Παρατηρείτε προσεκτικά για... «παρατηρητές»!

                      

   Το θλιβερό τρομοκρατικό κτύπημα που συνέβη πριν λίγες ημέρες στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, με συνέπεια το θάνατο ενός ανθρώπου, μου έδωσε το ερέθισμα να αναφερθώ για λίγο σ’ αυτού του είδους τις ενέργειες, κάτω από το πρίσμα των ειδικών δυνάμεων.

   Η τρομοκρατία, που αποτελεί ένα από τα συστατικά των ασύμμετρων απειλών, ακολουθεί τα χαρακτηριστικά του ανταρτοπόλεμου πόλεων. Προσφιλής η μέθοδος των παγιδεύσεων με εκρηκτικούς τυποποιημένους ή αυτοσχέδιους μηχανισμούς. Επιφέρει με μικρό κόστος μεγάλο κέρδος. Δημιουργεί κύμα ανασφάλειας, αποπροσανατολίζει κατευθύνσεις και επηρεάζει τις αποφάσεις του «αντιπάλου». Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι όλα ακολουθούν μία μεθοδολογία, μία τεχνική και τακτική.

   Το πρώτιστο που έχει να κάνει ένας ¨επαγγελματίας¨ γιατί για τέτοια περίπτωση πρόκειται, είναι να αναγνωρίσει προσεκτικά, υπομονετικά, επίμονα , και για , μεγάλο χρονικό διάστημα το «στόχο», συγκεντρώνοντας συνεχώς στοιχεία από οποιαδήποτε πηγή, ώστε να δημιουργήσει το λεπτομερές προφίλ , την όσο το δυνατόν καλύτερη «επιχειρησιακή εικόνα». Η έρευνά του έχει σαν σκοπό τον εντοπισμό των «τρωτών σημείων» του στόχου, τα οποία θα πρέπει να εκμεταλλευθεί, για να πετύχει τις επιδιώξεις του ή όπως το λέμε στη στρατιωτική ορολογία την αποστολή του.

   Ο χρόνος που θα έχει στη διάθεση του, παίζει καταλυτικό ρόλο στην εκτίμηση του τρόπου ενεργείας. Κατά κανόνα οι εκρηκτικές παγιδεύσεις και οι δολιοφθορές (σαμποτάζ) απαιτούν περισσότερο χρόνο στην προετοιμασία από ότι οι προσβολές σε στόχους ευκαιρίας με ενέδρες ή παρενοχλήσεις. Απαράβατος όρος είναι ότι τίποτα δεν γίνεται, αν δεν επιβεβαιωθεί ότι ο αιφνιδιασμός του αντιπάλου θα υπάρξει και η επιτυχία της όλης «επιχείρησης» είναι σίγουρη.

   Μη φαντασθείτε ότι η αναγνώριση και η παρατήρηση του στόχου είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται ειδική εξάσκηση και εκπαίδευση για ν’ αποκτήσει κάποιος αυτοπεποίθηση στο τι κάνει. Και δεν έχουν όλοι αυτή την δυνατότητα στον απαιτούμενο βαθμό. Πάντοτε παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ο φόβος στον «παρατηρητή», και διακατέχεται από το αίσθημα και την καχυποψία ότι έχει γίνει αντιληπτός. Ιδιαίτερα όταν είναι υποχρεωμένος να προσεγγίσει τον στόχο, ή να ¨επισκεφθεί¨ κατ’ επανάληψη χώρους που θα χρησιμοποιήσει, παρακολουθώντας ενέργειες ρουτίνας εργαζομένων εκεί. Αισθάνεται έξαψη, με το παραμικρό ιδρώνει ή κοκκινίζει. Αυτό ονομάζεται «σύνδρομο του καψίματος» στη γλώσσα των επαγγελματιών.

   Εδώ είναι το «τρωτό σημείο» του παρατηρητού. Είναι ευάλωτος με τις ίσως νευρικές και ενδεχομένως βεβιασμένες κινήσεις του, με την ανάγκη να εκτίθεται πολλές φορές μπροστά στα ίδια πρόσωπα, με τα λάθη σε αμφιέσεις ή μεταμφιέσεις ή προσποιήσεις του σε ρόλους τεχνίτη, εργάτη κλπ. Στην προσπάθειά του να φανεί φυσιολογικός, «στρεσσάρεται» και δεν αρκεί παρά μία ερώτηση από κάποιον, πιθανόν τυχαία, που θα τον κάνει να πανικοβληθεί και να εκδηλωθεί, ακόμη και βίαια.

    Το «αντίδοτο» σ’ αυτή την περίπτωση, είναι η πιστή και ανελαστική εφαρμογή των θεσπισμένων κανόνων ασφαλείας, όταν μιλάμε για υπηρεσίες, χωρίς να αφήνονται κενά και εξαιρέσεις και χωρίς δημιουργία «ρουτίνας». Το κυριότερο όμως είναι η συστηματική εκπαίδευση όλων των οργάνων ασφαλείας και στην ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ, ώστε να μπορούν να εντοπίζουν τα λάθη των «παρατηρητών», ιδιαίτερα σε δημόσιους χώρους που χαρακτηρίζονται «ζωτικοί» και πιθανοί στόχοι. Ένα απλό παράδειγμα είναι, το να βλέπεις κάποιον στην απέναντι στάση λεωφορείου να κάθεται, προφασιζόμενος ότι περιμένει το λεωφορείο του και να μην ανεβαίνει, ενώ έχουν περάσει πάνω από δέκα! Φαίνεται απλό στα λόγια, αλλά δεν είναι, πιστέψτε με! Θέλει εξάσκηση και εξοικείωση. Η ορθή επιτήρηση και ο έγκαιρος εντοπισμός «παρατηρητών» είναι ο καλύτερος αποτρεπτικός παράγοντας για οποιαδήποτε εγκληματική και τρομοκρατική ενέργεια.

 
    Η σωστή παρατήρηση του περιβάλλοντος χώρου , αφορά όμως όλους μας και στην καθημερινή μας ζωή. Τα «κλεφτρόνια» δεν έχουν ειδική εκπαίδευση, αλλά εμπειρικά ακολουθούν τον κανόνα της αναγνώρισης έστω και των λίγων λεπτών.

   Αν εμείς ζούμε στον «κόσμο» μας και δεν έχουμε παρατηρητικότητα του τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο γύρω μας, είμαστε «υποψήφια θύματα».

    Παρατηρείτε λοιπόν,αλλά μη σας πιάνει και πανικός!


   Ο Ανιχνευτής