έφερα βαρέως που δεν τον είχαμε αντιληφθεί. Ξεκινήσαμε με ακόμη πιο προσεκτική κίνηση ανάμεσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του υψώματος, που φάνηκε αργότερα, ότι ήταν χώρος περιπατητών. Καλή η κίνηση, αλλά αργή και κοπιαστική, μέχρι σημείου που άρχισαν τα νεότερα μέλη της περιπόλου να δυσανασχετούν. Ξημερώματα, λίγο πριν από το πρώτο φως, στο λυκαυγές, φτάσαμε στο τελικό μας ραντεβού, όπου είδαμε το λεωφορείο να μας περιμένει! Πλησιάσαμε και μόλις μπήκαμε είδαμε τις άλλες δύο περιπόλους, Εγγλέζοι, να είναι μέσα και να μισοκοιμούνται περιμένοντας εμάς! "Τι έγινε; Χαθήκατε; Φτάσατε τελευταίοι!", μας φώναζε ο Θανάσης αγριεμένος, με τόνο επίπληξης. Δε μιλήσαμε. "Καλύτερα τελευταίοι, παρά πιασμένοι", είπα από μέσα μου και κάθισα σε μια θέση, βρεγμένος, λασπωμένος και κουρασμένος όπως όλοι μας. 

Έτσι ήταν ο Θανάσης! Ακούραστος, ενθουσιώδης,  ευχάριστος, με αστεία και πειράγματα αλλά και απαιτητικός! "Μία στο καρφί και μία στο πέταλο"! Αργότερα, πάλι στη Γερμανία, συνεργαστήκαμε σε άσκηση ρίψεως λέμβων και προσωπικού σε υδάτινο περιβάλλον. Η σκέψη του ήταν πάντα μία: "Είμαστε εξ ίσου καλοί, πρέπει να γίνουμε καλύτεροι, μπορούμε να κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλοι, δεν πρέπει να υποτιμούμε τον εαυτό μας, ούτε τις ειδικές  δυνάμεις μας, ούτε και την πατρίδα μας!" Σκέψεις που με ακολουθούσαν πάντα, μέχρι σήμερα! 

Πέρασαν τα χρόνια, ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του και την τύχη του. Περιστασιακά συναντιόμασταν. Πότε στο ΕΤΑ, πότε σε άλματα ή καταδύσεις, πότε σε άλλες εκδηλώσεις. Ακόμη και όταν έφυγε από την Υπηρεσία.

Θα θυμάμαι όμως το Θανάση, όπως τότε. Νέο, καλογυμνασμένο, δυναμικό, ενεργητικό, αποφασιστικό! Χαίρε Φίλε.

Ανιχνευτής

Μάιος 1944. Η παράδοση των Γερμανών στη Σύμη και η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων

Πηγή φωτογραφίας

(Αναδημοσίευση άρθρου)

Σε ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, με τίτλο «Δωδεκάνησα από την Κατοχή στην Ενσωμάτωση» παρουσιάζεται η ιστορία της προσάρτησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, από τη συνθηκολόγηση με την Ιταλία, τον Σεπτέμβριο του 1943 μέχρι την επίσημη κήρυξη και τελετή της Ένωσης στις 7 Μαρτίου του 1948.

Στο 14.54 λεπτό, αναφέρεται η συμβολή του Ιερού Λόχου στην απελευθέρωση των νησιών. Η αναγνώριση της συμβολής των Ελλήνων καταδρομέων-ιερολοχιτών, βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη του Βρετανού ταξίαρχου που ήταν παρών στην παράδοση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής που έγινε στις 8 Μαΐου του 1945 στη Σύμη, αλλά φάνηκε και από την αντίδραση του Γερμανού στρατηγού,  που παραδόθηκε. Διαβάστε παρακάτω ένα απόσπασμα από την εξαιρετική ιστορική περιγραφή εκείνης της στιγμής, από τον Γιάννη Βολονάκη:

"Την 8η Μαΐου του 1945 μια Γερμανική ακταιωρός, χωρίς οπλισμό, έφερε από τη Ρόδο τον Γερμανό στρατηγό Otto Wagener, ο οποίος επιβιβάστηκε σε αγγλικό πλοίο M.L. κοντά στο ακρωτήρι Αλωπός των Μικρασιατικών ακτών και συνοδεία του ελληνικού αντιτορπιλικού «Κρήτη», ήλθε στη Σύμη και αποβιβάστηκε στην τότε ξύλινη αποβάθρα, κοντά στο «Ρολόι», ενώ τμήμα ΄Αγγλων στρατιωτών του απέδωκε τιμές. 

Τον υποδέχτηκε εκεί ο ΄Αγγλος συνταγματάρχης Acland, με τον υπασπιστή του και πεζοί, μπροστά ο Wagener και οAcland και πίσω οι υπασπιστές τους, αμίλητοι και βιαστικοί, έφθασαν στο κτίριο και στο δεύτερο όροφό του, που επί Ιταλικής κατοχής ήταν Ειρηνοδικείο, υπεγράφη το πρωτόκολλο παράδοσης της Δωδεκανήσου στους συμμάχους. Παρόντες και ο ΄Αγγλος Ταξίαρχος Moffat, ο ΄Αγγλος συνταγματάρχης Baird, ο Γάλλος πλοίαρχος Legge και βέβαια ο διοικητής των Ιερολοχιτών Χριστόδουλος Τσιγάντες.

Το υπογραφέν πρωτόκολλο παράδοσης είχε συνταχθεί σε μυστική συνάντηση συμμάχων και Γερμανών από την προηγούμενη ημέρα, ίσως σε κάποια Μικρασιατική ακτή.

Μετά την υπογραφή ο Γερμανός στρατηγός παρέδωσε το πιστόλι του στον ΄Αγγλο Ταξίαρχο Moffat και τότε ο Moffat το έδωσε στον Τσιγάντε, λέγοντας πως: «αυτό το τρόπαιο ανήκει σε εσάς και στον Ιερό Λόχο». 

Τότε ο Wagener συμφώνησε λέγοντας ένα JA, δηλαδή ναι. Λέγεται μάλιστα ότι ήθελε η παράδοση να γίνει στους Έλληνες, όμως δεν δέχτηκαν οι ΄Αγγλοι...."

Η υπογραφή παράδοσης των Δωδεκανήσων στις συμμαχικές δυνάμεις. Δεξιά, παρίσταται ο διοικητής του Ιερού Λόχου, Σχης Χρ,. Τσιγάντες, στον οποίον παραδόθηκε το πιστόλι του Γερμανού Στρατηγού των στρατευμάτων Κατοχής. (Πηγή φωτο. ΓΕΣ)

Στο ντοκιμαντέρ, πρόσωπα που συνδέονται με τα ιστορικά γεγονότα αφηγούνται τις αναμνήσεις τους. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ, τότε πολιτικός σύμβουλος του αντιβασιλέα ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ αναφέρεται στην πρώτη επίσημη επίσκεψη της ελληνικής κυβέρνησης στα Δωδεκάνησα, που βρίσκονταν υπό βρετανική διοίκηση, με το θωρηκτό «Αβέρωφ» στις 14 Μαΐου 1945 και περιγράφει τις εντυπώσεις του. 

Ο ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΙΔΗΣ οικονομολόγος και μέλος της Εθνικής Αντιπροσωπείας στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι (1946) ως εντεταλμένος για τα οικονομικά θέματα της συνθήκης Ελλάδας-Ιταλίας, εξηγεί τους όρους προσάρτησης των Δωδεκανήσων και μεταφέρει το κλίμα της Διάσκεψης. 

Ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, αφηγείται τις εντυπώσεις του από την ημέρα της παράδοσης της κυριαρχίας των Δωδεκανήσων (31 Μαρτίου 1947) από τους Βρετανούς στην ελληνική στρατιωτική διοίκηση και τον ναύαρχο Ιωαννίδη, τον οποίο συνόδευε όντας πολιτικός του σύμβουλος. 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι διηγήσεις του από την πρώτη μέρα που έφτασε στη Ρόδο σχετικά με την έντονη συγκίνηση των κατοίκων, τις αντιδράσεις του πλήθους και τη συνέχεια του εθνικού φρονήματος. 

Τέλος, αναφέρεται και η πρώτη μεταβατική περίοδος της ελληνικής διοίκησης μέχρι την επίσημη ενσωμάτωση στις 7 Μαρτίου 1948. Το καθεστώς της μεταβατικής περιόδου σχολιάζει ο πρέσβης ε.τ. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ.

Δείτε το εξαιρετικού ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ, πιέζοντας ΕΔΩ 

Ανιχνευτής

Ο Ιερός Λόχος στη Ρόδο

Αποβίβαση τμήματος του Ιερού Λόχου μαζί με βρετανική μονάδα, στην ελεύθερη Ρόδο. Το ημερολόγιο έγραφε, 9 Μαΐου 1945. (Πηγή)

Τον Μάιο του 1945, υπήρχε ακόμη γερμανικός στρατός κατοχής στα Δωδεκάνησα. Σύμφωνα με γερμανικές πηγές, μετά τον Οκτώβριο του 1944, όπου τα περισσότερα στρατεύματά τους αποχώρησαν από την Ελλάδα, η "εγκλωβισμένη" δύναμή του στο Αιγαίο, εξακολουθούσε να παραμένει μεγάλη, ξεπερνώντας τις 30.000 στρατιώτες, εκ των οποίων οι 10.000 ήταν Ιταλοί.

Στις 27 Αυγούστου 1944 ο Χίτλερ εξέδωσε την διαταγή εκκένωσης του Αιγαίου. Από τις 30 Αυγούστου 1944 μέχρι και τον Οκτώβριο του 1944, το γερμανικό ΠΝ, εκκένωσε 37.138 στρατιώτες με απώλεια 380 ανδρών και 29 πλοίων, εκ του συνόλου των 52 σκαφών που χρησιμοποιήθηκαν. Η γερμανική Λουφτβάφε (ΠΑ) εκκένωσε 30.740 στρατιώτες με εκτέλεση 2050 πτήσεων.

Στο νησί της Ρόδου, παρέμενε η γερμανική μηχανοκίνητη ταξιαρχία "Ρόδος" με διοικητή τον Υποστράτηγο Ότο Βάγκνερ, της οποίας η συγκρότηση περιλάμβανε:

• 4 Μηχανοκίνητα τάγματα (των 2 λόχων έκαστο) που είχαν αναδιοργανωθεί από τα υπολείμματα ταγμάτων πεζικού αμύνης νήσων της Ελαφράς Μεραρχίας Αφρικής 999 (κωδική ονομασία)
• 1 επιλαρχία αρμάτων (των 3 λόχων)
• 1 επιλαρχία αναγνωρίσεως (των 3 λόχων)  999
• 1 Μοίρα πυροβολικού (των 3 πυροβολαρχιών) του ΙV Συντάγματος ΠΒ 999
• 1 αποβατικό τάγμα εφόδου (των 3 λόχων)
• 1 Συγκρότημα σκαφών μεταφοράς πεζικού της 15 Μοίρας Πλοίων Αποβάσεων "Ρόδος", με περίπου 30 λέμβους.
• 1 Λόχο Αμφιβίων Καταδρομών "Ρόδος"
• Το 627  Σύνταγμα επάκτιου πυροβολικού (των 18 πυροβολαρχιών)
• Τη Ναυτική μοίρα σκαφών ασφαλείας λιμένων "Δωδεκάνησος" και 
• Ιταλικές δυνάμεις ασφαλείας εσωτερικού, με διοικητή τον Ανχη Φερντινάντο Μιττίνο, γνωστό στους κατοίκους του νησιού εκείνη την εποχή!

Συνολικά, η γερμανική δύναμη του νησιού ανερχόταν σε 6.356 άνδρες και οι Ιταλοί αριθμούσαν σε 4.097 άνδρες. Καθόλου ευκαταφρόνητη δύναμη, για την άμυνα της Ρόδου!

Στο Αιγαίο κάτω από τη διοίκηση του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής επιχειρούσε η Δύναμη Επιχειρήσεων 142, στην οποία είχαν υπαχθεί η βρετανική ταξιαρχία  Καταδρομών,  ο Ιερός Λόχος, και η 5η ινδική ταξιαρχία.

Η εντολή του Συμμαχικού Στρατηγείου για τις επιχειρήσεις στο Αιγαίο ήταν:

• Αποφυγή επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας για εκκαθάριση κατεχομένων περιοχών, για πρόληψη άσκοπων απωλειών, αφού η κατάσταση οδηγούσε μοιραία στην παράδοση των κατοχικών φρουρών.
• Ανάληψη καταδρομικών επιχειρήσεων με σκοπό την καταπόνηση και τη φθορά  του αντιπάλου
• Αποκλεισμός νησιών προς απαγόρευση ανεφοδιασμού φρουρών με σκοπό την επίσπευση της παράδοσής τους.

Με αυτό το σκεπτικό, οργανώθηκε προκεχωρημένη διακλαδική βάση επιχειρήσεων στη Σύμη, η οποία είχε ήδη απελευθερωθεί και από όπου θα σχεδιάζονταν και θα οργανώνονταν οι αμφίβιες καταδρομικές επιχειρήσεις. Σ' αυτή τη βάση, είχαν έδρα 2 τάγματα  της 5ης Ινδικής Ταξιαρχίας, απόσπασμα του Ιερού Λόχου και τμήμα του επιτελείου της ταξιαρχίας Καταδρομών, που έλαβε την ονομασία  "Δύναμη 281". Το απόσπασμα του Ιερού Λόχου, ενισχύθηκε σε δύναμη Διλοχίας μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου 1945 και  ονομάσθηκε "Απόσπασμα Σύμης".

Προς το τέλος του Απριλίου η διοίκηση της βρετανικής ταξιαρχίας  Καταδρομών, που είχε αναλάβει τις επιχειρήσεις στο Αιγαίο, σχεδίασε, σε συνεργασία με το "Απόσπασμα Σύμης", την ταυτόχρονη προσβολή επιλεγμένων στόχων, κυρίως πυροβολαρχιών, του δυτικού τμήματος της Ρόδου και των φυλακίων στην νησίδα Αλιμνιά. 

Προς τούτο στάλθηκαν περίπολοι αναγνώρισης περί το τέλος του Απριλίου για συγκέντρωση των τελευταίων  πληροφοριών. Με βάση αυτές τις πληροφορίες, ολοκληρώθηκε η σχεδίαση και εκτελέσθηκαν δοκιμές. για την επιχείρηση "Τεντ"

Συνολικά η εχθρική δύναμη των φυλακίων και των επάκτιων πυροβολαρχιών που θα προσβάλλονταν, υπολογιζόταν σε 54 Γερμανούς και 3 Ιταλούς που επάνδρωναν αντιαεροπορικά πυροβόλα των 20 χιλ. πυροβόλα των 75 χιλ. όλμους και άλλα ομαδικά όπλα. Τα φυλάκια συνδέονταν μεταξύ τους με ασύρματη και ενσύρματη επικοινωνία.

Επρόκειτο για μια επιχείρηση ταυτοχρόνων προσβολών σε 3 σημεία της Ρόδου:

• στο Χειμαράσι, (περιοχή αρχαίας Κυμισάλας) με δύναμη 73 κομάντος, 4 Βρετανοί και οι υπόλοιποι  Ιερολοχίτες. 
• στη Φόκα και στο Στέλι της περιοχής Μαρμαροβούνια, με δύναμη 30 Ιερολοχιτών 
• στο Νότι και στη Βουνάρα,  με δύναμη 32 Ιερολοχιτών (διμοιρία) μία ομάδα πολυβόλων, ομάδα Α/Τ Πιατ και ομάδα όλμων, 5 Βρετανοί κομάντος, 4 πολίτες οδηγοί, ένας φωτορεπόρτερ και ένας πολεμικός ανταποκριτής, σύνολον 57 άνδρες.

και παράλληλα  επιχείρηση στην Αλιμνιά, με δύναμη 60 Ιερολοχιτών. 

Η επιχείρηση θα υποστηριζόταν από δύο βρετανικά αντιτορπιλικά το HMS Catterick και το  HMS Kimberley , το ελληνικό αντιτορπιλικό "Κρήτη", το γαλλικό " Aλζανσιέν" και 9 βρετανικά αποβατικά. Το πρώτο ήταν το πλοίο του ΔΟΕ (Δκτη Ομάδας Επιχειρήσεων).

Το σχέδιο ενεργείας, προέβλεπε: 

• Ταυτόχρονη και αιφνιδιαστική προσβολή, με καταδρομική ενέργεια σε όλους τους επιλεγέντες στόχους. 
• Δημιουργία αντιπερισπασμού με εκτόξευση ναυτικών πυρών στο αεροδρόμιο Μαριτσών και στο λιμάνι της Ρόδου, από το "Κρήτη" και το "Αλζανσιέν" αντίστοιχα.
• Χρόνος προσβολής (Ώρα "Κ'') ορίσθηκε η 00.30, τη νύκτα της 30 Απριλίου/1 Μαΐου και μεταφέρθηκε αργότερα για τη Ν 1/2 Μαΐου, εξ αιτίας της ανάγκης συμπλήρωσης πληροφοριών από περιπόλους αναγνώρισης που είχαν προαποσταλεί.
• Στη συνέχεια, με κάλυψη των αντιτορπιλικών "Kimberley", και "Katterick" τα αποβατικά σκάφη, που  μετέφεραν τα καταδρομικά τμήματα, θα κινούνταν στα σημεία απόβασης στις δυτικές ακτές της Ρόδου και στην Αλιμνιά.

Η επιχείρηση στην Αλιμνιά, περιγράφτηκε σε προηγούμενο άρθρο. Οι καταδρομικές επιχειρήσεις στη Ρόδο εξελίχθηκαν  νωρίτερα, εξ αιτίας της πρόωρης κατά 15 λεπτά, εκδήλωσης ναυτικών πυρών. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Η Καταδρομική Δύναμη Επιχειρήσεων της Ρόδου αναχώρησε από τη Σύμη στις 0100 της 1ης Μαΐου 1945 και μεταφέρθηκε στην Τήλο, όπου παρέμεινε σε απόκρυψη όλη την ημέρα.

Σχεδιάγραμμα επιχειρήσεων της 1ης και 2ης Καταδρομικής Δύναμης του Ιερού Λόχου. Οι  πολλοί δρόμοι που φαίνονται στη σύγχρονη δορυφορική εικόνα δεν υπήρχαν τότε, τον Μάιο του 1945.

Η 1η ΚΔ, που θα ενεργούσε στην περιοχή της αρχαίας Κυμισάλας, με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Μαντούβαλο, ξεκίνησε στις 1900 της 1ης Μαΐου από Τήλο με δύο αποβατικά σκάφη με σκοπό την προσέγγιση της δυτικής ακτής της Ρόδου μετά το τελευταίο φως, σε προκαθορισμένο σημείο  προσγειάλωσης, νότια του όρμου Πύργου (βλέπε χάρτη). 

Αντ' αυτού, μετά από λάθος της περιπόλου αναγνώρισης που είχε προηγηθεί για την υποδοχή, η οποία δεν αντιλήφθηκε την αθόρυβη και χωρίς φώτα προσέγγιση των σκαφών, το τμήμα αποβιβάστηκε στον όρμο Πύργου, βορειότερα, με καθυστέρηση μιας ώρας. Στις 0015 το τμήμα είχε διεισδύσει και είχε αναπτυχθεί βόρεια από τις εχθρικές θέσεις στην αρχαία Κυμισάλα (κοντά στον τότε οικισμό Χειμαράσι). Έταξε την ομάδα όλμων που διέθετε στην ακτή, για υποστήριξη του τμήματος.

Η εχθρική δύναμη, που ήταν στρατοπεδευμένη σε σκηνές στην περιοχή Χειμαράσι, αποτελείτο από 18 Γερμανούς και 20 Ιταλούς και διέθετε 3 όλμους των 2 ιντσών, τρία πολυβόλα τύπου Breda, μια επάκτια πυροβολαρχία των 4 πυροβόλων των 88 χιλ. και 3 Α/Α πυροβόλα των 20 χιλ.

Ενώ το τμήμα περίμενε την ώρα "Κ" (κρούσεως), το Α/Τ "Κρήτη" άρχισε 15 νωρίτερα πυρά εναντίον του Α/Δ Μαριτσών, για αντιπερισπασμό. Ο διοικητής του τμήματος για να μην χάσει τον αιφνιδιασμό έδωσε εντολή βίαιης κρούσης εναντίον του φυλακίου. Το τμήμα άρχισε τα καταιγιστικά πυρά παράλληλα με την εκτόξευση εμπρηστικών χειροβομβίδων. Οι Γερμανοί αιφνιδιάσθηκαν μέσα στις σκηνές! Η μάχη ήταν σύντομη! Καταμετρήθηκαν επί τόπου 12 στρατιώτες του εχθρού νεκροί, ενώ 13 αιχμαλωτίστηκαν.  

Το τμήμα, στις 0130 της 2 Μαΐου 1945, με τους αιχμαλώτους  και τους δύο δικούς του τραυματίες, αποχώρησε υπό την κάλυψη πυρών όλμων, επιβιβάσθηκε στα πλοιάριά του και αναχώρησε για Σύμη.

Η 2η ΚΔ, (Λγος Τσεπαπαδάκης) που είχε σχεδιαστεί να προσγειαλωθεί στην ίδια ακτή με την 1η ΚΔ και να προηγηθεί αυτής, καθυστέρησε 1 ώρα και 45 λεπτά, για τον ίδιο λόγο. Επιπλέον, επειδή το σκάφος τους δεν μπόρεσε να προσεγγίσει την ακτή, αναγκάστηκαν να κάνουν χρήση πτυσσόμενων λέμβων για να διασχίσουν τα 150 μέτρα της θάλασσας, που τους χώριζε από την ακτή.

Η 2η ΚΔ, χωρίστηκε σε δύο τμήματα, προκειμένου να προσβάλει τους δύο στόχους, το φυλάκιο Φόκα και το φυλάκιο Στέλι.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, στο Στέλι υπήρχαν 7 Γερμανοί και 1 Ιταλός, που έμεναν σε σκηνή. Είχαν ένα πυροβόλο των 65 χιλ., ένα πολυβόλο των 20 χιλ. και ένα οπλοπολυβόλο. Υπήρχε ένα τεθωρακισμένο όχημα, τρία φορτηγά και ένας ασύρματος.

Στη Φόκα διέμεναν 9 Γερμανοί και 2 Ιταλοί σε σκηνές με ένα πολυβόλο των 20 χιλ. και ένα οπλοπολυβόλο.

Τα τμήματα, μόλις βγήκαν στην ακτή, προχώρησαν γρήγορα για να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Μόλις όμως άκουσαν τα πυρά του αντιτορπιλικού  "Κρήτη", έσπευσαν και αυτοί να επιτεθούν νωρίτερα για να μην χάσουν τον αιφνιδιασμό. Η ταυτόχρονη προσβολή των δύο φυλακίων πέτυχε. Οι Γερμανοί διαλύθηκαν και προσπάθησαν να διαφύγουν. Οι απώλειες του εχθρού ήταν συνολικά 7 νεκροί και 6 αιχμάλωτοι.

Οι Ιερολοχίτες αφού κατέστρεψαν όλα τα όπλα και τα υλικά  των φυλακίων, συγκεντρώθηκαν στο προκαθορισμένο σημείο και ακολούθησαν το δρομολόγιο της επιστροφής για την ακτή, όπου θα τους παραλάμβαναν τα πλοιάριά τους. Κατά την διάρκεια της κίνησης, εμφανίστηκαν οι 3 Ιταλοί, που είχαν διαφύγει από το φυλάκιο για να σωθούν, οι οποίοι παραδόθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν.

Η 2η ΚΔ χωρίς απώλειες με τους αιχμαλώτους, αποχώρησε από την ακτή στις 0300 της 2 Μαΐου 1945 και επέστρεψε στη Σύμη

Προσβολή των φυλακίων Νότι και Βουνάρα Ν 1/2 Μάι 1945. Δεν υπήρχαν όλοι οι δρόμοι που απεικονίζονται στη σύγχρονη δορυφορική εικόνα

.Η 3η ΚΔ (Υπλγός Κάντας) προσγειαλώθηκε στην περιοχή Αλυκή νοτιοδυτικά της Ρόδου (βλέπε χάρτη) και αυτή καθυστερημένη κατά 1 ώρα και 45 λεπτά, από λάθος αναγνώρισης ακτής, οπότε κινήθηκε γρήγορα προς το Καστέλο. Περίπου 500 μέτρα πριν από το κάστρο, όπου υπήρχε το εχθρικό φυλάκιο της Βουνάρας, είχε ορισθεί το σημείο διασποράς (ΣΔ), όπου η καταδρομική δύναμη διασπάσθηκε σε δύο ομάδες. 

Η 1η ομάδα με 5 Ιερολοχίτες και ένα ντόπιο οδηγό, κινήθηκε προς τα δυτικά στην τοποθεσία Νότι, περίπου 1,5 χιλιόμετρα από το ΣΔ, όπου είχε αναγνωρισθεί εχθρικό φυλάκιο παρατήρησης με 3 Γερμανούς και 1 Ιταλό.

Η 2η ομάδα με 16 Ιερολοχίτες με τον διοικητή της ΚΔ, κινήθηκε προς το Κάστρο, όπου είχε εντοπισθεί εχθρική δύναμη από 10 Ιταλούς και 4 Γερμανούς και ένα τεθωρακισμένο όχημα με πυροβόλο των 75 χιλ. Το φυλάκιο, ήταν προστατευμένο με συρματόπλεγμα.  Μέσα στο χώρο οι Ιταλοί και οι Γερμανοί έμεναν χωριστά. 

Εκεί, ανατολικά του εχθρικού φυλακίου, με τη βοήθεια ενός πολίτη οδηγού, κινήθηκε ένα τμήμα και εγκαταστάθηκε σαν αποκοπή (ασφάλεια) με ένα οπλοπολυβόλο με μέτωπο προς το χωριό Μονόλιθος, προς αντιμετώπιση κάθε κίνησης για υποστήριξη του φυλακίου. Το τμήμα κρούσης χωρίστηκε σε δύο υποομάδες, μία για τους Γερμανούς και μία για τους Ιταλούς.  Οι άλλοι δύο πολίτες, ανέλαβαν το κόψιμο του καλωδίου της τηλεφωνικής γραμμής του φυλακίου. Και στα δύο φυλάκια η κρούση εκδηλώθηκε ταυτόχρονα και αιφνιδιαστικά! Οι σκοποί εξουδετερώθηκαν, με αποτέλεσμα η φρουρά να παραδοθεί σχεδόν χωρίς αντίδραση και να αιχμαλωτισθεί. Ειδικά στο Νότι, οι Ιταλοί παραδόθηκαν αμέσως.

Ακολούθησε η καταστροφή των εχθρικών υλικών και εγκαταστάσεων και στη συνέχεια η ΚΔ κινήθηκε προς  το  Σημείο  απογειάλωσης όπου επιβιβάστηκε στο σκάφος και αναχώρησε για την βάση της στη Σύμη. Οι απώλειες του εχθρού ήταν 2 νεκροί, 1 τραυματίας και 12 αιχμάλωτοι. Οι Ιερολοχίτες είχαν ένα τραυματία.

Η επιχείρηση "Τεντ", μια από τις πρώτες διακλαδικές και διασυμμαχικές  ειδικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο, στέφθηκε από επιτυχία όπως περιγράφεται  με λιτή στρατιωτική γλώσσα στην αντίστοιχη Έκθεση των Επιχειρήσεων, από τον τότε Βρετανό επιτελάρχη της Ταξιαρχίας Καταδρομών Ανχη Λεπρέκ:

"Η επιχείρησις αύτη, απετέλεσε κατά μεγάλην προσέγγισιν τον πλήρη τύπον καταδρομής. Το σύνολον της επιχειρήσεως εξετελέσθη σχεδόν εξ ολοκλήρου συμφώνως προς το σχέδιον. Ο εχθρός υπέστη βαρείας απωλείας και εις άνδρας και εις υλικόν, έναντι ημετέρας απωλείας τριών τραυματιών και τούτων ελαφρώς.

Η συνεργασία Ναυτικού και Raiding Forces ήτο εξαιρετική απετέλεσε δε αντάξιον τέλος των θρυλικών επιχειρήσεων της Δωδεκανήσου."

Αυτές ήταν και οι τελευταίες καταδρομικές επιχειρήσεις στα Δωδεκάνησα, λίγο πριν από την παράδοση της γερμανικής φρουράς Δωδεκανήσου στη Σύμη, στις 8 Μαΐου του 1945. Μάλιστα την όλη ιστορία της παράδοσης την αποθανάτισε με το φακό του ένας φωτογράφος Βρετανός στρατιώτης τότε, που είχε αναλάβει τη φωτογραφική κάλυψη. 

Στιγμιότυπο από την υποδοχή των Ιερολοχιτών στη Ρόδο. Ελληνικές, βρετανικές, ακόμη και αμερικανικές σημαίες ανεμίζουν ανάμεσα στο πλήθος. Το ημερολόγιο έγραφε, 9 Μαΐου 1945. (Πηγή)

Στις 9 Μαΐου 1945 ο Ιερός Λόχος και βρετανικές μονάδες αποβιβάζονται σαν ελευθερωτές στη Ρόδο, μέσα σε κλίμα συγκίνησης, ενθουσιασμού  και χαράς των κατοίκων, που έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας!

Κάθε χρόνο, τόσο στη Σύμη όσο και στη Ρόδο, εορτάζεται η επέτειος της απελευθέρωσης και διατηρείται άσβεστη η μνήμη των ηρωικών και ένδοξων στιγμών εκείνης της εποχής. Στη Σύμη όποιος πάει, αξίζει να δει το σπίτι στο οποίο υπέγραψε το πρωτόκολλο παράδοσης ο Γερμανός Στρατηγός Βάγκνερ. Οι Συμιακοί το διατηρούν σαν ιστορική κληρονομιά!

Στη Ρόδο δίπλα από το όμορφο παλιό λιμάνι, έχει στηθεί το μνημείο του Ιερού Λόχου σαν ένδειξη τιμής των αγώνων του, για την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου., Εύχομαι να διατηρείται  η ιστορική μνήμη και ν' αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς σε όλες τις δύσκολες στιγμές. 

Όπως τότε, αν παραμείνουμε ενωμένοι και αντιμετωπίζουμε μαζί τα δύσκολα, θα διαψευσθεί αυτό που μου απάντησε πριν από λίγο καιρό ένας από τους τελευταίους Ιερολοχίτες στη ζωή, όταν τον ρώτησα πώς βλέπει σήμερα τα πράγματα: "Εμείς φτιάξαμε και σεις χαλάτε..."

Ανιχνευτής

Πηγή: "Ο Ελληνικός Στρατός στη Μέση Ανατολή (1941-1945) (Ελ Αλαμέιν-Ρίμινι-                                          Αιγαίο) Έκδοση ΓΕΣ/ΔΙΣ 1995
            "ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ 1942-1945" Αντιστρατήγου Ι.Κ. Μανέτα