Βιογραφικό Σημείωμα
O Υποναύαρχος ε.α. Ιωάννης Θεοφανίδης, ένας από τους πρώτους εκπαιδευθέντες στις ΗΠΑ από τους SEAL. Ηταν στην Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών (ΟΥΚ) του Πολεμικού Ναυτικού, μετέπειτα Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών (ΜΥΚ)και στη Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών (ΔΥΚ) φ.
Ο Υποναύαρχος ε.α. Ιωάννης Θεοφανίδης ΠΝ γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1946 και ήταν γιος του Ναυάρχου και μαχητή του Β’ Παγκοσμίου πολέμου Ιάσονος Θεοφανίδη, εγγονός του επίσης Ναυάρχου Ιωάννη Θεοφανίδη και πέμπτη γενεά κατ' ευθείαν γραμμή απόγονος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1967 ως Μάχιμος Σημαιοφόρος και μέχρι το 1970 υπηρέτησε σε αντιτορπιλικά και ναρκαλιευτικά.
Υπηρέτησε ως κυβερνήτης σε πολλά πολεμικά σκάφη, ως Διοικητής της ΜΥΚ για πολλά χρόνια, συμπεριλαμβανομένης και της περιόδου ελληνικής συμμετοχής στον Α' Πόλεμο του Κόλπου, ως Διοικητής του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Παλάσκας (ΚΕΠΑΛ), και ως Ακόλουθος Αμύνης της Ελλάδος στη Βρετανία και την Ιρλανδία.
Όταν ήταν Διοικητής της ΜΥΚ είχε ως υποδιοικητή του τον σημερινό Α/ΓΕΝ Αντιναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη ΠΝ, ο οποίος έφερε τότε τον βαθμό του πλωτάρχου. Το 1995 αποστρατεύτηκε ως Αρχιπλοίαρχος και προήχθη σε Υποναύαρχο.
Μετά την αποστρατεία του, εργάσθηκε ως ανώτερο στέλεχος σε ναυτιλιακές και κατασκευαστικές εταιρίες, συμμετείχε στην εκπόνηση μελετών και διετέλεσε πρόεδρος της εταιρείας UNICS MARITIME SECURITY ltd, με έδρα το Λονδίνο και την Ελλάδα.
Έχει τιμηθεί με πολλά παράσημα και μετάλλια, και ομιλούσε την αγγλική, γαλλική και ιταλική και έχει συγγράψει τέσσερα βιβλία.
Επικήδειο ξεπροβόδισμα για τον αγαπημένο πατέρα των Βατράχων ναύαρχο Ιωάννη (Ντάνυ) Θεοφανίδη
Είναι ένα ακόμη κατόρθωμα του αγαπητού μας Ντάνυ, να μας μαζέψει όλους, ως μία αγαπημένη οικογένεια, μ’ αυτόν στην κεφαλή, στην τράπεζα αποχαιρετισμού του.
Μπορεί να δακρύζουμε και να κλαίμε, αλλά δεν πρέπει θρήνος για τον Ντάνυ.
Έζησε παλληκαρήσια και φεύγει ως γνήσιο κομάντο, αιφνίδια, αθόρυβα, ορθός.
Γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα όπως θα έκανα σε μία πρόποση, σ’ ένα τραπέζι αγαπημένων φίλων, που καλούνται ν’ αποχαιρετήσουν ένα πολυαγαπημένο τους πρόσωπο.
Δεν θα σας μιλήσω για τη βιογραφία του Ντάνυ, γιατί τα λόγια είναι μικρά σήμερα, για να κλείσουν μέσα την ψυχή του, άλλωστε αυτή θα την βρείτε παντού μέσα στο διαδίκτυο.
Όλοι και καθένας χωριστά γνωρίζει κι ένα κομμάτι της μεγάλης αυτής καρδιάς, που είναι ο Ντάνυ.
Αποχαιρετώ σήμερα το σύζυγο , τον πατέρα, το ναύαρχο, το διοικητή, τον σύντροφο και φίλο, τον πατέρα μας, τολμώντας να μοιραστώ μαζί σας λίγα από τα όμορφα και θαυμαστά, που μοιράστηκε με φίλους σε συναντήσεις μας εκεί στο υπόγειο του σπιτιού του, στο Κ. Ελληνικό.
Εκεί στο οχυρό, όπου με την οικογένεια και τους φίλους σου, Ντάνυ, μοιράστηκες στιγμές, ανοίγοντας με παιδική απλότητα, χωρίς φίλτρα προστασίας κι υποκρισίας, την παιδική σου πάντα κι ανόθευτη ψυχή.
Εκεί που πέρασες αμέτρητες ώρες μελετώντας, αγωνιώντας κι εργαζόμενος για το μέλλον της οικογένειας, της κοινωνίας και της πατρίδας.
5 Μαρτίου 1946 ξημέρωσε φέρνοντας στη ζωή έναν αετόπουλο, από Κολοκοτρωνέικη γενιά, από πατέρα και παππού μάχιμους ναυάρχους, θρύλους καθένας για την εποχή του.
Δύσκολο να αναμετρηθείς με τέτοια βαριά ιστορία.
Ο Ντάνυ δεν ήταν όμως τυχαία προσωπικότητα, έγραψε τη δική του ιστορία και σφράγισε ανεξίτηλα την εποχή μας κι όλους εμάς, με τη μοναδική του προσωπικότητα.
Αυτό είναι άλλωστε το μέτρο, με το οποίο ζυγίζεται ο άνθρωπος και το έργο του στον κόσμο.
Το αποτύπωμα, που αφήνει στους ανθρώπους, με το οποίο κερδίζει την αιωνιότητα.
Κι ο μικρός Ιωάννης έκανε το δικό του αγώνα αναμετρούμενος με τα θηρία της γενιάς του και κρίθηκε άξιος να προχωρήσει και να γίνει ο θρύλος των ΟΥΚ, ο πατέρας των Βατράχων, ο Ντάνυ, για τον οποίο τόσοι μιλούν με αγάπη, λατρεία και σεβασμό, μέσα κι έξω από την Ελλάδα.
Από μικρός Ντάνυ έδειξες την αδαμάντινη σύστασή σου.
Έσπασες σε 5 σημεία το χέρι και πάλεψες με πόνο κι απίστευτη επιμονή να ισιώσεις το σμπαραλιασμένο κι αγκυλωμένο χέρι, κρεμάμενος μ’ όλο σου βάρος στο μονόζυγο.
Και το μοιράστηκες μαζί μας, με χιούμορ και ταπεινότητα, για να μας διδάξεις την αξία της πίστης, της προσπάθειας και της θυσίας για την επιτυχία.
Είναι βέβαια η φύση του ανθρώπου, αλλά και τα βιώματα κι οι αξίες της οικογένειας και της κοινωνίας, που ανέστησαν κι ατσάλωσαν ένα γνήσιο κι ακέραιο χαρακτήρα.
Έναν άνδρα, που έγινε στρατιώτης πρώτα, στρατευμένος σε ένα διαρκή αγώνα για το καλό της Ελλάδας, που τον οδήγησε στην επιλογή της στρατιωτικής σταδιοδρομίας και μέσα από μοιραίες επιλογές στις πλέον επίλεκτες δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού, τους Έλληνες Βατραχανθρώπους.
Έβγαλες το Αμερικανικό σχολείο των Seals, ξεκινώντας την εκπαίδευση έχοντας μόλις λίγες ημέρες πριν εγχειριστεί με κήλη και το μοιράστηκες μαζί μας, με το δικό σου μοναδικό τρόπο, κάνοντάς να κλαίμε απ’ τα γέλια, για να μας διδάξεις ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται κι ότι τα όρια των ανθρώπων είναι απεριόριστα, αρκεί να θέλουν…!
Πόση αγάπη, πόση ωραία τρέλα, πόση δύναμη και τόλμη, είναι αυτά που αποτελούν τις αρετές στην αρχής μιας μεγάλης πορείας.
Μιας πορείας που πέρασε από τεράστιες δοκιμασίες, επιτυχίες και πικρίες, που πύρωσαν το ατσάλι, το έκαναν πυρ και φως.
Πυρ που κατέκλυσε μικρότητες, που πάντα συναντιόνται στην Ελληνική πραγματικότητα , αλλά κι αδύναμους εχθρούς, όταν μόνος με λίγους βατράχους σε ένα φουσκωτό στο βόρειο Αιγαίο, το έστρεψες απέναντι σε τουρκικό πολεμικό, που ανέκρουσε πρύμνα, μπροστά σ’ αυτόν τον απρόσμενο «Τρελό», με τις άγνωστες δυνάμεις!
Φως που φώτιζε τους ανθρώπους στις μονάδες που υπηρέτησες και σε ανέδειξε φυσικά, χωρίς τίποτε να σου χαριστεί, ως τον Ηγέτη, το Δάσκαλο, το Διοικητή, τον αυστηρό και δίκαιο Αρχηγό, που ήξερε να μοιράζεται τόσο με τον αξιωματικό όσο και με το ναύτη, ήξερε να εμπνέει όντας πρώτος μέσα σε όλες τις κακουχίες, αναλαμβάνοντας ο ίδιος πάντα την ευθύνη ως άνδρας της τιμής και της αρετής και τις συνέπειες των πράξεων, ακόμη κι εκεί που δεν σου ανήκαν.
Αρετές ξεχασμένες , που σε έκαναν να ξεχωρίζεις και γι αυτό να αποτελείς και στόχο της μετριότητας.
Κι έτσι έγινες ο θρύλος, ο ναύαρχος, που όλοι σου απευθύνονταν φυσικά στον ενικό, μιλώντας στον Ντάνυ, στον άνθρωπο με καρδιά, τον ευθύ και δίκαιο, τον φύσει ευγενή.
Είναι αλήθεια ότι είχες τον τρόπο σου να περνάς σ’ όσους σε πλησίασαν τις αρετές της καρδιάς σου, απλά και φυσικά, με το παράδειγμα , με το αστείρευτο χιούμορ και τις ανεπανάληπτες κι ατέλειωτες ιστορίες, μιας ζωής που τη ρούφηξες ως το μεδούλι.
Εκεί όμως που υποκλίνομαι στον άνδρα είναι για την αγάπη, που με κάθε ευκαιρία μοίραζες προς όλους, πρώτα και κύρια στην οικογένειά σου , στην αγαπημένη σου Αγνή ως τρυφερός σύζυγος και στα λατρεμένα σου παιδιά, για τα οποία ήσουν τόσο περήφανος, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη το πύρωμα της θετικής ενέργειάς σου, που αποτυπώθηκε μέσα μας, σφραγίζοντας όλους όσους σε γνώρισαν.
Είναι τόσο συγκινητικό μέσα στη ρημαγμένη κοινωνία μας να ζεις τόσο αγαπημένες οικογένειες και συ Ντάνυ υπήρξες ένας εκ των στυλοβατών τους, τόσο της φυσικής σου οικογένειας, όσο και της μεγαλύτερης οικογένειας, των βατραχανθρώπων, του ναυτικού και των Ελλήνων.
Εκφράζοντας όλους τους φίλους, τα αδέλφια και τα παιδιά σου, φυσικά και πνευματικά, σε χαιρετώ, σ’ ευχαριστώ που υπήρξες τόσο καλός φίλος, που πέρασες από τη ζωή του καθενός μας και την άγγιξες , αφήνοντας κάτι τόσο καλό .
Ήταν τιμή μας να υπηρετήσουμε κι αγωνιστούμε κοντά σου.
Θα μου λείψουν οι ωραίες στιγμές και συζητήσεις μας.
Εσύ τώρα έχεις πολλά να μοιραστείς και τόσα νέα να μεταφέρεις σε όσους πέρασαν νωρίτερα στην πέρα όχθη.
Ξαναγεννήθηκες σε μία άλλη ζωή κι αυτό που μένει σε μας είναι να σε θυμόμαστε με αγάπη και τρυφερότητα, καλέ μας φίλε και να ακολουθούμε το καλό σου παράδειγμα σε όσα θαυμάσια μας δίδαξες,
Έχε γεια από το ΑΓΗΜΑ των αγαπημένων σου Βατράχων.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Κυριάκος Κόκκινος
Δικηγόρος-Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος Ναυάρχου Θεοφανίδη, του κάποτε υποδιοικητή και εκπαιδευτή μου στη ΜΥΚ, που μου άφησε ανεξίτηλες, υπέροχες αναμνήσεις.
Και όπως τότε μας έλεγε: "Οι κομάντος δεν φοβούνται τον θάνατο! Τον αγκαλιάζουν και πηγαίνουν μαζί! "
Ανιχνευτής
