Οι αναμνήσεις..

Συνήθως, όταν κάποιος μαχητής βρίσκεται σε θέατρο επιχειρήσεων, βιώνει καταστάσεις που του μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό. Αργότερα αισθάνεται την ανάγκη να μοιρασθεί τις εμπειρίες του και να εξωτερικεύσει όλα του τα βιώματα, που δεν τον αφήνουν να ησυχάσει είτε είναι μέρα, είτε νύχτα.

Στην αρχή, μετά από την απομάκρυνση από την εμπόλεμη ζώνη και βέβαια όντας γερός, δεν μπορείς αμέσως  να ενταχθείς στον ήρεμο τρόπο ζωής. Τα καθημερινά προβλήματα σου φαίνονται μηδαμινά, ένα τίποτα! Το μυαλό σου, χωρίς να το θέλεις, σε γυρνάει πίσω, εκεί που έδωσες ένα μέρος του εαυτού σου, πολεμώντας και κινδυνεύοντας σχεδόν καθημερινά να χάσεις τη ζωή σου. 

Γυρνάς νοερά στους τόπους που ταξίδεψες, στα σημεία που έδωσες μάχη, στην ένταση που αισθάνθηκες, στους θορύβους της μάχης, τις εκρήξεις, τα σφυρίγματα των βλημάτων και των σφαιρών, που δεν τα φοβάσαι γιατί αυτά που ακούς, σε έχουν προσπεράσει. Βλέπεις όσους αντιμετώπισες, σαν φευγαλέες φιγούρες να κινούνται γιατί εκείνη την ώρα, που κάθε δευτερόλεπτο έχεις την αίσθηση ότι μετράει πιο "αργά", δεν κοιτάς πρόσωπα και βλέμματα των αντιπάλων σου. Αλίμονό σου αν το κάνεις! Βλέπεις "στόχους" που  δεν είναι χάρτινοι και προσπαθούν να σε κομματιάσουν, γι' αυτό πρέπει να τους προλαβαίνεις. Τα βλέμματα των συναδέλφων σου όμως τα βλέπεις!

Σου έρχονται στη μνήμη γνωστοί και φίλοι με τους οποίους σε ένωσαν αόρατα δεσμά, κοινής εμπειρίας. Σου "έρχεται" η μυρωδιά του ιδρώτα τους, όπως στέκονταν καλυμμένοι δίπλα σου και γεμίζεις θλίψη  όταν θυμάσαι αυτούς που έφυγαν κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια σου. Έχεις πλέον πεισθεί ότι η καλή εκπαίδευσή σου σε προστάτεψε και "ευλογείς" τους εκπαιδευτές σου για την σκληρότητα που σου έδειξαν.

Πίσω, στην ηρεμία, προσπαθείς να ελέγξεις αυτά τα συναισθήματα,  δουλεύοντας πολύ. Στο στρατιωτικό περιβάλλον, προσπαθείς να δώσεις όσα μπορείς περισσότερα  στους νεώτερους, να τους μάθεις αυτά που πρέπει να ξέρουν πολύ καλά και να μεταφέρεις την εμπειρία σου, γιατί  έτσι, όταν τύχει και βρεθούν στην ίδια θέση με σένα, θα μπορέσουν να αντιδράσουν σωστά και να σωθούν. Γίνεσαι σκληρός, αδυσώπητος και δυσάρεστος πολλές φορές. Αλλά  ξέρεις ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο γίνεται σωστή δουλειά. Δεν θέλεις να τους αφήσεις να έχουν κακή τύχη. Η συνείδησή σου δεν σε αφήνει. Φεύγει και ένα βάρος που σε "πλακώνει". 

Αυτό που δεν  αντέχεις καθόλου, είναι οι "εξυπνάκηδες" και οι "ξερόλες", συνήθως κακοί προϊστάμενοι, που ενώ δεν έχουν ζήσει ποτέ τέτοιες εμπειρίες, προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους, ενώ τους αποδεικνύεις τη λάθος σκέψη τους. Οι σωστοί προϊστάμενοι σε ακούν και σε ενθαρρύνουν. Αποζητούν να εκμεταλλευτούν τις εμπειρίες σου.

Τα  ελεύθερα βράδια στην αρχή είναι λίγο δύσκολα. Δεν σε αφήνουν όλες αυτές οι μνήμες να ησυχάσεις, όταν πας για ύπνο. Ξενυχτάς! Σηκώνεσαι τρεις, τέσσερις, και περισσότερες φορές το βράδυ, για να δεις ότι όλα είναι εντάξει. Μόλις σε παίρνει ο ύπνος "μεταφέρεσαι" πάλι, κάπου εκεί! Βλέπεις πολλά!  Ξαναξυπνάς γιατί αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι.

Θέλεις να μιλήσεις πολύ, να πεις ό,τι έχεις ζήσει για να μοιρασθείς το "βάρος", αλλά συγκρατιέσαι, γιατί αν το κάνεις, θα σε χαρακτηρίσουν γραφικό, ή ...παλαβό. Το κάνεις λίγο-λίγο  με  τρόπο που να μην φαίνεται, αλλά σε κάθε κατάλληλη ευκαιρία. Αν όλα πάνε καλά, ο χρόνος σε ηρεμεί. Σκέφτεσαι πιο ψύχραιμα και λιγοστεύουν τα νυκτερινά ξυπνήματα! Γίνονται ένα ή δύο το πολύ. Που και που βλέπεις κάτι από όσα έζησες και σε "ταρακουνάει" για λίγο. Μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι θα ήταν καλή ιδέα να γράψεις τις αναμνήσεις σου και να τις δώσεις για να  μάθουν όλοι που ήσουν, τι έκανες και πως ήταν τα πράγματα εκεί που ήσουν. Έτσι γράφονται τα βιβλία από όσους έχουν πολεμικές εμπειρίες! Αισθάνονται την ανάγκη να το κάνουν! Κάτι τους σπρώχνει προς τα εκεί!

Άλλοι δυστυχώς δεν το ξεπερνούν εύκολα και το ρίχνουν στο ποτό. Γίνονται αλκοολικοί και τους τρέχουν μετά στα νοσοκομεία για αποτοξίνωση. Κάποιοι, ζητούν υποστήριξη, πηγαίνουν σε γιατρό και ζουν με ψυχοφάρμακα.  Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Η καλύτερη θεραπεία πάντως, εκτός από την εργασιοθεραπεία, είναι να το ρίξεις στο τρέξιμο και στο περπάτημα στο βουνό. Ξεδίνεις! Μετά έρχεται το γράψιμο!

Ένα πρόσφατο τέτοιο βιβλίο πολεμικών εμπειριών, είδα  να κυκλοφορεί στ' Αγγλικά, με τον τίτλο "Wearing the Green Beret" (Φορώντας τον πράσινο μπερέ), γραμμένο από ένα Καναδό των Ειδικών Δυνάμεων που υπηρέτησε στο Αφγανιστάν μαζί με τους Βρετανούς πεζοναύτες κομάντος. 

Ο συγγραφέας του αναφέρεται, όπως περιγράφει σε σχετικό άρθρο της  η εφημερίδα Telegraph-Journal,  στην εκπαίδευση  των 32 εβδομάδων για να γίνει κάποιος πεζοναύτης, στην φιλοσοφία της εκπαίδευσης για να αντιμετωπίζεις και τα πιο δύσκολα με καρτερία και χιούμορ, στην αξία της εκπαίδευσης που προετοίμασε καλά όλους για να αντέξουν στις δυσκολίες του πεδίου της μάχης, σε περιστατικά που συνέβησαν κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των ανταρτών Ταλιμπάν και σε όλες τις εμπειρίες που έζησε. Μου κίνησε το ενδιαφέρον και θα κοιτάξω να το βρώ και να το διαβάσω.

Σας χαιρετώ καταδρομικά,

Ανιχνευτής