Πίσω από τις γραμμές των Τάλιμπαν

Πριν από ένα χρόνο, ένας Αφγανός δημοσιογράφος κατόρθωσε να προσεγγίσει μια ανταρτική ομάδα Τάλιμπαν και να ζήσει μαζί τους για 10 ημέρες, τραβώντας σκηνές από τη ζωή τους και τις δραστηριότητές τους.

Ήταν μια ομάδα, με διασυνδέσεις με Αλ Κάιντα και με αποστολή την παρενόχληση δρομολογίων Διοικητικής Μέριμνας της ISAF.  Μόλις το είδα μου ήλθαν στο μυαλό άπειρες σχεδόν ξεχασμένες μνήμες από την περίοδο που ήμουν κάτω. Προσπαθούσα και ακόμη προσπαθώ να ξεχάσω κάποιες πικρές μνήμες αλλά πάντα έρχεται το ερέθισμα να τις επαναφέρει στην επιφάνεια.

Ζωντανεύουν φιλικά πρόσωπα που χάθηκαν, φουντώνει η αγανάκτηση για το άσκοπο του κόπου των ζωντανών και της θυσίας των νεκρών, χωρίς δυστυχώς αντίκρυσμα. Ενοχλεί η αδιαφορία και η αρνητική αντιμετώπιση των "άκαπνων" πίσω στην πατρίδα, σε αυτούς που πήγαν και κατόρθωσαν να γυρίσουν σώοι. "Γιατί πήγες;" έρχεται η εύλογη ερώτηση. Κανείς δεν "πήγε" μόνος του. Τους έστειλαν.

Οι στρατιώτες, τουλάχιστον από το στρατό που ξέρω, εκτελούν τις διαταγές!

Οι δρόμοι ανεφοδιασμού  τότε πολύ λίγοι, δηλαδή δύο... δηλαδή ο εξής ένας: Τζαλαλαμπάντ προς Πακιστάν. Ο άλλος ο εναέριος, με μοναδική πύλη τότε, το αεροδρόμιο της Καμπούλ. Χειμώνας,  με μείον25 βαθμούς στο υψόμετρο των 1900 μέτρων που βρίσκεται η πόλη. Η μπόχα από το κάψιμο περιττωμάτων ανθρώπων και ζώων που έβαζαν στις παραγκογειτονιές οι Αφγανοί για να ζεσταθούν, απλωνόταν παντού. Ναι έκαιγαν τα περιττώματα και την κοπριά, αφού πρώτα τα ξέραιναν, γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να κάψουν! Όλα τα δέντρα είχαν κοπεί και καεί τα τελευταία 30 χρόνια με τους συνεχείς πολέμους. Τα γύρω βουνά ήταν πλέον τελείως γυμνά.

 Πάσχιζαν εναγώνια μέρα-νύχτα, οι Έλληνες Αεροπόροι να κρατήσουν το αεροδρόμιο ανοικτό, ρίχνοντας ειδικό υγρό στους αεροδιάδρομους, για να λιώσουν τον πάγο που σχηματιζόταν. Ήταν η περίοδος  που Έλληνες είχαν την διοίκηση του αεροδρομίου. Έλληνες Αεροπόροι, στρατιώτες, που κάποιοι έχουν το θράσος να τους χαρακτηρίζουν αντιπαραγωγικούς.

Το αεροδρόμιο με κάθε τρόπο έπρεπε να παραμένει ανοικτό. Από το νότιο δρόμο του Τζαλαλαμπάντ με μήκος κοντά στα 200 χιλιόμετρα, έρχονταν μισθωμένα βυτιοφόρα από το Πακιστάν για να φέρουν το ..μοσχοπληρωμένο καύσιμο της ολλανδικής SHELL. Μόνη πηγή ανεφοδιασμού τότε! Πλήρωνε το ΝΑΤΟ! Συμφέροντα, πολλά συμφέροντα! 

Εκεί στον φιδωτό, κακοτράχαλο δρόμο και σε στενά, χτύπαγαν πάντα οι αντάρτες με ενέδρες. Στόχος τους να σταματήσει ο εφοδιασμός. Εκείνο το βαρύ χειμώνα του 2005,  έκαναν δυνατή προσβολή. Μεγάλη φάλαγγα τέτοιων βυτιοφόρων βρέθηκε να καίγεται, με κάποιους φουκαράδες οδηγούς σφαγμένους και ξεκοιλιασμένους. Δεν φυλάγονταν οι δρόμοι; Κατά μήκος και ανά 3 χιλιόμετρα υπήρχαν ένοπλα φυλάκια του εθνικού αφγανικού στρατού μαζί με χωροφύλακες. Αλλά ποιος μπορούσε να κινηθεί με την μεγάλη παγωνιά; Προτιμούσαν το φυλάκιο με την αναιμική φωτιά στο τζάκι.

Αγωνία, γιατί η στάθμη αποθεμάτων έπεφτε δραματικά μέσα στις πολύ χαμηλές, κάτω από το μηδέν θερμοκρασίες. Οργανώθηκε ολόκληρη επιχείρηση διάνοιξης του δρομολογίου. Ένα εναλλακτικό που υπήρχε δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί γιατί ήταν σε πιο μεγάλο υψόμετρο και υπήρχε πολύ χιόνι.

Συμπλοκές, αψιμαχίες, κλεφτοπόλεμος με αντάρτες στους  μείον 25 βαθμούς. Κάποιοι έχασαν πόδια ή χέρια και άλλοι τη ζωή τους. Ποιός τους θυμάται τώρα πια; Μόνο οι γέροι γονείς ή η γυναίκα τους και τα παιδιά τους, όσοι είχαν.

Ποιοι έχουν δίκιο και ποιοι άδικο; Όσο και αν προσπάθησα να δικαιολογήσω ότι η προσπάθειά μας εκεί δεν πήγε χαμένη δεν μπόρεσα να πείσω τον εαυτό μου, με αυτά που βλέπω ακόμη και σήμερα. Το μόνο που έμεινε είναι μνήμες και εμπειρίες. Τις τελευταίες έκανα ότι μπορούσα να τις μεταφέρω σε άλλους νεώτερους συνάδελφους, για να μην πάνε χαμένες και αυτές.

 Δείτε το ντοκιμαντέρ που έβγαλε αυτός ο Αφγανός. Έχει ενδιαφέρον.

Ανιχνευτής