Ο Γυρισμός

Εκατοντάδες συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και συμπολίτες παρακολούθησαν στην αγγλική πόλη Taunton,Somerset  την επιστροφή των Βασιλικών Πεζοναυτών του 40 Commando από το Αφγανιστάν,την περασμένη Τετάρτη. 

Το Τάγμα με τους 670 Πεζοναύτες, ντυμένους με την επίσημη στολή τους, παρέλασε υπό βροχή μπροστά από το πλήθος που  χειροκροτούσε με χαρά ενώ κάποιοι έκλαιγαν για αυτούς που δεν γύρισαν ζωντανοί. Νεκροί 14, τραυματίες 50 ήταν ο απολογισμός των απωλειών κατά την διάρκεια της εξάμηνης παραμονής τους στην πιο αιματηρή επαρχία του Χελμάντ στην πόλη Σανγκίν.

Πολλά είχαν να διηγηθούν οι Πεζοναύτες από την εμπειρία τους εκεί. Ο αντίπαλός τους οι Ταλιμπάν ήξερε πολύ καλά τα "κόλπα" του ανταρτοπόλεμου. Η χειρότερη απειλή τους ήταν οι αυτοσχέδιες παγιδεύσεις και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί. Θρήνησαν πολλά θύματα από αυτό. Οι αντάρτες κρυμμένοι μέσα στον κόσμο, τους "σπούδαζαν". Παρακολουθούσαν τις συνήθειες τους και τις κινήσεις τους. Αξιοποιούσαν κάθε λάθος και αδυναμία τους. Τους έστηναν ενέδρα και τους παγίδευαν σε μέρη που δεν είχαν δρομολόγια διαφυγής. 

Οι παγιδεύσεις ήταν διπλές και τριπλές και  σε μεγάλο ποσοστό ελεγχόμενες. Δηλαδή ο χειριστής παρατηρούσε το στόχο του και την κατάλληλη στιγμή ενεργοποιούσε τα εκρηκτικά του είτε ηλεκτρικά, είτε με τηλεχειρισμό, χρησιμοποιώντας κινητά τηλέφωνα. Δεν έφθανε μόνο αυτό. Κατά κανόνα οι Ταλιμπάν, την εκρηκτική ενέδρα την κάλυπταν με πυρά. Όποιος προσπαθούσε να διασωθεί, δεχόταν ντουζίνα σφαίρες. Ζώνη θανάτου δηλαδή!

Η παθητική στάση στοίχισε ζωές. Οι αντάρτες επεδίωκαν να κρατάνε τους Βρετανούς κλεισμένους μέσα στο στρατόπεδο, όπου μπορούσαν με άνεση να τους κτυπάνε με ρουκέτες και όλμους όποτε ήθελαν. Οι Πεζοναύτες άλλαξαν τακτική και πήραν λίγο ηθικό. Έγιναν πιο επιθετικοί. Οι περιπολίες πύκνωσαν, τα δρομολόγια σχεδιάζονταν πιο προσεκτικά και πάντα μπροστά προχωρούσαν ναρκαλιευτές που "σάρωναν" το δρομολόγιο για να βρίσκουν τις αυτοσχέδιες βόμβες. Επιτυχία, 8 στις 10. Οι ναρκαλιευτές είχαν αρκετές απώλειες. Σε κάθε αποστολή περιπόλου το ρόλο του ναρκαλιευτού τον ανελάμβανε άλλος. Όχι και πολύ αγαπητό καθήκον απ' ότι φαίνεται.

Ένα σημαντικό δίδαγμα που βγήκε, ήταν το θέμα της στολής και της εξάρτησης. Οι Ταλιμπάν παρατήρησαν ότι οι βαθμοφόροι, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, έφεραν διαφορετικό οπλισμό, και προσάρμοζαν την εξάρτησή τους με άλλο τρόπο. Τους έβαλαν στο μάτι και τους χτύπαγαν σε κάθε ευκαιρία μέχρι που το κατάλαβαν οι Βρετανοί και όταν έβγαιναν έξω, κανείς δεν ξεχώριζε από τον άλλο. Μέχρι και οι εντολές στο πεδίο, δίνονταν με τρόπο που να μην προδίδει τον ηγήτορα του τμήματος. Αυτό να το συγκρατήσουν οι ενδιαφερόμενοι. Είναι πολύ παλιά "συνταγή" και πάντα επίκαιρη.

Η αλλαγή τακτικής έκανε τους Ταλιμπάν να μαζευτούν και έτσι άρχισε να "φυσάει" ένας αέρας ασφάλειας στην Σανγκίν. Άνοιξαν πιο πολλά μαγαζιά και η αγορά πήρε λίγο ζωή. Από τους 344 συνολικά νεκρούς Βρετανούς από το 2001 μέχρι σήμερα, οι 100 σκοτώθηκαν σ΄αυτή την περιοχή.

Αυτό που έκανε επίσης έντονη εντύπωση ήταν οι πολυμήχανοι τρόποι και μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν οι Ταλιμπάν, με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας. Ηλεκτρονικές συσκευές, κινητά,ήταν πάντα σε χρήση. Ένα άλλο ήταν η φιλοσοφία τους σχετικά με την αντιμετώπιση του πληθυσμού. Οι αντάρτες χρησιμοποιούσαν τον πληθυσμό για να καλύπτονται και σε αρκετές περιπτώσεις, άμαχοι ήταν τα θύματα από τις αυτοσχέδιες εκρηκτικές παγιδεύσεις. Δεν τους ένοιαζε και τόσο πολύ. Αντίθετα, αν σκοτωνόταν κάποιος πολίτης κατά λάθος από πυρά των Βρετανών, ξεσηκωνόταν όλος ο κόσμος εναντίον τους. Οι κανόνες εμπλοκής ήταν αυστηροί! Όχι πυρά κατά πολιτών! Μόνο σε αυτούς που οπλοφορούσαν και διαπιστωμένα πυροβολούσαν κατά των Πεζοναυτών. Αυτό το εκμεταλλευόντουσαν οι αντάρτες στο έπακρο. Καλύπτονταν από το πλήθος και ενεργούσαν εκ του ασφαλούς.

Είναι άσχημο το συναίσθημα που καταλαμβάνει ένα στρατιώτη όταν χάνει συναδέλφους που ,πριν από λίγες ώρες, ίσως στιγμές, αντάλλασε αστεία μαζί τους. Και το χειρότερο, όταν πρέπει να συνεχίσει την υπηρεσία του, σαν να μην έγινε τίποτα. Δυστυχώς το έχω ζήσει και εγώ όταν ήμουν το 2005-2006 στο Αφγανιστάν. Το προηγούμενο βράδυ πίναμε μπύρα χαλαρωμένοι, στην καντίνα του στρατοπέδου, εκτός βάρδιας και την επόμενη ημέρα ο φίλος σου, που πίνατε μαζί μπύρα, γύρναγε κομματιασμένος  σ' ένα "κουτί", γιατί ό άτυχος είχε πέσει σε παγίδα στο δρόμο. Έβγαινες έξω και δεν ήξερες αν θα γυρίσεις σώος. Ναι έτσι ήταν και συνεχίζει να είναι η ζωή του στρατιώτη.

Αυτό που σε σώζει είναι η καλή εκπαίδευση και η προετοιμασία. Όταν είσαι στο "θέατρο", πρέπει να είσαι πάντα σε ετοιμότητα! Δεν δικαιολογείται χαλάρωση σε ώρα υπηρεσίας, είτε είσαι περιπολία, είτε σκοπιά, είτε σε αίθουσα επιχειρήσεων. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πάντα για το απρόοπτο.

Αυτό, οι  Βρετανοί Πεζοναύτες απ' ότι φαίνεται, το έχουν μάθει για τα καλά, αφού δεν είχαν  πολύ μεγάλες απώλειες. Από το 2001 οι μονάδες τους πηγαινοέρχονται στο κατακαημένο Αφγανιστάν. Στο Σανγκίν όμως δεν θα ξαναπάνε, γιατί έγινε αλλαγή φρουράς με τους Αμερικανούς Πεζοναύτες. Βλέπετε ότι και παρά την πολύ καλή εκπαίδευση που είχαν και την εμπειρία του παρελθόντος, από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, θρήνησαν τους 14 νεκρούς τους. Ας είναι συγχωρεμένοι! Εύχομαι όχι μόνο αυτοί, αλλά και κανένας άλλος να μη θρηνήσει! Ευχολόγιο που δυστυχώς δεν πιάνει, γιατί η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια. Μέχρι το 2014 θα υπάρχουν στρατεύματα του ΝΑΤΟ με εντολή του ΟΗΕ στο Αφγανιστάν, όπως αποφασίσθηκε στην πρόσφατη διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ.


Ανιχνευτής

Πηγή: Guardian