Χαίρε Φίλε

 

Στη μνήμη του Θανάση Μπάφα

"Είμαι έτοιμος! Μπορώ να πηδήξω και από το μπαλκόνι! Τόσο πολύ θέλω να πάω αλεξίπτωτα!" Με αυτά τα λόγια με υποδέχτηκε ο τότε Ανθυπολοχαγός Θανάσης Μπάφας στο δωμάτιό του σε ξενοδοχείο στο Λουτράκι, όπου περνούσε ανέμελα μερικές ημέρες πριν παρουσιαστεί στη ΣΧΑΛ για εκπαίδευση. Ήταν το '75 αν δε με απατά η μνήμη μου που κι' εγώ, λάτρης των Καταδρομών, γύρευα "τρελαμένους" σαν κι' εμένα να λάβω πληροφορίες, και να ακολουθήσω τα ίδια βήματα.

Γνωριζόμασταν από τότε, έχοντας την ίδια "χημεία" ψυχοσύνθεσης. Πέρασαν μερικά χρόνια, και ήμασταν και οι δύο στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων. Ο Θανάσης σαν μεγαλύτερος, εξακολουθούσε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για μένα. Δεν έτυχε να συνυπηρετήσουμε στην ίδια μονάδα. 

Η επόμενη συνάντησή μας ήταν στο Διεθνές Σχολείο Περιπόλων Αναγνωρίσεως Μακράς Ακτίνας Δράσεως (International Long Range Reconnaisance Patrol School, ILRRPS) Αυτός εκπαιδευτής, εγώ εκπαιδευόμενος! Αξιωματικός εκπαιδεύσεως της Διεθνούς πτέρυγας του Σχολείου, ένας άλλος καταξιωμένος Έλληνας αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων, ο τότε Ταγματάρχης  Τραχανατζής.

Ήμασταν το '82, η τρίτη σειρά στελεχών που περνούσε την εκπαίδευση. Εκπαίδευση σκληρή, απαιτητική, με προδιαγραφές των Βρετανών SAS. O Θανάσης, λοχαγός τότε, ερχόταν πιο πολύ σε επαφή μαζί μας. "Μία στο καρφί και μία στο πέταλο", μας πίεζε να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή επίδοση, συναγωνιζόμενοι Βρετανούς, Αμερικανούς, Γερμανούς, Σκανδιναβούς και άλλες εθνικότητες του ΝΑΤΟ. 

Είχαμε επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες! Έτσι συμβαίνει στην εκπαίδευση. Έμειναν πολλά πράγματα όμως τα οποία σφυρηλάτησαν σώμα, πνεύμα και χαρακτήρα! Έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη μου, ένα περιστατικό, με τον Θανάση. Ήταν νυκτερινή άσκηση διείσδυσης, διπλής ενέργειας όπως συνηθίζεται να λέγεται. Δηλαδή, εμείς έπρεπε να περάσουμε απαρατήρητοι από μια περιοχή την οποία επιτηρούσαν κάποιοι άλλοι. Μιλάμε για μεγάλες αποστάσεις. Πράγματι, η περίπολός μας, οι τέσσερεις Έλληνες, ξεκινήσαμε διαλέγοντας το δικό μας δρομολόγιο, προσεκτικά, αθόρυβα, με όλα τα μέτρα ασφάλειας που έπρεπε να έχουμε. Μέσα στην άγρια νύχτα, με ψιλοβρόχι, πέσαμε επάνω σε ποτάμι, που έπρεπε να διασχίσουμε! 

Ορμητικά νερά κατέβαιναν με άγριο παφλασμό, που κάλυπταν κάθε λογής θόρυβο! Επιλέξαμε ένα σημείο που μας φάνηκε προσφορότερο. Πλάτος, πάνω - κάτω, γύρω στα 50 με 70 μέτρα!  Πέρασε ο πρώτος με ένα λεπτό σχοινί δεμένο στη μέση του και όσο προχωρούσε αμολάγαμε την κουλούρα ελέγχοντας την κίνησή του για να μην παρασυρθεί. Τα κατάφερε! Στη συνέχεια έκανε γρήγορο έλεγχο, βρήκε ένα σταθερό στήριγμα, πέρασε μια στροφή το σχοινί και τινάζοντάς το, έδωσε το σύνθημα ότι το κρατάει για να περάσουμε. Ένας - ένας, αρχίσαμε να περνάμε και ο κάθε ένας που έβγαινε ασφάλιζε και ένα τομέα. Τελείωσε! Ένα αίσθημα ανακούφισης, μας κατέλαβε, θεωρώντας ότι δε γίναμε αντιληπτοί!

Πάνω που κάναμε τον τελικό έλεγχο για να συνεχίσουμε, ακούσαμε μια πνιχτή φωνή, "μπράβο κομάντος" και με μεγάλη μας έκπληξη, είδαμε το Θανάση να ξετρυπώνει από κάτι θάμνους και να μας πλησιάζει! Το αίσθημα απογοήτευσης, ήλθε να αντικαταστήσει την ανακούφιση. Θεωρήσαμε ότι μας πιάσανε! Όχι, δεν ήταν έτσι. Όλες τις λεπτομέρειες του σχεδίου που είχαμε επιλέξει στο χάρτη, τις είχαμε δώσει στον "Σχόλαρχο", για να ξέρουν που πηγαίνουμε. Η εκλογή δρομολογίου, το "Route Selection", ήταν από τα σημαντικότερα αντικείμενα που μια περίπολος αξιολογείται. Ο Θανάσης, όπως μάθαμε αργότερα, κατάφερε να πάρει αυτός τον έλεγχο του τομέα που ενεργούσαμε εμείς, και δύο άλλες ακόμη περίπολοι και ήξερε ακριβώς το πού και το τι πάμε να κάνουμε! Οπότε την είχε στήσει εκεί κοντά από νωρίς και περίμενε. "'Έχουν περάσει άλλοι;" ρώτησα μουδιασμένος. "Όχι!" Απάντησε με βροντερή φωνή για να καλύψει το θόρυβο του νερού. "Είστε οι πρώτοι! Μπράβο! Προχωρήστε γρήγορα!" 

Ξεκινήσαμε σκαρφαλώνοντας στο πυκνοδασωμένο ύψωμα που ορθωνόταν μπροστά μας. Αν και ο Θανάσης ως εκπαιδευτής ήταν εκτός σεναρίου ασκήσεως, το έφερα βαρέως που δεν τον είχαμε αντιληφθεί. Ξεκινήσαμε με ακόμη πιο προσεκτική κίνηση ανάμεσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του υψώματος, που φάνηκε αργότερα, ότι ήταν χώρος περιπατητών. Καλή η κίνηση, αλλά αργή και κοπιαστική, μέχρι σημείου που άρχισαν τα νεότερα μέλη της περιπόλου να δυσανασχετούν. Ξημερώματα, λίγο πριν από το πρώτο φως, στο λυκαυγές, φτάσαμε στο τελικό μας ραντεβού, όπου είδαμε το λεωφορείο να μας περιμένει! Πλησιάσαμε και μόλις μπήκαμε είδαμε τις άλλες δύο περιπόλους, Εγγλέζοι, να είναι μέσα και να μισοκοιμούνται περιμένοντας εμάς! "Τι έγινε; Χαθήκατε; Φτάσατε τελευταίοι!", μας φώναζε ο Θανάσης αγριεμένος, με τόνο επίπληξης. Δε μιλήσαμε. "Καλύτερα τελευταίοι, παρά πιασμένοι", είπα από μέσα μου και κάθισα σε μια θέση, βρεγμένος, λασπωμένος και κουρασμένος όπως όλοι μας. 

Έτσι ήταν ο Θανάσης! Ακούραστος, ενθουσιώδης,  ευχάριστος, με αστεία και πειράγματα αλλά και απαιτητικός! "Μία στο καρφί και μία στο πέταλο"! Αργότερα, πάλι στη Γερμανία, συνεργαστήκαμε σε άσκηση ρίψεως λέμβων και προσωπικού σε υδάτινο περιβάλλον. Η σκέψη του ήταν πάντα μία: "Είμαστε εξ ίσου καλοί, πρέπει να γίνουμε καλύτεροι, μπορούμε να κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλοι, δεν πρέπει να υποτιμούμε τον εαυτό μας, ούτε τις ειδικές  δυνάμεις μας, ούτε και την πατρίδα μας!" Σκέψεις που με ακολουθούσαν πάντα, μέχρι σήμερα! 

Πέρασαν τα χρόνια, ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του και την τύχη του. Περιστασιακά συναντιόμασταν. Πότε στο ΕΤΑ, πότε σε άλματα ή καταδύσεις, πότε σε άλλες εκδηλώσεις. Ακόμη και όταν έφυγε από την Υπηρεσία.

Θα θυμάμαι όμως το Θανάση, όπως τότε. Νέο, καλογυμνασμένο, δυναμικό, ενεργητικό, αποφασιστικό! Χαίρε Φίλε.

Ανιχνευτής