Η Περίπολος Ζαχαράκη

Bρήκα πριν από καιρό στο διαδίκτυο, ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό άρθρο που αφορά σε μια περίπολο του Ιερού Λόχου, την περίπολο Ζαχαράκη, όπως ονομάζεται από το όνομα του επικεφαλής περιπολάρχη και στο βιβλίο του μακαρίτη Ιερολοχίτη Στρατηγού Μανέτα, με τον τίτλο "ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ 1942-1945".

Η περίπολος αυτή, έδρασε στη Λέρο, το χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι Βρετανοί κατέλαβαν κατόπιν συνθηκολόγησης με τις τοπικές ιταλικές δυνάμεις ασφαλείας νησιά του Αιγαίου, όπως Σάμο, Λέρο και Κω, για να τα χάσουν μετά από μικρό χρονικό διάστημα, στις επιχειρήσεις ανακατάληψης των Γερμανών.  Στη Λέρο οι Γερμανοί έδρασαν Οκτώβριο με Νοέμβριο του 1943.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον και διαχρονικά επίκαιρο για  τους Έλληνες στρατιωτικούς και όχι μόνο θα έλεγα, το θέμα  των ειδικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αφού διεξήχθησαν σ' αυτό το ιδιόμορφο θέατρο επιχειρήσεων που απασχολεί τη χώρα μας μέχρι σήμερα. Ήδη σε προηγούμενα άρθρα, παρουσιάσθηκε η μάχη της Λέρου και η μάχη της Κω. Ειδικότερα για τη μάχη της Λέρου, μπορείτε να βρείτε και άλλα στοιχεία, στον σύνδεσμο "LEROS"

Δυστυχώς δεν έχουμε και τόσο καλούς γείτονες στη γειτονιά μας, όπως έχουν οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Βέλγοι, αλλά και οι Γερμανοί πλέον, και όλοι αυτοί που απορούν γιατί ξοδεύουμε τόσα πολλά χρήματα για την άμυνά μας, ενώ ταυτόχρονα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, όμοια με αυτή του έμπορου τοκογλύφου, αφού αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε το πολεμικό τους υλικό, προς όφελος των πολεμικών τους βιομηχανιών!

Έτσι οι επιχειρήσεις στο Αιγαίο παραμένουν για τους Έλληνες αντικείμενο προσεκτικής μελέτης και σχεδίασης, όπως ακριβώς πράττουν και οι γείτονες από την άλλη πλευρά. Εμείς κοιτάμε να κρατήσουμε το βιός μας και εκείνοι κοιτάνε τι θ΄αρπάξουν, από τ' αφύλακτα!

Αλλά ας γυρίσουμε πίσω για να δούμε τι έκαναν οι Ιερολοχίτες της περιπόλου Ζαχαράκη τότε. Η περιγραφή που αναδημοσιεύω είναι  γραμμένη σαφώς απο στρατιωτικό και ταυτόχρονα ιστορικό ερευνητή, ο οποίος με γλαφυρό και παραστατικό ύφος, αφήνει μία ευχάριστη αίσθηση εθνικής ανάτασης στον Έλληνα  αναγνώστη.

Προσέξτε τον τρόπο χρησιμοποίησης των ειδικών δυνάμεων τότε και το αποτέλεσμα στο τέλος!

Αρχικά σχεδίαζα να σας παραπέμψω στην ιστοσελίδα του συγγραφέα, αλλά δυστυχώς διαπίστωσα αργότερα  ότι την είχε αποσύρει. Έτσι αναγκαστικά, αναδημοσιεύω όλο το άρθρο του, γιατί πιστεύω ότι αξίζει πολύ να διαβασθεί από όλους όσους δεν το είχαν προσέξει μέχρι τώρα. Συγκρατώ σαν πηγή όμως και διατηρώ τον σύνδεσμό του στο διαδίκτυο, όπως ακριβώς το βρήκα, για λόγους δεοντολογίας.

Στο τέλος, δείτε και ένα μικρό ιστορικό βίντεο για τη μάχη της Λέρου.

Ανιχνευτής

Η θρυλική και πολύνεκρη μάχη της Λέρου έγινε στις 12-16 Νοεμβρίου του 1943. 

Είχε προηγηθεί από τις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η εγκατάλειψη της Ιταλίας του Άξονα και η προσχώρηση στους συμμάχους παρασύροντας και τις φρουρές των Δωδεκανήσων. Συνέπεια ήταν η επέμβαση των Γερμανών. Η μεγάλη αεροναυτική βάση τω Ιταλών στα Δωδεκάνησα ήταν ο δεύτερος στόχος του γερμανικού εκστρατευτικού σώματος μετά την Κω, ενώ είχε προηγηθεί από νωρίς η κατάληψη της Ρόδου. Την Λέρο υπερασπιζόταν η αγγλική 234 ταξιαρχία και η ιταλική φρουρά.

Η σκληρή μάχη έληξε με την κατάληψη του νησιού και την εξουδετέρωση όλης της ιταλικής κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα. Στην όλη επιχείρηση έλαβε μέρος και ολιγάριθμη ομάδα Ιερολοχιτών, η γνωστή περίπολος Ζαχαράκη το χρονικό της οποίας με συντομία θα περιγράψουμε.

Οι Άγγλοι στην όλη τους προσπάθεια να πατήσουν πόδι στα Δωδεκάνησα μικρές μόνο δυνάμεις διέθεταν και φυσικό θα ήταν να χρησιμοποιηθούν και οι όχι ευκαταφρόνητες Ελληνικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής που πλην του Ιερού Λόχου αποτελούνταν από δυο αξιόμαχες ταξιαρχίες έτοιμες να πολεμήσουν στα πατρώα εδάφη των νησιών μιας και θεωρούνταν ότι αποτελούν τμήμα της Πατρίδας μας. Δεν έγινε έτσι, κάτι που ίσως θα άλλαζε τον ρουν της ιστορίας στη περιοχή. Και τούτο διότι όλοι τότε οι εμπλεκόμενοι καθόλου δεν έβλεπαν με καλό μάτι την Ελληνική παρουσία εκεί για τους δικούς τους λόγους.

Οι Άγγλοι καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου επεδίωκαν τον προσεταιρισμό της Τουρκίας που σθεναρά τηρούσε ουδέτερη στάση. Πρόσφεραν σαν δέλεαρ τα Δωδεκάνησα και έτσι απέφυγαν να εμπλέξουν Ελληνικές δυνάμεις μιας και οι Τούρκοι θα εγκατέλειπαν αμέσως τις διαπραγματεύσεις. Οι ίδιοι οι Άγγλοι έχοντας σας μελλοντικό στόχο να κληρονομήσουν την ιταλική κυριαρχία στα Δωδεκάνησα μετατρέποντας τα σε προτεκτοράτο, θα δυσκολευόντουσαν αν συμμετείχαν Ελληνικές δυνάμεις όσο και αν τις είχαν ανάγκη.

Οι Ιταλοί με την μεταστροφή τους, διαβλέποντας στη συνέχιση της κυριαρχίας τους έβλεπαν σαν πραγματικό εχθρό την Ελλάδα. Απαίτησαν σαν πρωταρχικό όρο όποιας συμφωνίας με τους Άγγλους την μη εμπλοκή Ελληνικών δυνάμεων. Ούτε ζωγραφιστές ήθελαν να τις δούνε.

Οι Άγγλοι όμως τόσο από ανάγκη δυνάμεων ιδιαίτερα ειδικά εκπαιδευμένων, όσο και για την επαφή με τον Ελληνικό πληθυσμό, βρήκαν την χρυσή τομή με την εμπλοκή μόνο τον Ιερό Λόχο με έδρα όμως της διπλανής Σάμου που δεν ανήκε στα Δωδεκάνησα. Έτσι ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι Ιταλοί θα μπορούσαν να πουν κάτι εναντίον. Σε τούτο βέβαια συνετέλεσε και η σθεναρή πίεση του διοικητή του Ιερού Λόχου συνταγματάρχη Θρασύβουλου Τσιγάντε, ενός αξιωματικού σεβαστού και απαραίτητου στην συμμαχία.

Όταν οι Άγγλοι αποβιβάσθηκαν στην Λέρο, έγιναν δεκτοί από τους Λεριούς μαζικά με ενθουσιασμό σαν απελευθερωτές. Έχοντας συγκεχυμένες γνώσεις για την εθνικότητα του νησιού η αγγλική διοίκηση διαπίστωσε με έκπληξη την πλήρη Ελληνικότητα του νησιού. Οι Λεριοί όταν διαπίστωσαν ότι δεν ήλθαν μαζί τους και Έλληνες στρατιωτικοί απογοητεύτηκαν και διαμαρτυρήθηκαν εντόνως. Ο τότε Άγγλος τοπικός διοικητής ταξίαρχος Τίνλευ έχοντας ανάγκη την τοπική υποστήριξη των κατοίκων και παρ’ όλες τις ιταλικές αντιρρήσεις, εισηγήθηκε αρμοδίως και το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής. Έτσι στάλθηκε συμβολικά ομάδα 6 Ιερολοχιτών υπό τον υπολοχαγό Ζαχαράκη Μανώλη και μέλη τους ανθυπολοχαγούς Μπίσια και Δημητριάδη τον ενωμοτάρχη Μίχο, τον λοχία Αδάμ και τον στρατιώτη Μουρμούρη.

Η περίπολος έφθασε στη Λέρο από την Χάιφα μέσω της Κύπρου στις αρχές Σεπτεμβρίου. Στη Λεμεσό έζησαν σκηνές ανεπανάληπτης εθνικής έξαρσης των Κυπρίων να συναγωνίζονται να γνωρίσουν Έλληνες μαχητές, διότι και αυτοί πρώτη φορά έβλεπαν Έλληνες μαχητές. Αμέσως μετά η ομάδα έφθασε με καΐκι απέναντι από την Κω στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσό). Εκεί συνάντησαν τον αντιπλοίαρχο Τούμπα, κυβερνήτη του σακατεμένου αν και αξιόμαχου Α/Τ ΑΔΡΙΑΣ, που είχε προσαράξει προσωρινά εκεί έχοντας χάσει την πλώρη του από γερμανική θαλάσσια νάρκη. Ο τραυματισμένος κυβερνήτης εν μέσω εθνικής εξάρσεως τους διηγήθηκε σεμνά το ιστορικό του επεισοδίου. Όπως είναι γνωστό ο ΑΔΡΙΑΣ αν και μισός μπόρεσε και επέστρεψε στην ναυτική βάση της Αλεξάνδρειας.

Στη Λέρο έγιναν αντικείμενα λατρείας και το νέο της αφίξεως διαδόθηκε αστραπιαία στο νησί. Ήταν, όπως και στη Κύπρο, οι πρώτοι Έλληνες στρατιωτικοί που πατούσαν το πόδι τους εκεί. Η Λέρος πνίγεται στη γαλανόλευκη, τα πλήθη ξεχύνονται στους δρόμους, η εθνική συγκίνηση δονεί τις ψυχές των Ελλήνων. 

Η περίπολος τίθεται υπό τις διαταγές του αγγλικού αποσπάσματος κομάντοςLRDG και εγκαθίσταται στην οικία Κανάρη στο Καμαράκι της Αγ. Μαρίνας. Σύνδεσμος τους ο Ροδίτης ανθυπολοχαγός Στέφανος Καζούλης. 

Για μεγάλο χρονικό διάστημα το νησί βομβαρδιζόταν σκληρά από γερμανικούς αεροπορικούς σχηματισμούς προετοιμάζοντας την επικείμενη εισβολή. 

Μέσα στους καπνούς και τις εκρήξεις η περίπολος κατέλυσε και ετοιμάσθηκε για τις μελλοντικές αποστολές της.

Στο δεκαήμερο πριν την γερμανική εισβολή, η αγγλική διοίκηση της Λέρου λόγω των επιτυχιών τους στα συμμαχικά πλοία, υποψιάσθηκε ότι τα εχθρικά αεροσκάφη καθοδηγούνται από κατασκόπους με ασυρμάτους από κοντινά νησιά και μικρονήσια όπου βρίσκονταν Ιταλοί φασίστες. Απέστειλε λοιπόν μια μεικτή ελληνοβρετανική περίπολο για έλεγχο. Θα τους μετέφερε το μικρό ψαροκάικο «Ελενίτσα» ενός Συμιακού γερο-καπετάνιου.

Έγιναν δεκάδες νυκτερινές καταδρομές και έλεγχοι νησιών ιδιαίτερα όπου υπήρχαν καραμπινιέροι και σε συνεργασία με τους ντόπιους. Μερικές από αυτές σε μέρη ήταν και διασκεδαστικές, διότι υποχρέωναν τους σαστισμένους ιταλούς να παρατάσσονται κορδωμένοι και να επιθεωρούνται από τον επικεφαλής Έλληνα αξιωματικό της περιπόλου φορώντας τις καλές φανταχτερές στολές τους πλήρεις κορδελών και λοφίων. Έβγαζαν το άχτι τους, αν και τρία χρόνια μετά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο δεν είχε διευκρινιστεί αν ήμασταν σε πόλεμο ή είμαστε σύμμαχοι.

Σε απόμερα ειδυλλιακά αγκυροβόλια δέχτηκαν την φιλοξενία των φτωχών ψαράδων με ατέλειωτες συζητήσεις για τα εθνικά και τα όσια και την απόλαυση θεσπέσιων κακαβιών με τη συνοδεία κρασιού, των έκπληκτων Άγγλων να μη λένε όχι στις κρασοκατανύξεις. Μικρές στιγμές αλησμόνητης χαλάρωσης στο μέσο του πολέμου.

Η αποστολή τελείωσε την 11η του μηνός και ξεκίνησαν την επιστροφή. Το «Ελενίτσα» έπλευσε προς την είσοδο στον κόλπο Άλιντα, όταν διατάχθηκε να μη πλησιάσει διότι οι πολυάριθμες ιταλικές πυροβολαρχίες της Λέρου είχαν διαταγή να βάλουν εναντίον οποιοδήποτε πλησίαζε. Ένδειξη επικείμενης γερμανικής εισβολής. Έδεσαν σε ένα κοντινό ξερονήσι σε αναμονή νεωτέρων διαταγών.

Το βράδυ το σκάφος κλυδωνίστηκε από μακρινούς κυματισμούς που ερχόντουσαν με αυξανόμενη ένταση από πέλαγος από την μεριά της Καλύμνου. Η γερμανική αποβατική αρμάδα πλησίαζε. Νέο σήμα από τη Λέρο τους ενημέρωνε για την κατάσταση και τους άφηνε πρωτοβουλία ή να γυρίσουν ή να πάνε στη Σάμο στη βάση τους. Αποφάσισαν να γυρίσουν και μάλιστα να ξεκινήσουν γρήγορα για να προλάβουν να μπουν στο λιμάνι πριν τους Γερμανούς. Νωρίς το πρωί ,σκοτάδι ακόμη, ξεκίνησαν και ξαφνικά βρέθηκαν μεταξύ διασταυρούμενων τροχιοδεικτικών πυρών από δυο μεγάλες σκιές που έπλεαν παράλληλα. Ήταν δυο αντίπαλες τορπιλάκατοι που ναυμαχούσαν. Από τύχη τη γλίτωσαν, ώσπου αυτές χάθηκαν. Η μάχη άρχιζε.

Φούλαραν την μηχανή αλλά τους πρόλαβαν τα γερμανικά πολεμικά. Η τοσοδούλα «Ελενίτσα» με κριμένους τους Ιερολοχίτες, βρέθηκε να πλέει υπερήφανη μεταξύ θηριωδών αποβατικών και συνοδών πλοίων σε ένα μοναδικό θέαμα. Ούτε που τους έδωσαν σημασία. Το μικρό καΐκι σκαμπανέβαζε σαν τρελό στα απόνερα που προκαλούσαν οι προπέλες. Οι Ιερολοχίτες μας έμειναν προσεκτικά κρυμμένοι στο αμπάρι. Δυο τρεις με πολιτικά, κάνανε τους ναυτικούς και αναγκάσθηκαν να χαιρετούν.

 Οι πάνοπλοι Γερμανοί τους παρατηρούσαν χαμογελώντας αλλά και με κατανόηση και συμπάθεια που το ψαράδικο καρυδότσουφλο βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα εξαιτίας τους. Τελικά με το ξημέρωμα και μέσα στον χαλασμό κόσμου μπήκαν τελικά στα Άλιντα που ήταν πιο ήσυχα. Μπαίνοντας είδαν μια γαλλική φρεγάτα να βγαίνει από το λιμάνι με μουσικές και παράτες να ναυμαχήσει. Μπροστά στα μάτια τους μια ομοβροντία των γερμανικών πλοίων την βύθισε. Το θέαμα ήταν καταθλιπτικό. Έδεσαν το καΐκι κάπου απόμερα. Οι προβλήτες είχαν ήδη υποστεί βομβαρδισμό και είχαν ανατιναχτεί. Με κόπο αποβιβάστηκαν και με τη μικρή λαστιχένια βάρκα τους ξεφόρτωσαν τα υλικά τους εν μέσω πυρός και φωτιάς.

Ήδη η απόβαση άρχισε και στις δυο πλευρές του κόλπου εν μέσω πανδαιμόνιου κανονιοβολισμών των επάκτιων ιταλικών πυροβολαρχιών που σύντομα όμως σιώπησαν από την γερμανική αεροπορία. Αμέσως κίνησαν να βρουν τη μονάδα τους. Δεν πρόφτασαν να τακτοποιηθούν και διατάχθηκαν να ανέβουν στο ύψωμα Ράχη. Οι λόφοι αυτοί ήταν από τους πιθανούς χώρους ρίψεως αλεξιπτωτιστών με σκοπό να ενωθούν με τα προγεφυρώματα στον κόλπα των Αλίνδων. Τα δίκτυα κατασκοπίας στην Αθήνα ανέφεραν ότι ετοιμάζονταν σε μεγάλους αριθμούς στο Τατόι και ότι αναμένονταν κατά τις 2 η ώρα το μεσημέρι.

Η ομάδα τέθηκε υπό τη διοίκηση των κομάντο της LRDG τάχθηκε σε επίκαιρο μέρος και περίμενε θα έβαζαν κατά των αλεξιπτωτιστών όταν έπεφταν και θα ενεργούσαν γρήγορες αντεπιθέσεις πριν ακόμη μπορέσουν να αναδιοργανωθούν όταν θα προσγειωνόντουσαν.

Στις 13.45 άρχισε η πτώση 600 περίπου αλεξιπτωτιστών. Γέμισε ο ουρανός αλεξίπτωτα που θρόιζαν καθώς πλησίαζαν την γη. Άρχισε σφοδρό πυρ με ότι ο καθένας διέθετε. Πολλοί αλεξιπτωτιστές εξοντώθηκαν, άλλους τους πήρε ο αέρας αλλού και χάθηκαν. Αρκετοί όμως μέσα στον γενικό χαλασμό προσγειωνόντουσαν και καλυπτόντουσαν μόλις άγγιζαν το έδαφος. Ήταν εξαιρετικά ριψοκίνδυνοι και επέδειξαν πρωτοφανές θάρρος και επαγγελματισμό. Η αντεπίθεση των κομάντος ήταν σφοδρή με την Ελληνική ομάδα να πρωτοστατεί. Στα βράχια και τους σκίνους μπλέχθηκαν σε ένα λυσσαλέο αγώνα σώμα με σώμα. Έτρεχαν με αυταπάρνηση μέσα στη ζώνη ρίψεως σε ένα αγώνα σώμα μα σώμα. Ο Μίχος τραυματίζεται βαριά στο ώμο αλλά δεν παραδίνεται. Σέρνεται και κατορθώνει να φθάσει αργά στο βρετανικό νοσοκομείο σε μια στοά πυρομαχικών. Ο Ζαχαράκης παθαίνει διαμπερές τραύμα στο πόδι συνεχίζει όμως να μάχεται αφού το επιδένει πρόχειρα.

Η αντεπίθεση όμως αποτυγχάνει και οι υπεράριθμοι Γερμανοί σταθεροποιούνται στο αεροπρογεφύρωμά τους. Συλλαμβάνεται ο συνταγματάρχης διοικητής των ειδικών μονάδων μαχόμενος σαν απλός στρατιώτης.

Σε όλο το νησί οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις διαδέχονται η μια την άλλη και το αίμα ρέει ποτάμι.

Η μάχη όπως είναι γνωστό διήρκησε 4 ημέρες. Οι Ιερολοχίτες μας αναγκάζονται να πολεμούν σαν πεζικό, ένα ρόλο που είναι έξω από την εκπαίδευση και αποστολή τους σαν καταδρομείς. Σε σπίτια, σε χωράφια και μέσα σε ελαιώνες μάχονται ηρωικά και με αυταπάρνηση.

Τελικά ο αγώνας έκλεινε με την υποστήριξη της ισχυρής αεροπορίας τους προς το μέρος των εισβολέων. Η ταξιαρχία την τέταρτη ημέρα στις 16 του μηνός άρχισε να παραδίνεται και διατάχθηκε «παύσατε πυρ».

Ο διοικητής των κομάντος Ταγματάρχης Λόρδος Τζέλικο συγκεντρώνει όσους μπορούσε και διατάσσει την αυτοδιάλυση και την διαφυγή. Το βράδυ της 16 του μηνός η περίπολος μαζί με τους υπόλοιπους κομάντος διαφεύγει προς τα βόρεια του νησιού. Ο Τζέλικο είχε προνοητικά κρύψει σε ένα ερημικό ορμίσκο ένα καΐκι με το οποίο φεύγουν οι περισσότεροι. Τριάντα όμως περίπου περίσσευαν. Με οδηγούς τους Ιερολοχίτες ξεκινούν για το βορεινό Παρθένι ελπίζοντας ότι δεν θα είχε καταληφθεί και ίσως βρίσκανε κανένα πλεούμενο. Φθάνουν στον μικρό κόλπο και βρίσκουν ορμισμένη μια ιταλική τορπιλάκατο MAS. Απογοητεύονται διότι γνώριζαν ότι τα πληρώματα αυτών των πολεμικών ήταν φασίστες. Πλησιάζουν και με την απειλή των όπλων τους προτείνουν να φύγουν. Αρνήθηκαν, οπότε τους συλλαμβάνουν και τους αναγκάζουν σε απόπλου.

Στο πέλαγος συναντούν το καΐκι με τον Τζέλικο και μαζί φθάνουν στο νησάκι Αρκιοί όπου κρύβουν και παραλλάσουν τα σκάφη και κρύβονται όλη την ημέρα. Ευτυχώς δεν εντοπίσθηκαν από τα γερμανικά αεροσκάφη που στριφογύριζαν όλη την ώρα. Το μεσημέρι προσθαλασσώνονται κοντά τέσσερα γερμανικά αναγνωριστικά υδροπλάνα. Πολύ συνετά αν και ήταν ελκυστικός στόχος δεν επεμβαίνουν. Μετά από λίγη ώρα αυτά φεύγουν.

Την νύκτα αποπλέουν προς Τουρκία και μετ’ ολίγον συναντούν μεγάλη βρετανική νηοπομπή κινούμενη νότια στην οποία επιβιβάζονται. Μετέφερε αποχωρούντα στρατεύματα από την Σάμο προς Τουρκία. Μεταξύ τους και ο Ιερός Λόχος στον οποίο επανήλθαν. Μετά από μέρες σκληρού αγώνα παραδόθηκαν σε βαθύ ύπνο.

Το βράδυ της 17ης του μηνός όταν έπλεαν στο ύψος της Κω ο Τζέλικο διατάσσει τον Ζαχαράκη να εκτελέσει καταδρομή στο λιμάνι της Κω και να καταστρέψει μια αποθήκη καυσίμων αεροσκαφών και τέσσερα υδροπλάνα που κατά πληροφορίες ήταν προσθαλασσωμένα στο λιμάνι της. Ο υπολοχαγός αν και τραυματίας αποδέχεται και ετοιμάζεται. Ηγείται οκταμελούς ομάδος Βρετανών μεταξύ των οποίων δεινοί κολυμβητές και σαμποτέρ. Εφοδιάζονται με υλικά καταστροφής και ασύρματο.

 Με λαστιχένια βάρκα βγαίνουν στην απόκρημνη ακτή Χαβάρου στα νότια του όρους Δίκαιος όπου τους υποδέχεται ο ντόπιος νεαρός Διαμαντής Γιαννιός, ήδη συνεργάτης και συναγωνιστής του ανθυπολοχαγού Καζούλη που τον είχε στρατολογήσει εθελοντή στην αντίσταση. Του εξηγείται η αποστολή της ομάδος και τον στέλνουν στη πόλη να συλλέξει πληροφορίες για το λιμάνι και τις προσβάσεις προς τα υδροπλάνα και για την αποθήκη καυσίμων στη περιοχή του Σταδίου. Ο Γιαννιός φεύγει και μετά δυο νύκτες γυρίζει από τις αναγνωρίσεις στο βουνό. 

Η ομάδα ετοιμάζεται για την καταστροφή των στόχων οπότε διαπιστώνουν ότι τα υδροπλάνα έφυγαν. Την ίδια στιγμή παίρνουν σήμα από τη βάση με τον ασύρματο για ακύρωση της αποστολής, ίσως για την αποφυγή αντιποίνων στον άμαχο πληθυσμό και να περιοριστούν στη συλλογή πληροφοριών για τις θέσεις και τα ναρκοπέδια του εχθρού. Επιπλέον ζητήθηκαν πληροφορίες για στόχους στο αεροδρόμιο Αντιμάχειας, διότι επέκειτο βομβαρδισμός. Την αποστολή ανέλαβε ο Γιαννιός που κάνει λεπτομερείς αναγνωρίσεις στο αεροδρόμιο της Αντιμάχειας όπου με κίνδυνο της ζωής του εντοπίζει τρία κρυμμένα αεροπλάνα. Η πληροφορία μεταδίδεται και με τον βομβαρδισμό καταστρέφονται.

Είχαν περάσει ήδη εννέα ημέρες και η περίπολος επιστρέφει στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσό) με βάρκα που έφερε ο ανθυπολοχαγός Καζούλης. Μαζί της ακολουθεί και ο Γιαννιός σαν εθελοντής. Καταλήγουν στη Αλεξάνδρεια όπου ο νεαρός κατατάσσεται επισήμως στον Ιερό Λόχο. Θ’ ακολουθήσει μια λαμπρή πορεία στον αγώνα κατά των γερμανών στα Δωδεκάνησα.

Σημειώνεται ότι του Τζέλικο του είχε διαφύγει ότι ο Ζαχαράκης ήταν τραυματίας και το έφερε βαρέως επειδή τον είχε στείλει σε αποστολή στην κατάσταση αυτή. Ησύχασε μόνο όταν η ομάδα επέστρεψε σώα, απολογούμενος εν συνεχεία στον συνταγματάρχη Τσιγάντε.

Ο Ζαχαράκης θα συνεχίσει την δράση του και θα επισκεφθεί και άλλες φορές την Κω σε αποστολές.

Αυτή είναι η περιπετειώδης ιστορία της περιπόλου του μετέπειτα Υποστρατήγου Ζαχαράκη Μανώλη. Μια ιστορία που λίγο υπολείπεται σεναρίου πολεμικής ταινίας.

Αυτοί ήταν οι γενναίοι Ιερολοχίτες, άδολοι εθελοντές πολεμιστές στην υπηρεσία της μητέρας πατρίδος. Εμείς πρέπει να γνωρίσουμε τη δράση και τα κατορθώματά τους. Έτσι τιμούμε την μνήμη τους που αναπόφευκτα γίνεται όλο και πιο αχνή στο βάθος του χρόνου που αενάως κυλά.

 

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1943 η νέα Ιταλική κυβέρνηση του στρατάρχη Μπαντόλιο κήρυξε την ανακωχή από τον πόλεμο και την προσχώρηση της Ιταλίας στους συμμάχους που ήδη είχαν καταλάβει το μισό της χώρας. Είχε προηγηθεί η έξωση του Μουσολίνι. Διατάχθηκαν όλες οι ιταλικές φρουρές εκτός Ιταλίας να συνεργασθούν με τους συμμάχους. Αυτό έγινε όχι χωρίς προβλήματα λόγω της σύγχυσης, των αμφιβολιών και της ύπαρξης αμετανόητων φασιστών.
2. 234 Ταξιαρχία: Ελαφρά ταξιαρχία με τέσσερα τάγματα και άλλες μονάδες υποστηρίξεως μάχης περίπου 3.000 ανδρών στη Λέρο
   Ιταλική φρουρά Λέρου: Σύνολο 5.500 περίπου ανδρών όλων των όπλων και σωμάτων με πολυπληθές πυροβολικό.
3. Long Range Dessert Group (LRDG): Μονάδες κομάντος και ειδικών δυνάμεων ειδικευμένες στις αναγνωρίσεις και τις ειδικές ριψοκίνδυνες αποστολές. Στη βόρειο Αφρική ήταν γνωστοί και σαν «αρουραίοι της ερήμου».
4. Ανθυπολοχαγός Καζούλης Στέφανος: Ροδίτης με καταγωγή Αλεξανδρινή. Εκπαιδευμένος εθελοντής κομάντο στον αγγλικό στρατό. Σύνδεσμος με τον Ιερό Λόχο. Σκοτώθηκε την 20η Απριλίου 1944, στην επιδρομή του Ιερού Λόχου και των άγγλων στη Σαντορίνη στην οποία συμμετείχε.
5. Ταγματάρχης Λόρδος Τζέλικο Τζώρτζ: Διοικητής της ειδικής μονάδος Special Boat Squadron (SBS), άγγλος αξιωματικός με σοβαρή εμπλοκή στην προώθηση των Άγγλων στα Δωδεκάνησα και με συμμετοχή σε όλες σχεδόν τις μεγάλες μάχες εκεί. Θεωρείται φιλέλληνας.
   
    

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Αντιστράτηγος Μανέτας Ι.: Ιερός Λόχος 1942-1945, Αθήνα,1978
2. Χατζηβασιλείου Β: Ιστορία της Νήσου Κω, Έκδοση Δήμου Κω, Κως, 1990.
3. Σαμάρκος Μιχαήλ: Λέρος η Μάλτα του Αιγαίου, χρονικό 1912-48, Έκδοση Ε.Ο.Δ.Λέρου, Λέρος, 2001.
4. Γεωργιάδης Μιχαήλ: Μνήμες από την ιταλική, γερμανική και αγγλική κατοχή της νήσου Κω, Έκδοση Πνευματικού Κέντρου Δήμου Κω, Αθήνα, 1997.

Πηγή