Ο "ξεχασμένος" Πόλεμος

Προς τιμήν των νεκρών αλλά και των όσων ζωντανών από τον πόλεμο της Κορέας, αναδημοσιεύω ένα άρθρο από  ένα  ιστολόγιο..

Έχω ακόμη ένα λόγο παραπάνω! Εκεί πολέμησε και ο πατέρας μου! 

Ανιχνευτής

18/6/1953. ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΥΨΩΜΑ ''ΧΑΡΡΥ''ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ.

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το  βιβλίο "Το ημερόλόγιο ενός Έλληνα Στρατιώτη στον πόλεμο της Κορέας" (εκδόσεις ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ) του βετεράνου Γεωργίου Παγωμένου.

Μόλις φτάσαμε στους πρόποδες του Χάρι όλοι χάσαμε το χρώμα μας. Στην μία μεριά βλέπαμε όπλα σπασμένα, αλλού βρώμάγαν και κρατάγαμε τις μύτες μας και ανεβαίναμε κατά­κοποι. 

Οι Αμερικανοί όπου ευρίσκονταν επάνω στο ύψωμα, χωρίς να περιμένουν, μόλις μας είδαν κατέβαιναν σαν τρε­λοί λασπωμένοι, αξούριστοι και εντελώς απογοητευμένοι. Ανεβήκαμε, μας έδειξαν οι διμοιρίτες τον τομέα που θα έπιανε η κάθε ομάδα και αρχίσαμε να σκάβουμε να βγάλου­με έστω και λίγο χαράκωμα, όπου είχαν χωθεί από τα βλή­ματα. Αφού έδειξα στον κάθε άνδρα από την ομάδα μου πού θα έφθιανε θέσεις, άρχισα και γω να φθιάξω την δική μου, αλλά πού να σκάψω που το μέρος ήταν όλο πτώματα. 

Καταπρώτη σκαπανιά που έριξα άκουσα κάτι απαλάδα στο σκαπάνι. Κοιτάζω και ήταν ένα κινέζικο πόδι. Το πετάω και αρχινάω πάλι το έργο μου, δεν είχα βγάλει τρεις φθιαρ[ι]ές χώμα και βλέπω ένα(ν) ολόκληρο. Τι να κάνω τώρα που όπου και να πήγαινα το ίδιο ήταν, το πετάω και αυτό και συνεχίζω.

Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι να φθιάξω τη θέση ξέχωσα τέσσερα πτώματα. [Όλη η περιοχή έμοιαζε σαν ένα απέ­ραντο νεκροταφείο ομαδικών τάφων, σαπισμένες ανθρώπινες σάρκες που τη βρώμα δεν την άντεχες όσο κι αν προσπαθούσες να κρατήσεις τη μύτη σου κλειστή.

Με την προμήθεια αεροζόλ για να αναπνέομε προσπαθούσαμε να δουλεύουμε. Αν οι Κινέζοι επιχειρούσαν επίθεση αυτό το βράδυ δεν θα γλίτωνε κανείς μας.] Με τις επιθέσεις που κάναν κάθε μέρα ανέβαιναν οι Κινέζοι, έμπαιναν μέσα στα αμπριά και στα χαρακώματα, αρχινάγαν οι Αμερικάνοι με το πυροβολικό και τους χώναν όλους μέσα στο χώμα.

Πρόχειρος καταυλισμός Ελλήνων στρατιωτών στην Κορέα.

Δουλέψαμε όλοι σκληρά. 

Οι Κορεάτες μάς κουβάλαγαν ξύλα και τσουβάλια και λίγο πολύ έφθιαξε ο καθένας μια θέση για να μπει μέσα. [Είχαμε μια ομάδα από Νότιο-Κορεάτες, έπαιρναν τα πτώματα μακριά, μα το χώμα ήταν ποτισμένο με το σα­πισμένο αίμα και τα υγρά του ανθρώπινου οργανισμού, οπότε με την αποπνικτική βρώμα δεν μπορούσαμε να απαλλαγούμε.

Οι Νοτιο-Κορεάτες μάς έφερναν ξύλα χοντρά και τσουβάλια, βάζαμε τα ξύλα επάνω από τα πολυβολεία και ατομικές θέσεις και μετά γεμίζαμε τα τσουβάλια χώμα και τα βάζαμε επάνω.

Με αυτό προστατευόμαστε από τους όλμους.] Είχαμε όμως δυο τραυματίες καταπρώτη μέρα από ένα βλήμα που είχε πέσει την ώρα που δουλεύα­με. Νύκτωσε,έπιασε καθένας μια θέση και περιμέναμε με το δάκτυλο στην σκαντάλη. 

Τα ολμάκια του λόχου τα εξηντάρια έριχναν συνεχώς φωτιστικά για να βλέπομε μπροστά μας.

Έβαλε ο Θεός το χεράκι του και δεν ήλθαν αυτό το βράδυ διότι δεν θα γλίτωνε κανείς. [Από τη βορειοδυτική πλευ­ρά δεν μπορούσαμε να εργαστούμε διότι είμαστε ακριβώς απέναντι από τα Κινέζικα στρατεύματα περίπου τριακόσια-πενήντα μέτρα και ήταν πιο ψηλά από εμάς.]

Ψήσιμο του πασχαλινού αρνιού στα χαρακώματα, από Έλληνες στρατιώτες

Ξημέρωσε 17/6/53, αφού είδαμε ότι γλιτώσαμε το πρώτο βράδυ αρχίσαμε να δουλεύουμε με πιο όρεξη σήμερα, αλλά είχαμε κακή ζωή, πείνα και κούραση και από την άλλη μεριά η βρόμα των νεκρών 177. Υποφέραμε από τρομερή κούραση. 

Από φαγητό δεν μας πείραζε μόνο πίναμε κρύο νερό και αεροζόλ που αναπνέαμε. Τον ύπνο τον είχαμε ξεχάσει τα τελευταία εικοσιτε­τράωρα. Χωρίς να καθίσουμε ούτε και να κοιμηθούμε όπως είμαστε ξενύκτηδες, δυο βράδια γεμίζαμε τσουβάλια και κτίζαμε επάνω στις θέσεις που είχαμε φθιάξει. Ώσπου να βραδιάσει τις είχαμε σχεδόν τελειώσει. Την ημέρα αυτή μας επισκέφτηκαν δυο Αμερικανοί αξιωματικοί και ένας Έλληνας. Κατα­λάβαμε αμέσως ότι θα επιτεθούν οι Κινέζοι. 

Οι άνδρες αυτοί ήταν του Α-2 και ξέρανε τι θα κάνουν οι Κινέζοι με ακρίβεια. Μόλις άρχισε να σουρουπώνει μας ειδοποιάνε, όλους να πιάσωμε τις θέσεις μας και να 'χωμε το νου μας, διότι είχαν πληροφορίες ότι θα μας κάναν επίθεση οπωσδήποτε αυτό το βράδυ. Απόψε κάπως είχαμε λίγο θάρρος, διότι είχαμε φθιάξει τις θέσεις και θα μας προφύλαζαν έστω από τα εγκαιροφλεγής. 

Πυρομαχικά είχαμε όσα θέλαμε και έτσι είχαμε πεποίθηση ότι μέχρι να είναι ένας ζωντανός, δεν θα πατούσε Κινέζος επάνω. Είχαμε βάλει ορισμένους στα ακροαστικά φυλάκια σε θέσεις καίριες να μας ενημερώνουν για την κάθε κίνηση των Κινέζων για να μπορούμε οι υπόλοιποι να δουλεύουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια, όπως προανέφερα. Στο ένα ακροαστικό ήταν ο φίλος μου ο Ανδρεαδάκης από τον Κρουσώνα Κρήτης. Περίπου στις 11:45 η ώρα το ακροαστικό αντιλήφθηκε πως όλα τα υψώματα των Κινέζων είχαν μαυρίσει, σαν να είχαν φυτρώσει ξαφνικά μικρά δέντρα στα απογυμνωμένα υψώματα. Αυτά τα μικρά μαύρα που φαινόταν σαν δέντρα ήταν οι εκατοντάδες από Κινέζους που ερχόταν να μας επιτεθούν. 

Η αναλογία ήταν 2.850 χιλιάδες Κινέζοι κι εμείς ένας λόχος που εάν υπολογίσουμε τις απώλειες του προηγούμενου μετώπου θα είχαμε μείνει περίπου ενενήντα με ενενήνταπέντε άντρες. Μας υποστήριζαν βέβαια τα Αμερικάνικα οπλικά συστήματα που χρησιμοποιούσανε σε αυτόν το πόλεμο. 

Μόλις το ακροαστικό φυλάκιο αντιλήφτηκε ότι οι Κινέζοι ερχόντουσαν, τηλεφώνησαν και αμέσως πήδησαν μέσα στα χαρακώματα. Τις 11.45 η ώρα, όπως είχα προσυλλογιστεί μπροστά μου, ακούγω ένα πολυβόλο που ήταν αριστερά από την ομάδα μου και άρχιζε απότομα να βάζει ταχεία βουλή. 

Εν τω μεταξύ το ύψωμα άναψε και τα κινέζικα βλήματα έπεφταν βροχή στα αμπριά μας. Επάνω οι Κινέζοι είχαν πλησιάσει πολύ κοντά, βγήκαμε όλοι στο χαράκωμα αψηφώντας το θάνατο και αγωνιστήκαμε σκληρά, περίπου 11/2 ώρα, απεκρούσαμε την πρώτη επίθεση. 

Δεν πέρασε μισή ώρα, δεν είχαν πάψει τα πρώτα πυρά, ορμάνε και για δεύτερη φορά όπου και φτάσαν στα χαρακώματα. Τους απεκρούουμε και για δευτέρα φορά το ύψωμα εσειότανε από τα βλήματα. Κάναν να ησυχάσουν για λίγο νομίζοντας εμείς ότι τώρα πια δεν θα ξανάκαναν επιχείρηση και όμως μάταια η σκέψη μας.

Τις τρεις η ώρα [στις πρώτες ώρες της 18 Ιουνίου] επιτέθουνται για τρίτη φορά. Και πάλι κατάφεραν να μπουν στα δικά μας χαρακώματα, τους αποκρούσαμε διά της λόγχης, με πιο πυκνά πυρά και ο[υ]ρλιάσματα σαν λυσσασμένα σκυλιά να μας κατασπαράξουν, δεν ήξεραν όμως ότι το Χάρι το κράταγαν Έλληνες στρατιώτες. Τηλεφωνική επικοινωνία εγώ δεν είχα διότι είχε διακοπεί από τα βλήματα. 

Έπραττα όπως μπορούσα με τους άντρες της ομάδας μου. Απελπισμένοι πια για τις προσπάθειες που έκαναν και δεν μπόρεσαν να πατήσουν επάνω στο Χάρι, όσοι γλύτωσαν έφυγαν κακώς κακού, αλλά οι πιο πολλοί άφηκαν τα κορμιά τους γύρω από το ύψωμα. Ξημέρωσε και ησύχασε λίγο το κακό. Μαζέψαμε τους νεκρούς, είχαμε πέντε και δεκαεννιά τραυματίες . 

Οι Αμερικάνοι αφού είδαν ότι δεν επιστοχωρήσαμε [οπισθοχωρήσαμε] όπως έκαναν αυτοί, νόμιζαν ότι μας είχαν όλους σφάξει επάνω στο ύψωμα. Ήλθαν όλοι οι νοσοκόμοι, φέραν δύο ντζέιμς φορεία και όλοι κοίταζαν, όταν κατέβαζαν τους νεκρούς και τους τραυματίες με περιέργεια και έλεγαν μόνο αυτοί είναι; Ακόμα και ο ίδιος ο διοικητής μας νόμιζε ότι ο τρίτος λόχος είχε σβήσει πια από το τάγμα και όμως με τη βοήθεια του Θεού περάσαμε καλά.

Αφού κατεβάσαμε όλους τους τραυματίες έδωσε διαταγή ο διοικητής να έλθει ο 1ος λόχος να μας αντικαταστήσει. [0 1ος λόχος ήταν εφεδρικός στο ύψωμα 361 και σε περίπτωση που εμείς εγκαταλείπαμε το ύψωμα θα έκαναν αντεπίθεση. Εγώ είχα δύο τραυματίες στην ομάδα μου, τον Μαρίνο Μελισσαράτο από την Κεφαλλονιά, πολύ σοβαρά κτυπημένο, και τον Σταύρο Χλωρό, από τη Λέρο. 

Αφού τους περιποιηθήκαμε με τα ελάχιστα μέσα που διαθέταμε, τους κατεβάσαμε χαμηλότερα για να τους παραλάβουν τα ασθενοφόρα και τα ελικόπτερα τους πολύ βαριά τραυματισμένους. 0 Μελισσαράτος έμαθα πως πέθανε μέσα στο ελικόπτερο, ο άλλος από τη Λέρο έζησε και γύρισε ύστερα από ένα μήνα στην ομάδα μου.]

Τις 18/6/53 ήλθαν κατά τις έντεκα η ώρα και φύγαμε εμείς, αλλά είμαστε όλοι σε άθλια κατάσταση. 

Στο δρόμο που βαδίζαμε όπου μας έβλεπε κανείς Αμερικανός σταματούσε προσοχή και μας χαιρετούσαν και εθαύμαζαν τη γενναιότητα του ελληνικού τάγματος διότι είχαν πέσει κορμιά σε αυτό το ύψωμα και δεν μπορούσαν να το κρατήσουν.

[Ο θαυμασμός για το Ελληνικό Τάγμα δεν άργησε να διαδοθεί σε όλες τις συμμαχικές δυνάμεις, διότι όπως αναφέρω και παραπάνω τα πρώτα τρία τάγματα που είχαν αναλάβει την άμυνα του υψώματος Χάρι είχαν απώλειες το 80% (από χαρακτηριστικές πληροφορίες το έγραφαν αυτό).]

Τσιακίρης Μόσχος επιλοχίας του πυροβολικού

ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Τσιακίρη Μόσχου

επιλοχία του πυροβολικού.

Την τέταρτη ημέρα όμως στις 18 ΙΟΥΝΙΟΥ άρχισαν από το απόγευμα γύρω στις επτά να μας ρίχνουν με το πυροβολικό τους .

Aκροβολιστήκαμε όλοι μας . 

Εγώ αν ζει κάποιος απ΄όσους ήμασταν εκεί θα το θυμάται , έβαλα όλο το στοιχείο παρότι δεν ήμουνα στοιχειάρχης , πίσω στο αμπρί τους έκλεισα κι έμεινα εγώ , ο σκοπευτής κι ο γεμιστής στο αντιαρματικό σε μία θέση που την είχα μόνος μου φτιάξει την σκέπασα με σκέπαστρο και είπα πως αν κατορθώσει να περάσει από τη θυρίδα το βλήμα χαλάλι αφού εμείς θα κατορθώναμε να κάνουμε βολές ανάσχεσης πυροβολικού μπροστά από το φυλάκιο. 

Βγήκαν από μία μεριά σε ένα ύψωμα στο φυλάκιο κι ας είναι καλά ένας δεκανέας από την Ορεστιάδα του νομού Έβρου ο Πασσαλής Δημήτριος ο οποίος έγινε επ΄ανδραγαθεία Λοχίας και πήρε και χρυσό μετάλλιο ανδρείας , αυτός έσωσε το τάγμα εκείνο το βράδυ. 

Τραυματίστηκε ο λοχαγός Βυσσιώτης και το πρωί μάθαμε πως είχαμε έξη νεκρούς και 17 τραυματίες.

Εγώ με το αντιαρματικό εκείνο το βράδυ έριξα 4 (τέσσερις ) φόρτους βλήματα , 2 φόρτους αντιαρματικά και 2 φόρτους εναντίον προσωπικού . 

Κάθε δύο βλήματα έριχνα κι ένα αντιαρματικό για να αφήνει γραμμή και να βλέπω πού πήγαιναν τα βλήματα . 

Το πρωί στις 5 η ώρα ο λοχαγός Αγραφιώτης φώναζε τον δικό μου υπολοχαγό τον Ανδρέου Πέτρο , του απάντησα εγώ και του είπα πως είχα ακόμη 10 βλήματα 

Όσοι πολέμησαν στο Χάρρυ πήραν το παράσημο CAN DO που σημαίνει μπορείς να το κάνεις

Πηγές

ΕΚΣΕ

Mosxos Evaggelou Tsiakiris

Πηγή

Εάλω η Πόλις

 Μνήμες θλίψης και εθνικής περίσκεψης. Μνήμες που δεν πρέπει να σβήσουν για να μας θυμίζουν την καταστροφή που έρχεται όταν δεν υπάρχει εθνική ομόνοια, ενότητα, πρόβλεψη, συλλογική προσπάθεια και ετοιμότητα. Θέμα πάντα επίκαιρο για το έθνος μας.

Ανιχνευτής

1453: Η Άλωση της Πόλης 

Μάιος 1944. Η παράδοση των Γερμανών στη Σύμη και η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων

Πηγή φωτογραφίας

(Αναδημοσίευση άρθρου)

Σε ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, με τίτλο «Δωδεκάνησα από την Κατοχή στην Ενσωμάτωση» παρουσιάζεται η ιστορία της προσάρτησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, από τη συνθηκολόγηση με την Ιταλία, τον Σεπτέμβριο του 1943 μέχρι την επίσημη κήρυξη και τελετή της Ένωσης στις 7 Μαρτίου του 1948.

Στο 14.54 λεπτό, αναφέρεται η συμβολή του Ιερού Λόχου στην απελευθέρωση των νησιών. Η αναγνώριση της συμβολής των Ελλήνων καταδρομέων-ιερολοχιτών, βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη του Βρετανού ταξίαρχου που ήταν παρών στην παράδοση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής που έγινε στις 8 Μαΐου του 1945 στη Σύμη, αλλά φάνηκε και από την αντίδραση του Γερμανού στρατηγού,  που παραδόθηκε. Διαβάστε παρακάτω ένα απόσπασμα από την εξαιρετική ιστορική περιγραφή εκείνης της στιγμής, από τον Γιάννη Βολονάκη:

"Την 8η Μαΐου του 1945 μια Γερμανική ακταιωρός, χωρίς οπλισμό, έφερε από τη Ρόδο τον Γερμανό στρατηγό Otto Wagener, ο οποίος επιβιβάστηκε σε αγγλικό πλοίο M.L. κοντά στο ακρωτήρι Αλωπός των Μικρασιατικών ακτών και συνοδεία του ελληνικού αντιτορπιλικού «Κρήτη», ήλθε στη Σύμη και αποβιβάστηκε στην τότε ξύλινη αποβάθρα, κοντά στο «Ρολόι», ενώ τμήμα ΄Αγγλων στρατιωτών του απέδωκε τιμές. 

Τον υποδέχτηκε εκεί ο ΄Αγγλος συνταγματάρχης Acland, με τον υπασπιστή του και πεζοί, μπροστά ο Wagener και οAcland και πίσω οι υπασπιστές τους, αμίλητοι και βιαστικοί, έφθασαν στο κτίριο και στο δεύτερο όροφό του, που επί Ιταλικής κατοχής ήταν Ειρηνοδικείο, υπεγράφη το πρωτόκολλο παράδοσης της Δωδεκανήσου στους συμμάχους. Παρόντες και ο ΄Αγγλος Ταξίαρχος Moffat, ο ΄Αγγλος συνταγματάρχης Baird, ο Γάλλος πλοίαρχος Legge και βέβαια ο διοικητής των Ιερολοχιτών Χριστόδουλος Τσιγάντες.

Το υπογραφέν πρωτόκολλο παράδοσης είχε συνταχθεί σε μυστική συνάντηση συμμάχων και Γερμανών από την προηγούμενη ημέρα, ίσως σε κάποια Μικρασιατική ακτή.

Μετά την υπογραφή ο Γερμανός στρατηγός παρέδωσε το πιστόλι του στον ΄Αγγλο Ταξίαρχο Moffat και τότε ο Moffat το έδωσε στον Τσιγάντε, λέγοντας πως: «αυτό το τρόπαιο ανήκει σε εσάς και στον Ιερό Λόχο». 

Τότε ο Wagener συμφώνησε λέγοντας ένα JA, δηλαδή ναι. Λέγεται μάλιστα ότι ήθελε η παράδοση να γίνει στους Έλληνες, όμως δεν δέχτηκαν οι ΄Αγγλοι...."

Η υπογραφή παράδοσης των Δωδεκανήσων στις συμμαχικές δυνάμεις. Δεξιά, παρίσταται ο διοικητής του Ιερού Λόχου, Σχης Χρ,. Τσιγάντες, στον οποίον παραδόθηκε το πιστόλι του Γερμανού Στρατηγού των στρατευμάτων Κατοχής. (Πηγή φωτο. ΓΕΣ)

Στο ντοκιμαντέρ, πρόσωπα που συνδέονται με τα ιστορικά γεγονότα αφηγούνται τις αναμνήσεις τους. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ, τότε πολιτικός σύμβουλος του αντιβασιλέα ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ αναφέρεται στην πρώτη επίσημη επίσκεψη της ελληνικής κυβέρνησης στα Δωδεκάνησα, που βρίσκονταν υπό βρετανική διοίκηση, με το θωρηκτό «Αβέρωφ» στις 14 Μαΐου 1945 και περιγράφει τις εντυπώσεις του. 

Ο ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΙΔΗΣ οικονομολόγος και μέλος της Εθνικής Αντιπροσωπείας στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι (1946) ως εντεταλμένος για τα οικονομικά θέματα της συνθήκης Ελλάδας-Ιταλίας, εξηγεί τους όρους προσάρτησης των Δωδεκανήσων και μεταφέρει το κλίμα της Διάσκεψης. 

Ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, αφηγείται τις εντυπώσεις του από την ημέρα της παράδοσης της κυριαρχίας των Δωδεκανήσων (31 Μαρτίου 1947) από τους Βρετανούς στην ελληνική στρατιωτική διοίκηση και τον ναύαρχο Ιωαννίδη, τον οποίο συνόδευε όντας πολιτικός του σύμβουλος. 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι διηγήσεις του από την πρώτη μέρα που έφτασε στη Ρόδο σχετικά με την έντονη συγκίνηση των κατοίκων, τις αντιδράσεις του πλήθους και τη συνέχεια του εθνικού φρονήματος. 

Τέλος, αναφέρεται και η πρώτη μεταβατική περίοδος της ελληνικής διοίκησης μέχρι την επίσημη ενσωμάτωση στις 7 Μαρτίου 1948. Το καθεστώς της μεταβατικής περιόδου σχολιάζει ο πρέσβης ε.τ. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ.

Δείτε το εξαιρετικού ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ, πιέζοντας ΕΔΩ 

Ανιχνευτής

Ο Ιερός Λόχος στη Ρόδο

Αποβίβαση τμήματος του Ιερού Λόχου μαζί με βρετανική μονάδα, στην ελεύθερη Ρόδο. Το ημερολόγιο έγραφε, 9 Μαΐου 1945. (Πηγή)

Τον Μάιο του 1945, υπήρχε ακόμη γερμανικός στρατός κατοχής στα Δωδεκάνησα. Σύμφωνα με γερμανικές πηγές, μετά τον Οκτώβριο του 1944, όπου τα περισσότερα στρατεύματά τους αποχώρησαν από την Ελλάδα, η "εγκλωβισμένη" δύναμή του στο Αιγαίο, εξακολουθούσε να παραμένει μεγάλη, ξεπερνώντας τις 30.000 στρατιώτες, εκ των οποίων οι 10.000 ήταν Ιταλοί.

Στις 27 Αυγούστου 1944 ο Χίτλερ εξέδωσε την διαταγή εκκένωσης του Αιγαίου. Από τις 30 Αυγούστου 1944 μέχρι και τον Οκτώβριο του 1944, το γερμανικό ΠΝ, εκκένωσε 37.138 στρατιώτες με απώλεια 380 ανδρών και 29 πλοίων, εκ του συνόλου των 52 σκαφών που χρησιμοποιήθηκαν. Η γερμανική Λουφτβάφε (ΠΑ) εκκένωσε 30.740 στρατιώτες με εκτέλεση 2050 πτήσεων.

Στο νησί της Ρόδου, παρέμενε η γερμανική μηχανοκίνητη ταξιαρχία "Ρόδος" με διοικητή τον Υποστράτηγο Ότο Βάγκνερ, της οποίας η συγκρότηση περιλάμβανε:

• 4 Μηχανοκίνητα τάγματα (των 2 λόχων έκαστο) που είχαν αναδιοργανωθεί από τα υπολείμματα ταγμάτων πεζικού αμύνης νήσων της Ελαφράς Μεραρχίας Αφρικής 999 (κωδική ονομασία)
• 1 επιλαρχία αρμάτων (των 3 λόχων)
• 1 επιλαρχία αναγνωρίσεως (των 3 λόχων)  999
• 1 Μοίρα πυροβολικού (των 3 πυροβολαρχιών) του ΙV Συντάγματος ΠΒ 999
• 1 αποβατικό τάγμα εφόδου (των 3 λόχων)
• 1 Συγκρότημα σκαφών μεταφοράς πεζικού της 15 Μοίρας Πλοίων Αποβάσεων "Ρόδος", με περίπου 30 λέμβους.
• 1 Λόχο Αμφιβίων Καταδρομών "Ρόδος"
• Το 627  Σύνταγμα επάκτιου πυροβολικού (των 18 πυροβολαρχιών)
• Τη Ναυτική μοίρα σκαφών ασφαλείας λιμένων "Δωδεκάνησος" και 
• Ιταλικές δυνάμεις ασφαλείας εσωτερικού, με διοικητή τον Ανχη Φερντινάντο Μιττίνο, γνωστό στους κατοίκους του νησιού εκείνη την εποχή!

Συνολικά, η γερμανική δύναμη του νησιού ανερχόταν σε 6.356 άνδρες και οι Ιταλοί αριθμούσαν σε 4.097 άνδρες. Καθόλου ευκαταφρόνητη δύναμη, για την άμυνα της Ρόδου!

Στο Αιγαίο κάτω από τη διοίκηση του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής επιχειρούσε η Δύναμη Επιχειρήσεων 142, στην οποία είχαν υπαχθεί η βρετανική ταξιαρχία  Καταδρομών,  ο Ιερός Λόχος, και η 5η ινδική ταξιαρχία.

Η εντολή του Συμμαχικού Στρατηγείου για τις επιχειρήσεις στο Αιγαίο ήταν:

• Αποφυγή επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας για εκκαθάριση κατεχομένων περιοχών, για πρόληψη άσκοπων απωλειών, αφού η κατάσταση οδηγούσε μοιραία στην παράδοση των κατοχικών φρουρών.
• Ανάληψη καταδρομικών επιχειρήσεων με σκοπό την καταπόνηση και τη φθορά  του αντιπάλου
• Αποκλεισμός νησιών προς απαγόρευση ανεφοδιασμού φρουρών με σκοπό την επίσπευση της παράδοσής τους.

Με αυτό το σκεπτικό, οργανώθηκε προκεχωρημένη διακλαδική βάση επιχειρήσεων στη Σύμη, η οποία είχε ήδη απελευθερωθεί και από όπου θα σχεδιάζονταν και θα οργανώνονταν οι αμφίβιες καταδρομικές επιχειρήσεις. Σ' αυτή τη βάση, είχαν έδρα 2 τάγματα  της 5ης Ινδικής Ταξιαρχίας, απόσπασμα του Ιερού Λόχου και τμήμα του επιτελείου της ταξιαρχίας Καταδρομών, που έλαβε την ονομασία  "Δύναμη 281". Το απόσπασμα του Ιερού Λόχου, ενισχύθηκε σε δύναμη Διλοχίας μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου 1945 και  ονομάσθηκε "Απόσπασμα Σύμης".

Προς το τέλος του Απριλίου η διοίκηση της βρετανικής ταξιαρχίας  Καταδρομών, που είχε αναλάβει τις επιχειρήσεις στο Αιγαίο, σχεδίασε, σε συνεργασία με το "Απόσπασμα Σύμης", την ταυτόχρονη προσβολή επιλεγμένων στόχων, κυρίως πυροβολαρχιών, του δυτικού τμήματος της Ρόδου και των φυλακίων στην νησίδα Αλιμνιά. 

Προς τούτο στάλθηκαν περίπολοι αναγνώρισης περί το τέλος του Απριλίου για συγκέντρωση των τελευταίων  πληροφοριών. Με βάση αυτές τις πληροφορίες, ολοκληρώθηκε η σχεδίαση και εκτελέσθηκαν δοκιμές. για την επιχείρηση "Τεντ"

Συνολικά η εχθρική δύναμη των φυλακίων και των επάκτιων πυροβολαρχιών που θα προσβάλλονταν, υπολογιζόταν σε 54 Γερμανούς και 3 Ιταλούς που επάνδρωναν αντιαεροπορικά πυροβόλα των 20 χιλ. πυροβόλα των 75 χιλ. όλμους και άλλα ομαδικά όπλα. Τα φυλάκια συνδέονταν μεταξύ τους με ασύρματη και ενσύρματη επικοινωνία.

Επρόκειτο για μια επιχείρηση ταυτοχρόνων προσβολών σε 3 σημεία της Ρόδου:

• στο Χειμαράσι, (περιοχή αρχαίας Κυμισάλας) με δύναμη 73 κομάντος, 4 Βρετανοί και οι υπόλοιποι  Ιερολοχίτες. 
• στη Φόκα και στο Στέλι της περιοχής Μαρμαροβούνια, με δύναμη 30 Ιερολοχιτών 
• στο Νότι και στη Βουνάρα,  με δύναμη 32 Ιερολοχιτών (διμοιρία) μία ομάδα πολυβόλων, ομάδα Α/Τ Πιατ και ομάδα όλμων, 5 Βρετανοί κομάντος, 4 πολίτες οδηγοί, ένας φωτορεπόρτερ και ένας πολεμικός ανταποκριτής, σύνολον 57 άνδρες.

και παράλληλα  επιχείρηση στην Αλιμνιά, με δύναμη 60 Ιερολοχιτών. 

Η επιχείρηση θα υποστηριζόταν από δύο βρετανικά αντιτορπιλικά το HMS Catterick και το  HMS Kimberley , το ελληνικό αντιτορπιλικό "Κρήτη", το γαλλικό " Aλζανσιέν" και 9 βρετανικά αποβατικά. Το πρώτο ήταν το πλοίο του ΔΟΕ (Δκτη Ομάδας Επιχειρήσεων).

Το σχέδιο ενεργείας, προέβλεπε: 

• Ταυτόχρονη και αιφνιδιαστική προσβολή, με καταδρομική ενέργεια σε όλους τους επιλεγέντες στόχους. 
• Δημιουργία αντιπερισπασμού με εκτόξευση ναυτικών πυρών στο αεροδρόμιο Μαριτσών και στο λιμάνι της Ρόδου, από το "Κρήτη" και το "Αλζανσιέν" αντίστοιχα.
• Χρόνος προσβολής (Ώρα "Κ'') ορίσθηκε η 00.30, τη νύκτα της 30 Απριλίου/1 Μαΐου και μεταφέρθηκε αργότερα για τη Ν 1/2 Μαΐου, εξ αιτίας της ανάγκης συμπλήρωσης πληροφοριών από περιπόλους αναγνώρισης που είχαν προαποσταλεί.
• Στη συνέχεια, με κάλυψη των αντιτορπιλικών "Kimberley", και "Katterick" τα αποβατικά σκάφη, που  μετέφεραν τα καταδρομικά τμήματα, θα κινούνταν στα σημεία απόβασης στις δυτικές ακτές της Ρόδου και στην Αλιμνιά.

Η επιχείρηση στην Αλιμνιά, περιγράφτηκε σε προηγούμενο άρθρο. Οι καταδρομικές επιχειρήσεις στη Ρόδο εξελίχθηκαν  νωρίτερα, εξ αιτίας της πρόωρης κατά 15 λεπτά, εκδήλωσης ναυτικών πυρών. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Η Καταδρομική Δύναμη Επιχειρήσεων της Ρόδου αναχώρησε από τη Σύμη στις 0100 της 1ης Μαΐου 1945 και μεταφέρθηκε στην Τήλο, όπου παρέμεινε σε απόκρυψη όλη την ημέρα.

Σχεδιάγραμμα επιχειρήσεων της 1ης και 2ης Καταδρομικής Δύναμης του Ιερού Λόχου. Οι  πολλοί δρόμοι που φαίνονται στη σύγχρονη δορυφορική εικόνα δεν υπήρχαν τότε, τον Μάιο του 1945.

Η 1η ΚΔ, που θα ενεργούσε στην περιοχή της αρχαίας Κυμισάλας, με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Μαντούβαλο, ξεκίνησε στις 1900 της 1ης Μαΐου από Τήλο με δύο αποβατικά σκάφη με σκοπό την προσέγγιση της δυτικής ακτής της Ρόδου μετά το τελευταίο φως, σε προκαθορισμένο σημείο  προσγειάλωσης, νότια του όρμου Πύργου (βλέπε χάρτη). 

Αντ' αυτού, μετά από λάθος της περιπόλου αναγνώρισης που είχε προηγηθεί για την υποδοχή, η οποία δεν αντιλήφθηκε την αθόρυβη και χωρίς φώτα προσέγγιση των σκαφών, το τμήμα αποβιβάστηκε στον όρμο Πύργου, βορειότερα, με καθυστέρηση μιας ώρας. Στις 0015 το τμήμα είχε διεισδύσει και είχε αναπτυχθεί βόρεια από τις εχθρικές θέσεις στην αρχαία Κυμισάλα (κοντά στον τότε οικισμό Χειμαράσι). Έταξε την ομάδα όλμων που διέθετε στην ακτή, για υποστήριξη του τμήματος.

Η εχθρική δύναμη, που ήταν στρατοπεδευμένη σε σκηνές στην περιοχή Χειμαράσι, αποτελείτο από 18 Γερμανούς και 20 Ιταλούς και διέθετε 3 όλμους των 2 ιντσών, τρία πολυβόλα τύπου Breda, μια επάκτια πυροβολαρχία των 4 πυροβόλων των 88 χιλ. και 3 Α/Α πυροβόλα των 20 χιλ.

Ενώ το τμήμα περίμενε την ώρα "Κ" (κρούσεως), το Α/Τ "Κρήτη" άρχισε 15 νωρίτερα πυρά εναντίον του Α/Δ Μαριτσών, για αντιπερισπασμό. Ο διοικητής του τμήματος για να μην χάσει τον αιφνιδιασμό έδωσε εντολή βίαιης κρούσης εναντίον του φυλακίου. Το τμήμα άρχισε τα καταιγιστικά πυρά παράλληλα με την εκτόξευση εμπρηστικών χειροβομβίδων. Οι Γερμανοί αιφνιδιάσθηκαν μέσα στις σκηνές! Η μάχη ήταν σύντομη! Καταμετρήθηκαν επί τόπου 12 στρατιώτες του εχθρού νεκροί, ενώ 13 αιχμαλωτίστηκαν.  

Το τμήμα, στις 0130 της 2 Μαΐου 1945, με τους αιχμαλώτους  και τους δύο δικούς του τραυματίες, αποχώρησε υπό την κάλυψη πυρών όλμων, επιβιβάσθηκε στα πλοιάριά του και αναχώρησε για Σύμη.

Η 2η ΚΔ, (Λγος Τσεπαπαδάκης) που είχε σχεδιαστεί να προσγειαλωθεί στην ίδια ακτή με την 1η ΚΔ και να προηγηθεί αυτής, καθυστέρησε 1 ώρα και 45 λεπτά, για τον ίδιο λόγο. Επιπλέον, επειδή το σκάφος τους δεν μπόρεσε να προσεγγίσει την ακτή, αναγκάστηκαν να κάνουν χρήση πτυσσόμενων λέμβων για να διασχίσουν τα 150 μέτρα της θάλασσας, που τους χώριζε από την ακτή.

Η 2η ΚΔ, χωρίστηκε σε δύο τμήματα, προκειμένου να προσβάλει τους δύο στόχους, το φυλάκιο Φόκα και το φυλάκιο Στέλι.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, στο Στέλι υπήρχαν 7 Γερμανοί και 1 Ιταλός, που έμεναν σε σκηνή. Είχαν ένα πυροβόλο των 65 χιλ., ένα πολυβόλο των 20 χιλ. και ένα οπλοπολυβόλο. Υπήρχε ένα τεθωρακισμένο όχημα, τρία φορτηγά και ένας ασύρματος.

Στη Φόκα διέμεναν 9 Γερμανοί και 2 Ιταλοί σε σκηνές με ένα πολυβόλο των 20 χιλ. και ένα οπλοπολυβόλο.

Τα τμήματα, μόλις βγήκαν στην ακτή, προχώρησαν γρήγορα για να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Μόλις όμως άκουσαν τα πυρά του αντιτορπιλικού  "Κρήτη", έσπευσαν και αυτοί να επιτεθούν νωρίτερα για να μην χάσουν τον αιφνιδιασμό. Η ταυτόχρονη προσβολή των δύο φυλακίων πέτυχε. Οι Γερμανοί διαλύθηκαν και προσπάθησαν να διαφύγουν. Οι απώλειες του εχθρού ήταν συνολικά 7 νεκροί και 6 αιχμάλωτοι.

Οι Ιερολοχίτες αφού κατέστρεψαν όλα τα όπλα και τα υλικά  των φυλακίων, συγκεντρώθηκαν στο προκαθορισμένο σημείο και ακολούθησαν το δρομολόγιο της επιστροφής για την ακτή, όπου θα τους παραλάμβαναν τα πλοιάριά τους. Κατά την διάρκεια της κίνησης, εμφανίστηκαν οι 3 Ιταλοί, που είχαν διαφύγει από το φυλάκιο για να σωθούν, οι οποίοι παραδόθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν.

Η 2η ΚΔ χωρίς απώλειες με τους αιχμαλώτους, αποχώρησε από την ακτή στις 0300 της 2 Μαΐου 1945 και επέστρεψε στη Σύμη

Προσβολή των φυλακίων Νότι και Βουνάρα Ν 1/2 Μάι 1945. Δεν υπήρχαν όλοι οι δρόμοι που απεικονίζονται στη σύγχρονη δορυφορική εικόνα

.Η 3η ΚΔ (Υπλγός Κάντας) προσγειαλώθηκε στην περιοχή Αλυκή νοτιοδυτικά της Ρόδου (βλέπε χάρτη) και αυτή καθυστερημένη κατά 1 ώρα και 45 λεπτά, από λάθος αναγνώρισης ακτής, οπότε κινήθηκε γρήγορα προς το Καστέλο. Περίπου 500 μέτρα πριν από το κάστρο, όπου υπήρχε το εχθρικό φυλάκιο της Βουνάρας, είχε ορισθεί το σημείο διασποράς (ΣΔ), όπου η καταδρομική δύναμη διασπάσθηκε σε δύο ομάδες. 

Η 1η ομάδα με 5 Ιερολοχίτες και ένα ντόπιο οδηγό, κινήθηκε προς τα δυτικά στην τοποθεσία Νότι, περίπου 1,5 χιλιόμετρα από το ΣΔ, όπου είχε αναγνωρισθεί εχθρικό φυλάκιο παρατήρησης με 3 Γερμανούς και 1 Ιταλό.

Η 2η ομάδα με 16 Ιερολοχίτες με τον διοικητή της ΚΔ, κινήθηκε προς το Κάστρο, όπου είχε εντοπισθεί εχθρική δύναμη από 10 Ιταλούς και 4 Γερμανούς και ένα τεθωρακισμένο όχημα με πυροβόλο των 75 χιλ. Το φυλάκιο, ήταν προστατευμένο με συρματόπλεγμα.  Μέσα στο χώρο οι Ιταλοί και οι Γερμανοί έμεναν χωριστά. 

Εκεί, ανατολικά του εχθρικού φυλακίου, με τη βοήθεια ενός πολίτη οδηγού, κινήθηκε ένα τμήμα και εγκαταστάθηκε σαν αποκοπή (ασφάλεια) με ένα οπλοπολυβόλο με μέτωπο προς το χωριό Μονόλιθος, προς αντιμετώπιση κάθε κίνησης για υποστήριξη του φυλακίου. Το τμήμα κρούσης χωρίστηκε σε δύο υποομάδες, μία για τους Γερμανούς και μία για τους Ιταλούς.  Οι άλλοι δύο πολίτες, ανέλαβαν το κόψιμο του καλωδίου της τηλεφωνικής γραμμής του φυλακίου. Και στα δύο φυλάκια η κρούση εκδηλώθηκε ταυτόχρονα και αιφνιδιαστικά! Οι σκοποί εξουδετερώθηκαν, με αποτέλεσμα η φρουρά να παραδοθεί σχεδόν χωρίς αντίδραση και να αιχμαλωτισθεί. Ειδικά στο Νότι, οι Ιταλοί παραδόθηκαν αμέσως.

Ακολούθησε η καταστροφή των εχθρικών υλικών και εγκαταστάσεων και στη συνέχεια η ΚΔ κινήθηκε προς  το  Σημείο  απογειάλωσης όπου επιβιβάστηκε στο σκάφος και αναχώρησε για την βάση της στη Σύμη. Οι απώλειες του εχθρού ήταν 2 νεκροί, 1 τραυματίας και 12 αιχμάλωτοι. Οι Ιερολοχίτες είχαν ένα τραυματία.

Η επιχείρηση "Τεντ", μια από τις πρώτες διακλαδικές και διασυμμαχικές  ειδικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο, στέφθηκε από επιτυχία όπως περιγράφεται  με λιτή στρατιωτική γλώσσα στην αντίστοιχη Έκθεση των Επιχειρήσεων, από τον τότε Βρετανό επιτελάρχη της Ταξιαρχίας Καταδρομών Ανχη Λεπρέκ:

"Η επιχείρησις αύτη, απετέλεσε κατά μεγάλην προσέγγισιν τον πλήρη τύπον καταδρομής. Το σύνολον της επιχειρήσεως εξετελέσθη σχεδόν εξ ολοκλήρου συμφώνως προς το σχέδιον. Ο εχθρός υπέστη βαρείας απωλείας και εις άνδρας και εις υλικόν, έναντι ημετέρας απωλείας τριών τραυματιών και τούτων ελαφρώς.

Η συνεργασία Ναυτικού και Raiding Forces ήτο εξαιρετική απετέλεσε δε αντάξιον τέλος των θρυλικών επιχειρήσεων της Δωδεκανήσου."

Αυτές ήταν και οι τελευταίες καταδρομικές επιχειρήσεις στα Δωδεκάνησα, λίγο πριν από την παράδοση της γερμανικής φρουράς Δωδεκανήσου στη Σύμη, στις 8 Μαΐου του 1945. Μάλιστα την όλη ιστορία της παράδοσης την αποθανάτισε με το φακό του ένας φωτογράφος Βρετανός στρατιώτης τότε, που είχε αναλάβει τη φωτογραφική κάλυψη. 

Στιγμιότυπο από την υποδοχή των Ιερολοχιτών στη Ρόδο. Ελληνικές, βρετανικές, ακόμη και αμερικανικές σημαίες ανεμίζουν ανάμεσα στο πλήθος. Το ημερολόγιο έγραφε, 9 Μαΐου 1945. (Πηγή)

Στις 9 Μαΐου 1945 ο Ιερός Λόχος και βρετανικές μονάδες αποβιβάζονται σαν ελευθερωτές στη Ρόδο, μέσα σε κλίμα συγκίνησης, ενθουσιασμού  και χαράς των κατοίκων, που έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας!

Κάθε χρόνο, τόσο στη Σύμη όσο και στη Ρόδο, εορτάζεται η επέτειος της απελευθέρωσης και διατηρείται άσβεστη η μνήμη των ηρωικών και ένδοξων στιγμών εκείνης της εποχής. Στη Σύμη όποιος πάει, αξίζει να δει το σπίτι στο οποίο υπέγραψε το πρωτόκολλο παράδοσης ο Γερμανός Στρατηγός Βάγκνερ. Οι Συμιακοί το διατηρούν σαν ιστορική κληρονομιά!

Στη Ρόδο δίπλα από το όμορφο παλιό λιμάνι, έχει στηθεί το μνημείο του Ιερού Λόχου σαν ένδειξη τιμής των αγώνων του, για την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου., Εύχομαι να διατηρείται  η ιστορική μνήμη και ν' αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς σε όλες τις δύσκολες στιγμές. 

Όπως τότε, αν παραμείνουμε ενωμένοι και αντιμετωπίζουμε μαζί τα δύσκολα, θα διαψευσθεί αυτό που μου απάντησε πριν από λίγο καιρό ένας από τους τελευταίους Ιερολοχίτες στη ζωή, όταν τον ρώτησα πώς βλέπει σήμερα τα πράγματα: "Εμείς φτιάξαμε και σεις χαλάτε..."

Ανιχνευτής

Πηγή: "Ο Ελληνικός Στρατός στη Μέση Ανατολή (1941-1945) (Ελ Αλαμέιν-Ρίμινι-                                          Αιγαίο) Έκδοση ΓΕΣ/ΔΙΣ 1995
            "ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ 1942-1945" Αντιστρατήγου Ι.Κ. Μανέτα

"Οι Αταίριαστοι Ήρωες"

(Αναδημοσίευση άρθρου)

Τον Απρίλιο του 1944, ένας Γερμανός στρατηγός απαγάγεται στην Κρήτη, κυριολεκτικά κάτω από την μύτη των Γερμανών, μ' έναν πρωτότυπο και αριστοτεχνικό τρόπο. Ούτε μια σφαίρα δεν έπεσε, δεν χύθηκε σταγόνα αίμα και δεν υπήρξε σχεδόν καθόλου πάλη με τους απαγωγείς. Ο στρατηγός Χάινριχ Κράιπε, απλά εξαφανίστηκε!

Ομάδα των απαγωγέων του Γερμανού στρατηγού Χάινριχ Κράιπε. Από αριστερά προς τα δεξιά: Γιώργος Τυράκης, Γουίλιαμ Μος, Πάτρικ Λη Φέρμορ, Μανώλης Πατεράκης και Αντώνης Παπαλεονίδας. (Πηγή)  

Ότι έμεινε πίσω σαν αποδεικτικό στοιχείο της απαγωγής, ήταν μόνο για να δείξει την ταυτότητα των δραστών και να αναχαιτίσει την οργή των Γερμανών που θα ξέσπαγε πάνω στους δυστυχείς κατοίκους της περιοχής. Μια γόπα από αγγλικά τσιγάρα, το χάρτινο περίβλημα από μια αγγλική σοκολάτα Cadbury  και ένα ειρωνικό σημείωμα γραμμένο στ' αγγλικά που έλεγε: "Συγγνώμη που αναγκαστήκαμε ν' αφήσουμε αυτό το όμορφο αμάξι εδώ", υπονοώντας  το όχημα του στρατηγού, ένα Opel σεντάν, το οποίο εγκατέλειψαν οι απαγωγείς σε μια παραλία.

Το όλο ιστορικό γεγονός συμπεριλαμβάνεται σ' ένα βιβλίο που εκδόθηκε  με τον τίτλο: "Natural Βorn Heroes: How a Daring Band of Misfits Mastered the Lost Secrets of Strength and Endurance" (Φυσιολογικά Γεννημένοι Ήρωες: Πώς μια Τολμηρή Ομάδα Αταίριαστων Ανθρώπων Κατείχε τα Χαμένα Μυστικά της Δύναμης και της Αντοχής).

Ο συγγραφέας του, Christopher Mc Dougall,  λάτρης του αθλητισμού και ειδικά των ακραίων αθλημάτων που έγινε γνωστός για το εξαιρετικό βιβλίο του "Born to Run" (Γεννημένοι για να τρέχουμε) χρησιμοποιεί αυτή την ιστορική καταδρομική ενέργεια που συνέβη κατά τη διάρκεια του 2ου ΠΠ στην Κρήτη,  σαν βασικό παράδειγμα πάνω στο οποίο εκτυλίσσει τις απόψεις του σχετικά με ανάπτυξη της δύναμης και της αντοχής του ανθρώπινου σώματος.

Οι απαγωγείς, ήταν τολμηροί Βρετανοί και Έλληνες κομάντος μαζί με Έλληνες Κρητικούς αντάρτες. Ο Mc Dougall, παρουσιάζει σε συμπυκνωμένη μορφή, τη θέση του για το ρόλο της σωματικής αντοχής στην επιτυχία του εγχειρήματος αυτών των ανθρώπων. Πίεσαν τους εαυτούς τους μέχρι τα άκρα, περιδιαβαίνοντας τα κακοτράχαλα βουνά της ορεινής Κρήτης.

Κατά την διάρκεια της κατοχής, η ελληνική αντίσταση κατά των Ναζί, υποστηρίχθηκε σημαντικά από τους συμμάχους και ειδικότερα από τους Βρετανούς, που γι' αυτό τον σκοπό, δηλαδή τη δημιουργία κινημάτων αντίστασης στις κατεχόμενες χώρες, οργάνωσαν μια ειδική υπηρεσία, την SOE (Special Operations Executive) γνωστή με το παρατσούκλι: "Η εταιρεία".

Η μυστική αυτή υπηρεσία πλαισιώθηκε από κάθε λογής ανθρώπους εθελοντές, λάτρεις της δράσης και των περιηγήσεων ανά τον κόσμο, που ήξεραν ξένες γλώσσες και είχαν γυρίσει σε πολλές χώρες. Μετά από εντατική εκπαίδευση στις δολιοφθορές, στην πτώση με αλεξίπτωτο, στις εκρηκτικές ύλες, στις επικοινωνίες, αλλά και στην πάλη σώμα με σώμα, στις βολές και στην βελτίωση της σωματικής τους ικανότητας, ανέλαβαν αποστολές σε διάφορες χώρες, αρχικά στο θέατρο επιχειρήσεων της Ευρώπης  (αργότερα Αφρικής και Ασίας) με σκοπό "να κάνουν την Ευρώπη να φλέγεται" όπως τους διέταξε ο μακαρίτης Τσόρτσιλ, ο εμπνευστής αυτής της υπηρεσίας. Αυτές οι "σκιές του θανάτου" έδρασαν στα μετόπισθεν του εχθρού, συνεργαζόμενες στενά με κάθε λογής ανθρώπους τοπικών αντιστάσεων διαφορετικής προέλευσης και κοινωνικής θέσης.

Έτσι λοιπόν, ο συγγραφέας βρήκε μέσα από ιστορικές πηγές την ομάδα των "αταίριαστων" ανθρώπων, όπως ο ίδιος την περιγράφει, τον πρώην "άφραγκο" δημοσιογράφο Αλέξανδρο Φίλντινγκ, με το βαθμό του υπολοχαγού στην Κρήτη, τον λοχαγό  Στάνλεϊ Μος, οπαδό της περιπέτειας, τον πρώην περιπλανώμενο "play boy" και λόγιο Πάτρικ Λη Φέρμορ  ταγματάρχη και τέσσερεις κομάντος κρητικούς, όλοι στελέχη  της SOE. Αυτοί συνεργάσθηκαν με ντόπιους αντιστασιακούς, βοσκούς, αγρότες, χωροφύλακες με "παράξενα" τοπικά παρατσούκλια και ονόματα, όλοι άνθρωποι που ήξεραν την φύση και τα βουνά του νησιού τους, πραγματικοί ξωμάχοι. Όλοι έδεσαν μεταξύ τους αρμονικά και πέτυχαν το στόχο τους.

Ο Mc Dougall όμως δεν αρκείται στην απλή επανάληψη της ιστορίας, αλλά προσπαθεί ν' αναδείξει το γιατί πέτυχαν! Η ηρωική αυτή πράξη δεν πέτυχε τυχαία! Υπήρχε κάτι που συντέλεσε στην επιτυχία. Ήταν η αντοχή αυτών των ανθρώπων, σωματική και ψυχική! Ο ηρωισμός δημιουργείται! Δεν είναι απλά και μόνο έμφυτος! Η διαπαιδαγώγηση και η σκληρή σωματική εξάσκηση, κάνει τον άνθρωπο να έχει ικανότητες τέτοιες, που ν' αψηφά τον κίνδυνο, γνωρίζοντας τις δυνατότητες που έχει για να τον υπερβαίνει ή να τον παρακάμπτει.

Άλλωστε αυτή είναι και η ουσία του βιβλίου. Η  συντήρηση της περιτονίας, αυτού του ισχυρού συνδετικού ιστού που προσδίδει την ελαστικότητα στο σώμα μας, παίζει σημαντικό ρόλο στην ευεξία και την ενδυνάμωση του ανθρώπινου οργανισμού. Ήταν αυτό που πρόσεχαν πολύ οι αρχαίοι Έλληνες, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, στην εξάσκηση του σώματος, έχοντας παράλληλα, και  την κατάλληλη διατροφή, την λεγόμενη σήμερα "μεσογειακή διατροφή".

Μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, ο ηρωισμός δεν ήταν απλά μια αρετή, αλλά περισσότερο τέχνη, που δεν ήταν καθόλου τυχαία. Η τέχνη του ήρωα, δεν είναι απλά να είσαι γενναίος, αλλά να είσαι τόσο ικανός, ώστε να τολμάς να κάνεις πράγματα που άλλοι ούτε τα φαντάζονται.  Και αυτό είναι αποτέλεσμα μιας πολυδιάστατης προσπάθειας, με βέλτιστη διατροφή, φυσική αγωγή και αυτοκυριαρχία και πνευματική ισορροπία.

Στην Κρήτη, υπάρχουν ακόμη, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, οι σωστές διατροφικές συνήθειες που μαζί με τη φυσική δραστηριότητα  των ορεσίβιων, διατηρούνται οι προϋποθέσεις για την δημιουργία ηρώων. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα προσωνύμια που της αποδίδονται, είναι και σαν "Νησί των Ηρώων".

Τελικά, αν και δεν έχει υπηρετήσει ποτέ στις ειδικές δυνάμεις, προσεγγίζει από άλλη οπτική γωνία, αυτό που αναφέρεται στην στρατιωτική ορολογία σαν "μαχητική ικανότητα". Είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκουν οι ειδικές δυνάμεις σ' όλο τον κόσμο: Την επίτευξη του ακατόρθωτου!

Ενδιαφέρον βιβλίο για διάβασμα! Έχει ήδη γράψει και το δεύτερο μέρος με τον ίδιο τίτλο.

Η απαγωγή του Γερμανού στρατηγού γυρίστηκε και ταινία το 1957, με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Ντερκ Μπόγκαρτ με τον τίτλο "Ill met by moon light" και αν θέλετε μπορείτε να την δείτε ΕΔΩ. Μερικά χρόνια αργότερα, η ομάδα με τον Γερμανό παρουσιάστηκαν σε μια ελληνική εκπομπή, που προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον. Μπορείτε να την δείτε ΕΔΩ



Ανιχνευτής

Ξεχασμένοι πολεμιστές

Σε μια μικρή νησίδα, μεταξύ των λεωφόρων Πατησίων και Αλεξάνδρας, δίπλα στην πλατεία Αιγύπτου, βρίσκεται μια μαρμάρινη προτομή, που αναπαριστά ένα στρατιωτικό με το πηλήκιό του.

Πολλοί λίγοι από τους διερχόμενους διαβάτες ίσως γνωρίζουν ποιός ήταν αυτός ο άνθρωπος. Αν τύχει και πλησιάσετε κοντά, θα διαβάσετε:

ΑΝΤ/ΡΧΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΑΝΤΕ

ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ

ΜΙΔΑΣ 614

ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1943

ΣΕ ΣΥΜΠΛΟΚΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ

Στο πλάι της προτομής υπάρχει μια ορθογώνια μαρμάρινη πλάκα επάνω στην οποία υπήρχε (πριν το βανδαλήσουν και το κλέψουν) ορειχάλκινο ανάγλυφο που αναπαριστούσε έναν ασύρματο: επρόκειτο για το σήμα της οργάνωσης "Μίδας 614". Κάτω από το ανάγλυφο είναι χαραγμένα τα λόγια:

Παλαιά φωτογραφία του μνημείου με το ορειχάλκινο σήμα

Πηγή

ΜΙΔΑΣ 614

ΑΡΧΗΓΟΣ

ΑΝ/ΧΗΣ Ι. ΤΣΙΓΑΝΤΕ 

και δίπλα γράφει:

ασυρματιστές
Κ. ΡΟΥΣΣΟΣ σκοτώθηκε σε συμπλοκή με Γερμανούς 31-3-1943
Μ. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ
Θ. ΛΙΑΚΟΣ
Μ. ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ
εκτελέστηκαν
από τους Γερμανούς
στο σκοπευτήριο
της Καισαριανής
20-5-1943

Με αυτά τα λίγα λόγια περιγράφεται μια παλιά ξεχασμένη ιστορία ηρωισμού και πατριωτισμού. Άνθρωποι που μόλις η Ελλάδα υπέστη την τριπλή κατοχή, ξεκίνησαν να οργανώνονται για να αντισταθούν στον κατακτητή. Ήταν αυτοί που άρχισαν να διαμορφώνουν την εθνική αντίσταση. Πολλές ήταν οι οργανώσεις αυτές, που επίσης δεν έγιναν τόσο γνωστές όπως το ΕΑΜ για παράδειγμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ότι δεν έδρασαν κατά των ναζί, των φασιστών Ιταλών και κατά των Βουλγάρων.

Η οργάνωση "Μίδας 614" ήταν από τις πρώτες μυστικές οργανώσεις που δημιουργήθηκαν με την υποστήριξη του συμμαχικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής, με σκοπό την εκτέλεση δολιοφθορών και την συλλογή πληροφοριών περί της δράσης των στρατευμάτων κατοχής και ιδιαίτερα τις κινήσεις προσωπικού και εφοδίων. 

Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, μπορεί να δείτε λίγους, πολύ λίγους ηλικιωμένους ανθρώπους να καταθέτουν στεφάνι στη μνήμη του ηρωικού νεκρού, Ιωάννη Τσιγάντε. Οι μόνοι που τον θυμούνται είναι από τη Λέσχη των Καταδρομέων και Ιερολοχιτών και έρχεται και μια μικρή αντιπροσωπεία από τον στρατό, από τις ειδικές δυνάμεις. 

Ήταν ο αδελφός του Χριστόδουλου Τσιγάντε, του ιδρυτού του Ιερού Λόχου Μέσης Ανατολής. Και μη νομίζετε ότι μιλάμε για κάποιον "εθνικιστή" που έφτιαξε τη δική του οργάνωση για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της όποιας "δεξιάς" παράταξης!

Μιλάμε για κάποιον που αποτάχθηκε από το στράτευμα μετά το κίνημα του '35 μαζί με τον Σαράφη και υποβιβάστηκε στον βαθμό του στρατιώτη. Στη δίνη του πολέμου, όταν η πατρίδα μας είχε ανάγκη από μαχητές, όλοι προσφέρθηκαν ανιδιοτελώς να  συμμετάσχουν και να πολεμήσουν.

Έτσι ο Γιάννης Τσιγάντες, που στο μεταξύ είχε διαφύγει στη Μέση Ανατολή, στρατολογήθηκε ξανά και ανέλαβε υπηρεσία στα πλαίσια της βρετανικής SOE. Ένα βράδυ,του Ιουλίου του 1942, μαζί με συνεργάτες του έφτασε με βρετανικό υποβρύχιο και αποβιβάστηκε σε κάποιον απόμερο ορμίσκο της Μάνης για ανάληψη δράσης στην Ελλάδα. Πρώτο του έργο θα ήταν η πρόκληση ζημιάς στον ισθμό της Κορίνθου για να σταματήσει η κίνηση πλοίων. Μακροπρόθεσμα η σχεδίαση προέβλεπε τον συντονισμό της αντίστασης πανελλαδικά υπό ενιαία διοίκηση.

Έφερε μαζί του και χρήματα για "εξαγορά" υπηρεσιών. Το "άτιμο το κεφάλαιο", επεμβαίνει παντού και πάντοτε! Τελικά απ' ότι φαίνεται αυτά τον "έφαγαν"! Τον πρόδωσαν για να καρπωθούν τα χρήματα, λένε κάποιοι. Επίσημα δεν έχει βρεθεί ποιός ήταν ο προδότης. Το σίγουρο είναι ότι υπήρχε προδότης!

Παλαιότερα, η Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών οργάνωνε προς τιμήν του, μια σεμνή και σύντομη τελετή, ένα τρισάγιο, όπως το κάνουν συγγενικά πρόσωπα. Ένας απλός χαιρετισμός και μετά ίσως και ένας καφές σε κάποιο κοντινό καφενείο, μαζί με τους λιγοστούς τότε, στη ζωή ιερολοχίτες και με μεταγενέστερους καταδρομείς. Οι παλιοί θυμόντουσαν κάποια ιστορία από τον πόλεμο και καθήλωναν  για λίγα λεπτά, τους νεώτερους παριστάμενους! Όπως είπε κάποιος σοφός πρόγονός μας (τελικά μου φαίνεται ότι μόνο τότε υπήρξε η σοφία),  "οι αναμνήσεις είναι η βακτηρία των γερόντων στη ζωή".Και μετά ο καθένας τραβούσε για το σπίτι του. 

Αν ποτέ σας πάρει ο δρόμος προς τα εκεί, ρίξτε μια ματιά στην προτομή του "ξεχασμένου" πολεμιστή.  Ο Περρίκος, και η Λέλα Καραγιάννη, ξεχασμένοι και μοναχικοί και αυτοί, είναι λίγο μακριά για να του κάνουν παρέα!


Ανιχνευτής

Ο επίκαιρος Κολοκοτρώνης

" Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα..." 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Λιθογραφία του Karl Krazeisen 1794-1878) (Πηγή φωτογραφίας)

Στις 7 Οκτωβρίου 1838 ο γηραιός στρατηγός και εν ενεργεία Σύμβουλος Επικρατείας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης επισκέφθηκε το Βασιλικό Γυμνάσιο της Αθήνας (νυν 1ο Πρότυπο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας) για να παρακολουθήσει τη διδασκαλία του γυμνασιάρχη Γεωργίου Γενναδίου (1784-1854) για τον Θουκυδίδη. Τόσο εντυπωσιάστηκε από την «παράδοσιν του πεπαιδευμένου γυμνασιάρχου και από την θέαν τοσούτων μαθητών», ώστε εξέφρασε την επιθυμία να μιλήσει και ο ίδιος προς τους μαθητές. Την πρότασή του απεδέχθη ο Γεννάδιος και λόγω της στενότητας του χώρου και του πλήθους των μαθητών η ομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ορίσθηκε για τις 10 το πρωί της 8ης Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα. 

Το γεγονός μαθεύτηκε στη μικρά τότε Αθήνα και εκτός από τους μαθητές, πλήθος ανθρώπων «διαφόρων επαγγελμάτων και τάξεων» συνέρρευσε στην Πνύκα το πρωί της 8ης Οκτωβρίου, για να ακούσει τον ηγέτη της Επανάστασης του '21. 

Ξαφνικά, εμφανίζεται μια ομάδα χωροφυλάκων, πλησιάζει και διαλύει τη συγκέντρωση.Μάλιστα ο Θ. Κολοκοτρώνης, αφού τον διέβαλαν στον βασιλιά, λίγο έλειψε να μπει σε περιπέτειες. Γλύτωσε όμως από την δυσμένεια, γιατί ο φιλόπατρις γυμνασιάρχης Γεννάδιος, και οι άλλοι καθηγητές, απέδειξαν ότι όλα είχαν γίνει από καλή πρόθεση. 

Ακολουθεί η ομιλία του, της οποίας  τα μηνύματα εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα!

"Παιδιά μου! 

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των. 

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ' απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. 

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε. 

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία. 

"Ορκωμοσία των Αγωνιστών" Πίνακας του Θεοδώρου Βρυζάκη

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. 

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε! 

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ' αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ισως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ' επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα. 

Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ' η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους. 

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία."

Πηγή: Από το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων

Ο Στολίσκος της Ανατολής

Αναδημοσίευση άρθρου

Την περίοδο 1942-1945 για την διεξαγωγή καταδρομικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο, δημιουργήθηκε ένας στολίσκος από καΐκια για την μεταφορά των καταδρομικών τμημάτων, τη διείσδυσή τους στα κατεχόμενα από Γερμανο-Ιταλικά στρατεύματα νησιά και την αποχώρησή τους αντίστοιχα.

Καΐκι L-25 με περίπολο του Ιερού Λόχου (Αρχείο Ρηγόπουλου)

Τα πληρώματα των καϊκιών ήταν ένα μείγμα εθελοντών στρατιωτικών και μη, των συμμάχων-χωρών κατά του άξονα. Η προέλευσή τους κυρίως ήταν από το βρετανικό βασιλικό ναυτικό, αλλά και στρατολογηθέντες Έλληνες ναυτικοί οι περισσότεροι των οποίων είχαν δωδεκανήσια καταγωγή.

Αυτοί οι αφανείς μαχητές ναυτικοί , μετέφεραν μέσα στο Αιγαίο,  τμήματα των βρετανών SBS, LRDG και του ελληνικού Ιερού Λόχου με μυστικότητα, εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι, κάτω από τη μύτη του κατακτητή.

 Η αποστολή τους απαιτούσε μεγάλη ναυτοσύνη, υψηλή ικανότητα πλοήγησης, και λεπτομερή γνώση του ιδιόμορφου αιγαιοπελαγίτικου νησιωτικού συμπλέγματος. Ήξεραν κάθε κόλπο και κολπίσκο και στο μικρότερο ξερονήσι, κάθε σπηλιά ανάμεσα σε βράχια στα νησιά και στις μικρασιατικές παραλίες, αλλά και σε αυτές της ηπειρωτικής Ελλάδας! Εκεί, με το φως της ημέρας, παρέμεναν καλυμμένοι σκεπάζοντας με δίκτυα παραλλαγής τα σκάφη, περιμένοντας την νύκτα για να δράσουν.

Η Διοίκηση των Καταδρομών, που διοικούσε και έλεγχε όλες τα καταδρομικά τμήματα, ήταν εγκατεστημένη σε Πλωτή Βάση, που κινούταν από κόλπο σε κόλπο των Μικρασιατικών παραλίων, για λόγους ασφάλειας.

Τα καΐκια που χρησιμοποιήθηκαν, ήταν όλα ελληνικά από ψαράδες που με την κατοχή έφυγαν από τα κατεχόμενα νησιά και πήγαν στην Κύπρο και στη περιοχή της Παλαιστίνης, για να γλυτώσουν και τα εγκατέλειψαν εκεί. Τα περισσότερα είχαν θορυβώδεις πετρελαιοκινητήρες. Οι Βρετανοί, μετά την απόφαση του συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής για διεξαγωγή καταδρομικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο, τα περιμάζεψαν, άλλαξαν κινητήρες και τοποθέτησαν κινητήρες αρμάτων της εποχής τύπου Matilda, πού ήταν πιο αθόρυβοι και μετέτρεψαν εσωτερικά τα καΐκια σε πολεμικά σκάφη.

Το κάθε καΐκι, είχε καθορισμένη ποσότητα πυρομαχικών, διαμετρημάτων ανάλογων με τον οπλισμό των ανδρών, χειροβομβίδες, πλαστικές εκρηκτικές ύλες και τρόφιμα. Επιπλέον διέθεταν για αυτοπροστασία και όχι μόνο από ένα πολυβόλο Browning των 20 χιλ στην πλώρη και την πρύμνη αντίστοιχα, καθώς και 2 αντιαεροπορικά πολυβόλα Vickers . Ήταν ειδικά διασκευασμένa, ώστε να ανεβαίνουν με μηχανικό τρόπο στο κατάστρωμα, από το αμπάρι που ήταν κρυμμένα.

Εξωτερικά τα καϊκια είχαν την εμφάνιση ψαράδικων και το πλήρωμά  τους, αποτελούνταν από 5 έως 6 άνδρες που ήταν και αυτοί ντυμένοι σαν ψαράδες. Κάθε καϊκι μπορούσε να μεταφέρει 15 με 20 Καταδρομείς ανάλογα με την περίπτωση. Ο στολίσκος της Ανατολής, ή  LSF (Levant Schooner Flotilla), όπως ήταν στ' Αγγλικά η ονομασία του, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις  αμφίβιες καταδρομικές επιχειρήσεις.

Έχουν καταγραφεί αρκετές περιπτώσεις που με αυτά τα σκάφη, οι κομάντος έστηναν ενέδρες σε περάσματα ανάμεσα στα νησιά και χτυπούσαν επιταγμένα από τους Γερμανούς εμπορικά πλοία ή άλλα καΐκια που μετέφεραν εφόδια σε  εχθρικές φρουρές και φυλάκια των νησιών! Οι Καταδρομείς του Αιγαίου με τις προσβολές τους στη θάλασσα και στην ξηρά, είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Γερμανών και των Ιταλών. Πέτυχαν στρατηγικά να καθηλώσουν αρκετές  εχθρικές δυνάμεις σε όλο το Αιγαίο, ενώ χρειαζόντουσαν σε άλλα μέτωπα πιο πολύ!

Οι διάσπαρτες και τεμαχισμένες δυνάμεις των Γερμανών και Ιταλών σε πολλά νησιά δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τις άλλες επιχειρήσεις, καθώς ήταν απομονωμένες. Οι Γερμανοί, φοβούμενοι πιθανή κατάληψη νησιών τις κρατούσαν εκεί! Στο τέλος, υπέκυψαν μια-μια, όλες οι φρουρές, αφού δεν μπορούσαν να αντισταθούν για πολύ, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο ηπειρωτικό χώρο! Το δίδαγμα παραμένει αναλλοίωτο μέχρι σήμερα!

Ανιχνευτής

Πηγή

Ζ' ΜΑΚ

Αναδημοσίευση από 31/7/2010

Γράφει ο Αντγος ε.α. Νικόλαος Λάζαρης, πρώτος διοικητής της μονάδας

Ήταν Πέμπτη, 29 Ιουλίου 2010, όταν παραβρέθηκα καλεσμένος, σε τελετή παράδοσης-παραλαβής διοικήσεως της Ζ’ Μοίρας Αμφιβίων Καταδρομών, της Ζ’ ΜΑΚ. Κάθε φορά που τύχαινε να επισκέπτομαι τη μονάδα, κάτι από τα παλιά μου ερχόταν στο μυαλό, αφού είμαι από τους πρώτους που την οργάνωσαν και τη λειτούργησαν.

Παραμένει έντονα στη μνήμη μου η πρώτη ημέρα! Ήταν μια ημέρα του Αυγούστου του 1996, που παρουσιάστηκα στις παλιές εγκαταστάσεις του στρατοπέδου, σαν διοικητής της μονάδας, ν' αναλάβω καθήκοντα. Είχα μαζί μου τη διαταγή συγκρότησης και τη σφραγίδα! Με περίμενε ο τότε υποδιοικητής στις παλιές εγκαταστάσεις του 480 ΤΔΒ σε ένα γραφείο με 2 πτυσσόμενα καθίσματα, ένα τραπέζι και ένα μαγνητικό τηλέφωνο! 

Θυμάμαι τους πρώτους συναδέλφους μου, άνδρες γεμάτους θέληση και ενθουσιασμό, η αφρόκρεμα των Καταδρομών, να προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς ωράριο, να "στήσουν" τη νέα τότε μονάδα. Είχαμε πέσει όλοι "με τα μούτρα" στη δουλειά, με τη συναισθηματική πίεση μετά τα γεγονότα των Ιμίων και ξέροντας το βάρος της ευθύνης μας, να συγκροτήσουμε απ' την αρχή μία νέα επαγγελματική μονάδα.

Τη στρατολόγηση και την κατάταξη των νέων οπλιτών, ακολούθησε μία περίοδος εντατικής εκπαίδευσης. Ατέλειωτες ώρες σκληρής προπόνησης: σωματική αντοχή, πορείες, πάλη σώμα με σώμα, κολύμβηση, οπλομηχανήματα, ασκήσεις στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα. Οι βολές διαδέχονταν η μία την άλλη, με χιλιάδες φυσίγγια για τον κάθε εκπαιδευόμενο μαχητή, σε σημείο που όταν αργά το απόγευμα αφήναμε το πεδίο βολής, όλοι είχαμε καπνιά από τα αέρια του όπλου, στα πρόσωπα. Η εκπαίδευση γινόταν με τη μέθοδο της επιλογής. Όποιος δεν έκανε, έφευγε. 

Έτσι σταθερά και προοδευτικά, το τοπίο ξεκαθάρισε. Αυτούς που έφευγαν τους αντικατέστησαν άλλοι που έρχονταν και είδαμε όλοι μετά από διάστημα ενός χρόνου, μία νέα μονάδα να ξεπροβάλλει, διεκδικώντας ισάξια θέση ίσως και "ανώτερη", από τις άλλες Μοίρες Καταδρομών. Ποτέ δε συμφώνησα με τη λογική "Ποια Μοίρα είναι καλύτερη". Σε όσους με ρωτούσαν, απαντούσα ότι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να είμαστε καλύτεροι από τον αντίπαλο και όχι από τους δικούς μας. Αλλά ξέρετε, πάντα υπήρχε και θα υπάρχει το στοιχείο του ανταγωνισμού. Καλό, αρκεί να είναι θεμιτό και καλοπροαίρετο.

Ακόμη θυμάμαι το "διαγωνισμό" που προκηρύξαμε ανάμεσα στους καταδρομείς για τη σχεδίαση ενός νέου εμβλήματος για τη μονάδα που κατέληξε σ' αυτό που έχει τώρα. Τους έβλεπα όλους στην εκπαίδευση ν' αλλάζουν, να μεστώνουν, ν' αποκτούν αυτοπεποίθηση, να εκτελούν βολές με σταθερό βλέμμα και χέρι, να μπαίνουν στις βάρκες χωρίς σκέψη για το νερό και το κύμα, να κινούνται το βράδυ σε νησιά σαν να είναι το σπίτι τους, να γίνονται τελικά μαχητές, άξιοι της εμπιστοσύνης μας, μαχητές που θα ήθελα να είχα στο πλευρό μου κατά τη μάχη.

Δε συζητώ για τα υλικά τους και τον οπλισμό τους! Ότι καλύτερο κυκλοφορεί στον κόσμο! Σημασία είχε όμως να είναι άριστοι χειριστές και το πετύχαμε. Δημιουργήσαμε τους "Κεραυνούς του Αιγαίου" που με απορία, εθνική ικανοποίηση και θαυμασμό έβλεπαν οι συνάδελφοι των άλλων μονάδων και κλάδων με τους οποίους συνεργαζόμασταν. Οι αξιολογήσεις από ειδικές επιτροπές και επιθεωρητές ήταν όλες με άριστο αποτέλεσμα.

Αυτά βγήκαν σε χρόνο δευτερολέπτων από το μυαλό μου εκείνη την ημέρα, ενώ έβλεπα τον παλιό διοικητή να παραδίδει στο νέο, με την παρουσία του προϊσταμένου τους διοικητή της Ταξιαρχίας. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αλλά για μένα μετρούσε το ότι ήταν άνθρωποι με τους οποίους είχα συνεργαστεί και συνυπηρετήσει στο παρελθόν. Αξιωματικοί, κάποτε μαθητευόμενοί μου, αλλά τώρα καταξιωμένοι, έμπειροι, ικανοί να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα, σεμνοί και άξιοι συνεχιστές των παραδόσεων των ειδικών δυνάμεων, αξιωματικοί, που με κάνουν να αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτούς.

Έβλεπα όμως και τους κομάντος, περιποιημένους στη στολή, καλογυμνασμένους, με βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση, να αποπνέουν μία αύρα σιγουριάς, σε όλους τους παριστάμενους σε βαθμό που κάποιος καλεσμένος, κοσμογυρισμένος καθηγητής του διεθνούς δικαίου και άλλων πολλών, να γυρίσει και να μου πει: "Οι Καταδρομείς μου δίνουν ηθικό, όταν τους βλέπω".  Εγώ είπα από μέσα μου "Οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι".

Ο ιερέας πρώτος τίμησε και ευλόγησε την τελετή και πρόσεξα ότι υπήρχαν αντιπροσωπείες στελεχών από τη Σχολή Αλεξιπτωτιστών την Αεροπορία Στρατού και από όλους τους άλλους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων με τους οποίους συνεργάζεται η μονάδα. Το χρώμα  της διακλαδικότητας είχε αρχίσει να γίνεται εμφανές. Η τελετή ήταν σεμνή, λιτή, και απέριττη, όπως ταιριάζει σε σεμνούς μαχητές. Βλέποντας όλα αυτά, μου ήλθε αβίαστα στο μυαλό, μία φράση του προγόνου μας Θουκυδίδη, του πατέρα για μένα, της στρατιωτικής ιστορίας: 

       

        " Όπου τιμούν τον θεό, ασκούνται στις πολεμικές τέχνες και σέβονται τους νόμους, όλα είναι πλήρη ελπίδων"

Αυτή  είναι η Ζ' ΜΑΚ! Η μονάδα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από οποιαδήποτε άλλη παρόμοια μονάδα άλλων σύγχρονων στρατών. Ένα άριστο "εργαλείο" για κάθε δύσκολη στιγμή. Αρκεί ο "χειριστής" να ξέρει να το χρησιμοποιεί, αλλά και να το συντηρεί σωστά!