 |
| Ένα τμήμα Σίντιτς εκτελεί διέλευση ποταμού στη Βιρμανία. Στρατιώτες που έπασχαν από δυσεντερία, συχνά βάδιζαν γυμνοί από τη μέση και κάτω, γιατί αναγκάζονταν να..αφοδεύουν κατά την κίνηση χωρίς να σταματούν, για να μη καθυστερούν την φάλαγγα. (Πηγή) |
Με τη μέθοδο του αστραπιαίου πολέμου προχώρησαν στην προσβολή του Περλ Χάρμπορ, του Χονγκ Κονγκ και της Μαλαισίας. Οι Βρετανοί ηττήθηκαν ατιμωτικά και υποχώρησαν στην Βιρμανία (σημερινή Μιανμάρ).
Τον Ιανουάριο του 1942 οι Ιάπωνες εισβάλλουν και στη Βιρμανία. Τα βρετανικά στρατεύματα που αμύνονταν στην ευρεία περιοχή είχαν τεθεί υπό την διοίκηση του στρατηγού Γουέιβελ, ανώτατου διοικητή στην Ινδία γνωστού από την διοίκησή του στη Μέση Ανατολή. Τότε, τον Μάρτιο του 1942, το βρετανικό Υπουργείο Πολέμου, έθεσε στη διάθεσή του στρατηγού Γουέιβελ, έναν αντισυνταγματάρχη, τον Όρντ Γουίνγκεϊτ, ο οποίος είχε εκτελέσει με επιτυχία επιχειρήσεις εναντίον των Αράβων ανταρτών από το 1936 έως το 1939 στην Παλαιστίνη (από τότε, επί βρετανικής αποικιοκρατίας είχε ξεκινήσει το αντάρτικο εκεί) και στην Αβησσυνία, εναντίον ιταλικών στρατευμάτων, ενεργώντας σαν αντάρτης αυτή τη φορά. Ήταν λοιπόν ο κατάλληλος άνθρωπος για την οργάνωση και διεξαγωγή ανταρτοπολέμου και στη Βιρμανία και αυτή την εντολή πήρε από τον Γουέιβελ, ο οποίος τον γνώριζε από τις επιχειρήσεις της Παλαιστίνης, τότε που ήταν στρατιωτικός διοικητής στο στρατηγείο της Ιερουσαλήμ.
Ο Γουίνγκεϊτ, κατέστρωσε λεπτομερές σχέδιο και ξεκίνησε από την αρχή! Δηλαδή ευρεία αναγνώριση της βόρειας Βιρμανίας, όπου θα ενεργούσε η "ανταρτική" δύναμη, στα μετόπισθεν των ιαπωνικών δυνάμεων.
Προσπαθώντας να βρει τον καλύτερο δυνατό τρόπο ενέργειας, κατέληξε σε μια θεωρία, που την ονόμασε "Θεωρία της βαθιάς διείσδυσης". Σύμφωνα μ' αυτήν, στρατιωτικά τμήματα, θα μπορούσαν να διεισδύσουν μέσα στην τεράστια ζούγκλα και να παραμείνουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ανεφοδιαζόμενα απ' αέρος με τ' απαραίτητα υλικά και εφόδια και υποστηριζόμενα με πυρά της πολεμικής αεροπορίας, αφού δεν υπήρχε πυροβολικό. Θα οργανώνονταν σε φάλαγγες, αρκετά ισχυρές για να προκαλούν ζημιά στις εγκαταστάσεις μετόπισθεν και στις γραμμές συγκοινωνιών του αντιπάλου, αλλά και αρκετά ευέλικτες για να διαφεύγουν μέσα στην παρθένα ζούγκλα, σε περίπτωση που ο αντίπαλος γινόταν ισχυρότερος. Στην ουσία δηλαδή δεν ήταν καθαρός ανταρτοπόλεμος, αφού τα τμήματα ήταν αμιγώς στρατιωτικά, αλλά θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε με την ορολογία του σήμερα, σαν "καταδρομικές επιχειρήσεις από βάσεις στα μετόπισθεν του εχθρού".
Η "θεωρία" έγινε πράξη με την αρχική έγκριση του σχεδίου και ξεκίνησε η οργάνωση. Ο Γουίνγκεϊτ σχημάτισε με τις δυνάμεις που του διέθεσαν, μία ταξιαρχία η οποία ονομάσθηκε 77η ινδική ταξιαρχία πεζικού. Συγκροτήθηκε δε, από σχετικά ανομοιόμορφες μονάδες όπως:
- Το 13ο τάγμα του συντάγματος του Βασιλέως (Λίβερπουλ), μια δεύτερης κατηγορίας μονάδα, με στρατιώτες μεγάλης ηλικίας
- Το 2ο τάγμα Γκούρκας, νέα μονάδα εκείνης της εποχής.
- Τον 142 λόχο Κομάντος, που αποτελούνταν από προσωπικό του βρετανικού σχολείου επιβίωσης στη ζούγκλα της Βιρμανίας.
- Το 2ο τάγμα πεζικού Βιρμανίας, που συγκροτήθηκε από ιθαγενείς στρατιώτες διαφόρων μονάδων που υποχώρησαν και διέφυγαν προς Ινδία, μετά την εισβολή των Ιαπώνων στη χώρα τους.
- Οκτώ στοιχεία επικοινωνιών της RAF (βασιλικής πολεμικής αεροπορίας), δηλαδή προσωπικό κατάλληλα εκπαιδευμένο στα καθήκοντα ελεγκτού αέρος (ΑΕΛΑ) για κατεύθυνση αεροσκαφών και αεροπορικών πυρών.
- Λόχο Διαβιβάσεων
- Λόχο Μεταφορών με μουλάρια.
Όλο αυτό το ακατέργαστο συνονθύλευμα ανόμοιων μονάδων και ατόμων, έπρεπε να διαμορφωθεί σε μια ειδική δύναμη επιχειρήσεων, ικανή στη διεξαγωγή αγώνα στη ζούγκλα.
Ξεκίνησε η εκπαίδευση για διαβίωση στη ζούγκλα το καλοκαίρι του 1942, κατά τη διάρκεια της περιόδου των βροχών. "Εχθρός, Καιρός, Έδαφος" ήταν τα τρία βασικά στοιχεία στα οποία έπρεπε να εξοικειωθεί το προσωπικό, αλλά και να βασιστεί η σχεδίαση των επιχειρήσεων. Ατομική τακτική εκπαίδευση, βολές με όλα τα όπλα, προσανατολισμός και τήρηση κατεύθυνσης με και χωρίς χάρτη και πυξίδα, εκρηκτικές ύλες, νάρκες, παγίδες και καταστροφές, πορείες μέσα στη ζούγκλα της κεντρικής Ινδίας, διαβίωση με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, εκπαίδευση στο χειρισμό των μουλαριών, διέλευση υδατίνων κωλυμάτων, τακτικές ασκήσεις και διεξαγωγή αγώνα μέσα σε ζούγκλα, εκτέλεση δολιοφθορών και ενεδρών, αναγνώριση ταυτότητας εχθρικού προσωπικού και υλικού, οργάνωση αεροδιαδρόμων προσγείωσης αεροσκαφών και ζωνών ρίψεως εφοδίων ήταν τα βασικά αντικείμενα, παράλληλα με την βελτίωση της φυσικής κατάστασης του προσωπικού.
Οι βαθμοφόροι εκπαιδεύτηκαν στις αιτήσεις αεροπορικών πυρών και στην κατεύθυνση των αεροσκαφών για την προσβολή επίγειων στόχων. Ο Γουίνγκεϊτ, έδωσε μεγάλη σημασία στις ασκήσεις άμεσης αντίδρασης, (όπως αποφυγή, ενέδρας ή επαφής με εχθρό) και στις τυποποιημένες ενέργειες στρατευμάτων (όπως εγκατάσταση στρατοπεδίας ή οργάνωση ΖΡ), των οποίων θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ο πρωτεργάτης στο βρετανικό στρατό. Έτσι πίστευε ότι το προσωπικό θ' αντιδρούσε άμεσα σε έκτακτες καταστάσεις, χωρίς να περιμένει τους αξιωματικούς να δίνουν συνεχείς εντολές για απλά πράγματα, ώστε να μπορούν να επικεντρώνουν την προσοχή τους στην ουσιαστική εκτίμηση μιας κατάστασης και να διευθύνουν τις επιχειρήσεις. Αποδείχτηκε μεταγενέστερα ή ορθότητα της σκέψης του.
Οι βαθμοφόροι εκπαιδεύτηκαν στις αιτήσεις αεροπορικών πυρών και στην κατεύθυνση των αεροσκαφών για την προσβολή επίγειων στόχων. Ο Γουίνγκεϊτ, έδωσε μεγάλη σημασία στις ασκήσεις άμεσης αντίδρασης, (όπως αποφυγή, ενέδρας ή επαφής με εχθρό) και στις τυποποιημένες ενέργειες στρατευμάτων (όπως εγκατάσταση στρατοπεδίας ή οργάνωση ΖΡ), των οποίων θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ο πρωτεργάτης στο βρετανικό στρατό. Έτσι πίστευε ότι το προσωπικό θ' αντιδρούσε άμεσα σε έκτακτες καταστάσεις, χωρίς να περιμένει τους αξιωματικούς να δίνουν συνεχείς εντολές για απλά πράγματα, ώστε να μπορούν να επικεντρώνουν την προσοχή τους στην ουσιαστική εκτίμηση μιας κατάστασης και να διευθύνουν τις επιχειρήσεις. Αποδείχτηκε μεταγενέστερα ή ορθότητα της σκέψης του.
Τα μουλάρια ήταν το βασικότερο μεταφορικό μέσον, ιδιαίτερα πολύτιμο για τη νεοσυγκροτηθείσα δύναμη, γιατί με αυτά θα μεταφέρονταν όλα τα εφόδια και υλικά τα μέσα επικοινωνιών και ο βαρύς οπλισμός των μονάδων. Σαφώς δε και η ζωοτροφή! Χωρίς αυτή, το μεταφορικό μέσον δεν θ' άντεχε για πολύ!
Κατά τη διάρκεια της φάσης της εκπαίδευσης, βρέθηκε και τ' όνομα της Δύναμης Επιχειρήσεων: Chindits (Σίντιτς). Ήταν μια παραφθορά (στην προφορά) της τοπικής λέξης Chinthe ενός μυθικού πλάσματος της Βιρμανίας που μοιάζει με λιοντάρι και σαν άγαλμα κοσμεί όλες τις παγόδες, βάζοντάς το να στέκεται έξω σαν φύλακάς τους.
 |
| Σχεδιάγραμμα της εκστρατείας της Βιρμανίας (Burma), στο οποίο φαίνεται η ευρύτερη καταληφθείσα από τους Ιάπωνες περιοχή, και ο χώρος όπου έδρασαν οι Σίντιτς. (Πηγή) |
Ο Γουίνγκεϊτ, έχοντας πλέον το βαθμό του ταξίαρχου, άφησε στην άκρη την τυπική οργάνωση βρετανικής ταξιαρχίας και τάγματος και από ενάρξεως της εκπαίδευσης, συγκρότησε τη δύναμή του, σε οκτώ τμήματα επιπέδου διλοχίας, τα οποία ονόμασε φάλαγγες. (Έδωσε δε αυτή την ονομασία, γιατί στο μυαλό του είχε σχηματίσει την ιδέα της συνεχούς προχώρησης μέσα στην ζούγκλα, ώστε να μη δίνει τη δυνατότητα στον αντίπαλο να τους εντοπίζει. Ακόμη δεν είχε συλλάβει τη δημιουργία Χώρου ή Χώρων Απόκρυψης και διαβίωσης εκεί, όπου θα ήταν οι βάσεις εξόρμησης και διεξαγωγής καταδρομικών επιχειρήσεων.) Μετά το πέρας της εκπαίδευσης, αναγκάσθηκε να διαλύσει μια φάλαγγα (την υπ' αριθμ. 6) για να συμπληρώσει τα κενά των υπολοίπων σε προσωπικό, λόγω απωλειών υγείας και απομάκρυνσης των ακατάλληλων, κατά την φάση της προετοιμασίας.
Η κάθε φάλαγγα περιλάμβανε:
* δύο στοιχεία όλμων 2 ιντσών (51 χιλ)
* δύο στοιχεία πολυβόλων Βίκερς
* δύο στοιχεία ελαφρών αντιαεροπορικών πολυβόλων
2. Το Νότιο Συγκρότημα με τις υπ' αριθμ. 1 και 2 φάλαγγες και τη διοίκηση του συγκροτήματος, δυνάμεως 1.000 ανδρών και 250 μουλαριών.
Παράλληλα οργανώθηκε Βάση μετόπισθεν για τον συντονισμό και τον έλεγχο του ανεφοδιασμού και της υποστήριξης των φαλάγγων απ' αέρος, κατά την διάρκεια της επιχείρησης.
Οι κατευθύνσεις προχώρησης των δύο συγκροτημάτων, οι ενέργειες των φαλάγγων και τα περιστατικά που αντιμετώπισαν στο διάστημα των 4 μηνών που διήρκεσε η επιχείρηση, φαίνονται παραστατικά σε σχεδιάγραμμα ΕΔΩ.
Στις 13 Φεβρουαρίου τα συγκροτήματα διέσχισαν τον ποταμό Τσιντουίν, που αποτελεί παραπόταμο του μεγαλύτερου ποταμού Ιραγουάντι. Η ζούγκλα μεταξύ αυτών των δύο ποταμών, θ' αποτελούσε την περιοχή επιχειρήσεων των Σίντιτς για τους επόμενους 4 μήνες. Η πορεία μέσα στην άγρια ζούγκλα χωρίς δρομολόγια, ούτε καν μονοπάτια εκείνη την εποχή, παρείχε μεν ασφάλεια, αλλά ήταν ιδιαίτερα κοπιαστική και χρονοβόρα, αφού έπρεπε οι φάλαγγες να ανοίγουν το δρόμο τους με ματσέτες και κούκρι, σε κάποιες δε περιπτώσεις χρησιμοποιούσαν και ελέφαντες από τους ντόπιους χωρικούς. Πολλές φορές λόγω δυσκολίας κίνησης, αναγκάζονταν ν' αφήνουν τραυματίες και ασθενείς σε χωριά που συναντούσαν, γιατί δεν μπορούσαν να τους μεταφέρουν μαζί τους.
Ο ανεφοδιασμός από τον αέρα πήρε μια διαφορετική διάσταση, αφού δεν ήταν εύκολο πάντα να βρίσκονται κατάλληλες επίπεδες ζώνες για τη ρίψη των εφοδίων. Έτσι ξεκίνησαν την επισήμανση σημείων ή περιοχών ρίψεως μέσα στη ζούγκλα, προσπαθώντας να διευκολύνουν τον εύκολο εντοπισμό τους με βάση χαρακτηριστικά σημεία του εδάφους (χαραδρώσεις, συμβολές ρεμάτων κλπ). Η περισυλλογή των εφοδίων και των υλικών δεν ήταν πάντα εύκολη από τις φάλαγγες, με αποτέλεσμα, ο μέσος όρος της ποσότητας της ημερήσιας μερίδας τροφής να είναι στο μισό της κανονικής. Σταδιακά, το προσωπικό, άρχισε να εξαντλείται.
Αρχικά οι φάλαγγες δεν συνάντησαν αντίσταση, αλλά πολύ σύντομα κάποια από τα τμήματα έγιναν αντιληπτά από ιαπωνικές μονάδες. Η αρχική εκτίμηση της ιαπωνικής διοίκησης ήταν ότι επρόκειτο για μικρά τμήματα αναγνώρισης. Όταν άρχισαν όμως οι συνεχείς προσβολές φυλακίων, οι εμπλοκές με ιαπωνικές περιπόλους και στο τέλος οι δολιοφθορές στις σιδηροδρομικές γέφυρες, άρχισαν να αντιλαμβάνονται τη δύναμη των Σίντιτς. Οι καταδρομείς της ζούγκλας άρχισαν να δημιουργούν πρόβλημα στον αντίπαλο.
Ο αιφνιδιασμός των Ιαπώνων ήταν μεγάλος, και τους δημιούργησε σύγχυση, μη γνωρίζοντας τις δυνατότητες των αντιπάλων, τις επιδιώξεις τους και τον τρόπο ανεφοδιασμού τους. Τρία συντάγματα των τριών ταγμάτων έκαστο, στάλθηκαν στην περιοχή, για τον εντοπισμό και την καταστροφή των εισβολέων. Οι Σίντιτς, μετέπεσαν από κυνηγοί, σε θηράματα πλέον.
Έχοντας άγνοια για τον τρόπο ανεφοδιασμού των αντιπάλων της, η ιαπωνική στρατιωτική διοίκηση, έστειλε στρατεύματα δυτικά των περιοχών όπου είχε εντοπίσει τμήματα των Σίντιτς, πιστεύοντας ότι έτσι θ' απέκοπτε τις επίγειες γραμμές ανεφοδιασμού τους. Στις 13 Μαρτίου του 1943, κατά τη διάρκεια οργάνωσης ΖΡ εφοδίων από το βόρειο συγκρότημα, έγινε επαφή με ιαπωνικό τμήμα που βρισκόταν κοντά στην περιοχή. Ο ανεφοδιασμός ακυρώθηκε, αλλά πλέον οι Ιάπωνες γνώριζαν τη μέθοδο τους.
Σ΄αυτή τη φάση, ήδη οι Σίντιτς βρίσκονταν σε μεγάλο βάθος εντός της εχθροκρατούμενης περιοχής, έχοντας ήδη διαβεί και τον Ιραγουάντι ποταμό. Η επάνοδος πίσω στην Ινδία, ήταν πρόβλημα, ειδικά κατά την διάσχιση του του ποταμού, αφού οι Ιάπωνες είχαν ακροβολίσει δυνάμεις και επιτηρούσαν κατά μήκος των οχθών του. Οι Σίντιτς συνέχισαν την κίνησή τους ανατολικά προκαλώντας φθορές όπου μπορούσαν.
Τελικά στις 24 Μαρτίου, ο Γουίνγκεϊτ, έλαβε την διαταγή επανόδου. Είχε ήδη φτάσει στο όριο της εμβέλειας των αεροσκαφών ανεφοδιασμού. Επιπλέον η περιοχή μέσα στην οποία βρίσκονταν είχε λιγοστό νερό και πλήθος ιαπωνικών περιπόλων. Οι Ιάπωνες με μια μεγάλη πλέον δύναμη, προσπαθούσαν να περικυκλώσουν και να συλλάβουν τους Σίντιτς.
Όλες οι φάλαγγες έλαβαν την εντολή της επιστροφής, με ανεξάρτητη κίνηση.Το προσωπικό είχε φτάσει στα όρια αντοχής του. Όσα ζώα δεν χρειάζονταν αφέθηκαν ελεύθερα. Οι καταδρομείς, άρρωστοι από δυσεντερία και υποσιτισμένοι, είχαν μπροστά τους ένα μεγάλο δρόμο επιστροφής, αυτή τη φορά κυνηγημένοι από τον εχθρό. Ξεκίνησαν την μεγάλη διαφυγή! Αρκετοί έπεσαν σε ενέδρες και σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.
Μία φάλαγγα κινήθηκε προς το Βορρά και διέφυγε σε κινέζικο έδαφος. Μια άλλη, αναγκάσθηκε να φτιάξει πρόχειρο αεροδιάδρομο αφού έκανε αποψίλωση για να μπορέσει ένα αεροσκάφος να προσγειωθεί και να παραλάβει τους άρρωστους και τους τραυματίες, ενώ οι υπόλοιποι με ...αυτοδιάλυση χωρίστηκαν σε μικρότερα τμήματα και προσπάθησαν να κάνουν διέλευση σε δύο ποταμούς για να επιστρέψουν στην Ινδία.
Μια άλλη φάλαγγα ζήτησε με εφοδιασμό απ' αέρος ελαστικές λέμβους και ζώνες ασφαλείας για να μπορέσει να κάνει τη διέλευση του ποταμού. Κάποιες φάλαγγες είχαν χάσει το ασύρματο υλικό τους και δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν για ανεφοδιασμό. Ευτυχώς γι' αυτές, αναγνωριστικά αεροσκάφη τις εντόπισαν και τους έριξαν τα απαραίτητα ιατροφαρμακευτικά υλικά και τρόφιμα.
Από τους 3.000 αξιωματικούς και οπλίτες συνολικά που συμμετείχαν στην επιχείρηση αυτή, μόνο οι 2.182 επέστρεψαν πίσω στις φίλιες γραμμές, μετά από 4 μήνες, έχοντας καλύψει με συνεχείς πορείες απόσταση από 1.600 έως 2.500 χιλιόμετρα, στα μετόπισθεν του εχθρού. Αν και είχαν υποφέρει από τις τροπικές ασθένειες και τον υποσιτισμό, διατήρησαν το ηθικό τους ψηλά και αισθάνονταν υπερήφανοι για το κατόρθωμά τους. Από όσους επέστρεψαν, μόνο οι 600 κρίθηκαν ικανοί για μάχη μετά από ανάνηψη και συνέχισαν την ενεργό υπηρεσία τους. Οι υπόλοιποι, παρουσίασαν σοβαρά προβλήματα υγείας, που απαιτούσαν μακρόχρονη θεραπεία.
Οι Σίντιτς, είχαν κατορθώσει να διεισδύσουν στη ζούγκλα της βόρειας Βιρμανίας, να προκαλέσουν ζημιές στο σιδηροδρομικό δίκτυο της περιοχής και απώλειες στον ιαπωνικό στρατό. Είχαν αποδείξει την δυνατότητα εκτέλεσης βαθέων διεισδύσεων σε δύσκολο έδαφος ζούγκλας σε εχθροκρατούμενη περιοχή.
Η θεωρία του Γουίνγκεϊτ, αποδείχτηκε εφικτή. Κατάλληλα εκπαιδευμένα καταδρομικά τμήματα μπορούσαν να διεισδύσουν στη ζούγκλα και να προκαλέσουν φθορά στα μετόπισθεν του αντίπαλου ο οποίος πλέον φάνηκε ότι δεν ήταν αήττητος. Πολύτιμα συμπεράσματα βγήκαν για τον χειρισμό των μεταφορικών ζώων, την αναγκαιότητα των ασύρματων επικοινωνιών και ιδιαίτερα για τον τρόπο ανεφοδιασμού απ' αέρος και συνέχιση επιχειρήσεων στη ζούγκλα, μέθοδος που δεν είχε δοκιμαστεί στο παρελθόν.
Οι Ιάπωνες αργότερα παραδέχτηκαν ότι οι Σίντιτς, ήταν ένας αντίπαλος τον οποίο αντιμετώπιζαν με μεγάλη δυσκολία. Αναγκάστηκαν να τροποποιούν συνεχώς τα σχέδιά τους και να καταπονούν τα στρατεύματά τους τα οποία παρέμεναν συνεχώς σε εγρήγορση, οπότε δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για επόμενη φάση επιθετικών επιχειρήσεων. Η σιδηροδρομική γραμμή Μανταλέι - Μιιτκίινα χτυπήθηκε επανειλλημένα σε 70 διαφορετικά σημεία και τέθηκε εκτός λειτουργίας για συνολικά 4 εβδομάδες, αναγκάζοντας τους Ιάπωνες να χρησιμοποιήσουν μακρύτερες και περιορισμένης δυνατότητας γραμμές συγκοινωνιών. Επιπλέον, 8 τάγματα πεζικού απαιτήθηκε να εμπλακούν σε αγώνα εναντίον των καταδρομέων, αποκλίνοντας από τη συμμετοχή τους σε άλλες σχεδιασμένες επιχειρήσεις.
Οι Σίντιτς αποτέλεσαν τις πρώτες δυνάμεις που ανταπέδωσαν κτυπήματα στους Ιάπωνες μετά την ήττα των συμμαχικών στρατευμάτων στη Βιρμανία και έδειξαν ότι μπορούν να νικήσουν τοπικά και χρονικά, τους μέχρι τότε ανίκητους πολεμιστές της ζούγκλας. Η φήμη του φοβερού Ιάπωνα πολεμιστή είχε προσβληθεί. Ειδικά αυτό, είχε ανέλπιστα θετικό αποτέλεσμα στο ηθικό των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ινδία.
Ο Τσόρτσιλ εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την όλη επιχείρηση και το αποτέλεσμα που είχε κυρίως στο ηθικό του στρατού, ώστε να καλέσει τον Γουίνγκεϊτ για ενημέρωση και τελικά να εγκρίνει μια δεύτερη παρόμοια επιχείρηση που θα συνδυαζόταν με την επιθετική επιστροφή των Βρετανών, αλλά θα ήταν μεγαλύτερης κλίμακας με 3 ταξιαρχίες Σίντιτς και δημιουργία βάσεων στα μετόπισθεν του εχθρού.
Αυτή τη φορά, οι καταδρομείς θα εισέρχονταν με αερομεταφορά και προσγείωση σε επιλεγμένες ζώνες προσγείωσης για να ξεκινήσουν από εκεί την επιχείρησή τους, η οποία δεν θα ήταν αμιγώς καταδρομική πλέον, αλλά θα χρησιμοποιούνταν και σε τακτικό αγώνα. Ο Γουίνγκεϊτ δεν θα ήταν μαζί τους όμως, γιατί τον πρόλαβε ο θάνατος σε αεροπορικό ατύχημα μέσα στη ζούγκλα.
Για την καταδρομική δύναμη και γενικά για τις ειδικές δυνάμεις, εκτός από τους θιασώτες υπήρξαν και πολλοί σκεπτικιστές και ίσως αντίθετοι στην χρησιμοποίησή τους. Οι τελευταίοι υποστήριζαν ότι το κόστος, ο χρόνος και το άριστο έμψυχο υλικό, σπαταλιόταν χωρίς πραγματικά αποτελέσματα. Βάζοντας κάτω το αποτέλεσμα των ειδικών επιχειρήσεων επί του αντιπάλου, έκριναν τότε, ότι θα ήταν καλύτερα αν υπήρχε μια ακόμη μεραρχία για συμβατικό αγώνα που θα ενίσχυε την κυρία προσπάθεια.
Μάλιστα ένας στρατηγός, κατηγόρησε τις ειδικές δυνάμεις σαν το αίτιο της υποβάθμισης του υπόλοιπου στρατού, αφού αποστερούσαν τους καλύτερους άνδρες από τις μονάδες, οι οποίοι ήθελαν να καταταγούν σ' αυτές. Παρ' όλα αυτά, παραδεχόταν την χρησιμότητα κάποιων συγκεκριμένων ειδικών μονάδων, που εκτελούσαν ειδικές αποστολές.
Και υπήρξαν τέτοιες στο θέατρο επιχειρήσεων της Ασίας και ειδικά στη Βιρμανία:
Υπήρχε η Δύναμη "Ζ" που ήταν μονάδα αναγνώρισης και συλλογής πληροφοριών, σε βάθος εντός της εχθρικής τοποθεσίας. Η διείσδυση γινόταν ανάλογα με την κατάσταση από ξηράς ή απ' αέρος με ρίψη ειδικών ομάδων. Το προσωπικό αποτελούταν από Βρετανούς και αυτόχθονες που γνώριζαν τη γλώσσα και τις διάφορες φυλές.
Η Δύναμη "V" ήταν μια άλλη ειδική μονάδα ανορθόδοξου πολέμου που σκοπό είχε πέραν της συλλογής πληροφοριών, την οργάνωση κινήματος αντίστασης του τοπικού πληθυσμού και την εκτέλεση δολιοφθορών. Είχε χωρίσει την ευρεία περιοχή σε τομείς ευθύνης μέσα στους οποίους ενεργούσε ένα συγκεκριμένο τμήμα ανορθόδοξου πολέμου. Το προσωπικό ήταν όχι μόνο στρατιωτικό αλλά είχαν καταταγεί και πολλοί πολίτες. Υπήρχαν περιπτώσεις που "καπετάνιος" σε μια περιοχή ήταν πολίτης και όχι στρατιωτικός.
Η Δύναμη 136 ήταν ο περιφερειακός κλάδος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας εκείνης της εποχής της γνωστής SOE (Special Operations Executive) . Ομάδες πρακτόρων και σαμποτέρ Βρετανών και ντόπιων, είχαν δημιουργήσει ένα πλέγμα συλλογής πληροφοριών περί των ιαπωνικών δραστηριοτήτων. Παράλληλα ασχολούνταν με την δημιουργία κινήματος αντίστασης, την στρατολόγηση εθελοντών και τη δημιουργία ανταρτικών τμημάτων. Είχαν οργανώσει ειδικά κέντρα εκπαίδευσης και εκπαίδευαν ακόμη και Κινέζους πατριώτες για να μπορέσουν οι τελευταίοι στη συνέχεια, να οργανώσουν δικά τους ανταρτικά τμήματα στην εχθροκρατούμενη περιοχή τους.
Στη Βιρμανία ειδικά, η Δύναμη 136 κινήθηκε σε αρκετές αποστολές με την μέθοδο των Σίντιτς. Δηλαδή μικρά τμήματα των 30 έως 40 ατόμων μέσα στη ζούγκλα, για εβδομάδες, ανεφοδιαζόμενα απ' αέρος, ενεργούσαν καταδρομές εναντίον ιαπωνικών στόχων.
Τέλος, μια ακόμα ειδική μονάδα υπήρξε η "Αποστολή 204" που είχε σαν σκοπό την εκπαίδευση ανταρτών και την αποστολή τους στην Κίνα για αντίσταση κατά των Ιαπώνων. Επίσης οργάνωναν γραμμές διαφυγής για διαφεύγοντες από τα εχθροκρατούμενα εδάφη προς τις φίλιες δυνάμεις. Η αποστολή 204 δεν ήταν άλλη, από τη ..Σχολή επιβίωσης της Βιρμανίας, το προσωπικό της οποίας συγκρότησε τον 142 λόχο Κομάντος, που διατέθηκε στον Γουίνγκεϊτ.
Σε ό,τι αφορά τις ειδικές δυνάμεις, κάποιος άλλος στρατηγός, όντας και ο ίδιος καταδρομέας, έδωσε μια σαφέστερη εικόνα για τη χρήση τους, με μια παρομοίωση. Παρουσίασε τις ειδικές δυνάμεις σαν ένα καλό εργαλείο. Υποστήριξε ότι δεν φταίει ποτέ το εργαλείο αν δεν κάνει τη δουλειά, εφόσον ο χρήστης δεν ξέρει να το χρησιμοποιεί σωστά! "Αν βάλεις ειδικές δυνάμεις για να οργανώσουν στατική άμυνα, δουλειά για την οποία δεν είναι εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες, το βέβαιο είναι ότι θ' αποτύχουν."
Ένα ακόμη σημαντικό ατού που είχαν οι ειδικές επιχειρήσεις, ήταν αυτό της ψυχολογικής επίδρασης. Η εκτέλεση επιτυχημένων καταδρομικών επιχειρήσεων σε περίοδο ήττας, αναπτέρωσε το ηθικό του στρατού και απέδειξε ότι ο αντίπαλος δεν ήταν ανίκητος.
Πόσο παλιά αλλά πόσο επίκαιρα εξακολουθούν ν' ακούγονται όλα αυτά σήμερα! Μου θυμίζουν αέναες συζητήσεις που γίνονται στην εποχή μας. Πιστεύω ότι η άγνοια της ιστορίας, οδηγεί τους ανθρώπους στην επανάληψη λαθών, σε όλους τους τομείς!
Δείτε τους Σίντιτς στην πρώτη τους επιχείρηση ΕΔΩ.
Ανιχνευτής
Η κάθε φάλαγγα περιλάμβανε:
- Διοίκηση και επιτελείο στο οποίο υπαγόταν ομάδα υγειονομικού με γιατρό και νοσοκόμους και ομάδα διαβιβάσεων
- Λόχο πεζικού με
* δύο στοιχεία όλμων 2 ιντσών (51 χιλ)
- Τμήμα υποστήριξης με
* δύο στοιχεία πολυβόλων Βίκερς
* δύο στοιχεία ελαφρών αντιαεροπορικών πολυβόλων
- Διμοιρία αναγνώρισης από το τάγμα πεζικού Βιρμανίας
- Τμήμα δολιοφθορών από τον 142 λόχο Κομάντος
- Στοιχείο επικοινωνιών της RAF με τους αντίστοιχους σταθμούς ασυρμάτων
- Διμοιρία μεταφορών με 100 μουλάρια, 20 άλογα και 60 ημιονηγούς.
Βαρέα όπλα, ασύρματοι, εφεδρικά πυρομαχικά, εκρηκτικές ύλες, τροφές, και λοιπά υλικά, μεταφέρονταν με τα ζώα, τα οποία θα αποτελούσαν και τροφή έκτακτης ανάγκης, στην περίπτωση που η φάλαγγα δεν θα μπορούσε ν' ανεφοδιαστεί απ' αέρος και θα υπήρχε έλλειψη.
Ο ανεφοδιασμός από αέρος ανατέθηκε σε απόσπασμα της 31 Μοίρας της RAF που διέθεσε για το σκοπό αυτό τρία αεροσκάφη τύπου Hudson και τρία τύπου DC3. Παράλληλα διέθεταν και μαχητικά, ανάλογα με την κατάσταση που επικρατούσε.
Η συνολική δύναμη σε προσωπικό κυμαινόταν μεταξύ 300 και 370 ανδρών. Κάθε άνδρας μετέφερε ατομικό φόρτο 33 κιλών, στον οποίο περιλαμβάνονταν ο ατομικός οπλισμός, όπως τυφέκιο SMLE ή υποπολυβόλο Στεν , πυρομαχικά μετά του όπλου (περίπου 100 φυσίγγια), 2 έως 4 χειροβομβίδες, ένα μαχαίρι τύπου ματσέτα, ή ένα κούκρι, τροφή επτά ημερών, υφασμάτινο υπόθεμα εδάφους, και απαραίτητα ατομικά είδη (εφεδρική στολή, είδη καθαριότητας κλπ). Ο ατομικός φόρτος μεταφερόταν με τη βοήθεια μεταλλικού σκελετού μεταφοράς τύπου Έβερεστ, χωρίς σάκο μεταφοράς.
Η αρχική σχεδίαση, της όλης επιχείρησης, προέβλεπε, ότι η ενέργεια των Σίντιτς στα μετόπισθεν του εχθρού, θα ήταν ένα μέρος του γενικού σχεδίου επιθετικής επιστροφής των βρετανικών δυνάμεων στη βόρεια Βιρμανία για ανακατάληψή της. Η επιθετική ενέργεια αναβλήθηκε για αργότερα λόγω μη επαρκών δυνάμεων, αλλά μετά από επανεκτίμηση, εγκρίθηκε το εγχείρημα στα μετόπισθεν του εχθρού, προκειμένου να του προκαλέσει σύγχυση, φθορά, δέσμευση δυνάμεων στην περιοχή και καθυστέρηση στην ανάληψη επιθετικών ενεργειών εκ μέρους του. Παράλληλα η δύναμη θ' αποκτούσε πολύτιμη εμπειρία σε επιχειρήσεις ζούγκλας, που θα χρειαζόταν σε μελλοντικές ενέργειες του βρετανικού στρατού.
Ακολούθως στις 8 Φεβρουαρίου του 1943, ξεκίνησε η επιχείρηση αυτή, που είχε την κωδική ονομασία "Επιχείρηση Longcloth" και 3.000 εκπαιδευμένοι Σίντιτς, ξεκίνησαν από την περιοχή της ινδικής πόλης Ιμφάλ την πορεία τους προς τη ζούγκλα της Βόρειας Βιρμανίας.
Ο Γουίνγκεϊτ, οργάνωσε τη δύναμη επιχειρήσεων όπως παρακάτω:
1. Βόρειο Συγκρότημα, με τις υπ' αριθμ. 3, 4, 5, 7, 8 φάλαγγες και τη διοίκηση της ταξιαρχίας, συνολικής δύναμης 2.000 ανδρών και 700 μουλαριών.
2. Το Νότιο Συγκρότημα με τις υπ' αριθμ. 1 και 2 φάλαγγες και τη διοίκηση του συγκροτήματος, δυνάμεως 1.000 ανδρών και 250 μουλαριών.
Παράλληλα οργανώθηκε Βάση μετόπισθεν για τον συντονισμό και τον έλεγχο του ανεφοδιασμού και της υποστήριξης των φαλάγγων απ' αέρος, κατά την διάρκεια της επιχείρησης.
Στις 13 Φεβρουαρίου τα συγκροτήματα διέσχισαν τον ποταμό Τσιντουίν, που αποτελεί παραπόταμο του μεγαλύτερου ποταμού Ιραγουάντι. Η ζούγκλα μεταξύ αυτών των δύο ποταμών, θ' αποτελούσε την περιοχή επιχειρήσεων των Σίντιτς για τους επόμενους 4 μήνες. Η πορεία μέσα στην άγρια ζούγκλα χωρίς δρομολόγια, ούτε καν μονοπάτια εκείνη την εποχή, παρείχε μεν ασφάλεια, αλλά ήταν ιδιαίτερα κοπιαστική και χρονοβόρα, αφού έπρεπε οι φάλαγγες να ανοίγουν το δρόμο τους με ματσέτες και κούκρι, σε κάποιες δε περιπτώσεις χρησιμοποιούσαν και ελέφαντες από τους ντόπιους χωρικούς. Πολλές φορές λόγω δυσκολίας κίνησης, αναγκάζονταν ν' αφήνουν τραυματίες και ασθενείς σε χωριά που συναντούσαν, γιατί δεν μπορούσαν να τους μεταφέρουν μαζί τους.
Ο ανεφοδιασμός από τον αέρα πήρε μια διαφορετική διάσταση, αφού δεν ήταν εύκολο πάντα να βρίσκονται κατάλληλες επίπεδες ζώνες για τη ρίψη των εφοδίων. Έτσι ξεκίνησαν την επισήμανση σημείων ή περιοχών ρίψεως μέσα στη ζούγκλα, προσπαθώντας να διευκολύνουν τον εύκολο εντοπισμό τους με βάση χαρακτηριστικά σημεία του εδάφους (χαραδρώσεις, συμβολές ρεμάτων κλπ). Η περισυλλογή των εφοδίων και των υλικών δεν ήταν πάντα εύκολη από τις φάλαγγες, με αποτέλεσμα, ο μέσος όρος της ποσότητας της ημερήσιας μερίδας τροφής να είναι στο μισό της κανονικής. Σταδιακά, το προσωπικό, άρχισε να εξαντλείται.
Αρχικά οι φάλαγγες δεν συνάντησαν αντίσταση, αλλά πολύ σύντομα κάποια από τα τμήματα έγιναν αντιληπτά από ιαπωνικές μονάδες. Η αρχική εκτίμηση της ιαπωνικής διοίκησης ήταν ότι επρόκειτο για μικρά τμήματα αναγνώρισης. Όταν άρχισαν όμως οι συνεχείς προσβολές φυλακίων, οι εμπλοκές με ιαπωνικές περιπόλους και στο τέλος οι δολιοφθορές στις σιδηροδρομικές γέφυρες, άρχισαν να αντιλαμβάνονται τη δύναμη των Σίντιτς. Οι καταδρομείς της ζούγκλας άρχισαν να δημιουργούν πρόβλημα στον αντίπαλο.
Ο αιφνιδιασμός των Ιαπώνων ήταν μεγάλος, και τους δημιούργησε σύγχυση, μη γνωρίζοντας τις δυνατότητες των αντιπάλων, τις επιδιώξεις τους και τον τρόπο ανεφοδιασμού τους. Τρία συντάγματα των τριών ταγμάτων έκαστο, στάλθηκαν στην περιοχή, για τον εντοπισμό και την καταστροφή των εισβολέων. Οι Σίντιτς, μετέπεσαν από κυνηγοί, σε θηράματα πλέον.
Έχοντας άγνοια για τον τρόπο ανεφοδιασμού των αντιπάλων της, η ιαπωνική στρατιωτική διοίκηση, έστειλε στρατεύματα δυτικά των περιοχών όπου είχε εντοπίσει τμήματα των Σίντιτς, πιστεύοντας ότι έτσι θ' απέκοπτε τις επίγειες γραμμές ανεφοδιασμού τους. Στις 13 Μαρτίου του 1943, κατά τη διάρκεια οργάνωσης ΖΡ εφοδίων από το βόρειο συγκρότημα, έγινε επαφή με ιαπωνικό τμήμα που βρισκόταν κοντά στην περιοχή. Ο ανεφοδιασμός ακυρώθηκε, αλλά πλέον οι Ιάπωνες γνώριζαν τη μέθοδο τους.
Σ΄αυτή τη φάση, ήδη οι Σίντιτς βρίσκονταν σε μεγάλο βάθος εντός της εχθροκρατούμενης περιοχής, έχοντας ήδη διαβεί και τον Ιραγουάντι ποταμό. Η επάνοδος πίσω στην Ινδία, ήταν πρόβλημα, ειδικά κατά την διάσχιση του του ποταμού, αφού οι Ιάπωνες είχαν ακροβολίσει δυνάμεις και επιτηρούσαν κατά μήκος των οχθών του. Οι Σίντιτς συνέχισαν την κίνησή τους ανατολικά προκαλώντας φθορές όπου μπορούσαν.
Τελικά στις 24 Μαρτίου, ο Γουίνγκεϊτ, έλαβε την διαταγή επανόδου. Είχε ήδη φτάσει στο όριο της εμβέλειας των αεροσκαφών ανεφοδιασμού. Επιπλέον η περιοχή μέσα στην οποία βρίσκονταν είχε λιγοστό νερό και πλήθος ιαπωνικών περιπόλων. Οι Ιάπωνες με μια μεγάλη πλέον δύναμη, προσπαθούσαν να περικυκλώσουν και να συλλάβουν τους Σίντιτς.
Όλες οι φάλαγγες έλαβαν την εντολή της επιστροφής, με ανεξάρτητη κίνηση.Το προσωπικό είχε φτάσει στα όρια αντοχής του. Όσα ζώα δεν χρειάζονταν αφέθηκαν ελεύθερα. Οι καταδρομείς, άρρωστοι από δυσεντερία και υποσιτισμένοι, είχαν μπροστά τους ένα μεγάλο δρόμο επιστροφής, αυτή τη φορά κυνηγημένοι από τον εχθρό. Ξεκίνησαν την μεγάλη διαφυγή! Αρκετοί έπεσαν σε ενέδρες και σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.
Μία φάλαγγα κινήθηκε προς το Βορρά και διέφυγε σε κινέζικο έδαφος. Μια άλλη, αναγκάσθηκε να φτιάξει πρόχειρο αεροδιάδρομο αφού έκανε αποψίλωση για να μπορέσει ένα αεροσκάφος να προσγειωθεί και να παραλάβει τους άρρωστους και τους τραυματίες, ενώ οι υπόλοιποι με ...αυτοδιάλυση χωρίστηκαν σε μικρότερα τμήματα και προσπάθησαν να κάνουν διέλευση σε δύο ποταμούς για να επιστρέψουν στην Ινδία.
Μια άλλη φάλαγγα ζήτησε με εφοδιασμό απ' αέρος ελαστικές λέμβους και ζώνες ασφαλείας για να μπορέσει να κάνει τη διέλευση του ποταμού. Κάποιες φάλαγγες είχαν χάσει το ασύρματο υλικό τους και δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν για ανεφοδιασμό. Ευτυχώς γι' αυτές, αναγνωριστικά αεροσκάφη τις εντόπισαν και τους έριξαν τα απαραίτητα ιατροφαρμακευτικά υλικά και τρόφιμα.
Από τους 3.000 αξιωματικούς και οπλίτες συνολικά που συμμετείχαν στην επιχείρηση αυτή, μόνο οι 2.182 επέστρεψαν πίσω στις φίλιες γραμμές, μετά από 4 μήνες, έχοντας καλύψει με συνεχείς πορείες απόσταση από 1.600 έως 2.500 χιλιόμετρα, στα μετόπισθεν του εχθρού. Αν και είχαν υποφέρει από τις τροπικές ασθένειες και τον υποσιτισμό, διατήρησαν το ηθικό τους ψηλά και αισθάνονταν υπερήφανοι για το κατόρθωμά τους. Από όσους επέστρεψαν, μόνο οι 600 κρίθηκαν ικανοί για μάχη μετά από ανάνηψη και συνέχισαν την ενεργό υπηρεσία τους. Οι υπόλοιποι, παρουσίασαν σοβαρά προβλήματα υγείας, που απαιτούσαν μακρόχρονη θεραπεία.
Οι Σίντιτς, είχαν κατορθώσει να διεισδύσουν στη ζούγκλα της βόρειας Βιρμανίας, να προκαλέσουν ζημιές στο σιδηροδρομικό δίκτυο της περιοχής και απώλειες στον ιαπωνικό στρατό. Είχαν αποδείξει την δυνατότητα εκτέλεσης βαθέων διεισδύσεων σε δύσκολο έδαφος ζούγκλας σε εχθροκρατούμενη περιοχή.
Η θεωρία του Γουίνγκεϊτ, αποδείχτηκε εφικτή. Κατάλληλα εκπαιδευμένα καταδρομικά τμήματα μπορούσαν να διεισδύσουν στη ζούγκλα και να προκαλέσουν φθορά στα μετόπισθεν του αντίπαλου ο οποίος πλέον φάνηκε ότι δεν ήταν αήττητος. Πολύτιμα συμπεράσματα βγήκαν για τον χειρισμό των μεταφορικών ζώων, την αναγκαιότητα των ασύρματων επικοινωνιών και ιδιαίτερα για τον τρόπο ανεφοδιασμού απ' αέρος και συνέχιση επιχειρήσεων στη ζούγκλα, μέθοδος που δεν είχε δοκιμαστεί στο παρελθόν.
Οι Ιάπωνες αργότερα παραδέχτηκαν ότι οι Σίντιτς, ήταν ένας αντίπαλος τον οποίο αντιμετώπιζαν με μεγάλη δυσκολία. Αναγκάστηκαν να τροποποιούν συνεχώς τα σχέδιά τους και να καταπονούν τα στρατεύματά τους τα οποία παρέμεναν συνεχώς σε εγρήγορση, οπότε δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για επόμενη φάση επιθετικών επιχειρήσεων. Η σιδηροδρομική γραμμή Μανταλέι - Μιιτκίινα χτυπήθηκε επανειλλημένα σε 70 διαφορετικά σημεία και τέθηκε εκτός λειτουργίας για συνολικά 4 εβδομάδες, αναγκάζοντας τους Ιάπωνες να χρησιμοποιήσουν μακρύτερες και περιορισμένης δυνατότητας γραμμές συγκοινωνιών. Επιπλέον, 8 τάγματα πεζικού απαιτήθηκε να εμπλακούν σε αγώνα εναντίον των καταδρομέων, αποκλίνοντας από τη συμμετοχή τους σε άλλες σχεδιασμένες επιχειρήσεις.
Οι Σίντιτς αποτέλεσαν τις πρώτες δυνάμεις που ανταπέδωσαν κτυπήματα στους Ιάπωνες μετά την ήττα των συμμαχικών στρατευμάτων στη Βιρμανία και έδειξαν ότι μπορούν να νικήσουν τοπικά και χρονικά, τους μέχρι τότε ανίκητους πολεμιστές της ζούγκλας. Η φήμη του φοβερού Ιάπωνα πολεμιστή είχε προσβληθεί. Ειδικά αυτό, είχε ανέλπιστα θετικό αποτέλεσμα στο ηθικό των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ινδία.
Ο Τσόρτσιλ εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την όλη επιχείρηση και το αποτέλεσμα που είχε κυρίως στο ηθικό του στρατού, ώστε να καλέσει τον Γουίνγκεϊτ για ενημέρωση και τελικά να εγκρίνει μια δεύτερη παρόμοια επιχείρηση που θα συνδυαζόταν με την επιθετική επιστροφή των Βρετανών, αλλά θα ήταν μεγαλύτερης κλίμακας με 3 ταξιαρχίες Σίντιτς και δημιουργία βάσεων στα μετόπισθεν του εχθρού.
Αυτή τη φορά, οι καταδρομείς θα εισέρχονταν με αερομεταφορά και προσγείωση σε επιλεγμένες ζώνες προσγείωσης για να ξεκινήσουν από εκεί την επιχείρησή τους, η οποία δεν θα ήταν αμιγώς καταδρομική πλέον, αλλά θα χρησιμοποιούνταν και σε τακτικό αγώνα. Ο Γουίνγκεϊτ δεν θα ήταν μαζί τους όμως, γιατί τον πρόλαβε ο θάνατος σε αεροπορικό ατύχημα μέσα στη ζούγκλα.
Για την καταδρομική δύναμη και γενικά για τις ειδικές δυνάμεις, εκτός από τους θιασώτες υπήρξαν και πολλοί σκεπτικιστές και ίσως αντίθετοι στην χρησιμοποίησή τους. Οι τελευταίοι υποστήριζαν ότι το κόστος, ο χρόνος και το άριστο έμψυχο υλικό, σπαταλιόταν χωρίς πραγματικά αποτελέσματα. Βάζοντας κάτω το αποτέλεσμα των ειδικών επιχειρήσεων επί του αντιπάλου, έκριναν τότε, ότι θα ήταν καλύτερα αν υπήρχε μια ακόμη μεραρχία για συμβατικό αγώνα που θα ενίσχυε την κυρία προσπάθεια.
Μάλιστα ένας στρατηγός, κατηγόρησε τις ειδικές δυνάμεις σαν το αίτιο της υποβάθμισης του υπόλοιπου στρατού, αφού αποστερούσαν τους καλύτερους άνδρες από τις μονάδες, οι οποίοι ήθελαν να καταταγούν σ' αυτές. Παρ' όλα αυτά, παραδεχόταν την χρησιμότητα κάποιων συγκεκριμένων ειδικών μονάδων, που εκτελούσαν ειδικές αποστολές.
Και υπήρξαν τέτοιες στο θέατρο επιχειρήσεων της Ασίας και ειδικά στη Βιρμανία:
Υπήρχε η Δύναμη "Ζ" που ήταν μονάδα αναγνώρισης και συλλογής πληροφοριών, σε βάθος εντός της εχθρικής τοποθεσίας. Η διείσδυση γινόταν ανάλογα με την κατάσταση από ξηράς ή απ' αέρος με ρίψη ειδικών ομάδων. Το προσωπικό αποτελούταν από Βρετανούς και αυτόχθονες που γνώριζαν τη γλώσσα και τις διάφορες φυλές.
Η Δύναμη "V" ήταν μια άλλη ειδική μονάδα ανορθόδοξου πολέμου που σκοπό είχε πέραν της συλλογής πληροφοριών, την οργάνωση κινήματος αντίστασης του τοπικού πληθυσμού και την εκτέλεση δολιοφθορών. Είχε χωρίσει την ευρεία περιοχή σε τομείς ευθύνης μέσα στους οποίους ενεργούσε ένα συγκεκριμένο τμήμα ανορθόδοξου πολέμου. Το προσωπικό ήταν όχι μόνο στρατιωτικό αλλά είχαν καταταγεί και πολλοί πολίτες. Υπήρχαν περιπτώσεις που "καπετάνιος" σε μια περιοχή ήταν πολίτης και όχι στρατιωτικός.
Η Δύναμη 136 ήταν ο περιφερειακός κλάδος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας εκείνης της εποχής της γνωστής SOE (Special Operations Executive) . Ομάδες πρακτόρων και σαμποτέρ Βρετανών και ντόπιων, είχαν δημιουργήσει ένα πλέγμα συλλογής πληροφοριών περί των ιαπωνικών δραστηριοτήτων. Παράλληλα ασχολούνταν με την δημιουργία κινήματος αντίστασης, την στρατολόγηση εθελοντών και τη δημιουργία ανταρτικών τμημάτων. Είχαν οργανώσει ειδικά κέντρα εκπαίδευσης και εκπαίδευαν ακόμη και Κινέζους πατριώτες για να μπορέσουν οι τελευταίοι στη συνέχεια, να οργανώσουν δικά τους ανταρτικά τμήματα στην εχθροκρατούμενη περιοχή τους.
Στη Βιρμανία ειδικά, η Δύναμη 136 κινήθηκε σε αρκετές αποστολές με την μέθοδο των Σίντιτς. Δηλαδή μικρά τμήματα των 30 έως 40 ατόμων μέσα στη ζούγκλα, για εβδομάδες, ανεφοδιαζόμενα απ' αέρος, ενεργούσαν καταδρομές εναντίον ιαπωνικών στόχων.
Τέλος, μια ακόμα ειδική μονάδα υπήρξε η "Αποστολή 204" που είχε σαν σκοπό την εκπαίδευση ανταρτών και την αποστολή τους στην Κίνα για αντίσταση κατά των Ιαπώνων. Επίσης οργάνωναν γραμμές διαφυγής για διαφεύγοντες από τα εχθροκρατούμενα εδάφη προς τις φίλιες δυνάμεις. Η αποστολή 204 δεν ήταν άλλη, από τη ..Σχολή επιβίωσης της Βιρμανίας, το προσωπικό της οποίας συγκρότησε τον 142 λόχο Κομάντος, που διατέθηκε στον Γουίνγκεϊτ.
Σε ό,τι αφορά τις ειδικές δυνάμεις, κάποιος άλλος στρατηγός, όντας και ο ίδιος καταδρομέας, έδωσε μια σαφέστερη εικόνα για τη χρήση τους, με μια παρομοίωση. Παρουσίασε τις ειδικές δυνάμεις σαν ένα καλό εργαλείο. Υποστήριξε ότι δεν φταίει ποτέ το εργαλείο αν δεν κάνει τη δουλειά, εφόσον ο χρήστης δεν ξέρει να το χρησιμοποιεί σωστά! "Αν βάλεις ειδικές δυνάμεις για να οργανώσουν στατική άμυνα, δουλειά για την οποία δεν είναι εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες, το βέβαιο είναι ότι θ' αποτύχουν."
Ένα ακόμη σημαντικό ατού που είχαν οι ειδικές επιχειρήσεις, ήταν αυτό της ψυχολογικής επίδρασης. Η εκτέλεση επιτυχημένων καταδρομικών επιχειρήσεων σε περίοδο ήττας, αναπτέρωσε το ηθικό του στρατού και απέδειξε ότι ο αντίπαλος δεν ήταν ανίκητος.
Πόσο παλιά αλλά πόσο επίκαιρα εξακολουθούν ν' ακούγονται όλα αυτά σήμερα! Μου θυμίζουν αέναες συζητήσεις που γίνονται στην εποχή μας. Πιστεύω ότι η άγνοια της ιστορίας, οδηγεί τους ανθρώπους στην επανάληψη λαθών, σε όλους τους τομείς!
Δείτε τους Σίντιτς στην πρώτη τους επιχείρηση ΕΔΩ.
Ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας, στα πλαίσια της ευγένειας και της ευπρέπειας.