Σχολή Αλεξιπτωτιστών, ..32 χρόνια πριν!

Γράφει ο Κωστάκης Στέφανος

εφ. Λχιας ΚΔ

ΦΥΓΕ μακρυά!!! 

Θόλον ελέγχω!! 

Ήταν ένα πρωινό του Οκτωβρίου του έτους 1985 όταν διέβην την πύλη της ΣΧΑΛ έχοντας επιλεγεί για να περάσω ΣΒΕΑ (Σχολή Βασικής Εκπαιδεύσεως Αλεξιπτωτιστού). Η Σχολή Αλεξιπτωτιστών (ΣΧΑΛ) ιδρύθηκε στις 12 Μαρτίου 1955 στον Ασπρόπυργο Αττικής, χάρη στην πρωτοβουλία και τις προσπάθειες του Στρατηγού Ανδρέα Καλίνσκη, πρώτου Δκτού των Δυνάμεων Καταδρομών (1947- 1956). Ο Στρατηγός ήθελε να κάνει τους καταδρομείς του, αλεξιπτωτιστές. 

Η «υποδοχή» ήταν η …συνήθης για τις Καταδρομές με κάποιες κάμψεις και ένα «ελαφρύ» ΣΩΒΕ για …να μην ξεχνιόμαστε!!! Θυμάμαι (και μειδιώ) σαν χθες, προχωρώντας προς το εστιατόριο, τους παλιούς από τους διάφορους θαλάμους να μας υποδέχονται με τις γνωστές «ενθαρρυντικές» φράσεις: «νέοι θα πήξετε», «που πάτε στραβάδια» και τα υπόλοιπα που ακούγονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. 

Την επόμενη μέρα και αφού τελείωσαν τα γραφειοκρατικά και η τακτοποίησή μου στο λόχο ξεκίνησε η εκπαίδευση. Αρχικώς η γυμναστική για την φυσική βελτίωση η οποία γινόταν με τις «ελβιέλες» της εποχής. Καμμία σχέση, βεβαίως, με τα σημερινά αθλητικά υποδήματα. Μεγάλη σημασία δίνονταν στο τρέξιμο και θυμάμαι ότι κάποια μέρα με τον υπόλοιπο λόχο είχαμε κάνει είκοσι δύο γύρους στον στίβο, απόσταση που μου φάνηκε τεράστια τότε μιας και δεν είχα ξανατρέξει τόσο πολύ. Εν συνεχεία οι γνωστές ασκήσεις των καταδρομών για την σωματική βελτίωση πράγμα που ενισχύει το σώμα και την ψυχή σύμφωνα με το "νους υγιής εν σώματι υγιεί" των προγόνων μας. 

Εκτός από την γυμναστική υπήρχε, θυμάμαι, (και προφανώς θα υπάρχει ακόμη) η καθαρώς εκπαίδευση του αλεξιπτωτιστού. Ξεκινάμε με την εξάρτυση του αλεξιπτώτου και το κρέμασμά μας από κατάλληλη υποδομή ώστε να προσομοιάσει το πώς θα είναι στον αέρα. Εκεί λαμβάναμε διαταγές για να στρίψουμε δεξιά ή αριστερά τον μηχανισμό και κατ' επέκτασιν το αλεξίπτωτο. Τέλος στην ίδια υποδομή μαθαίναμε πώς να απελευθερωνόμαστε από το αλεξίπτωτο σε περίπτωση που ήταν απαραίτητο. 

Εν συνεχεία υπήρχε η προσομοίωση προσγειώσεων στο πριονίδι. Αυτή αποτελείτο από τρεις πάγκους διαφορετικού ύψους ο καθείς πάνω στους οποίους τρέχαμε και με το παράγγελμα των εκπαιδευτών πηδάγαμε και προσγειωνόμασταν σύμφωνα με τον τρόπο πού μας είχαν μάθει για το πως πρέπει να γίνονται οι προσγειώσεις. Όσοι έχουν περάσει από αυτήν την εκπαίδευση θα τους έχει μείνει αξέχαστο το γεγονός ότι παρά το ότι ήμασταν κουμπωμένοι μέχρις επάνω, το πριονίδι πέρναγε μέσα από τα ρούχα μας και έμπαινε παντού: αρβύλες, κάλτσες, εσώρουχα τα πάντα γέμιζαν με πριονίδι. 

Μετά από αυτό πηγαίναμε σ' έναν άλλο χώρο εκπαιδεύσεως όπου οι προαναφερθείσες εκπαιδεύσεις έρχονταν ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα. Φοράγαμε τις εξαρτύσεις του αλεξιπτώτου και μας κρέμαγαν από μια κατασκευή περίπου πέντε μέτρα από το έδαφος. Από εκεί πηδάγαμε στο κενό και ένας μηχανισμός με σιδερένιους ιμάντες και τροχαλίες μας πήγαινε μέχρι το τέλος τής "αίθουσας". Πριν φτάσουμε εκεί ο εκπαιδευτής τράβαγε το κατάλληλο σχοινί και πέφταμε στο έδαφος με μια ταχύτητα περίπου σαν αυτήν πού θα αντιμετωπίζαμε στην πραγματικότητα. Εδώ έπρεπε να εφαρμόζαμε όσα είχαμε μάθει πριν ώστε να φτάσουμε με ασφάλεια στο έδαφος. 

Κατόπιν περνάγαμε σε προσομοίωση εξόδου ελικοπτέρου Σινούκ (Boeing CH-47 Chinook) ή εξόδου από την ράμπα του "Σε-130" (κατά την γνώμη μας θα έπρεπε να προφέρεται "Σι-130" μιας και προέρχεται από το Αμερικάνικο Lockheed C-130 Hercules). Υπήρχε μια κατασκευή που προσομοίαζε αυτές τις δύο ράμπες και εκεί "φεύγαμε" έξω από αυτήν κάνοντας αλματάκια με ενωμένα τα πόδια και λέγοντας: "101, 102, 103, 104, θόλο ελέγχω". Η αρίθμηση αντιστοιχεί στον χρόνο που κάνει για να αναπτυχθεί πλήρως το αλεξίπτωτο από την στιγμή που ο αλεξιπτωτιστής εγκαταλείψει το αεροπλάνο ή το ελικόπτερο. 

Μετά υπήρχε μια εκπαίδευση πιο κοντά στην πραγματικότητα κατά την οποίαν μας έδεναν σε μιαν εξάρτυση αλεξιπτώτου και με την βοήθεια μιας μηχανής ανέμου (ενός τεράστιου ανεμιστήρα) ή του αέρος, σερνόμασταν στο έδαφος με σκοπό να σηκωθούμε, να τρέξουμε πίσω από το αλεξίπτωτο και να πέσουμε πάνω στον θόλο ώστε να κλείσει και να πάψει να μας τραβάει. Δύσκολη αυτή εδώ η άσκηση με πολλούς (αλλά ελαφρύς) τραυματισμούς, σκισίματα ρούχων και άλλα τέτοια τα οποία όμως προσέδιδαν στην εκπαίδευση έναν ρεαλισμό που δεν θα μπορούσε να υπάρξει αλλού. 

Τέλος υπήρχε και ο "περιβόητος" πύργος. Αυτό ήταν μια σιδηροκατασκευή, ομοίωμα αεροσκάφους, ύψους τριάντα τεσσάρων ποδών όπου είναι και το ύψος πού πιθανόν να πάθει κανείς ίλιγγο. Εκεί ανεβαίναμε από την σκάλα φορώντας την εξάρτυση τού αλεξιπτώτου και μετά τις απαραίτητες κάμψεις "για να φύγει το άγχος", τις "αναφορές" και τα υπόλοιπα πού γνωρίζουν όσοι έχουν υπηρετήσει στις Καταδρομές, μας έδεναν σε τροχαλίες οι οποίες κρεμόντουσαν σε συρματόσχοινα τα οποία κατέληγαν σε ένα δίχτυ. Εκεί γίνονταν προσομοίωση άλματος σε μεγάλο βαθμό παρ' όλον ότι οι έχοντες ήδη άλματα στο ενεργητικό τους μας έλεγαν ότι ήταν πιο σκληρό από το κανονικό άλμα. Πηδάγαμε, λοιπόν, από τον πύργο, μετράγαμε "101, 102, 103, 104, θόλο ελέγχω" και κοιτάζαμε προς τα πάνω για να ιδούμε αν άνοιξε ο θόλος, η τροχαλία μας πήγαινε μέχρι το δίχτυ και εκεί ανοίγαμε χέρια - πόδια και αρπαζόμασταν από αυτό τελειώνοντας έτσι την διαδρομή. Κατόπιν μέναμε κρεμασμένοι περιμένοντας να έλθουν οι εκπαιδευτές να μας κατεβάσουν και να συνεχίσουμε την εκπαίδευση. 

Έτσι κύλησαν οι μέρες χωρίς στιγμή ξεκούρασης και με συνεχή δοκιμή των σωματικών και ψυχικών ορίων μας (αυτοί είναι και ο λόγοι πού πολλοί εγκαταλείπουν) για να φτάσουμε μετά από περίπου πενήντα ημέρες εκπαιδεύσεως στο πολυπόθητο πρώτο άλμα. Θυμάμαι την λαχτάρα πού είχα για να πραγματοποιήσω επιτέλους αυτό για το οποίο προετοιμαζόμουνα τόσον καιρό τώρα. 

Την προηγούμενη ημέρα είχαν "βγει οι σκοπιές" και ήμουν περιπολάρχης στο τελευταίο περίπολο. Αυτό σήμαινε ότι το περίπολο θα ήταν 03:00 με 06:00 και δοθέντος τού γεγονότος ότι το εγερτήριο ήταν στις 06:30 ο ύπνος θα ήταν ελάχιστος εκείνη την ημέρα. Ποιος μ' έπιανε όμως; Ποιό είκοσι δύο ετών παιδί λογάριαζε τον ύπνο μπροστά σ' αυτό το τεράστιο γεγονός; ΄Νυκτερινή κατάκλιση, λοιπόν, και ενημέρωση τού θαλαμοφύλακα για εγερτήριό μου στις 02:30 ώστε να είμαι έτοιμος εγκαίρως να ανταποκριθώ στην υποχρέωση τού περιπόλου αλλά και στο επερχόμενο άλμα. 

Μετά το πέρας του περιπόλου, πρωινό, αναφορά λόχου (κατά την οποίαν είχαμε εμψύχωση από τους αξιωματικούς για το πρώτο άλμα) και επιβίβαση στα ΡΕΟ γύρω στις 08:00 και μεταφορά μας στο αεροδρόμιο τής Ελευσίνας. Εκεί, πάντα με τάξη και καταδρομική πειθαρχία, φοράμε τα αλεξίπτωτα και περιμένουμε τούς πιλότους για να επιβιβαστούμε στο C-130. Πράγματι γύρω στις 09:00 τα αεροπλάνα ζεσταίνουν τις μηχανές τους και εμείς επιβιβαζόμεθα σε δύο ζυγούς (στίκς κατά την αλεξιπτωτιστική ορολογία) μέσα στην κοιλιά του ...κήτους. Καθόμαστε στις "θέσεις" του αεροσκάφους κρατώντας τον στατικό ιμάντα στο αριστερό ή στο δεξί μας χέρι, αναλόγως αν ο ζυγός σου βρίσκεται στην πόρτα αρχηγού ή βοηθού. Απογείωση, και μετά από μια σύντομη πτήση φτάνουμε πάνω από την ζώνη ρίψεως πού βρισκόταν στην περιοχή τής Πάχης Μεγάρων. 

Φωτ. αρχείου ΓΕΣ/ΔΕΔ

Οι εκπαιδευτές ανοίγουν τις πλάγιες θύρες του αεροσκάφους, ο αέρας μπαίνει με ορμή και θόρυβο μέσα, τελευταίοι έλεγχοι, το φωτάκι είναι ακόμα κόκκινο όπως και η αδρεναλίνη μας και δίδεται η διαταγή: "εγερθείτε". Παίρνουμε μέτωπο αντιθέτως της φοράς του αεροσκάφους και δίδεται η επόμενη διαταγή για να αγκιστρώσουμε τον στατικό ιμάντα του αλεξιπτώτου στο συρματόσχοινο πού διατρέχει το αεροσκάφος. 

Οι εκπαιδευτές μας ενημερώνουν για την ένταση και την κατεύθυνση του αέρος. Εννοείται ότι όλα τα προαναφερθέντα (διαταγές, παραγγέλματα, ενημερώσεις κλπ) γίνονται δια της …«αλεξιπτωτιστικής νοηματικής» μιας και ο θόρυβος εντός του αεροσκάφους είναι τέτοιος πού είναι αδύνατον να ακουστεί κάτι πού βγαίνει από ανθρώπινα χείλη. Τελευταίοι έλεγχοι, η αδρεναλίνη στα ύψη και η επόμενη διαταγή είναι η "στάσου στην πόρτα" στον πρώτον του ζυγού. Το αεροσκάφος ευθυγραμμίζεται με την ζώνη ρίψεως, οι παλμοί αυξάνονται, ξαφνικά το φωτάκι γίνεται πράσινο και η διαταγή "φύγε μακρυά" ακούγεται από τον αρχηγό ρίψεως και ο πρώτος στη σειρά αλεξιπτωτιστής βρίσκεται στο κενό.

Η ροή είναι ταχύτατη και βρίσκομαι σε ελάχιστο χρόνο στην ανοιχτή πόρτα έτοιμος να βρεθώ στο κενό. Χωρίς κανέναν δισταγμό πετάω τον ιμάντα με τον γάντζο στο βάθος με το αριστερό μου χέρι (το δεξί ήδη κρατάει το εφεδρικό αλεξίπτωτο) και αμέσως το φέρνω στην άλλη πλευρά τού εφεδρικού. Σκύβω, τινάζω το πόδι μου έξω και φέρνω το άλλο να τα κολλήσω μαζί και βρίσκομαι στο κενό. Ο αέρας με χτυπάει με δύναμη, στροβιλίζομαι ελαφρώς περί τον κατακόρυφο άξονά μου, ακολουθώ όσα μάθαμε στην εκπαίδευση και μετράω "101, 102, 103, 104, θόλο ελέγχω" και σηκώνω το κεφάλι μου να δω τον θόλο. Βέβαια ελάχιστο χρόνο πριν είχα νοιώσει το τράνταγμα που κάνει ο θόλος πού ανοίγει και ο οπτικός έλεγχος επιβεβαιώνει αυτό πού το σώμα ένοιωσε και που το πνεύμα ηρέμησε. 

Αμέσως φέρνω τα χέρια μου και πιάνω τούς ιμάντες κατευθύνσεως. Διαπιστώνω όμως ότι είχα "βγει στριμμένος", δηλαδή ότι οι ιμάντες τού αλεξιπτώτου είχαν περιστραφεί και συνεπώς δεν θα μπορούσα να το καθοδηγήσω εκεί που ήθελα. Εφαρμόζω ότι είχαμε μάθει στην εκπαίδευση και μετά από λίγο το αλεξίπτωτο (αλλά και η καρδιά μου!!!) έρχεται στην κανονική θέση του. Η θέα από τα τριακόσια περίπου μέτρα πού βρίσκομαι τώρα (το άλμα γίνεται περίπου από τα πεντακόσια) είναι εκπληκτική. Κάτω η εθνική οδός Αθηνών Κορίνθου, η πόλις των Μεγάρων, η θάλασσα της Πάχης, τα βουνά και εμείς, εκεί ψηλά, να απολαμβάνουμε μια ησυχία απόκοσμη μέσα στην οποίαν ακούγεται μόνον το θρόισμα τού θόλου τού αλεξιπτώτου. 

Κραυγές χαράς ακούγονται από τούς άλλους αλεξιπτωτιστές (και από εμένα φυσικά!!!) για την εκπληκτική εμπειρία τού άλματος που δεν χορταίνουμε να ρουφάμε Ο χρόνος, όμως, μέχρι την επαφή μας με το έδαφος είναι λίγος και δεν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε το άλμα όσο θα θέλαμε. Ξαναπιάνω τους ιμάντες κατευθύνσεως και ψάχνω να βρω τον μαύρο καπνό από τις φωτιές σε λάστιχα πού έχουν ανάψει οι ομάδες εδάφους, αλλά και τα ανεμούρια τα οποία θα μας καθοδηγήσουν σε μια ασφαλή προσγείωση. 

Μόλις εντοπίζω όλα τα προαναφερθέντα στρίβω τούς ιμάντες κατευθύνσεως εις τρόπον ώστε να «έχω μέτωπο» προς την ροή του ανέμου και ψάχνω να βρω ένα σημείον προσγειώσεως. Το βρίσκω, κάνω μια – δυο στροφές με το αλεξίπτωτο ώστε να στοχεύσω προς τα εκεί και αρχίζω τις διαδικασίες προσγειώσεως. Η αδρεναλίνη στα ύψη μιας και η προσγείωση (αφού η υπόλοιπη διαδικασία πήγε καλά) είναι το πιο επικίνδυνο σημείον του αλεξιπτωτισμού. 

Τρία – τέσσερα περίπου μέτρα πριν το έδαφος αρπάζω τους μπροστινούς ιμάντες τού αλεξιπτώτου, φέρνω τα χέρια μου στο στήθος, σφίγγω τα πόδια, τεντώνω τα πέλματα και μόλις αυτά ακουμπούν στο έδαφος πέφτω δεξιά ακουμπώντας τούς μηρούς στο έδαφος, μετά πιο πάνω, σηκώνω τα πόδια και τα στρίβω αριστερά ακουμπώντας ταυτοχρόνως τον ώμο μου και τελειώνω την διαδικασία φέρνοντας τα πόδια μου στο έδαφος. Σηκώνομαι γρήγορα και τρέχω πίσω από τον θόλο πέφτοντας πάνω του ώστε (εξ αιτίας τού αέρος) να μην με σύρει στο έδαφος. Και εδώ τελείωσε το άλμα. 

Στέκομαι και κοιτάω προς τον ουρανό τούς άλλους αλεξιπτωτιστές απολαμβάνοντας το θέαμα και ευχόμενος όλοι να έχουν ευτυχή κατάληξη όπως την ιδικήν μου. Εν συνεχεία λύνω την εξάρτηση και την βγάζω από πάνω μου, μαζεύω το αλεξίπτωτο και το τοποθετώ στον σάκο Α3 που έχω μαζί μου, βάζω μέσα και το εφεδρικό, όλα αυτά στον ώμο μου και κατευθύνομαι προς το σημείον συγκεντρώσεως προσέχοντας να μην προκαλέσω ατύχημα στους άλλους αλεξιπτωτιστές που ακόμα πέφτουν, αλλά και να μην υποστώ κάποιο.. 

Καθ’ οδόν ξαναφέρνω το άλμα στο νου μου και σκέπτομαι ότι πραγματοποιήθηκε ένα παιδικό μου όνειρο. Συναισθήματα χαράς με κατακλύζουν και λαχταρώ να έλθει η επόμενη μέρα ώστε να ξανακάνω άλμα. Στη ΣΧΑΛ χρειάζονται πέντε άλματα για να θεωρηθεί κανείς πτυχιούχος αλεξιπτωτιστής και εμείς τα κάναμε σε περίοδο μιας εβδομάδος περίπου. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και ένα νυκτερινό, μια ξεχωριστή εμπειρία πού θα μου μείνει αξέχαστη. 

Η εκπαίδευσή μου στην ΣΧΑΛ τελείωσε με τα τρία άλματα και δύο συντηρήσεως πέντε εν συνόλω. Ή παραμονή μου, δε, εκεί ολοκληρώθηκε με την απονομή των διπλωμάτων και των εμβλημάτων αλεξιπτωτιστού (των γνωστών και ως «πουλάδων» στην αργκό των Ειδικών Δυνάμεων) σε μια τελετή πού έγινε με την ολοκλήρωση και των πέντε αλμάτων. Βεβαίως η εκπαίδευση μπορεί να τελείωσε αλλά δεν «τελείωσαν» από την μνήμη μου ούτε αυτά που μάθαμε σ’ αυτό το σχολείο ούτε και το πνεύμα τού ΛΟΚατζή, το πνεύμα των Ελλήνων Καταδρομέων. 

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΝΟΥΝ ΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ 

Υ.Γ. 1. Ας με συγχωρέσουν οι νεότεροι για τυχόν παραλείψεις και λάθη. Τα τριάντα χρόνια από εκείνο το πρωινό τού Οκτωβρίου ρίχνουν βαριά την σκιά τους στην μνήμη και ξεφεύγουν κάποια πράγματα. 

2. Ευχαριστώ τους φίλους Σ.Β. και Δ.Ζ για τις διορθώσεις και παρατηρήσεις τους.