Υπάρχει ανοικτή πρόσκληση της αξιότιμης γυναίκας του, κ. Κατερίνας Παπαθανασίου για όποιον επιθυμεί να παραστεί εκεί.
Αυτή είναι η δεύτερη προτομή του, με την πρώτη να υπάρχει από τον Οκτώβριο του 2008 στο στρατόπεδο ΣΕΕΜΑΝ, στον χώρο της Σχολής Αλεξιπτωτιστών.
Αξίζουν μερικά λόγια για να περιγραφεί η έντιμη ζωή του γενναίου αξιωματικού, που άφησε αυτή τη ζωή, τον Μάρτη του 2003. Το πλούσιο στρατιωτικό του μητρώο τα λέει όλα.
Eξάλλου, είναι το μόνο «πλούσιο» που είχε στη λιτή, στρατιωτική του ζωή. Έμενε στο ενοίκιο, ο παρασημοφορημένος 34 φορές από την πατρίδα, τα Hνωμένα Eθνη, τις HΠA, την Kορέα, γενναίος Στρατηγός, που γεννήθηκε το 1918.
Aνήκει στην Tάξη 1938 της Στρατιωτικής Σχολής Eυελπίδων. Πολέμησε στην Aλβανία ως ανθυπολοχαγός στο 27 Σύνταγμα Πεζικού, στη Mέση Aνατολή, όπου διέφυγε το 1942 και πολέμησε, ως Iερολοχίτης, υπολοχαγός στις επιχειρήσεις των νήσων του Aνατολικού Aιγαίου.
Mπήκε στην Aθήνα το 1944 με το Tμήμα Aπελευθερώσεως των Aθηνών. 1945-1947 διετέλεσε εκπαιδευτής στη Σχολή Eυελπίδων, 1947-1949 υποδιοικητής και διοικητής της Γ' Mοίρας Kαταδρομών, με την οποία έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις της ελληνικής επικράτειας.
Διετέλεσε εκπαιδευόμενος στο Σχολείο Πεζικού των HΠA και σύνδεσμος στο Tόκιο της Iαπωνίας των αρχιστρατήγων Aπω Aνατολής Van Fleet και Ridgway. Διετέλεσε ιδρυτής και πρώτος διοικητής της Σχολής Aλεξιπτωτιστών (1955-’59), εκπαιδεύτηκε σε όλα τα ελληνικά Σχολεία του όπλου του. Διοικητής Tάγματος Πεζικού, στη Γουμένισσα, Kιλκίς και Tαξίαρχος στη Λαμία, μη αποδεχθείς τη δικτατορία, απετάχθη τον Δεκέμβριο του 1967, φυλακίσθηκε και εξορίσθηκε ως το 1971, στη Σέριφο, Σαμοθράκη και Θέρμο Tριχωνίδος.
Στις 24 Iουνίου 1971 στην Aθήνα νυμφεύθηκε την Kατερίνα, το γένος Πανταζοπούλου, από το Ντάλλας του Tέξας, με μεσσηνιακή καταγωγή.
Mαζί πήγαν στις HΠA το 1971 ως το 1976 όπου ο Περικλής παρακολούθησε πανεπιστημιακά σεμινάρια κοινωνιολογίας και διοικήσεως επιχειρήσεων, διεθνών σχέσεων και πολιτικών επιστημών.
Eπέστρεψε στην Eλλάδα και διετέλεσε πρόεδρος Γενικής Tραπέζης, πρόεδρος του Mετοχικού Tαμείου, πρόεδρος του NΙMTΣ, γενικός διευθυντής Nέας Δημοκρατίας, γενικός διευθυντής EΛTA, αντιπρόεδρος Aθηναϊκής Λέσχης και αντιπρόεδρος της Eλληνικής Bιοτεχνικής Eταιρείας Διπλαρείου Σχολής (έτος ιδρύσεως 1893). Σε όλες αυτές τις θέσεις υπηρέτησε αμισθί, παίρνοντας μόνο τη σύνταξή του.
Ας θυμηθούμε τι είπε σε παλιότερη συνέντευξη του για τον εμφύλιο σπαραγμό της περιόδου 1946-1949, γιατί αξίζει να θυμόμαστε τις εμπειρίες ενός παλιού μαχητή.
Περικλής Παπαθανασίου «Αγωνιζόμασταν υπέρ βωμών και εστιών»
«Είχε παρασυρθεί μια μεγάλη μερίς του ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου και είχε υποστηρίξει τους αντάρτες του βουνού» εξομολογείται ο στρατηγός ε.α. Περικλής Παπαθανασίου όταν θυμάται τα δύσκολα εκείνα χρόνια και τις μάχες στα βουνά. Οι αναμνήσεις έρχονται εύκολα αλλά με έντονη τη συναισθηματική φόρτιση για τον στρατηγό που ήταν από τους πρώτους αξιωματικούς οι οποίοι έφτιαξαν τις Δυνάμεις Ορεινών Καταδρομών (τα γνωστά ΛΟΚ), οι οποίες και έκριναν την τύχη του πολέμου.
«Ο ελληνικός στρατός δεν γνώριζε από νυχτερινό πόλεμο, δεν μπορούσε να απαντήσει στους αντάρτες που εκινούντο με άνεση τη νύχτα σε όλη τη χώρα και εξολόθρευαν στρατιωτικές μονάδες, κατέστρεφαν έργα υποδομής, πατούσαν χωριά, κυρίως ακριτικά, και μικρές πόλεις». Οι Δυνάμεις Ορεινών Καταδρομών άλλαξαν τη μορφή του πολέμου, επειδή μπορούσαν να απαντήσουν στην τακτική αυτή των ανταρτών, να διεξάγουν νυχτερινές επιχειρήσεις, να ανεβαίνουν σε δύσκολες πλαγιές και να πατούν τις πιο δυσπρόσιτες κορυφές των βουνών, που ήταν και τα «απάτητα» οχυρά του Δημοκρατικού Στρατού.
Ο στρατηγός Παπαθανασίου αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1938 και ήταν ήδη ανθυπολοχαγός στον πόλεμο του 1940· με το 27ο Σύνταγμα της Κοζάνης ήταν από τις μονάδες που πρώτες μπήκαν στην Αλβανία από την Κρυσταλλοπηγή και κατέλαβαν την Κορυτσά. Μετά την εισβολή των Γερμανών και την κατάρρευση του Μετώπου κατέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου κατετάγη στον Ιερό Λόχο· πήρε μέρος στις επιχειρήσεις στα νησιά του Αιγαίου και ήταν με τις μονάδες που συνόδευσαν τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου κατά την απελευθέρωση των Αθηνών.
Μετά τη Βάρκιζα υπηρέτησε ως εκπαιδευτής στη Σχολή Ευελπίδων και στις αρχές του 1947 «όταν άρχισε να διαφαίνεται ο εσωτερικός διχασμός» υπογραμμίζει μαζί με άλλους 12-15 αξιωματικούς υπό τον στρατηγό Ανδρέα Καλλίνσκη αποτέλεσαν τον πυρήνα δημιουργίας των Δυνάμεων Ορεινών Καταδρομών και υπηρέτησε ως διοικητής της Γ' Μοίρας στις επιχειρήσεις στον Γράμμο και στο Βίτσι.
Την εποχή εκείνη το διεθνές κλίμα ήταν θερμό μεταξύ των συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη και στην Αμερική και των Αριστερών, μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, θυμάται ο στρατηγός: «Εμείς ήμασταν στη μέση και έπρεπε να πολεμήσουμε. Ιδιαίτερα όσοι υπηρετούσαμε στο ΛΟΚ γνωρίζαμε ότι αγωνιζόμασταν υπέρ βωμών και εστιών».
Όταν τον ρωτάμε αν αυτό το συμμεριζόταν ολόκληρος ο Στρατός και ο άμαχος πληθυσμός, απαντάει καταφατικά και προσθέτει: «Η λιποταξία από την πλευρά των ανταρτών προς τον Στρατό ήταν μαζική. Αντίθετα οι λιποταξίες από την πλευρά του τακτικού Στρατού προς τους αντάρτες ήταν ελάχιστες και αφορούσαν μεμονωμένες περιπτώσεις».
Όταν τον ρωτήσαμε αν πίστεψε ποτέ ότι κάτι άλλο συνέβαινε πάνω από τα κεφάλια τους, δεν απάντησε ευθέως, μόνο θυμήθηκε ένα περιστατικό: «Το καλοκαίρι του 1947 διεξήγαμε επιχειρήσεις στον Κίσαβο και είχαμε εξολοθρεύσει τις εκεί ομάδες των ανταρτών. Σε ένα χωριό βρήκαμε κιβώτια με σύγχρονα όπλα αγγλικής κατασκευής που επάνω έγραφαν "Made in England, 1947"...».
«Αλλη μια φορά» προσθέτει «στο ύψωμα Λίπα του Σιδηροκάστρου συλλάβαμε μια ολόκληρη ομάδα ανταρτών. Κατά την ανάκρισή τους καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, επειδή δεν ήξεραν λέξη ελληνικά. Φωνάξαμε έναν διερμηνέα και διαπιστώσαμε ότι ήταν όλοι τους βουλγαρόφωνοι και όταν τους ρωτήσαμε πού γεννήθηκαν μας απάντησαν "στη Βουλγαρία". Ηταν μάλιστα παρών και ο Αμερικανός αξιωματικός, που επιβεβαίωσε το γεγονός».
Ο στρατηγός Παπαθανασίου, με τη μοίρα του, ήταν εκείνος που μπήκε πρώτος στην πολιορκούμενη Κόνιτσα, τον Δεκέμβριο του 1948, μία από τις πιο κρίσιμες μάχες του Εμφυλίου, θυμάται. «Είχαμε δώσει το σύνθημα "Ζαχαράκης", προς τιμήν του διοικητού όλων των επιχειρήσεων. Οταν φθάσαμε στην παλαιά πέτρινη γέφυρα, ήταν δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα εκεί κάναμε Πρωτοχρονιά το 1949 και συναντήσαμε τους πρώτους Μάηδες, οι οποίοι μας είπαν το σύνθημα "Ζαχαράκης". Μας είπαν και "καλή χρονιά",σφίξαμε τα χέρια».
Ιστορικής σημασίας, θυμάται, είναι και η επιχείρηση της μονάδας του για την εκπόρθηση του οχυρού του Γράμμου: «Ξεκινήσαμε από το χωριό Γράμμος και ανεβήκαμε προς την Κιάφα» εξιστορεί και τα μάτια του δακρύζουν. «Ηταν νύχτα. Η δεξιά πτέρυγα ήταν ακριβώς στα σύνορα της Αλβανίας» λέει. «Μήπως τα πατήσατε κιόλας;» ρωτάμε για να αμβλύνουμε κάπως την έντονη συγκίνηση. «Οχι» απαντάει «δεν νομίζω, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας. Κάποια στιγμή μάς κατάλαβαν οι αντάρτες και έδωσαν σκληρή μάχη.Ηξεραν ότι έχαναν το τελευταίο οχυρό και την πρωτεύουσά τους που ήταν η Αετομηλίτσα του Γράμμου. Τα οχυρά τους με επτά και οκτώ σειρές δένδρων, αλλά τα παιδιά πολέμησαν.Τους πήραμε τον αέρα και υποχώρησαν τρέχοντας προς την Αλβανία. Ηταν τέλος Αυγούστου. Ο πόλεμος τελείωσε». Ανακουφίζεται από τη συναισθηματική φόρτιση ο στρατηγός, ξαναγίνεται ο στρατιωτικός.
Όταν τα συζητάει ομολογεί ότι τίποτε δεν θα αναθεωρούσε από τα όσα έπραξε την εποχή εκείνη, διότι ήταν στρατιώτης και «υπηρετούσαμε με βάση τον όρκο μας προς την πατρίδα και το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Είχαμε και έχουμε την αίσθηση του νομίμου κράτους, το οποίο πρέπει όλοι μας να υπηρετούμε ανεξαρτήτως των προσωπικών ιδεολογικών διαφορών».
«Αυτά που συζητάμε τα καταλαβαίνουν οι νέοι, τα εγγόνια σας;» ρωτάμε. «Οι νέοι, οι πολύ νέοι, δεν καταλαβαίνουν. Αλλά μετά το 25ο έτος ηλικίας μας προκαλούν να τους μιλήσουμε για την ψυχολογία μας εκείνη την εποχή, για την αλήθεια των διαφόρων δημοσιευμάτων.Είναι γνωστό ότι πολλά εγράφησαν και περισσότερα γράφονται. Τα πλείστα είναι εξωπραγματικά και αβάσιμα» κλείνει τη συζήτηση.
Ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας, στα πλαίσια της ευγένειας και της ευπρέπειας.