Θερμές ευχές!!

Αγαπητοί αναγνώστες,

Η εφημερίδα μας σας εύχεται Καλές Γιορτές, με αγάπη, υγεία και ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Αν είναι κάποιοι που ξέρουν τα αποτελέσματα και τα δεινά του πολέμου πολύ περισσότερο από όλους τους άλλους, είναι αυτοί που εξασκούνται συνεχώς για να τον αντιμετωπίσουν και είναι βέβαιο ότι είναι οι τελευταίοι που θα ήθελαν να ξεσπάσει.

Παρ' όλα αυτά, δυστυχώς δεν ζούμε  σε κόσμο "αγγελικά πλασμένο" και έχουμε να κάνουμε με την πλεονεξία, το συμφέρον, το μίσος και την πάλη με το κακό. Γι' αυτό οι Ένοπλες δυνάμεις μας, χρειάζεται να είναι κατάλληλα εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες, όχι απλά για να πολεμήσουν, δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά και να νικήσουν. 

Ευχόμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας να είναι πάντα ικανές με αιχμή του δόρατος τις Ειδικές Δυνάμεις μας.

Χρόνια Πολλά σε όλους και σε όλες!!

Το άλμα του Ιερού Λόχου στη Σάμο

Αφιέρωμα για τα 75 Χρόνια από την ίδρυση του Ιερού Λόχου Μέσης Ανατολής

Αλεξιπτωτιστές του Ιερού Λόχου (Φωτογραφία Αρχείου)

Μέσα σε συγκινητικό κλίμα, υπό την αιγίδα του ΓΕΣ,  έλαβε χώρα στο Πολεμικό Μουσείο, την Τετάρτη, 22 Νοεμβρίου 2017, η πανηγυρική εκδήλωση για την επέτειο των 75 χρόνων από την ίδρυση του Ιερού Λόχου Μέσης Ανατολής, κατά την διάρκεια της οποίας τιμήθηκαν οι ζώντες Ιερολοχίτες.

Κατά την διάρκεια αυτής της εκδήλωσης, στην οποία παρέστη η ηγεσία του ΓΕΣ, αλλά και εκπρόσωποι των άλλων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως και ακόλουθοι αμύνης του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και άλλων χωρών, εκτός από τον ομιλητή στρατηγό Κόρκα, ο οποίος είχε την τιμητική του, μίλησε και ο Βρετανός ιστορικός ερευνητής κ. Άλαν Όγκντεν, συγγραφέας ενός πρόσφατου βιβλίου περί της δράσης των SBS και του Ιερού Λόχου στο Αιγαίο και προβλήθηκε τμήμα από ένα νέο ντοκιμαντέρ, που γυρίστηκε ειδικά για τον Ιερό Λόχο.

Στη μνήμη και προς τιμήν όλων των πολεμιστών ανδρών του Ιερού Λόχου, αναδημοσιεύουμε ένα πολύ παλαιό άρθρο, της 10ετίας του '50, απόσπασμα από το βιβλίο   "Έλληνες και ξένοι κατάσκοποι στην Ελλάδα" όπου με μυθιστορηματικό τρόπο, ο συγγραφέας, Γιάννης Β. Ιωαννίδης,  περιγράφει την πτώση των αλεξιπτωτιστών Ιερολοχιτών, στη Σάμο, το 1943.

Κάνοντας μια σύντομη εισαγωγή στο θέμα θα περιγράψουμε συνοπτικά την κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την χρονική περίοδο στο Αιγαίο.

Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά την συνθηκολόγηση των Ιταλών με τις συμμαχικές δυνάμεις, εγκαταλείποντας τον "Άξονα". Προέκυψε κενό για τα νησιά που ως τότε βρίσκονταν υπό ιταλική κατοχή, το οποίο προσπάθησαν οι σύμμαχοι να καλύψουν προλαβαίνοντας την αντίδραση των Γερμανών. Εκτός από τα Δωδεκάνησα, οι Ιταλοί κατείχαν τότε την Λέρο, που αποτελούσε σημαντική ναυτική βάση τους και την Σάμο. Έτσι με εντολή του Τσώρτσιλ, υπήρξε έντονη κινητικότητα στην αποστολή βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων οι οποίες θα ενίσχυαν την άμυνα των ιταλοκρατούμενων νησιών σε συνεργασία με τους Ιταλούς, αλλά θα αποτελούσαν και βάσεις εξορμήσεως για την προσβολή εχθρικών  δυνάμεων και ζωτικών περιοχών τόσο σε άλλα κατεχόμενα από Γερμανούς νησιά, όσο και στην ηπειρωτική χώρα στην Ελλάδα και στα  Βαλκάνια.

Ως τότε, οι όποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις στο νοτιοανατολικό Αιγαίο γίνονταν κατά κανόνα από βρετανικές δυνάμεις, προς εξευμενισμό των Τούρκων, με τους οποίους οι Βρετανοί ευρίσκονταν σε μυστικές διαπραγματεύσεις, προκειμένου να τους προσελκύσουν στη συμμαχία με δέλεαρ τα Δωδεκάνησα, ή την παραχώρηση κάποιων απ' αυτά, μετά το τέλος του πολέμου.

Τον Οκτώβριο του 1943 όμως, μετά την δυσμενή εξέλιξη της κατάστασης, χρειάσθηκε η άμεση ενίσχυση των μικρών φρουρών της Λέρου και της Σάμου, υπό τον φόβο της γερμανικής επέμβασης. Έτσι το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, αποφάσισε την ενίσχυση της Λέρου με την βρετανική ταξιαρχία 234 και τη Σάμο, (η οποία δεν ανήκε στα Δωδεκάνησα και επομένως δεν υπήρχε η διστακτικότητα να μην "δυσαρεστήσουν" τους Τούρκους), και με τον ελληνικό Ιερό Λόχο. Η διεύθυνση των επιχειρήσεων σ' αυτά τα δύο νησιά θα γινόταν από ανεξάρτητη διοίκηση με έδρα τη Λέρο.*

Η πρώτη υλοποίηση της απόφασης για χρησιμοποίηση ελληνικών τμημάτων στις επιχειρήσεις του Αιγαίου έγινε τον Οκτώβριο του 1943. Στις 28 του μηνός μία περίπολος του Ιερού Λόχου, η περίπολος Ζαχαράκη, αποβιβαζόταν κατ' αρχήν στη Λέρο, επ' ωφελεία του τοπικού Βρετανού διοικητού.

Παράλληλα, ο Ιερός Λόχος συγκροτήθηκε σε δύο τμήματα.* Ένα τμήμα 200 ανδρών με τους εκπαιδευμένους ως αλεξιπτωτιστές και το δεύτερο τμήμα με μη αλεξιπτωτιστές, δυνάμεως 114 ανδρών. Το πρώτο τμήμα των αλεξιπτωτιστών, το οποίο προφανώς για λόγους κέρδους χρόνου αποφασίσθηκε να ριφθεί με αλεξίπτωτα, επιβιβάσθηκε σε βρετανικά αεροσκάφη στις 29 Οκτωβρίου 1943 στο αεροδρόμιο του Καΐρου με προορισμό την Σάμο, ενώ το δεύτερο μεταφέρθηκε εκεί με βρετανικά αντιτορπιλικά , με ενδιάμεσο σταθμό το λιμάνι της Λέρου.

Οι αλεξιπτωτιστές, (μέσα στους οποίους ήταν και νεαρός τότε Κόρκας),  στις 30 και 31 Οκτωβρίου, χωρισμένοι σε δύο ομάδες έκαναν διαδοχικά τη ρίψη τους με άσχημες καιρικές συνθήκες, με αποτέλεσμα 21 τραυματισμούς εκ των οποίων οι 5 σοβαρά.* Αυτό ήταν το πρώτο ελληνικό επιχειρησιακό άλμα (και μέχρι στιγμής το μοναδικό) σε περίοδο πολέμου.

Ας αφήσουμε όμως την αφήγηση του άρθρου, με την μυθιστορηματική παραστατικότητά της να ξετυλίξει την ιστορία.

"...Δεν ήταν παρά λίγα λεπτά που είχαν ξεκινήσει. Η ώρα ήταν πέντε και τέταρτο το απόγευμα και πετούσαν σ' ένα ύψος, κάπου τέσσερεις χιλιάδες πόδια πάνω από τη θάλασσα. Αποτελούσαν τα πληρώματα πέντε μεταγωγικών αγγλικών αεροπλάνων, που μετέφεραν τους πρώτους 100 αλεξιπτωτιστάς. Ήταν όλοι Έλληνεςκαι θάπεφταν στην Ελλάδα απόψε τη νύχτα. Προορισμός τους η Σάμος Ήταν το μόνο που γνώριζαν από την αποστολή τους. Και αυτό το έμαθαν, τη στιγμή ακριβώς που άρχισαν να απογειώνονται απ' τ' αεροδρόμιο "Κάϊρο Γουέστ"...

Ήταν ένα μεγάλο τμήμα του Ιερού Λόχου. Οι περισσότεροί τους αξιωματικοί, από κάθε όπλο, είχαν εκπαιδευτεί σκληρά για παρόμοιες επιχειρήσεις. Άλλοι εκατό Έλληνες αλεξιπτωτισταί, υπό τον αντισυνταγματάρχη Τριανταφυλλάκο, θα απογειώνονταν από το ίδιο αεροδρόμιο είκοσι τέσσερεις ώρες αργότερα. Συγχρόνως ένα τρίτο τμήμα, υπό τον αντισυνταγματάρχη Μεσσηνόπουλο, είχε ξεκινήσει ήδη και ερχόταν με πλοίο. Η ώρα της "ενιαίας" δράσεως είχε υπολογιστεί με κάθε λεπτομέρεια.

Τα μεταγωγικά εξακολουθούσαν το δρόμο τους. Διέσχιζαν τώρα τον ορίζοντα, πάνω από την μολυβένια "πλάτφορμ", αριστερά από τα τουρκικά παράλια. Αν και φθινόπωρο - 30 Οκτωβρίου 1943  - ο καιρός ήταν μάλλον καλός. Και καθώς είχε αρχίσει να νυχτώνει, η αστροφεγγιά βοηθούσε τους Βρεταννούς πιλότους, που οδηγούσαν τα πέντε αεροσκάφη στον προορισμό τους. Ο συνταγματάρχης Τσιγάντες, ο θρυλικός αρχηγός του Ιερού Λόχου, ήταν ο επικεφαλής των αλεξιπτωτιστών. Σε όλο το διάστημα σχεδόν του ταξιδιού τους, διηγόταν όμορφες ιστορίες. Ο αντισυνταγματάρχης Α. Καλλίνσκης, διάβαζε ένα μυθιστόρημα. Και ο Βρεταννός πολεμικός ανταποκριτής έλυνε σταυρόλεξα. Χαρακτηριστική εικόνα θα 'λεγε κανείς, περιπάτου.

Κι' όμως έτσι που ήταν όλοι τους δεμένοι δεξιά και αριστερά της "Ντακότας", με τ' αλεξίπτωτα στην πλάτη και με τις κουβέρτες τυλιγμένες στα πόδια, έδιναν την εντύπωση παράξενων "κλόουν" που ετοιμάζονταν για το "πήδημα του θανάτου" σε τσίρκο. Αλλ' η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά. Είχαν η΄δη αφήσει προ πολλού την Κύπρο και βρισκόντουσαν τώρα στο ύψος του Καστελλόριζου. Ο Άγγλος ασυρματιστής - στο αεροπλάνο του Τσιγάντε - που βγήκε μια στιγμή από την καμπίνα του, τους πληροφόρησε ότι προσέγγιζαν στη Ρόδο. Οι Ιερολοχίτες αισθάνθηκαν μια ανείπωτη χαρά να τους πνίγει. Πετούσαν πάνω  από την πατρίδα. Πάνω από τα σμαραγδένια νησιά του Αιγαίου...

Εκείνη τη στιγμή, κάποιος ξέσπασε σε λυγμούς. Όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν περίεργοι. Γρήγορα όμως κατάλαβαν σε τι οφείλοταν το κλάμμα του και συμμερίστηκαν τη συγκίνησή του. Ήταν ένας Δωδεκανήσιος, που είχε δραπετέψει από το νησί του το 1941 και κατατάχθηκε στον ελεύθερο στρατό της Μ. Ανατολής. Ο Βρεταννός σύνδεσμος Ρίτσαρντ Λή - που ακολουθούσε τον Ιερό Λοχο σε όλες του τις επιχειρήσεις και ήταν αγαπητός σε όλους - έβαλε το χέρι στον ώμο του.
- Μην κλαις, του είπε. Σε λίγο το Αιγαίο θα είναι ελεύθερο, δικό σας πάλι. Και σας αξίζει, γιατί εσείς οι Έλληνες είσαστε ηρωικός λαός....

Στο μεταξύ, τ' αεροπλάνα είχαν φτάσει πάνω από τη Σάμο. Αυτό το κατάλαβαν από το κόκκινο λαμπιόνι που άναψε εσωτερικά. Σε λίγα λεπτά έπρεπε να πηδήσουν. Σε λίγο θα πατούσαν την Ελληνική γη. Ήταν πια περασμένες εννέα. Με κάποια ενδόμυχη νευρικότητα άρχιζαν να ετοιμάζονται για την κάθοδο. Καθένας χωριστά, έρριξε από μια τελευταία ματιά στο αλεξίπτωτό του. Έλεγξαν τους κρίκους και τα σχοινιά. Όλοι και όλα ήταν έτοιμα. Μα κάθε στιγμή που περνούσε τους φαινόταν αιώνας. Αισθάνονταν παράξενα. Οι περισσότεροι νόμιζαν πως είχαν βουτηχτεί σε ατμόλουτρο κι' έβγαιναν ξαφνικά στον αέρα...

Ένα ελαφρό ρίγος διέτρεχε τώρα το κορμί τους. Οι σκέψεις τους πετούσαν στ' αγαπημένα τους πρόσωπα. Όμως οι έλικες των αεροπλάνων τους συνέφεραν γρήγορα. Και την ίδια στιγμή το κόκκινο λαμπιόνιέσβυσε και άναψε το πράσινο. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε μέσα σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα και οι είκοσι αλεξιπτωτισταί από κάθε αεροπλάνο να έχουν βρεθεί έξω από τις "Ντακότες". Όλοι τους έκανα το σταυρό τους.
- Έτοιμοι! ακούστηκε η βροντερή φωνή του Τσιγάντε. Καλή τύχη παιδιά...

Μα την απάντηση των άλλων δεν την άκουσε, γιατί είχε ριχτεί κιόλας πρώτος στο κενό, που τον κατάπιε μέσα στο σκοτάδι του. Κι' έπεφτε για πρώτη φορά χωρίς εκπαίδευση, χωρίς να έχει κάνει ούτ' ένα μάθημα για την επικίνδυνη αυτή δουλειά. Για οποιονδήποτε άλλον, το πήδημα αυτό θα ήταν αληθινή αυτοκτονία. Μα για τον Χριστόδουλο Τσιγάντε, έγινε παιχνιδάκι. Σταθερός σαν ακροβάτης, βρισκόταν κιόλας πάνω από το πεδίο προσγείωσης. Καμμιά άλλη λαχτάρα δεν αισθανόταν μέσα του, εκτός από εκείνη που ένοιωθε ότι σε λίγο θα πατούσε το αγαπημένο χώμα της πατρίδας.

Αμέσως σχεδόν πίσω του, σαν τα πουλιά που ξεφεύγουν από την φωλιά τους, άρχισαν να ξεχύνωνται από τις "Ντακότες" οι τολμηροί σύντροφοί του: Ο Καλλίνσκης,  ο Μάραντος, ο  Παπαδόπουλος, ο Ρήγας, ο Κάντας, ο Καραμανλής, ο  Βαρδουλάκης, ο Κουρκούτας, ο Καραδήμος, ο Βάμβας, ο Οικονομίδης ο Τόμπρας, ο Παπαφιλίππου, ο Οικονομάκος, ο Σιαπκαράς, ο Κατσίκας, ο αεροπόρος Ζερβουδάκης,  εκατό παλληκάρια το όλο, εκατό ελευθερωταί, από τους τριακόσιους δεκατέσσερεις που θα συγκεντρωνόντουσαν την επομένη στη Σάμο. Κι' ολοένα χαμήλωναν προς την γη...

Σε μια πεδιάδα, σ' ελάχιστη απόσταση από την πόλη του Βαθέος, τους περίμενε ο Βρεταννός ταγματάρχης Νταγκ - που βρισκόταν στο νησί από πολλές μέρες πριν - για να τους υποδεχτεί. Είχαν ανάψει ολόγυρα μεγάλα "τρίγωνα"  φωτιάς, για να ξέρουν τ' αεροπλάνα πού θα έριχναν το πολύτιμο φορτίο τους και για να βρουν τα σημεία προσγείωσεώς τους οι αλεξιπτωτισταί. Τους πρώτους που είδε μπροστά του ο ταγματάρχης ήταν ο Τσιγάντες και ο Καλλίνσκης. Ύστερα ακολούθησαν και οι άλλοι, ο ένα πίσω από τον άλλο, που έκαναν τον σταυρό τους και φιλούσαν δακρυσμένοι το χώμα. Η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική. Μόνο όσοι έζησαν αυτές τις στιγμές μπορούν να καταλάβουν τι ένοιωθαν αυτοί οι "άγγελοι τ' ουρανού" - όπως γράφει στο ημερολόγιό του ο υπολοχαγός Αντώνης Ρήγας - που έφεραν μαζί τους το πρώτο μήνυμα της απελευθερώσεως....

Αμέσως γύρω τους σχηματίστηκε αλυσίδα από Άγγλους και Ιταλούς στρατιώτες, που βρισκόντουσαν εκεί ως "συνεργαζόμενοι". Οι τελευταίοι, κάπου εφτά χιλιάδες, υπό τον στρατηγό Σολταρέλλι, είχαν παραδοθεί σχεδόν άνευ όρων στους λίγους Βρετανούς που είχαν προηγηθεί του Ιερού Λόχου. Μα οι Άγγλοι δεν τους αφόπλισαν, πιστεύοντας ότι θα βοηθούσαν τις συμμαχικές δυνάμεις, σε περίπτωση που οι Γερμανοί θα επιχειρούσαν να καταλάβουν τη Σάμο. Με την εμφάνιση δε των Ιερολοχιτών, η πίστη τους έγινε πεποίθηση.

"Όλοι ανεθάρρησαν - αναφέρει στις αναμνήσεις του ο ακάματος μητροπολίτης Σάμου Ειρηναίος - επίστευσαν ότι δεν θα δυνηθούν πλέον οι Γερμανοί να καταλάβουν την νήσον, διότι δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν την απώλειαν μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων δια κατάληψιν μιας νήσου αποκέντρου, επί της οποίας υπήρχαν 7.000 Ιταλοί τεχνικώς αρτίως ωργανωμένοι, 1.500 αντάρται συγκροτημένοι εις τακτικόν στρατόν και περί τους τριακόσιους Άγγλους στρατιωτικούς" (σ.σ. και ο Ιερός Λόχος)

Μα οι Γερμανοί δεν ήταν από τους ανθρώπους που παραδίδονταν εύκολα. Η θέλησή τους ήταν ατσάλινη και την πτώση της Ιταλίας, παρ' όλη τη δίνη που τους επέφερε, δεν την χαρακτήρισαν παρά "ως απλό πολεμικό επεισόδιο". 

"Ήταν έτοιμοι πάντα έτοιμοι - γράφει ο Τσώρτσιλ στ' απομνημονεύματά του - να υποστούν το χειρότερο, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι μπορούσε να αναχαιτίσει τη χειμαρώδη ορμή τους κατά το ελάχιστο". Αυτοί ήταν οι Γερμανοί σε κάθε πολεμική τους εκδήλωση. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να εγκαταλείψουν το Αιγαίο στα χέρια των συμμάχων;

Όπως όμως και αν είχαν τα πράγματα, τα πρώτα τμήματα του Ιερού Λόχου, είχαν πατήσει στη Σάμο, αποφασισμένα να θυσιασθούν για τη νίκη. Τ' αυτοκίνητα που θα τους μετέφεραν στο Βαθύ ήταν έτοιμα για να τους παραλάβουν. Ανάμεσά τους όμως ήταν και μερικοί τραυματίες, που είχαν πληγωθεί κατά την πτώση τους: Ο λοχαγός Λουμάκος, ο υπολοχαγός Κάντας, ο ανθυπολοχαγός Κολοκοτρώνης, ο Ξηράκης , ο Στρατηγός, και πέντε άλλοι ακόμη. Είχαν κτυπήσει στα χέρια και στα πόδια, πάνω στα βράχια καθώς έπεφταν.

Τους μετέφεραν γρήγορα σ' ένα πρόχειρο ιατρείο, τους έδεσαν τα τραύματα και τους υποχρέωσαν να παραμείνουν ακίνητοι. Αλλ' ήταν η μόνη περίπτωση που δεν ήθελαν να υπακούσουν. 
- Δεν ήρθαμε εδώ γι' ανάπαυση, έλεγαν. Γιατί μας υποχρεώνετε να μείνουμε στο κρεβάτι; Οι "γρατζουνιές" μας είναι ασήμαντες και μπορούμε να περπατήσουμε καλύτερα απ' τους άλλους που δεν έπαθαν τίποτα.
- Θα σας κρατήσω εγώ συντροφιά, τους πείραζε ο Βρεταννός σύνδεσμος Ρίτσαρντ Λη. Ελάτε, πάρτε από μια σοκολάτα και ησυχάστε σαν... καλά παιδιά! Έτσι δεν θα σας τιμωρήσει η μαμά σας...

Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ο Λη, ήξερε να πείθει τους άλλους με το κέφι του και το αστείρευτο χιούμορ

Πραγματικά την καθωρισμένη ώρα, φάνηκαν πάλι οι πέντε "Ντακότες" στον κατασκότεινο ουρανό του νησιού. Πλημμύρισαν οι καρδιές από συγκίνηση, καθώς ακούστηκε ο βόμβος τους να ζωηρεύει. Ο  Τσιγάντες, που βρισκόταν επί τόπου, έδωσε διαταγή ν' ανάψουν αμέσως τα φωτεινά "τρίγωνα" επί του εδάφους, ώστε να μηχάσουν τ' αεροπλάνα τα σημεία αποβιβάσεως. (σ.σ. εννοεί ρίψεως)

Τα είδαν από ψηλά οι Βρεταννοί πιλότοι και ειδοποίησαν τους αλεξιπτωτιστάς με το κόκκινο και πράσινο λαμπιόνι τους. Η στιγμή της καθόδου είχε φτάσει.
- Γκουντ λακ! έλεγε σε κάθε έναν που έπεφτε στο κενό, ο Άγγλος που τους συνόδευε. Καλή τύχη μπόυς...
Οι αλεξιπτωτισταί, άρχισαν πάλι να κατεβαίνουν, σαν "μανιτάρια" που φύτρωσαν έξαφνα στο κατασκότεινο στερέωμα. Ο Καζακόπουλος, ο Δημόπουλος, κι' όλα τ' άλλα παλληκάρια, που αποτελούσαν το δεύτερο τμήμα του Ιερού Λόχου, πατούσαν κιόλας τη γη. Η υποδοχή που τους έγινε ήταν θερμή. Φιλιά, αγκαλιές,  δάκρυα. Ο Τσιγάντες που στεκόταν δίπλα στον Ρίτσαρντ Λη, γύρισε  και κοίταξε ανήσυχος.
- Είδες πουθενά τον Τριανταφυλλάκο; τον ρώτησε. Εγώ δεν τον βλέπω. Κι' όμως έπρεπε να είναι απ' τους πρώτους εδώ. Τι να συμβαίνει άραγε;

Με δυνατό χτυποκάρδι, έτρεξε ανάμεσα στους άντρες του και τους ρώτησε. Μα κανείς δεν ήξερε να του εξηγήσει. Ο αντισυνταγματάρχης βρισκόταν στην πρώτη "Ντακότα" κι' ήταν ο πρώτος που είχε πηδήσει στο κενό όταν δόθηκε το σύνθημα της καθόδου. Από κει και πέρα όμως δεν τον ξανάδαν. Ο Τσιγάντες άρχισε τώρα ν' ανησυχεί πραγματικά. Φοβόταν προ παντός κανένα απρόοπτο, κανένα μοιραίο δυστύχημα. Αμέσως τότε έδωσε εντολή να σχηματιστούν μικρές ανιχνευτικές ομάδες και να σκορπίσουν προς όλα τα σημεία και όπου μπορούσε να είχε παρασυρθεί ο τολμηρός αξιωματικός. 

Πουθενά όμως. Κι' όσο περνούσε η ώρα χωρίς να παρουσιάζεται, τόσο και η ανησυχία άρχισε ν' απλώνει τα φτερά της.Ένα κακό προαίσθημα κυριαρχούσε τώρα στις ψυχές των αλεξιπτωτιστών, ένα προαίσθημα που τους έφερε δάκρυα στα μάτια. Στο μεταξύ επέστρεψαν οι ανιχνευταί χωρίς αποτέλεσμα.Ο αρχηγός του Ιερού Λόχου, βαθύτατα λυπημένος για τον ανέλπιστο χαμό του συντρόφου του, ήταν έτοιμος να δώσει το σήμα αναχωρήσεως, αφήνοντας επί τόπου μερικούς άντρες για να εξακολουθήσουν τις έρευνές τους. Έξαφνα όμως, φάνηκε ο Τριανταφυλλάκος, να έρχεται από το βάθος ενός αγρού.

Τον είδαν οι άλλοι και έτρεξαν κοντά του. Ο Τσιγάντες τον πλησίασε συγκινημένος.
- Ζεις; Είσαι καλά; τον ρώτησε. Τι 'ναι αυτό που κρατάς;
Ο "χαμένος" αντισυνταγματάρχης γέλασε εύθυμα.
- Ένα κομμάτι Ελλάδα κύριε διοικητά! αποκρίθηκε. Είναι μια "χιλιάρα" σαμιώτικο κρασί! Το ξέρω σας έβαλα σ' ανησυχία, πρόστεσε σοβαρός. Μα δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά...

Και τους εξήγησε το πάθημά του: Ο άνεμος τον είχε παρασύρει μακρυά από το πεδίο προσγειώσεως και έπεσε στην αυλή ενός σπιτιού. Οι άνθρωποι που το κατοικούσαν ταράχτηκαν στην αρχή, γιατί δεν ήξεραν τι είδους επισκέπτης ήταν αυτός που "κατέβηκε" απ' τον ουρανό. Όταν όμως κατάλαβαν πως ήταν Έλληνας αξιωματικός τον περιποιήθηκαν - γιατί με την πτώση του είχε χτυπήσει λίγο στο κεφάλι και ζαλιζόταν - τον κράτησαν εκεί σχεδόν με την βία, του έστρωσαν τραπέζι και τον φόρτωσαν κατόπιν τη "χιλιάρα" το κρασί "για τ' άλλα παιδιά".
-Πώς μπορούσα να χαλάσω την καρδιά τους; πρόστεσε στο τέλος χαμογελώντας. Πάμε τώρα να τα... κοπανίσουμε.

Για να τα κοπανίσουν όμως έπρεπε να υπάρχει καιρός. Αλλ' ο Ιερός Λόχος δεν είχε πια ούτε λεπτό στη διάθεσή του. Ήταν ανάγκη να καταλάβουν όλα τα επίκαιρα σημεία του νησιού. Η βρεταννική Μυστική Υπηρεσία της Σάμου, είχε λάβει πληροφορίες από τις αντίστοιχες υπηρεσίες των Αθηνών, ότι οι Γερμανοί ετοίμαζαν στον Πειραιά πολλά μεταγωγικά πλοία για να κάνουν αποβάσεις στα καταληφθέντα νησιά. Μεγάλες δυνάμεις του στρατού ήταν έτοιμες για την "μάχη του Αιγαίου". Συγχρόνως οι ίδιες πληροφορίες ανέφεραν ότι η Λουφτβάφε θα συμμετείχε οπωσδήποτε στη μάχη αυτή. Ήδη πολλά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, προερχόμενα από Γιουγκοσλαβία, είχαν πλημμυρήσει τα αεροδρόμια της Αττικής. Απ' αυτά είχαν φύγει ήδη για τη Ρόδο τριάντα τρία.

Ο Τσιγάντες, εμπειροπόλεμος καθώς ήταν, διαισθάνθηκε ότι κάθε άλλο παρά ευχάριστη ήταν η κατάσταση. Αμέσως έδωσε διαταγή ένα τμήμα να καταλάβει την περιοχή Τηγανίου κι' άλλο ένα να μεταφερθεί στους Μυτηλινιούς. Το μόνο κακό στην περίπτωση αυτή, ήταν ότι οι εκατόν δεκατέσσερεις άντρες, υπό τον αντισυνταγματάρχη Φ. Μεσσηνόπουλο, που ερχόντουσαν με το πλοίο, δεν είχαν φτάσει ακόμη. Για ποιό λόγο όμως, αφού η ώρα της αποβάσεως είχε καθοριστεί με ακρίβεια;

Αλλ' ένα σήμα, που έφτασε έπειτα από μερικές ώρες στη διοίκηση του Ιερού Λόχου, ανέφερε τη δραματική τους περιπέτεια: Η νηοπομπή που συνόδευε τους Έλληνες κομάντος - αποτελείτο από το καταδρομικό "Ωρόρα", το αντιτορπιλλικό "Μπελβουάρ" και από άλλα τρία βρεταννικά πολεμικά - ζύγωνε πια να μπει στο Αιγαίο. Όταν όμως έφτασε στην πολεμική του ζώνη, κατά τη μία το μεσημέρι, έκανε την εμφάνισή του ένα γερμανικό αναγνωριστικό, που διέγραψε μερικούς κύκλους πάνω από τα σκάφη. Ήταν ο προπομπός. Δεν πέρασε πολλή  ώρα, όταν ο θόρυβος τριών "Στούκας" γέμισε την ατμόσφαιρα. Η μάχη που θ' άρχιζε - αυτό αντελήφθηκαν αμέσως οι επιβαίνοντες των πλοίων - θα γινόταν κάτω από δυσμενείς γι' αυτούς συνθήκες: Ο ήλιος, που ήταν αντίθετος προς τα πυροβόλα των πολεμικών, εμπόδιζε τους πυροβολητάς να σκοπεύσουν. Κι' οι Γερμανοί, που φρόντιζαν επίτηδες να έχουν τον ήλιο πίσω τους, έπεφταν ακάθεκτοι εναντίον των συμμαχικών.

Εικόνα από το άρθρο που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της εποχής.

Ανήσυχοι, ξαφνιασμένοι οι Ιερολοχίτες, βρέθηκαν στο κατάστρωμα του πλοίου τους και κατέλαβαν θέσεις. Μαζί με τον αντισυνταγματάρχη Μεσσηνόπουλο ήταν ο υπίλαρχος Πέτρος Καβούρης, οι υπολοχαγοί Δημ. Χορς και Νίκος Καίσαρης, οι ανθυπολοχαγοί Ρήγας Ρηγόπουλος, Ν. Ψάλτης,Α. Δασκαλούδης, Κ. Αντωνόπουλος, Γ. Κοράκης και Θάνος Δημητριάδης, οι ανθυπίλαρχοι Ν. Αθανασίου και Σταύρος Σταύρου, οι ανθυπασπισταί Γιάννης Φουριώτης και Γ. Ραχιώτης, ο λοχίας Κώστας Παπαδάκης κι' ένα σωρό ακόμη παλληκάρια του Ιερού Λόχου.

Οι επιθέσεις των "Στούκας" σε αλλεπάλληλα κύματα, κράτησαν πολλές ώρες. Οι Γερμανοί πιλότοι κατέβαιναν χαμηλά πάνω από τα πλοία και τα πολυβολούσαν, τα χτυπούσαν με λύσσα. Μια στιγμή κατόρθωσαν να πλήξουν το καταδρομικό "Ωρόρα", επί του οποίου εσημειώθησαν - όπως ανέφερε η πρώτη έκθεση που μεταδόθηκε από τον ασύρματο - σαρανταπέντε νεκροί και τραυματίες. Το καταδρομικό άρχισε να χάνει ταχύτητα. Ο κυβερνήτης του αντελήφθη ότι δεν μπορούσε πια ν' ακολουθήσει τη συνοδεία. Γύρισε λοιπόν πίσω για την Αλεξάνδρεια κι' άφησε τ' αντιτορπιλλικά να συνεχίσουν μόνα τους τον αγώνα. Πάνω στο κατάστρωμα του "Μπελβουάρ" βρισκόντουσαν μερικοί άντρες του Ιερού Λόχου, που βοηθούσαν τους Άγγλους πυροβολητάς.

Φαίνεται όμως ότι τα "Στούκας" τα 'χαν βάλει πείσμα να το καταποντίσουν. Πολλές φορές κατέβαιναν σε ύψος μόλις είκοσι μέτρων, εξαπολούσαν τις βόμβες τους και το "γάζωναν"  με τα πολυβόλα τους. Αλλ' ο Βρεταννός κυβερνήτης ήταν πραγματικός δεξιοτέχνης. Το αντιτορπιλλικό ελισσόταν με τέτοια επιτηδειότητα και τόση ταχύτητα, ώστε όλες οι γερμανικές προσπάθειες να έχουν αποτυχία. Ωστόσο ένα απ' αυτά, κατάφερε να κατεβεί πολύ χαμηλά. Και καθώς οι κινητήρες του έκαναν δαιμονισμένο θόρυβο, οι άντρες του καταστρώματος νόμιζαν ότι θα "έξυνε" το κατάρτι του καραβιού. Σε μια τέτοια ακριβώς στιγμή, άφησε να πέσει η βόμβα. Όσοι είδαν το φοβερό εκείνο μηχάνημα του θανάτου να "ξεκρεμιέται" από τη θέση του, πίστεψαν ότι τα πάντα θα τελείωναν  μέσα σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Συνέβη όμως κάτι εκπληκτικό: Η βόμβα τρύπησε τα δύο καταστρώματα, πέρασε το"καρρέ" όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι αξιωματικοί του Ιερού Λόχου και δίχως να εκραγεί, πήγε και σφηνώθηκε στη μέση ακριβώς της κεντρικής αποθήκης των πυρομαχικών! Αν το γεγονός αυτό δεν αναφερόταν στην υπ' αριθμ. 1358/43 επίσημη έκθεση του Βρεταννικού Βασιλικού Ναυτικού, θα νόμιζε κανείς ότι είναι ένα από τα πολλά "ευρήματα" που εμφανίζουν οι σκηνοθέτες ταινιών του ναυτικού πολέμου. Κι' όμως σ' αυτό το σημείο, η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία.

Στο μεταξύ ο ήλιος άρχισε να βασιλεύει. Οι πυροβοληταί του "Μπελβουάρ", μπορούσαν τώρα να σκοπεύσουν καλύτερα. Αλλ' η φθινοπωρινή νύχτα κατέβηκε γρήγορα, το σκοτάδι απλώθηκε ολόγυρα και τα τρία γερμανικά αεροπλάνα, αφού έριξαν και τις τελευταίες τους βόμβες χωρίς αποτέλεσμα, εξαφανίστηκαν μέσα στη γκρίζα ομίχλη του πελάγους. Η γαλήνη τύλιξε πάλι το Αιγαίο. Τίποτε άλλο δεν ακουγόταν, εκτός από τις μηχανές των πολεμικών που τραβούσαν τώρα ολοταχώς για τη Λέρο. Εκεί απεβίβασαν τους Ιερολοχίτες σώους και αβλαβείς. Αμέσως όμως τους παρέλαβαν μερικά καΐκια για να τους μεταφέρουν στη Σάμο. Όλοι αισθάνονταν ένα είδος κρυφής ευτυχίας για την ανέλπιστη σωτηρία τους.
- Μας προφύλαξε η Μεγαλόχαρη απ' το χαμό! έλεγε κάθε τόσο ο υπίλαρχος Πέτρος Καβούρης στους συντρόφους του. Μόνο σε θαύμα της χρωστάμε τη ζωή μας...

Ενώ όμως κατευθύνονταν προς τη Σάμο, ένα βρεταννικό υποβρύχιο που περιπολούσε σε κείνα τα νερά, πήρε διαταγή να παρακολουθήσει τη συνοδεία. Κάποια στιγμή το υποβρύχιο έφτασε πολύ κοντά τους και ο υπεύθυνος των καϊκιών, που δεν είχε ειδοποιηθεί, κατελήφθει από πραγματική σύγχυση. Κι' ήταν πολύ φυσικό. Γιατί ανύποπτος καθώς ήταν, νόμισε ότι το υποβρύχιο ήταν γερμανικό κι' αναλογίστηκε τις συνέπειες. Οι Ιερολοχίτες ειδοποιήθηκαν να είναι έτοιμοι: Στο πρώτο σήμα που θα τους έδινε, έπρεπε να πέσουν όλοι στη θάλασσα, για να μη βρεθούν μέσα στα πλεούμενά τους όταν θ' ανατινάζονταν απ' τις τορπίλλες. Και το υποβρύχιο ολοένα πλησίαζε. Ο υπεύθυνος ήταν έτοιμος πια να δώσει την εντολή να ριχτούν όλοι οι άντρες του στο νερό...

Άξαφνα όμως τα μάτια έλαμψαν χαρούμενα. Το σκάφος άρχισε να μεταδίδει το συμμαχικό σήμα. Ζητωκραυγές ακούστηκαν από παντού, φωνές και τραγούδια. Από τη στιγμή εκείνη και ώσπου να φτάσουν στη Σάμο, δεν σημειώθηκε κανένα άλλο δυσάρεστο επεισόδιο. Όταν έφτασαν στο νησί, τους υποδέχτηκαν συγκινημένοι ο Χρ. Τσιγάντες, οι άλλοι αξιωματικοί του Ιερού Λόχου, οι Άγγλοι και πλήθος νησιωτών. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμεναν πια να τους ξαναδούν. Τους είχαν για πάντα χαμένους. Κι' ενώ η χαρά βασίλευε στην ψυχή όλων, οι Γερμανοί κατέστρωναν τα πιο σκοτεινά τους σχέδια για να καταλάβουν τη Σάμο.

Γιάννης Β. Ιωαννίδης

Και με αυτό το άρθρο, ολοκληρώνουμε τ' αφιερώματα για την επέτειο των 75 χρόνων από την ίδρυση του Ιερού Λόχου Μέσης Ανατολής. Η ιστορική μνήμη πρέπει να παραμένει ζωντανή.

* ΓΕΣ/ΔΙΣ "Ο Ελληνικός Στρατός στη Μέση Ανατολή (1941-1945) Ελ Αλαμέιν-Ρίμινι Αιγαίο. σελ. 155 έως 157

Εκδήλωση για τον «ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ» στο Πολεμικό Μουσείο

O κύκλος της σειράς προγραμματισμένων εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση των 75 χρόνων από την ίδρυση του «ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ», που περιέλαβε, μεταξύ άλλων, την πραγματοποίηση του Στρατιωτικού Τριάθλου με τίτλο «Μαραθώνιος Άθλος – ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ» και το Μνημόσυνο Υπέρ Πεσόντων Ιερολοχιτών στο Μνημείο ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ στο Πεδίο του Άρεως, θα ολοκληρωθεί με εκδήλωση ιστορικού περιεχομένου στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 17:30. Η εκδήλωση θα περιλάβει, μεταξύ άλλων:

- Έκθεση φωτογραφικού και μουσειακού υλικού.

- Πρώτη Προβολή Ντοκιμαντέρ με θέμα: «ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ – Ιστορία ενός Θρύλου».

- Βράβευση των εν ζωή Ιερολοχιτών.

- Βράβευση Εθνοφυλάκων.

Πηγή: ΓΕΣ

Ο "βρώμικος Νίκος"

Η είσοδος στον στίβο εμποδίων των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων Nasty Nick. (Πηγή φωτογραφίας)

"Nasty Nick"!(Βρώμικος Νίκος) Έτσι ονομάζουν τον στίβο εμποδίων τους (έναν από αυτούς) οι Αμερικανοί πρασινοσκούφηδες .

Σύμφωνα με την ιστορία τους, το όνομα το πήρε από έναν υπολοχαγό τους, τον Τζέιμς Νίκολας "Νικ" Ρόουε (James Nickolas "Nick" Rowe), o οποίος κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο Βιετνάμ, συνελήφθη από τους Βιετκόνγκ και παρέμεινε αιχμάλωτος επί 5 χρόνια πριν δραπετεύσει και σωθεί τελικά λίγο πριν τον εκτελέσουν.

Ήταν αυτός που στη συνέχεια ίδρυσε και το γνωστό σχολείο τους  Επιβίωσης-Διαφυγής SERE, (Survival, Evasion, Resistance and Escape)

Nasty Nick (Πηγή φωτογραφίας)

Ο στίβος αυτός που βρίσκεται στο στρατόπεδο Μακάλ (Camp Mackall) στην πολιτεία της Β. Καρολίνας, θεωρείται ο πιο δύσκολος στίβος εμποδίων του αμερικανικού στρατού με μήκος περίπου 2 χιλιόμετρα όπου οι εκπαιδευόμενοι πρέπει να διέλθουν από 20 δύσκολα εμπόδια. 

Eμπόδια αυτοπεποίθησης και εθισμού στο ύψος και σε κλειστούς, σκοτεινούς υπόγειους χώρους. Απαιτούν πολύ καλή φυσική κατάσταση και κυρίως δυνατά χέρια, αφού σχεδόν στο σύνολό τους χρειάζεται κάποιος ν' αναρριχηθεί. Γι' αυτό και  δίνουν μεγάλη έμφαση στη γύμναση του άνω μέρους του κορμού.

Τεχνική διέλευσης υπάρχει, αλλά πάντα αφήνουν τους εκπαιδευόμενους να βρίσκουν τον δικό τους καλύτερο τρόπο διέλευσης. Ο Nasty Nick είναι το "ιερό μέρος" των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων και εκεί διοργανώνονται πολλές αθλητικές δραστηριότητες και αγώνες.

Nasty Nick (Πηγή)

Αξιοσημείωτο είναι ότι πέραν του κράνους προστασίας, που φέρεται από τους εκπαιδευόμενους, κανένα άλλο μέτρο ασφαλείας δεν υπάρχει όπως δίκτυα ή στρώματα κλπ, γύρω από το κάθε εμπόδιο αναρρίχησης. Μόνο πριονίδι, που κατά τα λεγόμενα των "παλαιών", ελάχιστα προστατεύει, ίσως από τους πολύ άσχημους τραυματισμούς. 

Αλλά ας προσέξουμε κάτι. Ένας στίβος εμποδίων ή μάχης πρέπει να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Και ο σκοπός είναι, η βελτίωση της φυσικής κατάστασης, η αύξηση της αυτοπεποίθησης, η δημιουργία  αγωνιστικού πνεύματος και γενικά η απόκτηση μαχητικής ικανότητας. Και αυτό φαίνεται να το έχουν πετύχει εκεί!

Όσους στίβους εμποδίων και αν έχουμε, αν δεν τους χρησιμοποιούμε κατάλληλα, είναι σαν μην υπάρχουν!

Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί χαρακτηριστικά στιγμιότυπα διέλευσης.

Ανιχνευτής

70 Χρόνια Ειδικές Δυνάμεις

Από τον Αύγουστο του 1945, ενώ ήταν επικείμενη η διάλυση του Ιερού Λόχου Μέσης Ανατολής, ο τότε Συνταγματάρχης Ιππικού και Ιερολοχίτης Ανδρέας Καλλίνσκης υπέβαλε στο ΓΕΣ, πρόταση διατήρησης ενός μικρού πυρήνα εμπειροπόλεμου προσωπικού, με σκοπό να δημιουργηθεί σε δεύτερο χρόνο, μια "Δύναμη Καταδρομών" της οποίας χαρακτηριστικό γνώρισμα θα ήταν ο συνδυασμός των δυνατοτήτων που παρουσίασε στις επιχειρήσεις του Αιγαίου ο Ιερός Λόχος, όπως και οι Βρετανοί SAS και SBS, δηλαδή εκτέλεση καταδρομικών ενεργειών από ξηρά, θάλασσα και αέρα. Εκείνη τη χρονιά, ενώ όλοι στην στρατιωτική ιεραρχία συμφώνησαν ως προς την ιδέα, δεν προχώρησαν στην υλοποίηση.

Το 1946, όταν άρχισαν οι αντάρτες του "Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας" (ΔΣΕ)  (όπως μετεξελίχθηκε τότε ο ΕΛΑΣ ) να προσβάλουν στην ύπαιθρο χώρα με μεγάλη ευκολία και επιτυχία τις δυνάμεις ασφαλείας και του στρατού της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας και να τις κατανικούν, όλοι κατάλαβαν ότι κάτι διαφορετικό έπρεπε να γίνει! Έπρεπε με κάθε τρόπο να επιτευχθεί η ασφάλεια και να κερδηθεί η εμπιστοσύνη του ταλαιπωρημένου άμαχου πληθυσμού που, πριν προλάβει ν' ανασάνει από το τέλος της γερμανικής κατοχής, άρχισε να σφίγγεται και να πληγώνεται ξανά, από τον χειρότερο αδελφοκτόνο πόλεμο.

Οι αντάρτες στελεχώνονταν και με έμπειρους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, που ανήκαν παλιότερα στον ελληνικό στρατό, με πλούσια πολεμική δράση! Ξεκίνησαν με τον τρόπο που ήξεραν, σαν αντάρτες, με πολλά και ταυτόχρονα κτυπήματα του συμβατικού νεοσύστατου  και "άψητου" εθνικού στρατού, αλλά και της χωροφυλακής. Κέρδιζαν σχεδόν παντού!

Τότε ο Σχης Καλλίνσκης, που υπηρετούσε στο ΓΕΣ, στη Διεύθυνση Πεζικού, το καλοκαίρι του 1946, υπέβαλε ξανά νέα πρόταση οργάνωσης ανεξάρτητων Λόχων Ορεινών Καταδρομών, (ΛΟΚ) ώστε κατάλληλα εκπαιδευμένοι, να μπορούν  να ενεργούν με τις ανταρτικές μεθόδους και να προσβάλουν τους αντάρτες όπου τους βρίσκουν. Ο σκοπός της συγκρότησής τους ήταν να πετύχουν τρία πράγματα:

• Να ακολουθούν από κοντά τους αντάρτες και να συλλέγουν πληροφορίες
• Να τους προσβάλουν αιφνιδιαστικά και να τους αφαιρέσουν την πρωτοβουλία κίνησης
• Να δημιουργήσουν αίσθημα ασφάλειας στον πληθυσμό

Έτσι τον Δεκέμβριο του 1946, εκδόθηκε η διαταγή του ΓΕΣ που καθόριζε τη συγκρότηση των πρώτων 40 ανεξάρτητων Λόχων Ορεινών Καταδρομών, που έμειναν στην ιστορία γνωστοί σαν ΛΟΚ! Αυτοί κατανεμήθηκαν στις περιοχές ευθύνης των τότε Σωμάτων Στρατού όπως παρακάτω:

• Α' ΣΣ οι 1ος έως 10ος ΛΟΚ
• Β' ΣΣ οι 11ος έως 25ος ΛΟΚ
• Γ' ΣΣ οι 26ος έως 40ος ΛΟΚ

Η αλήθεια είναι ότι αν και η πρόθεση ήταν καλή, η πολύ λίγη εκπαίδευση (μόνο ενός μηνός) σε αντικείμενα Καταδρομών δεν ήταν αρκετή για να τους μετατρέψει σε αποτελεσματικούς μαχητές! Επίσης δεν έγινε σωστή επιλογή προσωπικού και κυρίως στελεχών, που θα έπρεπε να προέρχονται οπωσδήποτε από αυτούς που πολέμησαν στη Μ. Ανατολή και ειδικότερα από τον Ιερό Λόχο! Και το κυριότερο, τέθηκαν υπό την διοίκηση σχηματισμών ή και μονάδων, των οποίων οι διοικητές και οι επιτελείς, είχαν άγνοια της τακτικής χρησιμοποιήσης τέτοιων τμημάτων, με αποτέλεσμα να τους χρησιμοποιούν σε στατικές αποστολές ασφαλείας και φρούρησης.

Δυστυχώς τ' αποτελέσματα των προσπαθειών δεν ήταν τ' αναμενόμενα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ο Καλλίνσκης τότε, τον Μάρτιο του 1947, πρότεινε τον ανασχηματισμό των Δυνάμεων Καταδρομών, με άμεση εποπτεία τους από το ΓΕΣ, μέσω μιας νέας Υποδιεύθυνσης Μονάδων Ορεινών Καταδρομών, ΥΜΟΚ, όπως την ονόμασαν, που θα ήταν ενσωματωμένη στη Διεύθυνση Πεζικού. Οι ανεξάρτητοι ΛΟΚ θα διαλύονταν, πλην τεσσάρων, των 32, 36, 39 και 40 ΛΟΚ που είχαν καλά αποτελέσματα στην περιοχή επιχειρήσεων του Γ' ΣΣ. Τελικά σ' αυτούς συμπεριλήφθηκε και ο 14 ΛΟΚ.

Δημιουργήθηκαν οι πρώτες Μοίρες Καταδρομών, των οποίων την διεύθυνση είχε η ΥΜΟΚ με πρώτο διευθυντή τον Συνταγματάρχη Καλλίνσκη. Η ΥΜΟΚ, ήταν υπεύθυνη για την επιλογή προσωπικού και συγκρότηση μονάδων, για τις κατευθύνσεις εκπαιδεύσεως και για την εκπόνηση οδηγιών επί της ορθής τακτικής χρησιμοποίησης των ΛΟΚ.

Οι πρώτοι 20 νέοι ΛΟΚ, συγκροτήθηκαν τον Μάρτιο του 1947 μετά από αυστηρή επιλογή και εκπαιδεύθηκαν στο Χαϊδάρι (μετέπειτα ΚΕΒΟΠ) με μέριμνα των παλαιών Ιερολοχιτών και την υποστήριξη Βρετανών συμμάχων SAS. Από τον Απρίλιο του 1947, άρχισε να λειτουργεί το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μονάδων καταδρομών (ΚΕΜΚ) στη Βουλιαγμένη, από το οποίο πέρασαν όλοι οι Καταδρομείς που τοποθετήθηκαν στις Μοίρες ΚΔ κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το έμβλημά τους, ήταν παρόμοιο με αυτό που έφεραν οι Βρετανοί κομάντος κατά τον 2ο ΠΠ, δηλαδή άγκυρα, με ένα τόμιγκαν και πτέρυγες αλεξιπτωτιστού, για να υποδηλώνουν τις επιχειρήσεις που μπορούν ν' αναλαμβάνουν, από αέρα, θάλασσα και ξηρά.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την συγκρότηση των Δυνάμεων Καταδρομών και την εξέλιξη των Ειδικών Δυνάμεων του Σ.Ξ., όπως είναι σήμερα, μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα της Διεύθυνσης Ειδικών Δυνάμεων του ΓΕΣ.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι οι πρώτες μονάδες , οι Μοίρες Καταδρομών, ιδρύθηκαν τελικά το 1947. Αυτή τη χρονιά, συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυση των πρώτων αυτών μονάδων.

Παράλληλα έκλεισαν και τα 75 χρόνια από ιδρύσεως του Ιερού Λόχου, για την επέτειο του οποίου το ΓΕΣ, μέσω της 13ης ΔΕΕ, έχει οργανώσει ποικίλες δραστηριότητες. Στις 22 Νοεμβρίου 2017, κλείνουν οι εκδηλώσεις με ομιλία του στρατηγού Κόρκα στο Πολεμικό Μουσείο και την προβολή ενός νέου ντοκιμαντέρ με την ιστορία του.

Για τα 70 χρόνια κάτι ετοιμάζει η ΔΕΔ, που πιστεύω ότι θα ανακοινωθεί σε λίγες ημέρες. Το 2017, εκτός από έτος της εφεδρείας, μπορεί χωρίς λάθος να χαρακτηρισθεί και έτος των Ειδικών Δυνάμεων.

Ανιχνευτής

Άγημα Ελλήνων του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων – 8η Μαραθώνια Λαμπαδηδρομία

Κυριάκου Κόκκινου

Δικηγόρου-Αντιπροέδρου Συνδέσμου 

Ελλήνων Βατραχανθρώπων-Προέδρου

Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

H Μαραθώνια Λαμπαδηδρομία του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων , το πρώτο Σάββατο κάθε Οκτωβρίου, αποτελεί πλέον ένα θεσμό, που ήδη διανύει το 8ο έτος, μια ετήσια ευκαιρία να τρέξουμε μαζί, ομαδικά κι όχι ανταγωνιστικά, αθλούμενοι σε αυτό που λείπει στον Ελληνισμό, στην ΕΝΟΤΗΤΑ , αναζητώντας τις αξίες, που ενέπνευσαν τους μαχητές της Μάχης του Μαραθώνα, σε έναν τιτάνιο αγώνα αυτοθυσίας!

Η μοναδική 8η Μαραθώνια Λαμπαδηδρομία του ΑΓΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων, στις 7 Οκτωβρίου 2017, τα είχε όλα: Ήλιο στην αρχή, καταρρακτώδη βροχή στη μέση, μια πανέμορφη νύχτα στη συνέχεια, μία καταπληκτική ομάδα βατραχανθρώπων του ΣΕΒ, καταδρομέων των ομάδων ΚΕΑΠ και ΟΔΕΥΩ, εθελοντές, δρομείς, νέους , ώριμους, αλλά και παλιούς και πολύπειρους μαραθωνοδρόμους, ένα 16χρονο , έναν Ισλανδό, που μας είδε και ενώθηκε μαζί μας από το Καλλιμάρμαρο ως το Μαραθώνα και μια κατακόκκινη ομάδα εθελοντών – Σαμαρειτών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού με τον φίλο εκπαιδευτή τους, που αποτέλεσαν τους φύλακες της διαδρομής, μαζί με τους αστυνομικούς της τροχαίας Αττικής, που μας τίμησαν με τη συνοδεία τους.

Το Μουσείο Μαραθώνιου Δρόμου στο Μαραθώνα με τους φιλόξενους εκπροσώπους του Δήμου, αποτέλεσε για άλλη μία φορά ιδανική κατάληξη ενός δρόμου, στον οποίο μαζί αναζητήσαμε και πάλι μυστικές απαντήσεις, βαθιά κρυμμένες μέσα μας και στην ιστορία των Ελλήνων, που εξηγούν χωρίς λόγια το δρόμο της επιτυχίας στην αιώνια ανθρώπινη πάλη για ελευθερία και ευτυχία.

Αποτελεί μία εμπειρία , που όλοι πρέπει να ζήσετε είτε ως δρομείς, ακόμη και για μέρος της διαδρομής, είτε ως εθελοντές συνοδοί είτε για ζήσετε τη γιορτή στο τέλος του Μαραθωνίου, στο καταπληκτικό Μουσείο Μαραθώνιου Δρόμου.

Γιατί ο Μουσολίνι επιτέθηκε στην Ελλάδα;

Ιστορικό αφιέρωμα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Γράφει ο Αντγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

«Ἡ τελική νίκη θὰ εἶναι μὲ τὸ μέρος μας. Γιατί οἱ Γερμανοί δὲν θὰ νικήσουν. Δὲν μποροῦν νὰ νικήσουν. Ὑπάρχουν πολλά ἐμπόδια».

 Ἀπόσπασμα απὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Ι. Μεταξᾶ πρὸς τούς ἀρχισυντάκτες καὶ ἐκδότες τῶν Ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων τὴν 30η Οκτ. 1940.

Την 03:30 της 28ης Οκτ. 1940, η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο κατά της πατρίδος μας. Την 05:30 τα ιταλικά στρατεύματα επετέθησαν κατά των ελληνικών δυνάμεων κατά μήκος της Ελληνοαλβανικής μεθορίου, σηματοδοτώντας την έναρξη ενός εξάμηνου πολέμου, που τερματίσθηκε με την παράδοση της Ελλάδος (23 Απρ. 1941), μετά την επίθεση και της Γερμανίας. 

Οι Ιταλικές Επιδιώξεις 

Τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ιταλία, παρότι συνδεόταν με συνθήκη συμμαχίας με την Γερμανία και την Αυστροουγγαρία, συντάχθηκε με την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, γιατί είχε εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Αυστρίας (Ίστρια-Τρέντο) και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Σμύρνη, Αλεξανδρέττα). Η κύρια επιδίωξη του Μουσολίνι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο έλεγχος της Μεσογείου την οποία θεωρούσε θάλασσά του (Mare Nostrum).(1) 

Το 1940 οι αντίπαλοί του στην Μεσόγειο ήταν η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία, οι οποίες είχαν εγγυηθεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος (13 Απρ. 1939), μετά την κατάληψη της Αλβανίας από την Ιταλία. 

Η Είσοδος της Ιταλίας στον Πόλεμο 

Από την εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπ. 1939 μέχρι την 10η Μαΐου του 1940, που η Γερμανία εισέβαλε στην Γαλλία, ο Μουσολίνι τηρούσε στάση αναμονής. Δεν πίστευε στην ολοκληρωτική ήττα των Αγγλο-γάλλων, ήθελε την αυτοκρατορία του, αλλά την ήθελε εκ του ασφαλούς. Η Ιταλία εισήλθε στον πόλεμο την 10η Ιουνίου 1940, λίγες ημέρες πριν την κατάρρευσή της Γαλλίας. Την 17η Ιουνίου στο Μόναχο ο Ντούτσε διατύπωσε στον Χίτλερ τις ιταλικές διεκδικήσεις, Νίκαια, Κορσική, Τυνησία, Τζιμπουτί. Η συνάντηση του Μονάχου υπήρξε μια οδυνηρή έκπληξη για τον Ιταλό δικτάτορα. Ο Χίτλερ υπολόγιζε τους νικημένους Γάλλους περισσότερο από τους «νικητές» Ιταλούς. Μετά από αυτή την απογοήτευση, ο Ντούτσε αγωνιούσε μήπως η Αγγλία ζητήσει συνθηκολόγηση, χωρίς να έχει προλάβει να καταλάβει κάποια χώρα, για να την χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό αντάλλαγμα.

Ο Μπενίτο Μουσολίνι

Ο Μπενίτο Μουσολίνι. 

Από τον Αύγουστο του 1940 ο ιταλικός στρατός προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Αιγύπτου και της Ελλάδος. Ο στρατάρχης Ροδόλφο Γκρατσιάνι επικεφαλής 200.000 ανδρών θα επιτίθετο κατά της Αιγύπτου, ενώ ο στρατηγός Βισκόντι Πράσκα με 100.000 άνδρες κατά της Ελλάδος. 

Ο Χίτλερ δεν είχε αντίρρηση για την επίθεση κατά της Αιγύπτου, αλλά δεν ήθελε εμπλοκή στα Βαλκάνια, φοβούμενος την δημιουργία δευτέρου μετώπου, όπως συνέβη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν επιθυμούσε επίσης, να επιτεθεί η «ισχυρή» Ιταλία εναντίον της μικρής Ελλάδος πριν τις αμερικανικές εκλογές. 

Ο Μουσολίνι ήθελε να παρουσιάσει τις δικές του στρατιωτικές επιτυχίες στον ισχυρό σύμμαχο του, που είχε καταλάβει όλη την Ευρώπη. Τον Αύγουστο του 1940, ο Ιταλός δικτάτορας κατάλαβε την Βρετανική Σομαλία, εισέβαλε στην Αίγυπτο και άρχισε να βομβαρδίζει την Μάλτα. Η κατάληψη της Ελλάδος θα σφράγιζε την κυριαρχία του στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Ιταλός δικτάτορας υπολόγιζε ότι: 

α. Σύντομα θα υπογράφονταν η συνθήκη ειρήνης. 

β. Ο Γκρατσιάνι θα καταλάμβανε την Αίγυπτο. 

γ. Η Μάλτα θα περιέρχονταν στην Ιταλία. 

δ. Ο ιταλικός στρατός θα νικούσε τον ελληνικό. 

Έσφαλλε σε όλα. 

Ο Ιωάννης Μεταξάς

Ο Ιωάννης Μεταξάς

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Ιωάννης Μεταξάς εκτός από έμπειρος στρατιωτικός, είχε την ικανότητα να αξιολογεί ορθώς την διεθνή κατάσταση. Φρόντισε επίσης για την προς πόλεμο προπαρασκευή της χώρας. (2)

Έκανε μυστική επιστράτευση και ενίσχυσε επιλεκτικά τους παραμεθορίους σχηματι- σμούς, διότι δεν ήθελε να προκαλέσει αύξηση των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία. Η απόφασή του να πολεμήσει συντασσόμενος με το Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρξε αποτέλεσμα της εκτιμήσεως του, ότι όποιος ελέγχει τις θάλασσες στο τέλος θα νικήσει, αλλά και των εδαφικών παραχωρήσεων που ζητούσε η Γερμανία για την προσχώρηση της Ελλάδος στην «Νέα Τάξη» πραγμάτων.(3) 

Το φθινόπωρο του 1940 η γενική αίσθηση ήταν ότι η Γερμανία ήταν ο μεγάλος νικητής. Η μάχη της Αγγλίας βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, ενώ ο Χίτλερ ετοιμαζόταν για την κατάληψη των Βρετανικών νήσων. Τα τέλη Σεπτεμβρίου ο Τσώρτσιλ κέρδισε την πρώτη του νίκη, υποχρεώνοντας τον Χίτλερ να αλλάξει τα σχέδια του. Ο Μεταξάς έγραψε στο ημερολόγιο του ότι μετά από αυτό ο Χίτλερ θα στραφεί κατά της Ρωσίας και κατά των Βαλκανίων.(4)

Θεωρούσε βεβαία την είσοδο των ΗΠΑ στο πόλεμο και πίστευε ότι η Γερμανία στο τέλος θα υπέκυπτε.

Η Απόφαση

Την 7η Οκτωβρίου 1940 ο Χίτλερ απέστειλε στρατεύματα στην Ρουμανία χωρίς να το γνωστοποιήσει στον Μουσολίνι, συνεγγυητή των νέων ρουμανικών συνόρων. Σύμφωνα με τον Τσιάνο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Μουσολίνι έξαλλος δήλωσε: «Θα τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα, από τις εφημερίδες θα πληροφορηθεί ότι κατέλαβα την Ελλάδα». 

Έλληνας στρατιώτης του 1940.

Την 15η Οκτωβρίου. 1940(5) οριστικοποίησε την απόφαση του ότι η επίθεση κατά της χώρας μας, πρέπει να εκτοξευθεί μέχρι το τέλος του μηνός. Θεώρησε την Ελλάδα ένα εύκολο στόχο και έκανε εσφαλμένες εκτιμήσεις παραγνωρίζοντας τους βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν μία στρατιωτική επιχείρηση. Το ορεινό του εδάφους σε συνδυασμό με τις φθινοπωρινές βροχοπτώσεις δυσκόλευαν όλες τις μετακινήσεις των στρατευμάτων και τις αεροπορικές επιχειρήσεις.

Ο αρχηγός των ιταλικού στρατού στρατάρχης Πιέτρο Μπαντόλιο θεωρούσε ότι δεν είχε γίνει η απαιτούμενη προπαρασκευή και πρότεινε την αναβολή της επιθέσεως έως την άνοιξη. Δεν είχε το σθένος όμως να εμείνει στις απόψεις του και υπέκυψε στα ατεκμηρίωτα επιχειρήματα του υπουργού εξωτερικών, γαμπρού του Μουσολίνι Κόμη Γκαλεάτσο Τσιάνο(6) και εμπνευστού της επιχειρήσεως ότι: 

α. Ο ελληνικός στρατός ήταν απροπαρασκεύαστος και άνευ ηθικού. 

β. Οι αλβανικής καταγωγής μουσουλμάνοι κάτοικοι της Ηπείρου (Τσάμηδες της Θεσπρωτίας) θα εξεγερθούν. 

γ. Η Βουλγαρία θα επιτεθεί κατά της χώρας μας. 

δ. Έλληνες αξιωματούχοι έχουν εξαγορασθεί και θα προτείνουν την απο-δοχή των ιταλικών αξιώσεων. 

Ο ελληνικός λαός ωστόσο είχε αποφασίσει να αγωνισθεί μέχρις εσχάτων, συντασσόμενος με το «ΟΧΙ» του Ιωάννου Μεταξά. 

Σημειώσεις

(1) Η έκφραση σημαίνει στα λατινικά η «η θάλασσα μας», με την οποία ονόμαζαν οι Ρωμαίοι την Μεσόγειο Θάλασσας, γιατί περικλειόταν από εδάφη της αυτοκρατορίας του. 

(2) Από το 1922 έως το 1940 διετέθησαν για την Εθνική Άμυνα 21 δισ. δραχμές, από τα οποία τα 16 κατά το διάστημα από 1935 έως την έκρηξη του πολέμου. 

(3) Η Γερμανία για να συνταχθούμε μαζί της, ζήτησε την παραχώρηση της Θράκης και της Αν. Μακεδονίας στην Βουλγαρία και των Ιονίων Νήσων και μέρους της Ηπείρου στην Ιταλία. 

(4) Εγγραφή στο ημερολόγιο του της 28ης Μαρτίου 1940. 

(5) Η απόφαση της 15ης Οκτ. 1940 αιφνιδίασε την στρατιωτική ηγεσία, διότι την προηγουμένη είχε δώσει εντολή η επιχείρηση να αρχίσει μετά τρίμηνο με 20 μεραρχίες αντί των 10 που υπήρχαν στην Αλβανία. 

(6) Για τις εντολές του Τσιάνο προς τον Πράσκα δεν είχε ενημερωθεί το Γενικό Επιτελείο Στρατού της Ιταλίας 

Βιβλιογραφία 

1. Heinz A. Richter, Η Ιταλογερμανική Επίθεση εναντίον της Ελλάδος , Αθήνα 1998, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Β.Ε.Ε. 

2. Ιωάννης Μεταξάς, Το Προσωπικό του Ημερολόγιο, Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Β.Ε.Ε, Αθήνα 1962. 

3. ΓΕΣ/ΔΙΣ, Αίτια και Αφορμαί του Ελληνο-ιταλικού Πολέμου, Εκδόσεις Διευθύν-σεως Ιστορίας Στρατού, Αθήνα 1959

Η εξάρτυση του αλεξιπτωτιστή

Η νέα εξάρτυση ABN-TAP που προορίζεται για τους Αμερικανούς αλεξιπτωτιστές. Προσέξτε την χειρολαβή του εφεδρικού αλεξιπτώτου (Πηγή φωτογραφίας)

Όσο εξελίσσεται η τεχνολογία στον τομέα των υλικών ειδικών επιχειρήσεων, με νέου τύπου στολές, οπλισμό και λοιπά υλικά, κάποιες βασικές αρχές αρχίζουν να ..παραμελούνται, όπως είναι η απλότητα και η πρακτικότητα στη χρήση τους.

Την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία, γίνεται μεγάλη προσπάθεια για την αναμόρφωση και εξέλιξη των ατομικών ειδών και της εξαρτύσεως του μαχητού. Όπως έχουμε όμως πει και στο παρελθόν, πάντα όλα γίνονται με γνώμονα την εξυπηρέτηση του μαχητού σε προβλήματα που αντιμετωπίζει επί του πεδίου. 

Δοκιμή προσαρμογής εξάρτυσης και αλεξιπτώτου Τ-11, από εκπαιδευόμενο προσωπικό  στο σχολείο προκεχωρημένης εκπαίδευσης αλεξιπτωτιστού στο Φορτ Μπραγκ  (Πηγή φωτογραφίας)

Αλλιώς αντιμετωπίζονται οι ανάγκες του πυροβολητή, από αυτές του  τεθωρακισμένου, ή  του απλού πεζού και βέβαια αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι ανάγκες του προσωπικού των ειδικών δυνάμεων. Η αποστολή πάντα προσδιορίζει τις ανάγκες, ακόμη και στην περίπτωση της "απλής" και "ταπεινής" εξάρτυσης, όπως ίσως σκέπτονται κάποιοι που θεωρούν το θέμα και το αντικείμενο υποδεέστερο! Όχι δεν είναι υποδεέστερο κάτι, όταν έχει να κάνει με την καθημερινή απόδοση του μαχητή!

Στον τομέα λοιπόν των εξαρτύσεων έχουμε δει πολλά και θαυμαστά κατασκευάσματα, για να φτάσουμε πάλι από την ...αρχή! Ο αμερικανικός στρατός διαπίστωσε ότι οι σύγχρονες εξαρτύσεις με συνδυασμό αλεξίσφαιρου γιλέκου, δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τους αλεξιπτωτιστές, ειδικά όταν πρόκειται να εκτελέσουν άλμα, γιατί δεν προσαρμόζονται σωστά σε σχέση με το εφεδρικό αλεξίπτωτο Τ-11. 

Εικόνα από το τεχνικό εγχειρίδιο εκπαίδευσης αλεξιπτωτιστού ΣΙ TC 3-21.220,  σελ. 12-16, όπου φαίνεται καθαρά η προσαρμογή της παλαιού τύπου εξάρτυσης Μ71. Έτος έκδοσης, το 2013

Έτσι επινόησαν ή μάλλον γύρισαν λίγο πίσω και επανέφεραν τον τύπο εξαρτύσεως με τους ιμάντες, παρόμοιους με αυτούς της Μ71 (ΝΑΤΟ) ή LBE (Load Bearing System), όπως συνηθιζόταν να αποκαλούν το αμερικανικό σύστημα ALICE (All purpose Light weight Individual Caring Equipment).

Με αυτό τον τρόπο, οι ιμάντες επιμηκύνονται και οι θήκες των γεμιστήρων κατεβαίνουν λίγο πιο κάτω από το εφεδρικό, όπως βλέπετε στη πρώτη φωτογραφία. Ο στόχος είναι να προσγειώνεται ο αλεξιπτωτιστής με τον φόρτο του νύκτα, φορώντας την εξάρτυσή του και έτοιμος για μάχη.

Δεν έχει καθιερωθεί ακόμη, αλλά η τροποποιημένη εξάρτυση, ABN-TAP (Airborne Tactical Assault Panel) βρίσκεται στο στάδιο των δοκιμών, από το Κέντρο Ερευνών του στρατού των ΗΠΑ στο Natick.

Τώρα εμείς, ξέρετε, (όσοι έχετε γίνει αλεξιπτωτιστές) πώς χειριζόμαστε την εξάρτυση και πώς την συσκευάζουμε για άλμα!

Ανιχνευτής

Ο Ελληνικός Ιερός Λόχος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Γράφει ο Αντγος ε.α.Ιωάννης Κρασσάς

«Παιδιά μὲ ἀτσάλινα χέρια, μὲ θάρρος γεμάτα ψυχή,
στά χέρια μας εἶναι ἡ δόξα, τῆς πατρῖδος μας καί ἡ τιμή». 

Αντγος ε.α Ἀνδρέας Ἔρσελμαν, Ἡ πρώτη στροφή τοῦ ὕμνου τοῦ Ἰεροῦ Λόχου.

Το έμβλημα του Ιερού Λόχου.

Την 6η Σεπτ. 1942, συγκροτήθηκε στην Παλαιστίνη ο «Λόχος Επίλεκτων Αθάνατων», δυνάμεως 143 ανδρών, υπό τον επίλαρχο Αντώνιο Στεφανάκη, αποτελούμενος εξολοκλήρου από Έλληνες εθελοντές αξιωματικούς και υπαξιωματικούς από το στρατό, το ναυτικό, την αεροπορία, τη χωροφυλακή και πρωτοετείς ευέλπιδες. Την 15η Σεπτ., ο συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες,[1] απότακτος του βενιζελικού κινήματος της 1ης Μαρτίου 1935, ανέλαβε την διοίκηση του. Τον μετονόμασε σε «Ιερό Λόχο(Ι.Λ)», και καθιέρωσε ιδιαίτερο έμβλημα επί του οποίου αναγραφόταν η φράση «Ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς».[2] Ο Τσιγάντες έθεσε ως σκοπό να τον μετατρέψει σε μονάδα καταδρομικών επιχειρήσεων στα πρότυπα της βρετανικής Ειδικής Αεροπορικής Υπηρεσίας(Special Air service(SAS)», την οποίαν ίδρυσε ο συνταγματάρχης Νταίβηντ Στέρλινγκ(David Stirling). Εμπέδωσε αυστηρή πειθαρχία στην νεοσυσταθείσα μονάδα, αποβάλλοντας τους πολιτικολογούντας και τους μη υπακούοντας στην ιεραρχία. 

Το Βάπτισμα του Πυρός 

Τμήμα του ΙΛ σε αποστολή στην έρημο, 

με ειδικά εξοπλισμένα οχήματα ¼ τον.

Την 10η Μαρτίου ο ΙΛ τέθηκε υπό τας διαταγάς του Γάλλου στρατηγού Φίλιπ Λεκλέρκ (Phillipe Leclerc) ο οποίος διοικούσε τη Φάλαγγα των Ελευθέρων Γάλλων και έλαβε το βάπτισμα του πυρός στις μάχες για τη διάσπαση της γερμανικής γραμμής αμύνης Μάρεθ(Mareth) στην Νότια Τυνησία. 

Στην συνέχεια ο ΙΛ τέθηκε υπό διοίκηση της 2ας Νεοζηλανδικής Μεραρχίας υπό τον υποστράτηγο Μπέρναρντ Φράυμπεργκ (Bernard Freymberg)[3] και συμμετείχε στην μάχη του Ουαντί Ακάριτ(Wedi Akarit). Ο ΙΛ στις μάχες αυτές θρήνησε τους πρώτους νεκρούς. 

Από τον Μάιο έως τον Οκτ. του 1943, ο ΙΛ αναδιοργανώθηκε, το προσωπικό εκπαιδεύτηκε στην χρήση αλεξίπτωτων, ενώ η δύναμη του αυξήθηκε στους 327. Την 30η και 31η Οκτ, μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, μεταφέρθηκε από αέρος[4] και θαλάσσης στην νήσο Σάμο, στο πλαίσιο του σχεδίου «Έπαθλον», που αποσκοπούσε στην απελευθέρωση των Δωδεκανήσων και της Σάμου. Την 19η Νοεμ. αποσύρθηκε από το νησί μετά την κατάληψη της Λέρου από τις γερμανικές δυνάμεις. 

Οι Καταδρομείς του Αιγαίου 

Τον Ιαν. του 1944, μετά την απόφαση των Συμμάχων να μην αποβιβαστούν στην Ελλάδα, αποφασίσθηκε η εκτέλεση καταδρομικών ενεργειών στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους από τον ΙΛ και την βρετανική Ταξιαρχία Ειδικών Αποστολών. Η ελληνική μονάδα ανέλαβε τα νησιά βορείως της Σάμου και της Ικαρίας, ενώ οι Βρετανοί τα Δωδεκάνησα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη. Η αποστολή της αφορούσε στην καταστροφή κέντρων επικοινωνιών, αποθηκών καυσίμων και πυρομαχικών και κάθε στόχου που θα αδυνάτιζε την άμυνα των Γερμανών. Ο ΙΛ συγκροτήθηκε σε 3 λόχους καταδρομών υπό τους Αντισυνταγματάρχες Ανδρέα Καλλίνσκη, Τρύφωνα Τριανταφυλλάκο και τον Ταγματάρχη Παύλο Δημόπουλο. Άνδρες του ΙΛ κατέστρεψαν στόχους στη Λέσβο, Χίο, Ψαρά, Σάμο και τη Σύμη.

Η Απελευθέρωσις 

Η υπογραφή παραδόσεως των Δωδεκανήσων στους Συμμάχους.

 Πρώτος δεξιά ο συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες

Τον Σεπτ. του 1944 η δύναμη του ΙΛ αυξήθηκε στους 1084 άνδρες, μετονομάσθηκε σε «Ιερό Σύνταγμα», και οργανώθηκε σε δύο ισοδύναμες επιχειρησιακές μονάδες, την Β και την C. Την 14η Οκτ. άνδρες της μονάδος C έτυχαν θερμής υποδοχής από τους κατοίκους των Αθηνών κατά την απελευθέρωση της πόλεως από τα στρατεύματα κατοχής. 

Από τον Αυγ. του 1944 οι γερμανικές δυνάμεις άρχισαν αν αποσύρονται από τα νησιά, οπότε άρχισαν οι επιχειρήσεις απελευθερώσεως των νησιών μας. 

Μετά την απελευθέρωση της Ηπειρωτικής Ελλάδος μέχρι τον Μάιο του 1945 ο ΙΛ πραγματοποίησε 33 καταδρομικές επιχειρήσεις και 207 περιπολίες, συμβάλλοντας σημαντικά στην απελευθέρωση των νήσων και στην ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα. Οι καταδρομικές επιχειρήσεις κατά των γερμανικών δυνάμεων που είχαν παραμείνει στις νήσους Νίσυρο, Τήνο, Μύκονο, Ρόδο, Λήμνο και Αλιμιά υπήρξαν απόλυτα επιτυχείς.

Άξιοι της Πατρίδος

Την 7η Αυγ. 1945, σε μία απέριττη τελετή εις το Πεδίον του Άρεως ο Αντιβασιλέας Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός παρασημοφόρησε τη σημαία του ΙΛ με το «Ταξιάρχη Αριστείου Ανδρείας» και τον «Πολεμικό Σταυρό Α΄ Τάξεως». Οι συνολικές απώλειες του ανήλθαν σε 25 νεκρούς, 56 τραυματίες, 3 αγνοούμενους και 29 αιχμαλώτους. Την ίδια ημέρα διαλύθηκε, ενώ πολλοί από τους άνδρες του συμμετείχαν στην δημιουργία των Λόχων Ορεινών Καταδρομών, οι οποίοι μετεξελίχθηκαν στις σύγχρονες Ελληνικές Ειδικές δυνάμεις. Οι άνδρες του ΙΛ είναι άξιοι της ευγνωμοσύνης του έθνους, διότι η αντίληψη του καθήκοντος προς την πατρίδα τους οδήγησε να καταταγούν σε μία μονάδα με ιδιαίτερες απαιτήσεις και να συμμετάσχουν σε αποστολές υψηλού κινδύνου. Ο Ιερός Λόχος συνέβαλε ουσιαστικά στην απελευθέρωση των νησιών μας και τίμησε τα ελληνικά όπλα. Τα μνημεία των πεσόντων ιερολοχιτών στα νησιά του Αιγαίου, αποτελούν αδιάσειστους ιδιοκτησιακούς τίτλους της Ελλάδος, έναντι των τουρκικών αξιώσεων. 

Σημειώσεις

---

(1) Χ. Τσιγάντες (Τούλτσεα Ρουμανίας 1897-Λονδίνο 1970). Αποφοίτησε από την στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1916. Συμμετείχε στο κίνημα της εθνικής αμύνης το 1916, πολέμησε στο μακεδονικό μέτωπο τον Α΄ΠΠ, συμμετείχε στην εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919 και στην Μικρασιατική Εκστρατεία(1919-1920). Καταδικάσθηκε σε ισόβια και καθαιρέθηκε από τον βαθμό του, λόγω της συμμετοχής στο κίνημα της 1ης Μαρτίου του 1935. Το 1942 του δόθηκε χάρις και επανήλθε στο στράτευμα με το βαθμό του συνταγματάρχου. 

(2) «Ἤ τὰν ἤ ἐπὶ τᾶς (να επιστρέψεις με την ασπίδα, δηλαδή νικητής, άλλως να σε φέρουν επί τής ασπίδος νεκρό ἤ τραυματία)» Η προτροπή των Σπαρτιατισσών προς τούς υιούς τους, όταν έφευγαν για την μάχη. 

(3) Β. Φράυμπεργκ(1899-1963), Νεοζηλανδός στρατηγός, ήρωας των δύο παγκοσμίων πολέμων, διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην μάχη της Κρήτης. Στον Α΄ΠΠ του απονεμήθηκε ο Σταυρός της Βικτώριας. Διετέλεσε 7ος κυβερνήτης της Νέας Ζηλανδίας(1946-1952).

(4) Από τους 200 που έπεσαν με αλεξίπτωτα 21 τραυματίσθηκαν, εκ των οποίων οι 5 σοβαρά.

Βιβλιογραφία 

α. Ο Ελληνικός Στρατός στην Μέση Ανατολή, ΓΕΣ/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αθήνα 1995.
β. Αντγος ε.α Χρήστος Φωτόπουλος, Ο Υποστράτηγος Χριστόδουλος Τσιγάντες, Αθήνα 2002

6 Ημέρες

Η ιστορία της ειδικής επιχείρησης Nimrod για την ανακατάληψη της πρεσβείας του Ιράν στο Λονδίνο. Ελπίζω, όσοι δεν το έχετε δει, να μπορέσετε να απολαύσετε το φιλμ.

Ανιχνευτής

"ΠΥΡΣΟΣ"

Ήταν το κωδικό όνομα των τελευταίων επιχειρήσεων που διεξήγαγε ο Εθνικός Ελληνικός  Στρατός, κατά του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου τον Αύγουστο του 1949. Ήταν η τελευταία πράξη ενός ακόμη ελληνικού δράματος! Έλληνες εναντίον Ελλήνων! Αποκαλούσαν  ένας τον άλλο με απαξιωτικές εκφράσεις. Εκφράσεις που δυστυχώς χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα! Σφάζονταν μεταξύ τους, συναγωνιζόμενοι σε αγριότητα. Ποιος φταίει; Με τι κίνητρα: Γιατί καλλιεργήθηκε τόσο μίσος; Γιατί σκότωνε ο αδελφός τον αδελφό; 

Ερωτήματα βασανιστικά, άλλα απαντημένα και άλλα όχι. Άλλα παθήματα έγιναν μάθημα και άλλα όχι! Το τελευταίο, πρέπει να μας προβληματίσει πολύ! Τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν διέψευσαν φρούδες ελπίδες κάποιων, αλλοίωσαν ή άλλαξαν ιδέες, πρώην εχθροί έγιναν φίλοι και πρώην φίλοι εχθροί! Τι σημασία έχει πια ποιος φταίει πιο πολύ ή πιο λίγο; Το αποτέλεσμα της διχόνοιας στο τέλος ήταν ζημιογόνο και αποκαρδιωτικό.

Το "πληρώνουμε" μέχρι σήμερα! Οι νεότερες γενιές που ήδη έχουν αρχίσει και διαβάζουν την ιστορία, δεν θα συγχωρήσουν τις γενιές εκείνης της εποχής, για το τρομακτικό λάθος της διχόνοιας! Ενώ παράλληλα, με οξύμωρο σχήμα, τις θαυμάζουν για την γενναιότητα που έδειξαν στην αντίστασή τους, απέναντι στους κατακτητές! Ναι, 3 ήταν στην Κατοχή, οι κατακτητές! Ιταλοί, Γερμανοί και Βούλγαροι! Οι πιο φοβεροί όμως αντίπαλοι ήταν οι ίδιοι οι Έλληνες, ή καλύτερα ο εαυτός τους, όπως αποδείχθηκε στον εμφύλιο σπαραγμό! 

Μπορεί να φαίνονται πολύ μακρινά όλα, να δείχνουμε στους παλιούς εχθρούς μας μακροθυμία και μεγαλοψυχία τώρα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία! Επαληθεύτηκε με τον πιο θλιβερό και αυτοκαταστροφικό τρόπο, για μια ακόμη φορά  η ρήση: " Έλληνες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι! Έλληνες διχασμένοι, πάντα χαμένοι".

Τρεις επιχειρήσεις "ΠΥΡΣΟΣ" έγιναν τότε, που κράτησαν όλο τον Αύγουστο του 1949: 

•  "ΠΥΡΣΟΣ Α'" αποτέλεσε παραπλανητική ενέργεια προς το Γράμμο.
•  "ΠΥΡΣΟΣ Β'" ήταν επιθετικές επιχειρήσεις του Β' Σώματος Στρατού για οριστική εκκαθάριση του αντίπαλου από το Βίτσι.
•  "ΠΥΡΣΟΣ Γ'", επιθετικές επιχειρήσεις του Α' Σώματος Στρατού για οριστική εκκαθάριση του Γράμμου.

Στην ουσία ήταν μία ευρείας κλίμακας εκκαθαριστική επιχείρηση στους δύο ορεινούς όγκους του Γράμμου και του Βίτσι ή Βέρνου όρους, όπως επίσης λέγεται το δεύτερο, σήμερα. Ήταν μία περίπτωση "εγκλωβισμού". Από τις πρώτες, σε  μεταπολεμικό ανταρτοπόλεμο.

Στις 2 τελευταίες επιχειρήσεις, έλαβε μέρος το σύνολο των μονάδων Καταδρομών, υπό την ηγεσία του αείμνηστου ιδρυτού και διοικητού της Διοίκησης Δυνάμεων Καταδρομών,  Στρατηγού Ανδρέα Καλλίνσκη. Η Διοίκηση, με την κωδική ονομασία "ΙΙΙ Μεραρχία Πεζικού" περιλάμβανε την Ιη Ταξιαρχία Καταδρομών, (Α', Β' ΜΚ) με την κωδική ονομασία "78 Ταξιαρχία Πεζικού" και την ΙΙη Ταξιαρχία Καταδρομών, ( Γ', Δ', Ε' ΜΚ) με την κωδική ονομασία "79 Ταξιαρχία Πεζικού". 

Λόγοι μυστικότητας και αιφνιδιασμού του αντίπαλου, επέβαλαν τις κωδικές ονομασίες. Η ΙΙΙη Μεραρχία, (πρόγονος της ΙΙΙης ΜΕΔ) είχε υπό διοίκηση το 480 Τάγμα Διαβιβάσεων Καταδρομών, που  οργανώθηκε τον Μάρτιο του '49, με πυρήνα τον πρώην 48 Λόχο Διαβιβάσεων  και ένα Χειρουργείο Εκστρατείας. Όλες οι μονάδες της, είχαν εξοπλισθεί και εκπαιδευτεί στον σύγχρονο, για εκείνη την εποχή, αμερικανικό οπλισμό, με ατομικό τυφέκιο το ημιαυτόματο Μ1.

Η Α' Μοίρα Καταδρομών, έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις με τον συνθηματικό τίτλο "635 Τάγμα Πεζικού". Έχουμε  αναφερθεί γενικά για  τις επιχειρήσεις σε προηγούμενο άρθρο. Εδώ, θα σταθώ σε μία από τις αποστολές, αυτής της Μοίρας,  κατά την διάρκεια της επιχείρησης "ΠΥΡΣΟΣ Β'" στο Βίτσι, που είναι σήμερα, ένας καλός τουριστικός, αλλά και ορειβατικός προορισμός.

Ήταν νύκτα της 9 Αυγούστου 1949 όταν άρχισε να κινείται η Μοίρα για την εκτέλεση της αποστολής της: 

"   1. Περίσφιγξις κατά την νύκτα της 10/11.8.1949 δια Διλοχίας εκ Ν. και Ν.Α. του υψώματος ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ (ΜΠΑΡΟ), προς εξασφάλισιν ανενόχλητου διεισδύσεως των Β', Γ' και Δ' Μοιρών Καταδρομών.

      2. Προσβολή άμα τη έω της 11ης Αυγούστου και κατάληψις του υψώματος ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ τη βοηθεία αρμάτων μάχης.

   3. Μετά την κατάληψιν του ως άνω υψώματος, προώθησις Τριλοχίας προς κατάληψιν των υψωμάτων ΜΠΟΥΦΑΡΙ και ΚΛΟΤΣΙΚΑ ΠΑΔΕΝΑ.

      4. Διάβασις του ποταμού ΑΛΙΑΚΜΟΝΟΣ δια Διλοχίας και εγκατάστασις επί των υψωμάτων 1087 και 1137.

       5. Κίνησις εν συνεχεία προς ύψωμα ΒΑΡΜΠΑ"

Γερή αποστολή, με πολλές απαιτήσεις και πολλές ενδεχόμενες καταστάσεις. Ήταν ένα "μείγμα" αποστολών Πεζικού, αλλά και καταδρομικών ενεργειών. Εκείνη την περίοδο, οι Μοίρες αποτελούνταν από 5 Λόχους Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) και ένα Λόχο Βάσεως. Ο Λόχος Βάσεως συμπεριλάμβανε διμοιρία όλμων, διμοιρία πολυβόλων και διμοιρία μηχανικού, με το σκεπτικό να διαθέτει ομάδες στους ΛΟΚ και να τους ενισχύει σε ισχύ πυρός.

Όλη την ημέρα της 10 Αυγούστου, παρέμειναν οι Καταδρομείς της Α' Μοίρας, κρυμμένοι κοντά στο χωριό Μαυρόκαμπος.(Δείτε το χάρτη) Δεν ήταν οι μόνοι. Υπήρχαν και άλλες Μοίρες εκεί, με ανάλογες αποστολές. Δηλαδή, νυκτερινές διεισδύσεις και αιφνιδιαστικές καταλήψεις εδαφών τακτικής σημασίας. Το βράδυ αργά,  οι λόχοι της Α'ΜΚ, άρχισαν να κινούνται σύμφωνα με το σχέδιο, για το ύψωμα  του Προφήτη Ηλία. Παρά τα μέτρα μυστικότητας που πήραν, έγιναν αντιληπτοί και στις 3 τα ξημερώματα, δέχθηκαν επίθεση από τους αντάρτες, η οποία όμως αποκρούσθηκε με επιτυχία.

Το πρωί στις 9, τ' άρματα μάχης που είχε σχεδιασθεί να έλθουν, δεν είχαν φανεί. Έτσι διατάχθηκε να επιτεθεί η μονάδα μόνη της για την κατάληψη του υψώματος. Η μάχη εξελίχθηκε και μετά από μισή ώρα το ύψωμα είχε "πέσει" στα χέρια των ΛΟΚ.  Οι μάχες συνεχίστηκαν  στις 11 και στις 12 Αυγούστου και ήταν σκληρές, με τον αντίπαλο ν' αμύνεται με πείσμα και αποφασιστικότητα. Οι Μοίρες βοηθούσαν και υποστήριζαν η μία την άλλη.

Έφτασε η 13η Αυγούστου 1949, που βρήκε την Α' Μοίρα να έχει εγκαταστήσει προγεφύρωμα δυτικά του ποταμού Μπελίτσα, παραποτάμου του Αλιάκμονα. Στις 2 το βράδυ, ξεκίνησαν οι Καταδρομείς για την κατάληψη του υψώματος 1134-ΒΑΡΜΠΑΣ. Η κίνηση έγινε αντιληπτή! Ο αντίπαλος αντέδρασε δυναμικά με προσβολές από περιπόλους και στη συνέχεια, με καλά επισημασμένες βολές πυροβολικού.

Ο διοικητής της Μοίρας, ζήτησε άμεση υποστήριξη πυρών υποστηρίξεως, αλλά δεν δόθηκε! Ίσως λάθος συντονισμός; Ό,τι πιο επίφοβο! Σε τέτοιες περιπτώσεις ο συντονισμός πυρών υποστηρίξεως είναι καταλυτικός. Την κρίσιμη στιγμή, διέταξε την σύμπτυξη της Διλοχίας που είχε προωθηθεί, στις αρχικές θέσεις εξορμήσεως. Ο εχθρός όμως προφανώς είχε ήδη αντιληφθεί με παρατηρητές του ή περιπόλους του, τις ακριβείς θέσεις των τμημάτων της μονάδας και άρχισε να βομβαρδίζει με το πυροβολικό του και τους όλμους του. Εκεί σκοτώθηκε ο διοικητής, ο Ταγματάρχης Σέεμαν Καίσαρ! Σας λέει κάτι τ' όνομα; Είναι το όνομα του, που δόθηκε στο στρατόπεδο που βρίσκεται η Σχολή Αλεξιπτωτιστών. στον Ασπρόπυργο.  Μαζί του σκοτώθηκαν ένας Λοχαγός του  επιτελείου του και Καταδρομείς που τον συνόδευαν.

Προσέξτε τώρα και κάτι άλλο. Παράλληλα με την Α' Μοίρα και στα δεξιά της, μπροστά από το ύψωμα 1078, βρισκόταν ένα Τάγμα Πεζικού, το οποίο, πιεζόμενο από τα έντονα πυρά και τις αντενέργειες των ανταρτών, συμπτύχθηκε! Τότε όλα τα εχθρικά πυρά, συγκεντρώθηκαν μαζικά πλέον, στις θέσεις της Μοίρας, ενώ το δεξί πλευρό της, έμεινε τελείως ακάλυπτο.

Ο διοικητής χάθηκε, αλλά η μονάδα δεν έμεινε "ακέφαλη". Ο αμέσως αρχαιότερος ανέλαβε την διοίκηση και αντιλαμβανόμενος τον μεγάλο κίνδυνο σοβαρών απωλειών, διέταξε την σύμπτυξη της Μοίρας σε ασφαλέστερη τοποθεσία, ενώ κατόπιν εντολής της Ιης Ταξιαρχίας, η Β' Μοίρα, με διοικητή τον τότε Ταγματάρχη Δημήτρη Οπρόπουλο, έφτασε εσπευσμένα και κάλυψε το δεξί κενό. Τι μπορεί να έγινε για το μπέρδεμα αυτό; Εκτιμώ ότι ένας συνδυασμός κακών πληροφοριών περί του αντιπάλου που είχε κάνει καλή προετοιμασία και ελλιπούς συντονισμού με τους φίλιους, προκάλεσε την καθήλωση της μονάδας.

Η 15 Αυγούστου 1949, βρήκε τη Μοίρα με απώλειες, στο ύψωμα ΚΛΟΤΣΙΚΑ ΠΑΔΕΝΑ με αποστολή την ασφάλεια της περιοχής του χωριού Βατοχώρι και την εξερεύνηση του πεδίου της μάχης.  Περισσότερο ήταν χρόνος ανασυγκρότησης και αναδιοργάνωσης, μετά τις έντονες στιγμές του πεδίου της μάχης. Τη ΒΑΡΜΠΑ την ανέβηκε άλλη Μοίρα! Οι επιχειρήσεις δεν είχαν τελειώσει! Στις 16 Αυγούστου οι Λοκατζήδες φορτώθηκαν στ' αυτοκίνητα και ξεκίνησαν για τον νέο τους προορισμό. Τον Γράμμο! Για την επιχείρηση "ΠΥΡΣΟΣ Γ'"

Αυτά, είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι από όσα έγιναν τότε. Ανιχνεύοντας, βρήκα από τα υπέροχα αρχεία της ΕΡΤ, μία σειρά  των 5 ντοκιμαντέρ, με τον τίτλο "Βίοι Παράλληλοι του Εμφυλίου", στα οποία μιλάνε "πρωταγωνιστές" εκείνων των επιχειρήσεων. Με ψύχραιμη πια σκέψη, εξιστορούν τα όσα έζησαν και τα σχολιάζουν. Αξίζει να τα δείτε ή να τα θυμηθείτε, όσοι παλιότεροι τα έχετε δει. Θα σας παραπέμψω μόνο στο 6ο, που αφορά στην περίοδο για την οποία συζητάμε. Πιέστε: Αρχεία ΕΡΤ .

Ανιχνευτής

Πηγή: "Η Ιστορία των Δυνάμεων Καταδρομών"/ ΓΕΣ