"Μπορεί και να πεθάνεις"

Κάτι διαφορετικό! 

Ο Bruce Allentuck κουβαλάει στον ώμο του ένα κορμό βελανιδιάς, βάρους 25 κιλών, μέσα στο δάσος του Potomac, κάνοντας προπόνηση για τον "Αγώνα ..Θανάτου" (Death Race) 2011. Κάθε 10 λεπτά, ρίχνει τον κορμό κάτω και "παίρνει" 50 κάμψεις με τα χέρια πάνω στον κορμό.

Ο Bruce Allentuck, που βλέπετε στη  φωτογραφία, για να ξέρετε, είναι ένας  καλογυμνασμένος τύπος. Δεν είναι καταδρομέας, ούτε  βατραχάνθρωπος SEAL του πολεμικού ναυτικού. Ούτε είναι επαγγελματίας αθλητής. Είναι ένας 45χρονος  οικογενειάρχης, πατέρας τριών παιδιών, ιδιοκτήτης μιας μικρής επιχείρησης εξωραϊσμού χώρων και κάτοικος μιας, μεσαίας τάξεως ευχάριστης γειτονιάς, στο  Βόρειο Potomac.

Μόνο που αισθάνεται υποχρεωμένος, για λόγους που εξηγεί με απλά λόγια, να "ζορίσει" και να "βασανίσει" το σώμα και το μυαλό του, για να μάθει τα όρια  του. Αυτός είναι ο λόγος που δοκίμασε την αντοχή του, κάνοντας πορεία 10 χιλιομέτρων μέσα στο δάσος, σε χιόνι βαθύ μέχρι τον αστράγαλο και κουβαλώντας στον ώμο ένα συμπαγές κούτσουρο από ξύλο βελανιδιάς, μήκους ενός μέτρου και βάρους 25 κιλών . Γι' αυτό έτρεξε   απόσταση 1/3 του μιλίου σε εννέα λεπτά, μεταφέροντας σε κάθε χέρι από ένα κουβά χαλίκια των 20 κιλών.  Γι' αυτό έτρεξε πέντε μίλια σε ένα ρέμα, σέρνοντας μια  μεγάλη ρόδα  φορτηγού, βάρους 30 κιλών, με σκοινί που περνάει  πάνω στους ώμους του. 

Ο λόγος για όλα αυτά  είναι, γιατί πρόκειται για  το μοναδικό άτομο από την περιοχή της Ουάσιγκτον που γράφτηκε στη λίστα συμμετοχής για να τρέξει τον  "Αγώνα Θανάτου (Death Race)! Την έκτη χρονιά διεξαγωγής ενός διαγωνισμού, τόσο ...σαδιστικού και αφάνταστα σκληρού, που οι διοργανωτές του απαιτούν  από τους 200 προσεκτικά επιλεγμένους συμμετέχοντες,  να υπογράψουν ότι αναγνωρίζουν τον κίνδυνο και αναλαμβάνουν οικειοθελώς την ευθύνη για οτιδήποτε προκύψει, σε  μια υπεύθυνη δήλωση τριών λέξεων που γράφει, απλά: "Μπορεί να πεθάνεις."

"Απλά θέλω να δω αν μπορώ να τα καταφέρω", είχε δηλώσει  ο Allentuck, ο οποίος έχει κάνει επτά μαραθώνιους, τέσσερεις υπερμαραθώνιους, τρεις  αγώνες τρίαθλου "Ironman" , ένα αγώνα κολύμβησης "Chesapeake Bay" 4,4 μιλίων  και 30 έως 40 άλλα τρίαθλα, διαφόρων αποστάσεων.

"Έχω κάνει ένα σωρό πράγματα», είπε. «Αυτό είναι η  επόμενη  πρόκληση"

Το  αθλητικό ιστορικό του Allentuck συμπίπτει κατά προσέγγιση με την εξέλιξη  των  αγώνων περιπέτειας. Καθώς η δημοτικότητα αυτού του είδους αθλήματος έχει σημειώσει άνοδο κατά την τελευταία δεκαετία, εκτός από τα αρχικά και βασικά αγωνίσματα του δρόμου αντοχής σε ανώμαλο έδαφος, της ποδηλασίας και της κολύμβησης, έχουν προστεθεί και άλλες δοκιμασίες, όπως διέλευση κωλυμάτων μέσα από λάσπες και βούρκους, υπερπήδηση λάκκων με φωτιά, έρπυση κάτω από συρματοπλέγματα και άλλα πολλά, που θυμίζουν στρατιωτικό στίβο μάχης, ή καλύτερα στίβο εμποδίων ειδικών δυνάμεων. 

"Φαίνεται ότι αυτού του είδους οι αθλητικές δραστηριότητες είναι κάτι που  αρέσει σε ανθρώπους που έχουν έμφυτη την τάση προς τον αθλητισμό και τον συναγωνισμό ή που νωρίς μαθαίνουν από μόνοι τους, αυτό τον τρόπο ζωής," προσπαθεί να ερμηνεύσει τη "λόξα" του Allentuck, ένας  καθηγητής στο τμήμα κινησιολογίας του πανεπιστημίου της Indiana, ο Jack Raglin. 

"Έχουν αυτή την ανάγκη ή την επιθυμία να μάθουν ποία είναι τα όρια τους. Είναι προφανώς πολύ σπάνιες περιπτώσεις." 

Μάλλον ο καθηγητής ...δεν ξέρει τίποτα για τις ειδικές δυνάμεις!

Το Death Race, η ..σατανική αυτή αθλητική δοκιμασία, δημιούργημα δύο βετεράνων δρομέων της περιπέτειας, των  Joe De Sena και Andy Weinberg, είναι λίγο διαφορετική. Έχει να κάνει και με την ψυχολογική πίεση των αθλητών. Είναι περισσότερο αγώνας διέλευσης εμποδίων παρά αγώνας διαδρομής. 

Στους  συμμετέχοντες δεν παρέχεται τροφή ή νερό. Δεν τους λένε εκ των προτέρων,  πότε ακριβώς θα ξεκινήσει ο αγώνας, πότε θα τελειώσει, πόσο χρόνο θα διαρκέσει ή τι θα τους ζητηθεί να κάνουν.  Ξέρουν μόνο ότι θα εξαντληθούν τόσο πολύ σωματικά  και ψυχικά, που  μόλις ένα πολύ μικρό ποσοστό θα τερματίσει.   

Το 2009, οι δρομείς άρχισαν τον αγώνα σ' ένα αγρόκτημα στις 4 τα ξημερώματα, γλιστρώντας μέσα στη λάσπη κάτω από συρματοπλέγματα για να βρουν και να πάρουν αμέσως μετά, τα πλαίσια με τον αριθμό συμμετοχής τους, κρεμασμένα σε δένδρα της περιοχής. Έπρεπε να ξηλώσουν πασσάλους από το έδαφος και να τους μεταφέρουν στην πλάτη για 24 ώρες. Υπήρξαν αμέτρητες ώρες σε τρέξιμο, αναρρίχηση, καθαρισμό κλαδιών δένδρων κόψιμο με τσεκούρι και μεταφορά ξύλων. 

 Μετά από ανάβαση 700 μέτρων σε βουνό, βρήκαν μια λίστα με τα  ονόματα των 10 πρώτων  προέδρων των ΗΠΑ, που έπρεπε να τα απομνημονεύσουν  να κατέβουν την πλαγιά τρέχοντας και να τα πουν σωστά στο διαιτητή της δοκιμασίας. Όσοι έκαναν λάθος, ανηφόριζαν ξανά το βουνό για να τα μάθουν σωστά και πίσω πάλι. Την επόμενη χρονιά, κάποιες οδηγίες, πριν  από τους αγώνες μοιράσθηκαν στα... Ελληνικά! Κανονικό καψόνι δηλαδή!

"Ο αγώνας μιμείται τη ζωή", δήλωσε ο Ντε Σένα, 42 ετών, ο οποίος ωμά και χωρίς περιστροφές παραδέχεται ότι κάνει ό,τι μπορεί, για να πείσει τους διαγωνιζόμενους να εγκαταλείψουν. 

"Δεν έχει αρχή , ούτε  τέλος... - Ή τουλάχιστον  αρχή και τέλος που μπορείτε να γνωρίζετε!" τους λέει."Δεν παίρνετε  ποτέ οδηγίες και θα πάθετε τη νίλα της ζωής σας. Κόλαση!"

Στο  Death Race συμμετέχουν κατά κύριο λόγο, αλλά όχι αποκλειστικά, άνδρες. Το 2009, δύο πεζοναύτες, ένας Αμερικανός και ένας Βρετανός , πέρασαν μαζί τη γραμμή του τερματισμού στην πρώτη θέση, αφήνοντας πίσω τους, ένα "συνονθύλευμα" άλλων αθλητών,  με σκισμένα πόδια, ματωμένα γόνατα και γρατζουνισμένα πρόσωπα..  

To 2010 ένας αθλητής  από το Σαν Ντιέγκο, ο Joe Decker, που ήλθε πρώτος, ονομάσθηκε σαν ο  ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου από το Guinness Book of World Records.

Στο Web site, www.youmaydie.com της κούρσας, οι διοργανωτές έχουν συντάξει κατάλογο με τα ονόματα των σχεδόν 50 "επιζώντων", ή ατόμων που έχουν τερματίσει τον αγώνα, με ηλικίες μεταξύ  18 έως 53 ετών.

Ήδη, ο De Sena στέλνει e-mails στον Allentuck και σε άλλους επιθυμούντες προτρέποντάς τους  να "κάνουν πίσω". «Δεν υπάρχει μεγαλύτερος "πονοκέφαλος" από αυτούς που εγκαταλείπουν», δήλωσε ο Ντε Σένα, ο οποίος έκανε τα χρήματά του από αυτή την επιχείρηση και στη Wall Street. "Θέλω το είδος του ατόμου που θα τερματίσει τον αγώνα".

" Αν είστε σε ένα αγώνα τριάθλου Ironman και βγαίνετε από το νερό μετά από κολύμπι μεγάλης απόστασης και βλέπατε ότι δεν υπάρχει η σέλα του ποδηλάτου σας για να συνεχίσετε ποδηλατοδρομία 112 μιλίων, δεν θα εγκαταλείπατε; Αυτό θα έκαναν οι περισσότεροι",είπε ο De Sena . "Εγώ ψάχνω για   ανθρώπους που θα έπαιρναν το ποδήλατο χωρίς σέλα και θα συνέχιζαν για  112 μίλια."

Αφού υπάρχει αβεβαιότητα για το τι αντιμετωπίζεις σε τέτοιο αγώνα  πώς μπορεί  ένας αθλητής να προπονηθεί για το Death Race; Ο Allentuck μελέτησε τα βίντεο από τα προηγούμενα έτη και εκτός από την προπόνησή του στο κολύμπι με προπονητή, για να βελτιώσει το στύλ του, ακολούθησε για τα άλλα ένα προπονητικό πρόγραμμα προετοιμασίας, δικής του επινόησης.

Εκτός από τα τακτικά του τρεξίματα, τις διαδρομές με ποδήλατο και το κολύμπι,  περιλάμβανε την εκτέλεση δρόμου αντοχής έξι μιλίων, φορώντας ένα σακίδιο γεμάτο με 15 κιλά άμμου, συνεχείς ρίψεις προς τα εμπρός, ενός κύβου από σκυρόδεμα  βάρους 15 κιλών για τρία μίλια και σπρώχνοντας ένα καρότσι γεμάτο με 60 κιλά άμμου σε  διαδρομές μέσα σε δάσος, πάλι για τρία μίλια.

Έτρεχε επίσης  4,5 μίλια ανεβαίνοντας από διαδρόμους  σε ένα γκαράζ πέντε επιπέδων, έκανε σπριντ  στις ράμπες, έπαιρνε 50 κάμψεις μόλις ανέβαινε  στο τελευταίο επίπεδο και κατέβαινε από τις σκάλες, έκανε 50 αναδιπλώσεις για κοιλιακούς και επαναλάμβανε την όλη ιστορία για έξι έως οκτώ φορές, πριν γυρίσει τρέχοντας στο σπίτι του.

Ο  Allentuck είναι 1, 85 μ. ψηλός και ζυγίζει 78 κιλά. Προπονείται  περίπου 15 ώρες την εβδομάδα το χειμώνα και λίγο περισσότερο, όταν ο καιρός ζεσταίνει. Τρώει ό, τι θέλει, εργάζεται με πλήρες ωράριο και κοιμάται από τις οκτώμισι το βράδυ.

Ο ιδρώτας κυλάει  κάτω από το τζόκεϊ που φοράει στο ξυρισμένο κεφάλι του,  τρέχει στο πρόσωπό του  και στάζει στην γκρι μπλούζα του, καθώς περπατάει μέσα στο  δάσος με ένα κούτσουρο βελανιδιάς βάρους 25 κιλών. Ποτέ δεν το βάζει κάτω, καθώς περνάει από χαραδρώσεις, ή όπως ανεβαίνει ανηφοριές μέσα από χιονισμένα μονοπάτια. . Κάθε 10 λεπτά, ρυθμίζει το alarm του ρολογιού του να κτυπάει, οπότε πέφτει και "παίρνει" 50 κάμψεις.

 Ξεκίνησε την αθλητική του καριέρα,  σαν παίκτης του ράγκμπι στο North Carolina State University. Μετά την αποφοίτησή του, στράφηκε στους μαραθώνιους δρόμους, στο τρίαθλο και τώρα σε αγώνες περιπέτειας.

"Όταν Σκεφτόμουν να κάνω το πρώτο μου τρίαθλο "Ironman", κάποιος μου είπε ότι θα άλλαζε τη ζωή μου για πάντα. Είχε δίκιο," έγραψε ο Allentuck σε ένα e-mail. "Όταν πέρασα τη γραμμή τερματισμού, είχα την άμεση αίσθηση ότι θα μπορούσα να κατορθώσω τα πάντα. Μοιράστηκα αυτό το αίσθημα και  με άλλους που τερμάτισαν.  Νομίζω ότι  ο τερματισμός του Death Race θα γίνει με τον ίδιο τρόπο." Και έτσι έγινε!

"Η εξελικτική πορεία του Allentuck προς το Death Race δεν είναι  κάτι ασυνήθιστο", λέει ο Troy Farrar, ο πρόεδρος του Adventure Racing Association. "Οι περισσότεροι αθλητές προέρχονται από αγώνες ανωμάλου δρόμου και ορεινή ποδηλασία. Όταν το Adventure Racing Association ιδρύθηκε το 1998, πραγματοποιήθηκαν 15 αγώνες που συμμετείχαν μόνο μερικές εκατοντάδες άνθρωποι," είπε. "Πέρυσι επιβλέψαμε πάνω από 300 αγώνες με μισό εκατομμύριο συμμετέχοντες."

"Πολλοί είναι αυτοί, που αναζητούν αλλαγή από τη ρουτίνα της δουλειάς τους, ενώ ταυτόχρονα δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Πριν από δέκα χρόνια, ήξερα πολύ λίγα άτομα που είχαν τρέξει ένα μαραθώνιο. Σήμερα, ακόμη και η κουτσή Μαριώ, έχει τρέξει μαραθώνιο". Τώρα μόνο οι αγώνες περιπέτειας, προσφέρουν τη μεγαλύτερη πρόκληση", τόνισε ο Farrar .

Ο Allentuck δεν πήγαινε να κερδίσει τον αγώνα, ούτε καν  να έλθει μπροστά. Στόχος του ήταν να τελειώσει, γερός. "Σε ένα χειμερινό Death Race, οι αθλητές έπρεπε να πηδήξουν μέσα από μια τρύπα σε  παγωμένη λίμνη", θυμάται ο De Sena.  "Μία γυναίκα παγιδεύτηκε κάτω από τον πάγο, έως ότου ένας άνδρας της διοργάνωσης, βούτηξε μέσα και την τράβηξε με υποθερμία, αλλά ζωντανή.

Όταν ρωτήθηκε πώς διασφαλίζει την ασφάλεια των αθλητών, ο De Sena είπε: 

«Δεν χρειάζεται να βάλεις τα δυνατά σου. Ελπίζουμε ότι κανείς δεν πεθαίνει, όμως, αυτό είναι το επίπεδο του αγώνα....» 

Τό'χουν το "μικρόβιο" πολύ σε αυτόν τον κόσμο! Δεν είναι μόνο στις ειδικές δυνάμεις! 

Απ' ό,τι ξέρω από τo 2010  ξεκίνησε κάτι  σε αγώνες περιπέτειας και στη χώρα μας. 

Κάθε χρόνο, υπάρχει και μια παρόμοια δραστηριότητα! Όχι όμως σε τέτοιο επίπεδο!

Ανιχνευτής

Πηγή: The Washington Post