Πέσιμο στο Μονοπάτι

Γράφει ο κ.Δημήτρης Τρουπής

Δύο οι βασικοί κανόνες: να πέφτουμε μόνο σε ανηφόρα και να θυμόμαστε ότι παρότι το κεφάλι μας είναι πιο σκληρό, ο πισινός μας είναι πιο ανθεκτικός και κατάλληλος για “προσγείωση” στο μονοπάτι! Επειδή όμως σπάνια μπορούν να τηρηθούν αυτά τα δυο – στην πραγματικότητα αποτελούν την εξαίρεση – ας εξετάσουμε το θέμα του πεσίματος καθώς τρέχουμε στα μονοπάτια και μια τεχνική που ίσως να μετριάζει λίγο τις επιπτώσεις μιας πτώσης.

Καθώς τρέχουμε στην κατηφόρα, υπάρχουν δυο βασικά σενάρια πτώσης. Το πρώτο είναι να γλιστρήσουμε πέφτοντας προς τα πίσω (συνήθως συμβαίνει σε σάρες ή μονοπάτια με πολύ σαθρό έδαφος και χαλίκι) και τα πόδια να φύγουν μπροστά από το σώμα. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την κίνηση να εξελιχθεί, και να προσγειωθούμε με τον πισινό μας. Σε αυτόν τον τύπο πτώσης δεν έχουμε πολλά που μπορούμε να κάνουμε και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι είτε να έχουμε κάποιο χτύπημα στις παλάμες και τους καρπούς είτε να διπλώσει το γόνατο ή να χτυπήσει πίσω το κεφάλι που είναι και η πιο άσχημες εξελίξεις. Γενικά αν το έδαφος είναι ομαλό, και έχουμε τον χρόνο να αντιδράσουμε, η τοποθέτηση των χεριών πίσω για στήριξη καθώς φεύγουμε μπροστά ίσως και να μετριάσει τις επιπτώσεις της πτώσης.

Το πιο επικίνδυνο σενάριο είναι η πτώση που οφείλεται στο ότι “βρήκε” το πόδι μας σε μια πέτρα ή ρίζα, με αποτέλεσμα να χάσουμε την ισορροπία μας και να πέσουμε άσχημα μπροστά. Η φυσική και ενστικτώδης αντίδραση είναι να εκτείνουμε τα χέρια μας, και να προσπαθήσουμε να μετριάσουμε την πτώση στηριζόμενοι σε αυτά. Αν το κάνουμε αυτό τα σημεία που είναι πιο πιθανό να πάθουμε ζημιά είναι οι παλάμες και οι καρποί, οι αγκώνες, και κυρίως τα γόνατα και το κεφάλι. Πρόσφατα είχα μια άσχημη πτώση, όπου το αριστερό μου γόνατο βρήκε σε φυτεμένη πέτρα και μου άφησε ένα οστικό οίδημα που με ταλαιπωρεί λίγο ακόμη. Δεν είχα προλάβει να αντιδράσω καθόλου μιας και δεν ήμουν συγκεντρωμένος, πράγμα που είναι μεγάλο λάθος.

Εικόνα 1: Το πρώτο στάδιο της κίνησης στο "tuck-and-roll"

Υπάρχει μια μέθοδος που τουλάχιστον θεωρητικά μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στον δεύτερο τύπο πτώσης. Λέγεται “tuck-and-roll” και χρειάζεται σαφώς εξοικείωση και δοκιμές αλλά και η πτώση μας να μην είναι σε μονοπάτι που “ξεφεύγει” από τα όρια του τεχνικού και είναι πολύ πετρώδες. Η εμπειρία πάντως δείχνει ότι τα περισσότερα πεσίματα δεν γίνονται σε πολύ τεχνικά εδάφη, μιας και σε αυτά έχουμε όλη την προσοχή μας στραμμένη στο έδαφος και στο στυλ που κατεβαίνουμε, αλλά όταν είμαστε σε θεωρητικά εύκολα μονοπάτια που τρέχουμε πιο χαλαρά. Σε κάποιες τέτοιες στιγμές και εδάφη η μέθοδος που αναλύουμε,  μπορεί να βοηθήσει.

Εικόνα 2: Μετά την κυβίστηση στο "tuck-and-roll"

Η μέθοδος “tuck-and-roll” υιοθετεί μια ελεγχόμενη κίνηση που απορροφά την δυναμική της πτώσης και επιτρέπει τον μεγαλύτερο έλεγχο της θέσης προσγείωσης, προστατεύοντας τα γόνατα, τους αγκώνες τα χέρια και το πρόσωπο. Καθώς νιώθουμε ότι χάσαμε την ισορροπία μας και αρχίζουμε να πέφτουμε μπροστά, μαζεύουμε αμέσως το πηγούνι προς το στέρνο μας και αφήνουμε την δυναμική της κίνησης να μας παρασύρει σε ένα “κουλούριασμα” του σώματος εκτείνοντας μπροστά τον ώμο που μας βολεύει. Δεν προσγειωνόμαστε - στην κυβίστηση που κάνουμε - με την σπονδυλική στήλη και το κεφάλι αλλά ουσιαστικά ρολάρουμε λίγο πλάγια – με τους ώμους – και το έδαφος το βρίσκει τελευταία ο πισινός μας αφού ολοκληρώσουμε έναν κύκλο πλάγια με το σώμα μας. Προστατεύουμε το πρόσωπο με τα χέρια μας διπλώνοντας τα μπροστά του και κρατάμε λίγο λυγισμένα τα πόδια στην διάρκεια της κίνησης. 

Η διαδικασία φαίνεται στις εικόνες 1 και 2. Η κίνηση αυτή είναι ουσιαστικά πολύ συνηθισμένη στις πολεμικές τέχνες, και χρειάζεται αρκετή εξάσκηση πριν την εφαρμόσουμε στο μονοπάτι. Χρησιμοποιούμε κάποιο στρώμα ή γρασίδι και αρχικά την δοκιμάζουμε από γονατιστή θέση, πριν φτάσουμε να την κάνουμε από όρθια θέση. Στο τελικό στάδιο εξάσκησης την δοκιμάζουμε κάνοντας ελαφρύ τρέξιμο στο γρασίδι.

Όσο περισσότερο πάντως τρέχουμε στα μονοπάτια τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος μιας πτώσης και συμπληρωματικά με την τεχνική που αναλύσαμε, το καλύτερο θα ήταν να αποφύγουμε το πέσιμο γενικά, εφαρμόζοντας κάποιες τεχνικές που μειώνουν τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Σε έντονα κατηφορικά μονοπάτια σφίγγουμε τους κοιλιακούς και τον κορμό ώστε να αυξήσουμε την ευστάθεια, και ανοίγουμε λίγο περισσότερο τα χέρια για να έχουμε καλύτερη ισορροπία. “Ανιχνεύουμε” το έδαφος μπροστά σε απόσταση που εξαρτάται από την ταχύτητα που τρέχουμε, και μειώνουμε το εύρος του διασκελισμού κρατώντας τα πόδια κάτω από τον κορμό για διατήρηση ενέργειας και ισορροπία. 

Δεν χτυπάμε ανεξέλεγκτα τα πόδια στο έδαφος αλλά προσπαθούμε να πατάμε έχοντας απόλυτο έλεγχο της κίνησης και “ελαφρύ” διασκελισμό. Αν το μονοπάτι έχει χαλίκια προσπαθούμε να πατάμε με όλο το πέλμα, ενώ αν είναι σε σχήμα "V" προσπαθήστε να πατάτε στο κέντρο του. Το τρέξιμο σε λάσπη θέλει εξάσκηση και καλό θα ήταν να την κάνετε ώστε να αποβάλετε τον φόβο. Όταν τρέχουμε σε έντονη βροχή που το μονοπάτι γίνεται ρυάκι τρέχουμε στο κέντρο μιας και γλιστρά λιγότερο αφού την λάσπη την ξεπλένει το νερό που κυλάει. 

Δεν προσπαθούμε να φάμε ή να πιούμε όταν τρέχουμε σε τεχνικά κατηφορικά μονοπάτια, μιας και η προσοχή αποσπάται εύκολα. Αν τρέχετε με μπουκάλια στα χέρια (American Style…) έχετε και άλλο ένα επίπεδο προστασίας για τις παλάμες σας.

Πηγή